Για πολλούς ανθρώπους, η ανθρωποσοφική ιατρική είναι μια δύσκολη έννοια. Όμως στην πραγματικότητα, είναι αρκετά εύκολο να εξηγηθεί. Είναι μια ενοποιητική μορφή ιατρικής, προερχόμενη από δύο πηγές: από τη μία πλευρά, "υλική επιστημονική ιατρική" με τις μεθόδους και τα αποτελέσματά της, και από την άλλη "πνευματικά επιστημονικά" ευρήματα. Καμία από αυτές τις πηγές δεν μπορεί να ληφθεί μεμονωμένα.
Ένα άτομο δεν είναι απλά ένα σώμα, πρέπει να ληφθούν υπόψη και η ψυχή καθώς και η προσωπικότητα. Οι Ανθρωπόσοφοι γιατροί θεωρούν τη σωματική και ψυχική ύπαρξη μαζί με την προσωπικότητα ως μια μονάδα, όπου κάθε στοιχείο έχει την ικανότητα να επηρεάζει τα άλλα. Μία από τις θεμελιώδεις πτυχές της ανθρωποσοφικής ιατρικής είναι ότι το λαμβάνουν αυτό υπόψη κατά τη διάρκεια της διάγνωσης και της θεραπείας.

Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι μια «εναλλακτική ιατρική» - δεν αποσκοπεί στο να αντικαταστήσει τη συμβατική ιατρική. Αντίθετα, βασίζεται στην αποδεκτή ιατρική επιστήμη και απλώς προχωρά ένα βήμα παραπέρα. Η ανθρωποσοφική ιατρική κάνει χρήση όλων όσων έχει αποκαλύψει η επιστημονική έρευνα ότι είναι προς όφελος της ανθρώπινης ύπαρξης. Επιπλέον, συμπληρώνει την "υλική επιστήμη" με πτυχές της πνευματικής επιστήμης, προκειμένου να εκτιμηθεί το άτομο ως μια αδιάσπαστη ενότητα. Για παράδειγμα, αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τη γλώσσα του σώματος, το προσωπικό ιστορικό, την αναπνοή και πολλές άλλες πτυχές, οι οποίες καθορίζουν την προσωπικότητα του ατόμου. Η ανθρωποσοφική ιατρική επιχειρεί επομένως να περιλαμβάνει την ατομικότητα του ασθενούς, καθώς και τα αποδεκτά χαρακτηριστικά μιας ασθένειας, κατά τη διαδικασία της θεραπείας. Γιατί όπως κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, έτσι και κάθε θεραπεία είναι μοναδική- αν και ορισμένες φαίνεται να μπορούν να εφαρμόζονται σε πολλούς ανθρώπους.
Η ανθρωποσοφική ιατρική δεν είναι προκαθορισμένη. Αποφεύγει την απλή ρουτίνα. Ακόμη και αν, λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα τους, συνεχώς επαναλαμβάνονται οι ίδιες νοσολογικές εικόνες, κάθε ασθένεια εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο σε κάθε ασθενή - μια εκδήλωση αδιαχώριστη από τη μοναδικότητα του ατόμου. Ως εκ τούτου, η ανθρωποσοφική ιατρική έχει ως στόχο να σχηματίσει μια εικόνα για τις υλικές, ψυχολογικές και προσωπικές συνθήκες που οδήγησαν στην εκδήλωση μιας ασθένειας. Η εκτίμηση αυτών των παραγόντων κατά τη διάγνωση και τη θεραπεία καθώς και η εφαρμογή εκ νέου της διαδικασίας σε κάθε νέο ασθενή, υπό την καθοδήγηση επιστημονικών ευρημάτων, ιατρικής εμπειρίας, προσωπικής διάκρισης και διαίσθησης, είναι θεμελιώδους σημασίας για την ανθρωποσοφική ιατρική. Κάθε ιατρική που αγνοεί τη μοναδικότητα κάθε ατόμου δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι αληθινή ανθρώπινη ιατρική.

Σε τι διαφέρει η ανθρωποσοφική ιατρική από τα άλλα συστήματα;
Η κύρια διαφορά της ανθρωποσοφικής ιατρικής από τη συμβατική ιατρική, είναι ότι δεν αναζητά την ασθένεια στη προσωπικότητα του ατόμου, αλλά μάλλον την προσωπικότητα του ατόμου στην ασθένεια. Οι διαγνωστικές διαδικασίες και τα συμπτώματα που παρατηρούνται μπορεί να είναι τα ίδια, αλλά μια ολιστική ερμηνεία μπορεί να οδηγήσει στο να προταθούν διαφορετικές θεραπείες, ή συμβατικές θεραπείες, που συμπληρώνονται με πρόσθετα θεραπευτικά σχήματα.
Η ιατρική που βασίζεται αποκλειστικά στην υλική επιστήμη, περιορίζεται στο να εξηγήσει μια ασθένεια αποκλειστικά με βάση τους νόμους της φυσικής και της χημείας. Η ανθρωποσοφική ιατρική είναι πιο φιλόδοξη. Λαμβάνει υπόψη επιπλέον παράγοντες, τόσο γενικούς όσο και ατομικούς, που μπορεί να επηρεάζουν τη ζωή, το νου και την ψυχή του ασθενούς, και τη φυσική τους εκδήλωση: στην ανάπτυξη, την αναγέννηση, τη μικροκυκλοφορία, την κατακράτηση υγρών, το δέρμα, τον μυϊκό τόνο, τους βιορυθμούς, την κατανομή της θερμότητας, τη στάση του σώματος, την ευθύτητα, το βάδισμα, την ψυχική εστίαση και την ομιλία.

Όταν εμφανίζεται η ασθένεια, η εξέταση των παραπάνω μπορεί να αποκαλύψει αποκλίσεις, ανισορροπίες και ακραίες καταστάσεις - επιπρόσθετες διαγνωστικές παράμετροι πρέπει να ληφθούν υπόψη κατά την επιλογή της θεραπείας. Επίσης η ανθρωποσοφική ιατρική κατανοεί διαφορετικά το ρόλο που διαδραματίζει ο ασθενής στην καταπολέμηση της ασθένειας. Ο ασθενής δεν είναι απλώς παθητικός αποδέκτης ιατρικών δεξιοτήτων, αλλά ισότιμος συνεργάτης με τον γιατρό. Άλλωστε, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τον ασθενή καλύτερα από ό, τι ο ίδιος ο ασθενής τον εαυτό του. Κατά τη διάρκεια μιας ασθένειας, ο ασθενής έχει τη δυνατότητα να αναγνωρίζει σε τι κατάσταση ανισορροπίας σώματος και ψυχής έχει φθάσει, να την κατανοεί και να την διορθώνει. Η ασθένεια μπορεί να παράσχει μια ευκαιρία στο άτομο να μάθει νέους τρόπους συμπεριφοράς, να αναπτύξει περαιτέρω ιδέες, και να αποκτήσει μεγαλύτερη ωριμότητα.
Οι ανθρωποσοφικοί γιατροί προσφέρουν υποστήριξη στον ασθενή κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας. Ενισχύουν την αυτονομία του ασθενή, αναγνωρίζουν την ευθύνη του και προωθούν το δικαίωμά του να συμμετέχει στην επιλογή κατάλληλης θεραπείας.

Μέθοδοι & Δυνατότητες - Ασθένεια και Υγεία
Το εκκρεμές της ζωής μας ταλαντεύεται μεταξύ της ασθένειας και της υγείας και αυτός είναι ο λόγος που οι γιατροί της ανθρωποσοφικής ιατρικής πάντοτε εξετάζουν και τις δύο πλευρές μαζί.
Η υγεία παράγεται όταν τα δύο πολικά άκρα της ζωής βρίσκονται σε δυναμική ισορροπία: εγρήγορση και ύπνος, ακινησία και κίνηση, χαρά και θλίψη. Προκύπτει από την αναζήτηση και επιλογή της διαδρομής που κάνουμε ως άτομα στον κόσμο και πίσω στον εαυτό μας. Υπάρχουν, ως εκ τούτου, τόσες πολλές καταστάσεις υγείας όσες και οι άνθρωποι στον κόσμο. Η υγεία δεν είναι αυτοσκοπός, απλώς μας βοηθά να διάγουμε το μεγαλύτερο μέρος της προσωπικής και κοινωνικής μας ζωής. Οι Ανθρωπόσοφοι γιατροί δεν αντιμετωπίζουν μόνο την ασθένεια, αλλά επίσης προσπαθούν να προάγουν την υγεία του ατόμου και να ενισχύσουν τη δική του αποφασιστικότητα ώστε να παραμένει υγιές.
Οι γιατροί της ανθρωποσοφίας θα προτείνουν όλες τις διαθέσιμες μεθόδους διάγνωσης και θεραπείας;

Οι Ανθρωπόσοφοι γιατροί είναι εξοικειωμένοι με όλο το φάσμα των διαγνωστικών και θεραπευτικών δυνατοτήτων. Πα’ όλα αυτά, δεν χρησιμοποιούν κατ' ανάγκη όλα αυτά τα μέσα. Είναι ιδιαίτερα επικριτικοί στην τάση να χρησιμοποιούνται ορισμένες συμβατικές διαδικασίες ή φάρμακα ως κάτι το αυτονόητο. Διερωτώνται κατά πόσον αυτές οι γνωστές μέθοδοι είναι πραγματικά κατάλληλες για την επίλυση του συγκεκριμένου προβλήματος του ασθενούς. Η θεραπεία πρέπει να γίνεται μόνον όταν η διαγνωστική ή θεραπευτική πορεία δράσης θα ωφελήσει το ατομικό προφίλ του ασθενούς - τίποτα δεν πρέπει να γίνεται απλά επειδή «αυτός είναι ο τρόπος που είναι πάντα». Τα οφέλη πρέπει πάντα να υπερτερούν σημαντικά των ενδεχόμενων κινδύνων που συνδέονται με τη διαγνωστική ή θεραπευτική διαδικασία.

Χρησιμοποιείται επίσης ιατρική τεχνολογία
Στη διάγνωση μιας ασθένειας, οι γιατροί της ανθρωποσοφικής ιατρικής χρησιμοποιούν όλες τις διαδικασίες που προσφέρονται από τη συμβατική ιατρική. Παρ’ όλα αυτά, όταν πρόκειται για ιατρικές ενισχύσεις, προτιμούν αρχικά να βασίζονται στις δικές τους αισθήσεις.
Εξετάζουν το άτομο από την κορυφή μέχρι τα νύχια, παρατηρώντας τη γλώσσα του σώματος, εκφράσεις και χειρονομίες, τη χειραψία του ασθενούς, το βάδισμα, τη στάση - στην πραγματικότητα, ολόκληρη την εμφάνισή του. Νιώθουν πόσο ζεστό ή κρύο είναι το δέρμα και τα άκρα, αν είναι υγρό ή ξηρό στο άγγιγμα, και επίσης αισθάνονται και ακούνε το σώμα. Ακούν την εκτίμηση του ίδιου του ασθενή για τη σωματική και ψυχική του υγεία, και αξιολογούν πόσο ισχυρή είναι η θέληση του ασθενούς να ζήσει – τώρα και σε σχέση με την προσωπική του ιστορία στο παρελθόν.
Μόνο τότε τίθεται το ζήτημα κατά πόσον ή όχι μια τεχνική διαδικασία θα μπορούσε να βοηθήσει τη διάγνωση. Το βασικό ζήτημα είναι πάντα: ποιες νέες πληροφορίες ενδέχεται να αποκαλύψει μία τέτοια έρευνα και ποιο θα είναι το θεραπευτικό αποτέλεσμα; Είναι ένα τέτοιο βήμα ακόμη σχετικό με το συγκεκριμένο ασθενή; Η ιατρική τεχνολογία χρησιμοποιείται μόνο όταν θα μπορούσε να φέρει αναγνωρίσιμα οφέλη για τον ασθενή. Αποφεύγονται, ως εκ τούτου, περιττές έρευνες, πράγμα που σημαίνει ότι οι ανθρωποσοφικοί γιατροί εργάζονται με έναν ιδιαίτερα οικονομικά προσιτό τρόπο. Παρ’ όλα αυτά, κάθε φορά που μία τεχνική μέθοδος θεωρείται κατάλληλη, οι ανθρωποσοφικοί γιατροί είναι πολύ πρόθυμοι να εφαρμόσουν τη σύγχρονη τεχνολογία για το καλό του ασθενούς.

Τι θεραπευτική διαδικασία χρησιμοποιείται;
Από τη μία πλευρά, η ανθρωποσοφική ιατρική χρησιμοποιεί διαδικασίες που απαιτούν παθητική αποδοχή εκ μέρους του ο ασθενούς. Αυτές συμπληρώνονται, ωστόσο, από διαδικασίες που απαιτούν την ενεργό συμμετοχή του ασθενούς.
Ιατρικές διαδικασίες, όπως οι εγχειρήσεις, όλο το φάσμα της φυσιοθεραπείας, και τα αλλοπαθητικά φάρμακα της συμβατικής ιατρικής, δεν απαιτούν την ενεργή συμμετοχή του ασθενούς. Οι καλλιτεχνικές θεραπείες όπως η ορθοφωνία, η μουσική, η ζωγραφική, η γλυπτική, και η θεραπευτική ευρυθμία, η θεραπεία με συζήτηση (ψυχοθεραπεία, συμβουλευτική), η διατροφή, η κίνηση, και οι τεχνικές χαλάρωσης, από την άλλη πλευρά, εξαρτώνται εξ ολοκλήρου από τη συμμετοχή του ασθενούς.
Η θεραπεία με φάρμακα βασίζεται εν μέρει στη δοσολογία ανθρωποσοφικών φαρμάκων φυσικής προέλευσης, η σύνθεση των οποίων καθορίζεται από τα τυπικά χαρακτηριστικά μιας ασθένειας. Επιπλέον, χορηγούνται άλλες ουσίες προσαρμοσμένες στα μοναδικά χαρακτηριστικά του ασθενούς. Αυτά είναι συχνά ομοιοπαθητικές ουσίες που αποσκοπούν στην τόνωση του οργανισμού και των δυνάμεων της αυτοΐασης.

Πώς ορίζεται ένα ανθρωποσοφικό φάρμακο;
Η θεραπεία με φάρμακα της ανθρωποσοφικής ιατρικής βασίζεται στην αρχαία αρχή: όσο το δυνατόν λιγότερο, τόσο όσο χρειάζεται.
Σε περιπτώσεις σοβαρών και χρόνιων ασθενειών, ή εάν τα αποθέματα του ασθενή έχουν εξαντληθεί, μπορεί να προτιμηθεί η χρήση αλλοπαθητικών φαρμάκων. Ωστόσο, όσο είναι δυνατόν, τα συμπτώματα δεν καταστέλλονται. Αντ’ αυτού είναι σημαντικό να ενεργοποιηθούν οι δυνάμεις αυτοΐασης με τη βοήθεια των ομοιοπαθητικά παραγόμενων ανθρωποσοφικών φαρμάκων, και να τονωθεί ο οργανισμός ώστε να βρει το δικό του φυσικό ρυθμό για μια ακόμη φορά.
Κατά τη διάρκεια της θεραπείας, οι ανθρωποσοφικοί γιατροί προσπαθούν να παρατηρήσουν τι ειδικά ερεθίσματα απαιτεί ο οργανισμός για να έχει μια πλήρη ανάρρωση. Για παράδειγμα, πικρές ουσίες από τη ρίζα της κίτρινης γεντιανής ή του κιχώριου διεγείρουν την παραγωγή των πεπτικών υγρών και προάγουν την κίνηση του εντέρου. Τα αιθέρια έλαια με θερμαντικές ιδιότητες που προέρχονται από το γένος των χειλανθών ή από γηγενή φυτά της Μεσογείου, μπορούν να συμβάλουν στη μείωση της μυϊκής έντασης και να προάγουν την κυκλοφορία του αίματος.
Χρησιμοποιούνται επίσης επιπρόσθετες ουσίες προσαρμοσμένες στην εν λόγω ασθένεια: η σύνθεσή τους βασίζεται στα γενικά χαρακτηριστικά της εικόνας της ασθένειας. Αυτές περιλαμβάνουν παρασκευάσματα φυτικών εκχυλισμάτων, ορυκτών ή ζωικής προέλευσης.
Το ποια ουσία επιλέγει ένας γιατρός, είτε ως καθαρό εκχύλισμα είτε σε ομοιοπαθητική συγκέντρωση, εξαρτάται από τον τύπο και την πορεία της ασθένειας, τα συμπτώματα, τους πόνους, τη διάρκεια της ασθένειας, τη δύναμη του ασθενούς, την ηλικία, αλλά πάνω από όλα τα εσωτερικά και εξωτερικά επίπεδα δραστηριότητας του ασθενούς.
Τα ανθρωποσοφικά φάρμακα παράγονται με τα πρότυπα ποιότητας της φαρμακοποιίας και όπου διατίθενται σε συγκεκριμένες εθνικές, ευρωπαϊκές και διεθνείς φαρμακοποιίες.
Ο στόχος του ανθρωποσοφικού φαρμάκου για την κατανόηση τόσο των ασθενών όσο και της ασθένειας, απαιτεί επίσης μια πλουραλιστική, ολιστική προσέγγιση στη φαρμακευτική θεραπεία.

Ένα πολύ σημαντικό βήμα για την αναγνωρισιμότητα της Ανθρωποσοφικής Ιατρικής σε παγκόσμιο επίπεδο!
Ανταποκρινόμενος στην αυξανόμενη δημοτικότητα της Ανθρωποσοφικής Ιατρικής παγκοσμίως, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) δημοσίευσε κριτήρια αναφοράς για την εκπαίδευση στην Ανθρωποσοφική Ιατρική. Ο καθορισμός των προτύπων προσόντων του ΠΟΥ για τους επαγγελματίες της Ανθρωποσοφικής Ιατρικής, αντανακλά τη σημασία της ως παγκόσμιας ιατρικής πρακτικής και παρέχει στους ασθενείς ένα ξεκάθαρο επίπεδο φροντίδας.
Αυτό αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την Ανθρωποσοφική Ιατρική ώστε να ενσωματωθεί ακόμη περισσότερο στα εθνικά συστήματα υγείας.

"Καθώς όλο και περισσότερες χώρες καθορίζουν πολιτικές για την παραδοσιακή, συμπληρωματική και ολοκληρωμένη ιατρική, ο ΠΟΥ ανέπτυξε τα κριτήρια αναφοράς της Ανθρωποσοφικής Ιατρικής ως σημείο αναφοράς για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής, τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας και τους παρόχους εκπαίδευσης", δήλωσε ο Δρ Kim Sungchol, επικεφαλής της μονάδας Παραδοσιακής, Συμπληρωματικής και Ολοκληρωμένης Ιατρικής στον ΠΟΥ.

Η δημοσίευση αυτή αποτελεί το αποτέλεσμα μιας αυστηρής διαδικασίας χαρτογράφησης και αναθεώρησης των προτύπων εκπαίδευσης της Ανθρωποσοφικής Ιατρικής από εμπειρογνώμονες, σύμφωνα με τα κριτήρια του ΠΟΥ. "Είμαστε ιδιαίτερα ικανοποιημένοι με τα αποτελέσματα. Τα κριτήρια αναφοράς αντικατοπτρίζουν πλήρως αυτό που η κοινότητα της Ανθρωποσοφικής Ιατρικής θεωρεί ως ελάχιστη εκπαίδευση για τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας για την άσκηση της Ανθρωποσοφικής Ιατρικής", πρόσθεσε ο Δρ Matthias Girke, ειδικός στην εσωτερική ιατρική και επικεφαλής του Ιατρικού Τμήματος στο Goetheanum (Ελβετία), το διεθνές κέντρο συντονισμού της Ανθρωποσοφικής Ιατρικής.

Πηγή: Ινστιτούτο Ανθρωποσοφικής Ιατρικής στην Ελλάδα

Τι είναι αυτό που οι ψυχίατροι ισχυρίζονται ότι γνώριζαν από την αρχή και το κοινό και οι οικογενειακοί γιατροί δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ποτέ; Είναι ότι η κατάθλιψη δεν έχει καμία σχέση με μια χημική ανισορροπία στον εγκέφαλο, την ευρέως διαδεδομένη θεωρία που περιγράφει ότι οι καταθλιπτικοί άνθρωποι έχουν χαμηλά επίπεδα σεροτονίνης, ενός νευροδιαβιβαστή.
Παρόλο που η θεωρία αυτή έχει γίνει αποδεκτή από το κοινό από τη δεκαετία του 1990, μια μεγάλη ανασκόπηση διαπίστωσε πρόσφατα ότι δεν είναι αλήθεια: τα άτομα που πάσχουν από χρόνια κατάθλιψη έχουν παρόμοια επίπεδα σεροτονίνης με τα υγιή άτομα. Οι ερευνητές, με επικεφαλής την Joanna Moncrieff του University College του Λονδίνου (UCL), εξέτασαν 17 μελέτες στις οποίες είχαν συμμετάσχει περισσότεροι από 160.000 άνθρωποι και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ της κατάθλιψης και των χαμηλών επιπέδων αυτής της χημικής ουσίας στον εγκέφαλο.¹
Άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν παρόμοια πράγματα εδώ και χρόνια. Το 2005, ο Jeffrey Lacasse του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Φλόριντα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι "δεν υπάρχει ούτε ένα άρθρο που να μπορεί να αναφερθεί με ακρίβεια για να υποστηρίξει άμεσα τους ισχυρισμούς περί έλλειψης σεροτονίνης σε οποιαδήποτε ψυχική διαταραχή, ενώ υπάρχουν πολλά άρθρα που παρουσιάζουν αντίθετες αποδείξεις."²
Ωστόσο, η ιδέα είναι ενσωματωμένη στη δημόσια συνείδηση. Όταν η καθηγήτρια Moncrieff έκανε τον γύρο των ειδήσεων μετά τη δημοσίευση της μελέτης της, ένας δημοσιογράφος είπε ότι οι ανακαλύψεις της "του πήραν τα μυαλά".
Δεν είναι ο μόνος. Μια δημοσκόπηση διαπίστωσε ότι το 80% των συμμετεχόντων πιστεύει ότι η θεωρία είναι γεγονός,³ και, αν κρίνουμε από τη συνεχή αύξηση της συνταγογράφησης των φαρμάκων SSRI (εκλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης), το ίδιο πιστεύει και ο οικογενειακός γιατρός. Μια ανασκόπηση εκτιμά ότι η αγορά των SSRIs θα αυξηθεί κατά 22,5% μεταξύ 2020 και 2027, οπότε και θα αξίζει 18,29 δισεκατομμύρια δολάρια - ένα σημαντικό επίτευγμα για μια οικογένεια φαρμάκων που έχει λήξει η πατέντα της και είναι φθηνά.⁴

Μια ανισόρροπη θεωρία
Πώς λοιπόν μια αναπόδεικτη θεωρία απέκτησε τόση δυναμική; Πρόκειται για μια ιδέα που καθοδηγείται από μια φαρμακοβιομηχανία που είδε τεράστια κέρδη να προκύπτουν από την χορήγηση μιας χημικής ουσίας που θα μπορούσε να μεταβάλει μια άλλη χημική ουσία - τη σεροτονίνη - και να επιλύσει το δυσεπίλυτο πρόβλημα της κατάθλιψης. Ήταν επίσης εξαιρετικά ελκυστική για τους ανθρώπους που πάλευαν με χρόνια κατάθλιψη και για τους γιατρούς που είχαν επιτέλους μια λύση για τους ασθενείς τους.
Η ιδέα ότι μια χημική ανισορροπία είναι η κύρια αιτία της κατάθλιψης διατυπώθηκε ως υπόθεση από τους ερευνητές Seymour Ketty και Joseph Schildkraut το 1965 - αλλά πώς μοιάζει μια ανισορροπία και πόση σεροτονίνη πρέπει να έχουμε για να διατηρούμε έναν υγιή εγκέφαλο; Αδυνατώντας να επιλύσει αυτά τα ακανθώδη ερωτήματα, η ψυχιατρική δεν ασχολήθηκε ποτέ με τη θεωρία. Η "βίβλος" της ψυχιατρικής, το DSM (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders - Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών), δεν απαριθμεί καν τα χαμηλά επίπεδα σεροτονίνης ως πιθανή αιτία της κατάθλιψης, ενώ ούτε το American Psychiatric Press Textbook of Clinical Psychiatry είναι ακριβώς ενθουσιώδες, περιγράφοντας την υπόθεση απλώς ως "ανεπιβεβαίωτη."⁵
Άλλοι ερευνητές έχουν αποδείξει το θέμα. Μια ομάδα προσπάθησε να προκαλέσει κατάθλιψη σε μία ομάδα γενναίων συμμετεχόντων μειώνοντας τα επίπεδα σεροτονίνης στον εγκέφαλό τους, αλλά κανείς δεν αισθάνθηκε διαφορετικά στο τέλος του πειράματος.⁶
Και πολύ πριν η φαρμακοβιομηχανία επιτεθεί στη θεωρία της χημικής ανισορροπίας, οι ερευνητές είχαν ήδη αποδείξει ότι ήταν ψευδής. Σε ένα πείραμα που διεξήχθη το 1975, οι ερευνητές αύξησαν τα επίπεδα σεροτονίνης στους εγκεφάλους μιας ομάδας καταθλιπτικών ασθενών δίνοντάς τους L-τρυπτοφάνη, ένα αμινοξύ που είναι πρόδρομος της σεροτονίνης - αλλά οι συμμετέχοντες δήλωσαν ότι δεν υπήρξε καμία βελτίωση στην ψυχική τους κατάσταση.⁷
Ωστόσο, ίσως το ψυχιατρικό επάγγελμα να διαμαρτύρεται υπερβολικά και πολλοί ψυχίατροι ήταν ευτυχείς να συμφωνήσουν με μια αναπόδεικτη θεωρία. Ο συνάδελφος της Moncrieff, Dr. Mark Horovitz, ψυχίατρος και κλινικός ερευνητής στο UCL, δήλωσε: "Είχα διδαχθεί ότι η κατάθλιψη προκαλείται από τη χαμηλή σεροτονίνη στην εκπαίδευσή μου στην ψυχιατρική και το είχα διδάξει ακόμη και στους φοιτητές στις δικές μου διαλέξεις. Η συμμετοχή μου σε αυτή την έρευνα μου άνοιξε τα μάτια και νιώθω ότι όλα όσα νόμιζα ότι ήξερα είχαν ανατραπεί."

SSRIs ίσον κέρδος
Η σεροτονίνη είναι ένας νευροδιαβιβαστής, μια χημική ουσία που βοηθά τα ηλεκτρικά ερεθίσματα να επικοινωνούν σε όλο το νευρικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένου του εντέρου και των αιμοπεταλίων. Τα SSRIs έχουν σχεδιαστεί για να αυξάνουν τα επίπεδα της χημικής ουσίας μόνο στον εγκέφαλο, και το πρώτο που έφτασε στην αγορά -και ίσως το πιο διάσημο από όλα- ήταν το Prozac (φλουοξετίνη), το οποίο κυκλοφόρησε το 1987. Αν και ήταν ένα πρωτοποριακό φάρμακο, ήταν επίσης αυτό που είχε τις περισσότερες παρενέργειες. Μεταγενέστερες παραλλαγές του, όπως το Zoloft (σερτραλίνη), θεωρήθηκαν ασφαλέστερες και γρήγορα ξεπέρασαν το Prozac στην αγορά, επιτυγχάνοντας ετήσιες πωλήσεις ύψους 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων μόνο στις ΗΠΑ.
Σύμφωνα με το αμερικανικό CDC (Κέντρo Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων), το 13% των ενήλικων Αμερικανών παίρνουν έναν SSRI, και το ποσοστό αυτό αυξάνεται στο 24% στις γυναίκες άνω των 60 ετών. Οι περισσότεροι άνθρωποι που παίρνουν αντικαταθλιπτικά είναι μακροχρόνιοι χρήστες και ορισμένοι τα παίρνουν για περισσότερα από 10 χρόνια.⁸
Η έκρηξη των πωλήσεων SSRIs τροφοδοτήθηκε από την απευθείας διαφήμιση στον καταναλωτή στις ΗΠΑ από το 1990 έως το 2010, ενώ οικογενειακοί γιατροί χωρίς ειδική εκπαίδευση στα ψυχιατρικά προβλήματα προσκαλούνταν σε συνέδρια σε εξωτικές τοποθεσίες όπου η υπόθεση προβαλλόταν ως γεγονός.

Πού είναι η απόδειξη;
Υπήρχε όμως ένα κενό μεταξύ της επιστήμης και των ισχυρισμών περί χημικής ανισορροπίας που προέβαλαν οι κατασκευαστές φαρμάκων, δήλωσε ο Lacasse. Με άλλα λόγια, οι ισχυρισμοί των φαρμακευτικών εταιρειών δεν υποστηρίζονταν από την επιστήμη - και οι όποιες μελέτες που έβρισκαν όφελος από τα φάρμακα ήταν προκατειλημμένες και αναξιόπιστες.
Οι ερευνητές της ανεξάρτητης Μονάδας Δοκιμών της Κοπεγχάγης ανέλυσαν 131 μελέτες και διαπίστωσαν ότι κάθε μία από αυτές "είχε υψηλό ποσοστό μεροληψίας και η κλινική σημασία φαίνεται αμφισβητήσιμη". Αυτό που ήταν σαφές, ωστόσο, ήταν ο σημαντικός κίνδυνος σοβαρών ανεπιθύμητων ενεργειών από τα φάρμακα αυτά. Οι τυπικές παρενέργειες περιλαμβάνουν ναυτία, ζάλη, πονοκέφαλο και σκέψεις αυτοκτονίας, οδηγώντας μάλιστα κάποιους στο να αυτοκτονήσουν.⁹
Άλλες μελέτες διαπίστωσαν ότι οι θεραπείες που δεν είχαν σχεδιαστεί για να μεταβάλλουν τις χημικές ανισορροπίες ήταν εξίσου αποτελεσματικές. Μια ανασκόπηση της Cochrane διαπίστωσε ότι τα τρικυκλικά, μια άλλη οικογένεια αντικαταθλιπτικών, λειτούργησαν εξίσου καλά,¹⁰ ενώ ένα φυσικό φάρμακο, το βαλσαμόχορτο, ήταν πιο αποτελεσματικό από τα SSRIs και είχε λιγότερες παρενέργειες.¹¹ Και σε μια δοκιμή, ακόμη και ένα εικονικό φάρμακο -μια αδρανής ουσία (pacebo)"- υπερείχε του φαρμάκου.¹²

Αίσθημα μουδιάσματος
Αλλά οι καταθλιπτικοί άνθρωποι που αισθάνονται καλύτερα με έναν SSRI δεν κοροϊδεύουν απαραίτητα τον εαυτό τους. Τα αντικαταθλιπτικά παρεμβαίνουν σε χημικές ουσίες του εγκεφάλου -όπως ακριβώς συμβαίνει και με το αλκοόλ, εδώ που τα λέμε- και προκαλούν ένα «μούδιασμα». Τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα ισοπεδώνονται, αλλά αυτό μειώνει επίσης τη λίμπιντο, μία από τις πιο συχνές παρενέργειες των SSRIs.
Ένα φάρμακο που μουδιάζει τα συναισθήματα έχει βραχυπρόθεσμο όφελος για κάποιον που είναι δυστυχισμένος, φοβισμένος ή μπερδεμένος, αναφέρει η Moncrieff στο ιστολόγιό της, αλλά η λήψη ενός φαρμάκου που μεταβάλλει τη χημεία του εγκεφάλου για μεγάλο χρονικό διάστημα θα μπορούσε να έχει επιβλαβείς επιπτώσεις -και το ένα τέταρτο των ανθρώπων που λαμβάνουν SSRIs λαμβάνουν το φάρμακο για περισσότερο από μια δεκαετία.
Πέρα από αυτό, τα φάρμακα είναι επίσης εθιστικά. "Ο εγκέφαλος μεταβάλλεται για να προσπαθήσει να εξουδετερώσει τις επιδράσεις του φαρμάκου, και στη συνέχεια, όταν οι άνθρωποι παραλείπουν μια δόση ή σταματούν να παίρνουν το φάρμακο, βιώνουν στερητικές επιδράσεις", αναφέρει η Moncrieff.
Συνιστά σε όσους λαμβάνουν SSRIs να συντάσσουν έναν κατάλογο με τις παρενέργειες που βιώνουν, όπως το συναισθηματικό μούδιασμα, καθώς και τα τυχόν οφέλη, ώστε να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν τη θεραπεία.
Επειδή όμως ο εγκέφαλος αλλάζει για να αντισταθμίσει τις χημικές μεταβολές που προκαλεί το φάρμακο, λέει ότι είναι ζωτικής σημασίας οι άνθρωποι να μην σταματήσουν ξαφνικά να τα παίρνουν ή να σταματήσουν τα φάρμακα πολύ γρήγορα.
Τα συμπτώματα στέρησης μπορεί να είναι μακροχρόνια και σοβαρά, οπότε η διακοπή των φαρμάκων πρέπει να γίνεται σταδιακά και με τη βοήθεια ενός έμπειρου θεραπευτή.

Τι είναι η κατάθλιψη;
Ένας στους επτά από εμάς θα υποφέρει από κατάθλιψη κάποια στιγμή στη ζωή του. Αλλά η κατάθλιψη μπορεί να είναι μια εντελώς διαφορετική εμπειρία για ένα άτομο σε σύγκριση με κάποιον άλλο, και η ψυχιατρική το υποστηρίζει αυτό.
Για τη διάγνωση της κατάθλιψης, ένας ασθενής πρέπει να εμφανίζει πέντε από τα 10 πιθανά συμπτώματα -όπως αδυναμία αντοχών, αϋπνία ή έλλειψη ενέργειας- αλλά αυτό σημαίνει ότι ο επόμενος ασθενής μπορεί να πάσχει από τα άλλα πέντε και να λάβει την ίδια διάγνωση.
Παρόλο που η θεωρία της σεροτονίνης έχει ανατραπεί, οι ψυχίατροι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η κατάθλιψη πρέπει με κάποιο τρόπο να έχει σχέση με έναν εγκέφαλο που δεν λειτουργεί σωστά.
Άλλοι όμως λένε ότι είναι πιο πολύπλοκη από αυτό. Η Βρετανική Ψυχολογική Εταιρεία ανέφερε σε έκθεσή της ότι "η κατάθλιψη είναι προτιμότερο να θεωρείται ως μια εμπειρία ή ένα σύνολο εμπειριών παρά ως ασθένεια. Η εμπειρία που ονομάζουμε κατάθλιψη είναι μια μορφή δυσφορίας. Το ίδιο το βάθος της στενοχώριας, καθώς και τα γεγονότα και οι συνθήκες που συμβάλλουν, μπορεί να αλλάξουν τη ζωή, ακόμη και να απειλήσουν τη ζωή. Ωστόσο, το να την αποκαλούμε ασθένεια είναι μόνο ένας τρόπος σκέψης γι' αυτήν, με πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. "¹³
Η Moncrieff συμφωνεί. Πιστεύει ότι η κατάθλιψη θα μπορούσε να είναι μια απάντηση σε δυσμενή γεγονότα της παιδικής ηλικίας, για παράδειγμα, ή σε καταστροφικά γεγονότα κατά την ενήλικη ζωή, όπως ο θάνατος συζύγου ή η απώλεια εργασίας.
Η βιολογία μπορεί να παίζει κάποιο ρόλο. Η κατάθλιψη θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα υπολειτουργίας του θυρεοειδούς αδένα ή μιας μολυσματικής νόσου, όπως ο αδενικός πυρετός. Αυτά απαιτούν ιατρική θεραπεία ή μια εναλλακτική θεραπεία.
Εάν δεν υπάρχει προφανής βιολογική αιτία, οι μη φαρμακευτικές θεραπείες, όπως η γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία ή άλλες "ομιλούσες θεραπείες", θα μπορούσαν να βοηθήσουν τον καταθλιπτικό ασθενή πολύ περισσότερο από ό,τι θα μπορούσε ποτέ να βοηθήσει ένας SSRI.
Και η χειρότερη συνέπεια της θεωρίας της χημικής ανισορροπίας είναι ότι έχει οδηγήσει όλους -ασθενείς και γιατρούς- σε ένα λάθος μονοπάτι εδώ και 30 χρόνια, ενώ οι πραγματικές αιτίες της κατάθλιψης δεν έχουν διερευνηθεί.

Βιβλιογραφικές αναφορές
1    Molecular Psychiatry, 2022; doi: 10.1038/s41380-022-01661-0
2    PLOS Medicine, 2005; 2(12): e392
3    J Affect Disord, 2013; 150: 356–62
4    Market Research Report 105017, “Antidepressants Market Size, Share and Covid-19 Impact Analysis,” March 2021, fortunebusinessinsights.com
5    PLOS Med, 2005; doi: 10.1371/journal.pmed.0020392 
6    Pharmacopsychiatry, 1996; 29(1): 2–11
7    Arch Gen Psychiatry, 1975; 32(1); 22–30
8    NCHS Data Brief No. 377, “Antidepressant Use among Adults: United States, 2015-2018,” Sept 2020, cdc.gov
9    BMC Psychiatry, 2017; 17: 58
10  Cochrane Database Syst Rev, 2005; 2000(4): CD002791
11  BMJ, 2005; 330(7490): 503
12  JAMA, 2002; 287(14): 1807–14
13 British Psychological Society, “Understanding Depression,” Oct 9, 2020, bps.org.uk

Φωτογραφία άρθρου:  Pete Linforth - Pixabay

Οι αρχαίοι πολιτισμοί μελέτησαν αρκετά την ενέργεια, καθώς και τη δύναμη της σκέψης στη διαχείριση της ενέργειας. Τα στοιχεία αυτά τα αξιοποίησαν σε σημαντικό βαθμό στις θεραπευτικές μεθόδους. Οι θεραπευτικές μέθοδοι, η παρουσία της θεϊκής ενέργειας, καθώς και η επίδραση που έχει στην σωματική και την πνευματική μας υγεία καταγράφηκαν από τους αρχαίους πνευματικούς δασκάλους και σοφούς, και μέσω των μαθητών τους (αλλά και την κρυπτογράφηση τους στις γραφές) πέρασαν σταδιακά σε εμάς. Έτσι, έχουμε φτάσει στο σήμερα να κατέχουμε μεγάλη γνώση για τις ενεργειακές θεραπείες. Μερικές από τις πιο γνωστές θεραπευτικες τεχνικές είναι το Pranic Healing και το Usui Reiki. Τι χαρακτηριστικά όμως έχουν αυτές οι τεχνικές; Ποιες είναι οι ομοιότητες και ποιες οι διαφορές που παρουσιάζουν;

Τι είναι το Pranic Healing;

Η σύγχρονη εκδοχή της ενεργειακής θεραπείας Pranic Healing αναπτύχθηκε από τον Grandmaster Choa Kok Kui από τις Φιλιππίνες στα τέλη του 20ου αιώνα. Ο θεραπευτής κατά τη διάρκεια της θεραπείας εφαρμόζει εξ αποστάσεως τεχνικές καθαρισμού της αύρας, των τσάκρας, των meridians, και αξιοποιεί τη γνώση της φόρτισης με θεραπευτική ενέργεια για την ανάρρωση του ενεργειακού σώματος. Εξάλλου, η ονομασία Pranic Healing προκύπτει από το Prana που στα αρχαία σανσκριτικά σημαίνει ζωτική ενέργεια.
Όταν επηρεάζονται αρνητικά η νοητική, συναισθηματική και σωματική υγεία, η ανισορροπία στην ενέργεια και τα τσάκρας είναι εμφανής. Ο θεραπευτής, ανάλογα με το είδος της πάθησης, διαθέτει συγκεκριμένα θεραπευτικά πρωτόκολλα για την εξισορρόπηση των ενεργειών και την προώθηση της αυτοΐασης.
Βασικά τμήματα της θεραπείας αποτελούν ο εντοπισμός και η αφαίρεση της βρώμικης ενέργειας, καθώς και η διοχέτευση καθαρής θεραπευτικής ενέργειας για την επίτευξη ισορροπίας και την νοητική, συναισθηματική και σωματική ανάρρωση.

Τι είναι το Reiki;

Το Reiki αποτελεί μια ολιστική θεραπεία η οποία αναπτύχθηκε στην αρχαία Ιαπωνία. Παγκόσμια είναι πιο γνωστή η εκδοχή που μας έφερε ο Sensei Usui, για αυτό και ονομάζεται Usui Reiki (υπάρχουν και άλλα είδη Reiki).
Αποτελεί την ένωση των δύο ιαπωνικών λέξεων “rei”, που σημαίνει “σύμπαν” ή “πνευματικό” και “ki”, που σημαίνει “ζωτική ενέργεια”. Επομένως, μπορούμε εύκολα να πούμε πως Reiki σημαίνει θεραπεία με πνευματική ζωτική ενέργεια. Το Reiki λειτουργεί ως μέσο θεραπείας του σώματος και του πνεύματος, ενισχύοντας την βαθιά χαλάρωση, αποκαθιστώντας την ισορροπία της ενέργειας στον οργανισμό και ενεργοποιώντας τη διαδικασία της αυτοϊασης, την οποία κατέχει ο κάθε άνθρωπος.
Η ενέργεια μπορεί να κολλήσει, να “μπλοκαριστεί”, ή ακόμη και να παραμείνει αδρανής σε περιοχές του σώματος όπου υπάρχει stress, πόνος ή κάποιος τραυματισμός. Το μπλοκάρισμα της ενέργειας, επηρεάζει τη ροή ενέργειας και επομένως την υγεία. Ένας θεραπευτής Reiki προκαλεί βαθιά χαλάρωση στον ασθενή διοχετεύοντας σε αυτόν Rei Ki, ακουμπώντας τα χέρια του στο σώμα του ασθενή, ή εξ αποστάσεως χρησιμοποιώντας Σύμβολα του Reiki. Αυτό επιτρέπει την ροή ενέργειας σε όλο το σώμα, την ανάκτηση ισορροπίας και την επιτάχυνση της αυτοθεραπείας.

Διαφορές Reiki και Pranic Healing
Παρά το γεγονός πως το Reiki και το Pranic Healing ασπάζονται παρόμοια φιλοσοφία, παρουσιάζουν μερικές διαφορές. Ας δούμε παρακάτω ποιες είναι αυτές.

• Χρησιμοποιούν διαφορετικές τεχνικές: Το pranic healing βασίζεται σε μια μέθοδο που δεν απαιτεί τη σωματική επαφή μεταξύ θεραπευτή και θεραπευόμενου, που εστιάζει στη χρήση του “prana” από διαφορετικές πηγές (γη, αέρα, ήλιο, πνευματική) για την πλήρη ισορροπία, και απόκτηση αρμονίας των ενεργειών του σώματος. Αντίθετα, το Reiki μεταφέρει την πνευματική ενέργεια μέσω της αφής ή άλλων συμβόλων.
• Χρήση των chakras: Τα chakras είναι τα ενεργειακά κέντρα στο σώμα. Παραδοσιακά το Usui Reiki δεν αναφέρεται στην ύπαρξη των Chakras. Το Pranic Healing έχει βαθιά προσέγγιση στα 11 βασικά chakras του σώματος, και το πώς μπορούν να αξιοποιηθούν για θεραπεία.
• Ανίχνευση ενέργειας: To Pranic Healing διδάσκει στους θεραπευτές να ανιχνεύουν στην εσωτερική αύρα σημεία ενεργειακής συμφόρησης ή εξάντλησης, ώστε να γίνει πιο στοχευμένα και αποτελεσματικά η θεραπεία. Το Reiki δεν έχει ανάλογη τεχνική.
• Άντληση ενέργειας: Το Pranic Healing διδάσκει στους θεραπευτές την άντληση ζωτικής ενέργειας από τον ήλιο, το έδαφος, τον αέρα καθώς πνευματική ενέργεια μέσω του ανώτερου εαυτού. Οι θεραπευτές Reiki αντλούν μόνο πνευματική ενέργεια και όχι από άλλες πηγές. Στην πράξη αυτό δίνει ευελιξία στους θεραπευτές Pranic Healing να χρησιμοποιούν το κατάλληλο “εργαλείο” για την κατάλληλη δουλειά.
• Καθαρισμός ενέργειας: Μια από τις βασικότερες διαφορές είναι η έμφαση του Pranic Healing στον καθαρισμό της βρώμικης ενέργειας, και του Reiki στην φόρτιση με ενέργεια. Το Pranic Healing έχει συγκεκριμένες τεχνικές για να καθαρίσει τον θεραπευόμενο από τη βρώμικη ενέργεια. Μάλιστα έχει και τεχνικές που προστατεύουν και τον θεραπευτή από τη μόλυνση με βρώμικη ενέργεια
• Χρώματα ενέργειας: Το Pranic Healing χρησιμοποιεί ενέργεια διαφορετικών χρωμάτων ώστε να έχει τη μέγιστη αποτελεσματικότητα. Το Usui Reiki δεν έχει χρώματα
• Εφαρμογές: Το Pranic Healing έχει πολλαπλές εφαρμογές για τη σωματική, συναισθηματική και νοητική υγεία. Υπάρχουν δοκιμασμένα θεραπευτικά πρωτόκολλα για όλα αυτά. Επιπρόσθετα υπάρχουν εφαρμογές για το Feng Shui ενός χώρου, την ψυχική αυτοάμυνα, την αφθονία και ευημερία, την διόρθωση ατελειών στο δέρμα και όχι μόνο.
• Arhatic Yoga: Το “αδερφάκι” του Pranic Healing είναι το σύστημα Arhatic Yoga, που είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα για την πνευματική ανάπτυξη και την αυτοπραγμάτωση.

Πότε να προχωρήσω σε θεραπεία Reiki και πότε σε Pranic Healing;
Το Pranic Healing αποτελεί ένα ιδανικό είδος θεραπείας όταν υπάρχει ένα γενικό ή πιο συγκεκριμένο ζήτημα που χρήζει αντιμετώπισης. Είναι standardised και υπάρχει διεθνής οργανισμός που προστατεύει την πνευματική κληρονομιά που άφησε ο Grandmaster Choa Kok Sui, και την αγνότητα των διδασκαλιών. Το Usui Reiki είναι πιο γενικό και δεν έχει το ΄διο standardisation. Υπάρχουν πολλά παρακλάδια του Usui Reiki (Karuna, Angelic, …) με διαφορετική ποιότητα το καθένα. Κατά γενική ομολογία το παραδοσιακό Usui Reiki χρειάζεται περισσότερο χρόνο και υπομονή σε σχέση με άλλες τεχνικές, όπως το Pranic Healing.
Σε κάθε περίπτωση, κάθε θεραπευτική τεχνική έχει κάτι να προσφέρει. Το αποτέλεσμα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ικανότητα του Θεραπευτή και το πόσο κατάλληλη είναι η τεχνική για τον θεραπευόμενο.
Καθώς λοιπόν παρουσιάζουν διαφορετικά οφέλη, προτείνουμε να δοκιμάσετε και τις δύο θεραπείες, και να δείτε τι σας ταιριάζει. Η πράξη είναι καλύτερη από τη σκέτη θεωρία.

Ανακαλύψτε περισσότερα για τις ευεργετικές ιδιότητες της ενεργειακής θεραπείας στο Your Growth Guide.

Ο Κάρολος Τσιλιγκιριάν είναι ο ιδρυτής της GIM Agency και του Your Growth Guide. Είναι πιστοποιημένος Master Life Coach και Ενεργειακός Θεραπευτής. Έχει αφιερώσει τη ζωή του στο επιχειρείν και την ολιστική ανάπτυξη με στόχο να βοηθήσει, όσο παραπάνω κόσμο μπορεί, να πετύχει και να έχει μια πιο ευτυχισμένη ζωή. Μπορείς να διαβάσεις όλο το προφίλ του εδώ.

Πολύ πρόσφατα είδα την συνέντευξη ενός ηθοποιού ο οποίος παίζει τον ρόλο του παπά σε μία δημοφιλή ελληνική σειρά της τηλεόρασης. Σε κάποιο σημείο του λόγου του ανέφερε ότι οι άνθρωποι που τον συναντούν στο δρόμο ακόμα και αν φορά βερμούδα, σαγιονάρες και t-shirt, του φιλούν το χέρι και του ζητούν την ευλογία του. Αυτή η αναφορά από έναν άνθρωπο της οθόνης είναι πολύ χαρακτηριστική για το πού βρίσκεται η κατάσταση της συνείδησης του σύγχρονου ανθρώπου. Κάπου ανάμεσα στην τηλεοπτική και φυσική πραγματικότητα.

Αυτή η διαστροφή της συνείδησης του ανθρώπου ξεκινάει να συμβαίνει περίπου εκατό χρόνια πριν, με την γέννηση του κινηματογράφου. Ο κινηματογράφος είναι το θεμέλιο αυτής της διαστροφής. Η εμπειρία αυτή καθ’ αυτή του να δεις κινηματογράφο είναι αξεπέραστα καθηλωτική. Απευθύνεται στην ανώτερη των αισθήσεων, την όραση, και καθηλώνει απόλυτα την συνείδηση. Οι άνθρωποι (ηθοποιοί) και τα δρώμενα στις κινηματογραφικές οθόνες αποκτούν αξεπέραστη δύναμη και φήμη. Γίνονται τα πρότυπα ζωής για όλους τους ανθρώπους που μπορούν να έχουν πρόσβαση στις κινηματογραφικές οθόνες. Έτσι έχουμε ηθοποιούς και μουσικούς να γίνονται οι πιο διάσημοι άνθρωποι στον πλανήτη. Το φαινόμενο αυτό που ξεκινάει με τον κινηματογράφο αποτελεί το θεμέλιο της διαστροφής της συνείδησης του σύγχρονου ανθρώπου.

Αυτοί που θέλουν να ελέγξουν τον άνθρωπο και να τον χρησιμοποιήσουν για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, γνωρίζουν ότι αυτό πρέπει να γίνει μέσα απ’ τον έλεγχο της συνείδησης. Έτσι με την γέννηση του κινηματογράφου, βλέπουν μία θαυμάσια ευκαιρία για να ελέγξουν αυτή την εξελισσόμενα διεστραμμένη συνείδηση του σύγχρονου ανθρώπου. Είναι ξεκάθαρο πως ο Χίτλερ είναι από τους πρώτους ανθρώπους της εξουσίας που αντιλήφθηκαν την σημασία αυτού του νέου μέσου που ονομάστηκε κινηματογράφος. Χρησιμοποίησε κατά κόρον τον κινηματογράφο για την διάχυση της φασιστικής του προπαγάνδας και πέτυχε εξαιρετικά αποτελέσματα, αφού κατάφερε με την επίμονη προπαγάνδα του να διαστρέψει την συνείδηση του Γερμανικού λαού και να στρέψει τους Γερμανούς ενάντια σ’ όλο τον κόσμο. Στην φρικιαστική ιστορία του Β’ παγκοσμίου πολέμου, ο κινηματογράφος του Χίτλερ έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο. Έτσι οι άνθρωποι της εξουσίας άρχισαν να καταλαβαίνουν την δύναμη του κινηματογράφου και της οθόνης.
Αργότερα ήρθε η τηλεόραση και ο κινηματογράφος μπήκε στα σπίτια μας. Όχι μόνο αυτό αλλά άρχισε να διεκδικεί όλο και περισσότερο από τον χρόνο μας. Οι δικές μου παιδικές μνήμες από τους γονείς και την οικογένειά μου είναι οι ώρες που τρώμε στο τραπέζι και οι ώρες που βλέπουμε τηλεόραση. Εκείνη την πρωτόλεια τηλεόραση της Υ.Ε.Ν.Ε.Δ. και της Ε.Ρ.Τ.
Ήδη με την τηλεόραση, η διαστροφή που ξεκίνησε με τον κινηματογράφο (θα προσέθετα και με το ραδιόφωνο), αποκτάει κολοσσιαίες διαστάσεις. Είναι ξεκάθαρο πια, ήδη από την δεκαετία του 1980 (εδώ στην Ελλάδα, στην Αμερική από πολύ νωρίτερα), ότι οι άνθρωποι αρχίζουν να πιστεύουν περισσότερο στην τηλεόραση παρά στα μάτια τους.
Δεν ήταν ανάγκη δηλαδή να έρθουν τα smartphone για να αποτελειώσουν την ήδη ποδοπατημένη και διεστραμμένη συνείδηση του σύγχρονου ανθρώπου. Ήδη η δουλειά είχε συντελεστεί με την τηλεόραση στα σπίτια μας.
Το smartphone είναι πλέον το αποτελείωμα της διαστροφής της συνείδησης του σύγχρονου ανθρώπου. Εγκλωβίζει απόλυτα και τελεσίδικα την συνείδηση. Είναι συνέχεια αναμμένο και γνωρίζουμε πόσο απελπίζονται οι άνθρωποι όταν τελειώσει η μπαταρία. Η προσοχή του σύγχρονου ανθρώπου είναι διαρκώς στραμμένη σ’ αυτό. Ακόμα και την πιο ιδιαίτερη κατάσταση στην ζωή του φαίνεται πως την ζει όχι για να την ζήσει, αλλά για να την καταγράψει στο smartphone του.
Ο σύγχρονος άνθρωπος μόνο αυτό που προβάλλει το smartphone του ως αλήθεια και ως πραγματικότητα, μπορεί ν’ αποδεχθεί. Καμία φυσική πραγματικότητα δεν μπορεί να τον αποσπάσει από την εικονική πραγματικότητα της οθόνης του κινητού του.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο συμβαίνουν όλα όσα συμβαίνουν στον σύγχρονο άνθρωπο. Η ψευτοπανδημία και ο υποχρεωτικός εμβολιασμός, ήταν ακραίες ενέργειες των ανθρώπων της εξουσίας για να ελέγξουν τον βαθμό διαστροφής και υποταγής της συνείδησης του σύγχρονου ανθρώπου στις οθόνες. Και βέβαια διαπίστωσαν ότι ο άνθρωπος πια δεν πιστεύει ούτε στα μάτια του, ούτε στα αυτιά του, ούτε στις αισθήσεις του, έχει αποκοπεί πλήρως από την αλήθεια και την φυσική πραγματικότητα και πιστεύει απόλυτα και τελεσίδικα στις οθόνες.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ελπίδα διαφυγής απ’ αυτήν την κατάσταση διαστροφής και παρέκκλισης της συνείδησης του σύγχρονου ανθρώπου. Είναι λυπηρό να βλέπεις αυτή την κατάντια. Τουλάχιστον ας έχουμε επίγνωση της κατάστασής μας και ίσως αυτό συμβάλλει στο να αλλάξει κάτι. Εκείνο το οποίο προτείνω ανεπιφύλακτα προς όλους είναι επαφή με την φύση, παρατήρηση των φυσικών φαινομένων με τις αισθήσεις μας και απομάκρυνση από τα κινητά και τις οθόνες.

Ο Αλέξανδρος Τηλικίδης αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Ιατρικής της Πάτρας. Έλαβε την ιατρική ειδικότητα της Φυσικής Ιατρικής και Αποκατάστασης το 2001. Ξεκίνησε τις σπουδές του στο βελονισμό το 1994 στην Αθήνα. Το 1996 σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Παραδοσιακής Κινέζικης Ιατρικής στο Tianjin της Κίνας, Βασική Θεωρία της Παραδοσιακής Κινέζικης Ιατρικής, βελονισμό και Κινέζικη Βοτανοθεραπεία. Από το 1997 ασκεί τον βελονισμό και την Κινέζικη Βοτανοθεραπεία στην Αθήνα και διδάσκει τη βασική θεωρία της Παραδοσιακής Κινέζικης ιατρικής, βελονισμό και Κινέζικη Βοτανοθεραπεία. Το 2004 ίδρυσε την ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ & ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΚΙΝΕΖΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ, με στόχο την διάδοση και προώθηση της παραδοσιακής κινέζικης ιατρικής και τον συγκερασμό της Π.Κ.Ι. με την Αρχαία Ελληνική Ιατρική.

Ο Erik Erikson, ένας διάσημος Αμερικανός ψυχαναλυτής με γερμανικές ρίζες, δημιούργησε τη θεωρία της Ψυχοκοινωνικής Ανάπτυξης των ανθρώπων. Αυτή του η θεωρία, υπήρξε από τις πιο σημαντικές στον 20^ο αιώνα γιατί αναφερόταν στην εξελικτική πορεία του ανθρώπου, από τη γέννησή του, έως τον θάνατό του. 
Σε κάθε ένα από τα 8 στάδια της αναπτυξιακής πορείας του ανθρώπου, ο Erik Erikson αναφέρει τους δύο πόλους της θετικής ή της αρνητικής έκβασης του σταδίου, για να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τι σημαίνει πραγματικά να ολοκληρώνεται καθένας από τους 8 αυτούς κύκλους.

Στάδιο 1^ο: Εμπιστοσύνη ή Αμφιβολία (Γέννηση-1^ο έτος της ζωής του ανθρώπου)
Εάν το παιδί δέχεται αγάπη και ζεστασιά δημιουργείται μέσα του η εμπιστοσύνη, εάν όχι, τότε η αμφιβολία και ο φόβος.

Στάδιο 2^ο: Αυτονομία ή Ντροπή (2^ο-3^ο έτος της ζωής του ανθρώπου)
Εάν μέσω των σωστών ορίων των γονέων εμφυσείται στο παιδί ή αίσθηση του προσωπικού του ελέγχου, τότε μιλάμε για πραγματική αυτονομία. Εάν τα όρια είναι πολύ μαλακά ή πολύ σκληρά, τότε μιλάμε για ντροπή.

Στάδιο 3^ο: Πρωτοβουλία ή Ενοχή (3^ο-5^ο έτος της ζωής του ανθρώπου)
Εάν οι γονείς ενισχύουν την αίσθηση πρωτοβουλίας των παιδιών, τότε αυτό ισχυροποιεί μέσα τους το θάρρος για εξερεύνηση του περιβάλλοντός τους. Εάν υφίστανται συνεχώς κριτική, αυτό δημιουργεί ενοχή.

Στάδιο 4^ο: Εργατικότητα ή Κατωτερότητα (6^ο-11^ο έτος της ζωής του ανθρώπου)
Όσα παιδιά επαινούνται και ενθαρρύνονται για τις σχολικές και κοινωνικές επιδόσεις τους, αναπτύσσουν μία αίσθηση εργατικότητας – παραγωγικότητας, σε σχέση με αυτά που αποθαρρύνονται και αναπτύσσουν μία αίσθηση κατωτερότητας.

Στάδιο 5^ο: Ταυτότητα ή Σύγχυση (εφηβεία, 12^ο-18^ο έτος)
Όταν οι έφηβοι σχηματίζουν σταδιακά μέσα τους μια συγκροτημένη, σταθερή ταυτότητα, αυτό είναι μία παρακαταθήκη για τη μελλοντική ψυχολογική σταθερότητά του. Ενώ όσοι (λόγω πολλαπλών παραγόντων) βρίσκονται σε σύγχυση σε σχέση με αυτό που είναι και αυτό που κάνουν, διακυβεύουν και την μελλοντική ψυχική ισορροπία τους.

Στάδιο 6^ο: Οικειότητα ή Απομόνωση (19^ο-40^ο έτος της ζωής του ανθρώπου)
Όταν διαμορφώνονται επιτυχημένες διαπροσωπικές σχέσεις, μέσω της φιλίας ή του έρωτα, κατακτάται η αίσθηση της οικειότητας προς τους ανθρώπους. Εάν η οικειότητα δεν επιτυγχάνεται, το άτομο συχνά αισθάνεται απομονωμένο και σε μοναξιά.

Στάδιο 7^ο: Παραγωγικότητα ή Απραξία (μέση ηλικία, 41^ο-65^ο έτος)
Όταν αναπτύσσεται σε αυτό το στάδιο έμπρακτα η αίσθηση ενός σκοπού στη ζωή, δηλαδή η δημιουργία οικογένειας, η βοήθεια στη κοινότητα και η παραγωγή έργου, τότε το άτομο αισθάνεται παραγωγικό και ότι αφήνει κάτι στον κόσμο. Εάν το άτομο αδυνατεί να βρει έναν σκοπό, τότε μιλάμε για τη δημιουργία μίας αίσθησης αποκοπής, απραξίας και τέλματος.

Στάδιο 8^ο: Πληρότητα ή Απελπισία (τρίτη ηλικία, 65^ο έτος-θάνατος)
Καθώς οι άνθρωποι γερνούν, τείνουν να μειώνουν τη παραγωγικότητά τους και να εξερευνούν τη ζωή πλέον, ως συνταξιούχοι. Ενώ ακόμα μπορεί να είναι αρκετά δημιουργικοί, στη παρούσα ζωή τους, συχνά κοιτούν πίσω στο παρελθόν τους (Πώς αισθάνεστε ψυχολογικά; Τι σας δίνει κουράγιο και τι σας αποκαρδιώνει, απογοητεύει; Ποιο είναι το καλύτερο πράγμα που έχετε κάνει στη ζωή σας; Και ποιο το χειρότερο;).
Εάν αυτή η ματιά στο παρελθόν εμπεριέχει ως επί το πλείστον, μια ζωή γεμάτη από στόχους και σκοπούς, εκπληρωμένους, τότε μπορούμε να μιλάμε για μία ζωή πληρότητας και σοφίας. Εάν αυτού του είδους η σοφία, που είναι τόσο χρήσιμη, μαζί με την αίσθηση πληρότητας στη Τρίτη ηλικία, εμπεριέχει και μία υγιώς αποστασιοποιημένη προσέγγιση της υπόλοιπης ζωής, αλλά και μία συμφιλίωση με τον επερχόμενο θάνατο, τότε μιλάμε για την ολοκλήρωση του 8^ου σταδίου.
Εάν η ματιά προς τα πίσω περιέχει πολλές αποτυχίες εκπλήρωσης στόχων, πολλές απογοητεύσεις και αρνητικότητες, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε απελπισία, παραίτηση και κατάθλιψη.
Πολύ μεγάλη σημασία για την αίσθηση ολοκλήρωσης αυτού του σταδίου, έχει παράλληλα και μία καλή σχετικά σωματική υγεία. Ο τρόπος που συμπεριφερθήκαμε στο σώμα μας σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας αφήνει ανεξίτηλα τα σημάδια του στη Τρίτη ηλικία. Ποτέ δεν είναι αργά να συμφιλιωθούμε άλλωστε με το παρελθόν, όποιο και εάν είναι αυτό, να αγκαλιάσουμε όλα αυτά που θεωρούμε χαμένα, όλα αυτά που δεν καταφέραμε, τις απώλειές μας, και έτσι να αποδεχτούμε βαθιά αυτό που υπάρχει τώρα.
Τελικά, ακόμα και εάν μεταχειριστήκαμε άσχημα το σώμα μας, μέσα από διάφορες ανθυγιεινές επιλογές και εξαρτήσεις, ποτέ δεν είναι αργά να το αποδεχτούμε, ανακουφίζοντάς το με διάφορες τεχνικές, οι οποίες βοηθούν στην εξισορρόπηση της ενέργειας μέσα σε αυτό. (Από τι πάθηση υποφέρετε; Ποιό σημείο του σώματός σας νιώθετε πιο πολύ επιβαρυμένο; Πού πονάτε κατά τη διάρκεια της ημέρας ή της νύχτας;).
Η Ρεφλεξολογία αποτελεί μία από αυτές τις κατεξοχήν τεχνικές ανακούφισης και εξισορρόπησης της ενέργειας του σώματος. Είναι μία μορφή θεραπείας, η οποία συνδέεται με το εδώ και τώρα του θεραπευόμενου, καθότι είναι βασισμένη σε αυτή την τρομερά ενεργειακή διαπροσωπική σχέση μεταξύ αυτού και του θεραπευτή. Θα έλεγα ότι η ενασχόληση με τα πέλματα ενός ανθρώπου που υποφέρει και η διοχέτευση πιέσεων πάνω σε αυτά, αποτελεί μία συγκλονιστική εξύψωση της ταπεινότητας, στην οποία εισέρχονται και τα δύο εμπλεκόμενα μέρη. Μέσα από αυτή την στοχευμένη εμβάθυνση στο τώρα των ηλικιωμένων θεραπευμένων, δημιουργείτε μια ιερή σύνδεση με το τώρα τους και μία άφεση σε ό,τι δεν έχει συγχωρεθεί έως τώρα. Άλλωστε το σώμα και η ψυχή είναι άρρηκτα συνδεδεμένα.
Η Ρεφλεξολογία ή αλλιώς θεραπεία ζωνών, γιατί χωρίζει το πέλμα σε ζώνες, οι οποίες αντιστοιχούν σε διάφορα σημεία του σώματος, συνίσταται στην ειδική πίεση με τα δάχτυλα και σε τεχνικές μασάζ χωρίς τη χρησιμοποίηση ελαίων ή κρεμών. Πιέζοντας συγκεκριμένες περιοχές του πέλματος παράγουμε ενέργεια στα συγκεκριμένα σημεία που αντιστοιχούν στο σώμα και απελευθερώνουμε μπλοκαρίσματα, τα οποία δημιουργούν πόνους και αρρώστιες.
Η Ρεφλεξολογία βοηθά το σώμα να θεραπεύσει τον εαυτό του, ενεργοποιώντας δηλαδή μηχανισμούς αυτοθεραπείας, βελτιώνει τη κυκλοφορία του αίματος, μειώνει το στρες και δημιουργεί ευεξία στο άτομο που την δέχεται. Τα σημεία, τα οποία ονομάζονται αντανακλαστικά, στα οποία ασκούν πίεση οι ρεφλεξολόγοι αντιστοιχούν σε όλα τα όργανα του σώματος. Πέρα από τα πέλματα, η αντιστοιχία αυτή βρίσκεται και στις παλάμες των χεριών.
Ειδικότερα, στους ηλικιωμένους, στους οποίους δίνεται μέσω της ρεφλεξολογίας, ένα πρώτο δώρο επαφής και αγγίγματος, η ρεφλεξολογία βοηθά στη νοητική και συναισθηματική εξισορρόπησή τους.
Συγκεκριμένα, τα σωματικά οφέλη, μπορούν να συνοψιστούν ως εξής: Ενεργοποίηση των νευρικών απολήξεων, βοηθάει στην κινητική αυτονομία και ισορροπία του σώματος των ηλικιωμένων, στην καλυτέρευση της κυκλοφορίας του αίματος μέσω της καλύτερης οξυγόνωσης που προκαλείται, αποθεραπεία από εγχειρήσεις των ισχίων και αποκατάσταση των γονάτων. Βοηθάει στην υπέρταση και υπόταση, σε μετεφραγματικές καταστάσεις, σε αναπνευστικά προβλήματα, σε ημικρανίες και πονοκεφάλους, στην αρθρίτιδα και στους ρευματισμούς, σε θέματα δυσκοιλιότητας και πέψης. Επίσης, αυξάνει τον μεταβολισμό, βοηθάει τις αϋπνίες, και με την οξυγόνωση αναζωογονεί τα κύτταρα και αποβάλει τις τοξίνες από τον οργανισμό. Σε περιπτώσεις καρκίνων ή αυτοάνοσων νοσημάτων επιδρά πολύ ανακουφιστικά και ηρεμιστικά.
Σε ψυχολογικό επίπεδο, βοηθάει στην κατάθλιψη, ενισχύει τις γνωστικές λειτουργίες του ατόμου, ηρεμεί το νευρικό σύστημα και δημιουργεί βαθιά χαλάρωση. Επίσης, ηρεμεί τους φόβους ή την υπερκινητικότητα των ηλικιωμένων και βοηθάει στην ομαλή διαχείριση του στρες.
Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω ότι η σύζυγος του Erik Erikson, Joan Erikson (με τη βοήθεια της οποίας ο Erikson δημιούργησε τα 8 στάδια), που απεβίωσε στα 93 της χρόνια, αναφέρθηκε σε ένα 9^ο στάδιο, για ανθρώπους υπερήλικες, άνω των 80 ετών, κατά τη διάρκεια του οποίου το άτομο βιώνει μία σταδιακή απώλεια σε επίπεδο αυτονομίας, υγείας, συγγενών ανθρώπων και επίσης μπαίνει συχνά σε μία κοινωνική απομόνωση.
Ένα πολύ ηλικιωμένο άτομο μπορεί να επιστρέψει σ’ ένα στάδιο μωρού, επειδή ίσως να μην έχει την δυνατότητα να φροντίσει τον εαυτό του και να βιώσει ξανά, όπως στο 1^ο στάδιο, το δίπολο Εμπιστοσύνη ή Αμφιβολία. Στις μέρες που ζούμε, οι υπερήλικες κλείνονται συχνά σε ιδρύματα και οίκους ευγηρίας, φορτώνονται με χάπια και καθίστανται ανενεργοί σαν κάποια όντα που κάποτε χρησίμευσαν στην κοινωνία και την οικογένεια και τώρα είναι άχρηστα πια. Είναι σημαντικό σε αυτό το στάδιο, το άτομο να υπερβεί τον φόβο του θανάτου και να αποκτήσει ξανά ικανότητες, όπως αυτή του παιχνιδιού, της δραστηριότητας και του τραγουδιού.
Η Ρεφλεξολογία μπορεί να βοηθήσει τα υπερήλικα άτομα να κερδίσουν ξανά αισθήματα όπως αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, δουλεύοντας με έναν ρεφλεξολόγο ο οποίος τους δίνει ξανά πίσω την ελευθερία και τον σεβασμό που τους αξίζει. Συγκεκριμένα, ο Ρεφλεξολόγος, με την υπομονή, την αγάπη και την ενσυναίσθηση που πρέπει να διαθέτει, αντιλαμβάνεται έγκαιρα ποια σημεία του σώματος των υπερήλικων ατόμων έχουν πέσει σε αδράνεια ή εάν ένα σύνολο ατόμων υποφέρει από ιδρυματισμό και με τις κατάλληλες τεχνικές προσπαθεί να ζωντανέψει τα ακινητοποιημένα σώματα και τα «νεκρά» σημεία τους.
Το πιο σημαντικό σε αυτό το στάδιο, εκτός από τις τεχνικές, είναι η ποιοτική, διαπροσωπική επαφή μεταξύ του Ρεφλεξολόγου και του Ηλικιωμένου ατόμου. Το ενδιαφέρον και η φροντίδα, το άγγιγμα, το χαμόγελο και η ζεστασιά, που μπορεί να δείξει κάποιος Ρεφλεξολόγος σ’ έναν υπερήλικα, είναι αυτό που κάνει να ξανακερδίζεται η εμπιστοσύνη στη ζωή και έτσι προτού να κλείσει ο κύκλος της, τα υπερήλικα άτομα να αποχαιρετήσουν όλα αυτά που έζησαν με Ευγνωμοσύνη και όχι με αμφιβολία.

Πρόκειται για ένα δίδυμο λέξεων αρκετά οξύμωρο, που τείνει στις μέρες μας να εδραιωθεί σε όλο του το μεγαλείο. Η κάθε λέξη ξεχωριστά, μας παραπέμπει στο δικό της βασίλειο και με την πρώτη ματιά θα θεωρούσαμε ότι δε συνάδουν μεταξύ τους.
Δικτατορία. Η απόλυτη εξουσία, πέραν των νόμων, της δημοκρατίας και της ελευθερίας, όπου η υποχρεωτική υποβολή της, δε μας αφήνει περιθώρια να αντιδράσουμε. Μια λέξη γεμάτη αρνητικές επιπτώσεις και δυσάρεστες εξελίξεις.
Ευτυχία. Η ικανοποίηση που νιώθουμε μετά την επίτευξη των σκοπών, την εκπλήρωση των επιθυμιών, την επιτυχία των στόχων που έχουμε θέσει, έχοντας ως αποτέλεσμα τη θετική ψυχολογία και ισορροπία του εαυτού μας. Μια λέξη πλημμυρισμένη θετική ενέργεια, χαρά και ευεξία.   
Όσο κι αν ακούγεται για άλλους περίεργο και για άλλους άξιο απορίας, έχουμε εγκλωβιστεί και ζούμε στο δικτατορικό καθεστώς της ευτυχίας, ως υποχρεωτική συνθήκη για να είμαστε ευτυχισμένοι, έχοντας παραγκωνίσει κάθε τι που έρχεται αντιμέτωπο με το καθεστώς της ευτυχίας μας.
Τι θέλω να πω… Επιδιώκουμε όλα γύρω μας να συνάδουν με την ευτυχία και πρώτα από όλα, τα συναισθήματα. Επιβάλλουμε στον εαυτό μας, να βιώνει μονάχα τη χαρά, την ευεξία, την ευχαρίστηση, ζωγραφίζοντας στο πρόσωπό μας συνεχώς ένα χαμόγελο, καταπιέζοντας τη θλίψη, τον πόνο, την απογοήτευση, τη μελαγχολία, τη δυσαρέσκεια, την απέχθεια και τους απαγορεύουμε την έκφρασή τους.
Σηκώνουμε προσεκτικά το χαλάκι της ψυχής μας, θάβουμε όλα τα αρνητικά που παρεμποδίζουν την ευτυχία μας και επιμελώς τα αφήνουμε να συσσωρεύονται και να κοχλάζουν, για να βιώσουμε απρόσκοπτοι την απόλυτη ευτυχία που εμείς οι ίδιοι επιβάλλουμε με τον τρόπο μας σε έναν καθόλα καταπιεσμένο εαυτό.

Απεγνωσμένα αναζητάμε τρόπους και τεχνικές για να επιφέρουμε και να εδραιώσουμε την αλλαγή στη ζωή μας, απαλλαγμένη από συναισθήματα που εναντιώνονται στους κόλπους της ευτυχίας. Γιατί όλο αυτό; Η θλίψη είναι πολλές φορές η διέξοδος μιας μεγάλης στενοχώριας. Ο πόνος είναι μια ενδιάμεση κατάσταση που πρέπει να βιώσουμε για να φτάσουμε να γιατρέψουμε την ψυχή μας από αρνητικές καταστάσεις. Ο δύσβατος δρόμος της μελαγχολίας φτάνοντας στο τέλος του, μας έχει ο ίδιος οδηγήσει στο μονοπάτι της ευτυχίας. Αν παρεμποδίζουμε πολλές φορές συνειδητά την εξωτερίκευση αυτών των δεν αντιλέγω, αρνητικών συναισθημάτων, δεν είμαστε σε θέση να προβούμε ένα βήμα παρακάτω όπου τελικά θα παρέλθει αβίαστα η ευτυχία στη ζωή μας.
Η εξαναγκασμένη ευτυχία, παύει να είναι ευτυχία και παραπέμπει σε καταπίεση των επιθυμιών και σε άρνηση αποδοχής των αρνητικών καταστάσεων που πιθανότατα να εισβάλλουν απρόσμενα στους κόλπους της ζωής μας.
Έρευνες έχουν δείξει, ότι κυνηγώντας διακαώς την ευτυχία, γινόμαστε εγωπαθείς, απόμακροι και μονόχνοτοι, απομονωνόμαστε οικειοθελώς στα στενά όρια του εαυτού μας και παύουμε να διαισθανόμαστε τις αμοιβαίες ανάγκες των συνανθρώπων μας, που απαρτίζουν τον κοινωνικό μας περίγυρο.
Επιπρόσθετα, ασπαζόμαστε μονάχα την θετική μας πλευρά, την ωραιοποιούμε, την προβάλλουμε με κάθε τρόπο και αδιαφορούμε πλήρως για τη συσσώρευση όλων των υπολοίπων αρνητικών που τυγχάνει να διαθέτουμε και που φυσιολογικά διαθέτουν όλοι οι συνοδοιπόροι μας.
Για να είμαστε αυθεντικοί και απαλλαγμένοι από συναισθηματικές φορτίσεις, θα πρέπει να καυτηριάζουμε τα κακώς κείμενα, να ασπαζόμαστε τις προσωπικές μας ανάγκες και καταβολές αγνοώντας πικρόχολα σχόλια, να απαντάμε αληθινά στις ερωτήσεις άλλων ακόμη κι αν αυτό που θα πούμε θα τους πληγώσει, να αποδεχόμαστε τα λιγότερο θετικά στοιχεία του χαρακτήρα μας και να τα αγκαλιάζουμε, να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας κάθε φορά που τείνουν να φράξουν την αναπνευστική μας οδό και να διαχειριζόμαστε τις κακές μας στιγμές, ακόμα κι αν όλα τα παραπάνω ελλοχεύουν τον κίνδυνο μιας κακής κριτικής του συνόλου προς εμάς.
Είναι στη φύση πολλών από εμάς, να προσφέρουμε στο κοινωνικό σύνολο. Να συμπάσχουμε στις αγωνίες των άλλων, να μοιραζόμαστε τον πόνο τους, να γινόμαστε αρωγοί τους σε δυσμενείς συνθήκες και να ακουμπάμε έμπρακτα στα προβλήματά τους, ακόμη κι αν αυτό ελλοχεύει τον κίνδυνο να επηρεάσουμε για λίγο τη ζωή μας. Όλα τα παραπάνω έχουν πάψει να υφίστανται, μιας και επιλέγουμε να καλλιεργήσουμε την προσωπική μας ευτυχία, αδιαφορώντας για το κοινωνικό γίγνεσθαι που αν μη τι άλλο μας αφορά όλους, με απώτερο σκοπό την απομόνωση, την απομάκρυνση και την αποπροσωποποίηση από το σύνολο που τόσο έχουμε ανάγκη.

Μην απογοητεύστε!
Υπάρχει ελπίδα διαφυγής και την κρατάμε φυλαγμένη στις καρδιές μας.     
Αδράξτε την όποια ευκαιρία και παράλληλα με την δική σας ευτυχία, επιδιώξτε και την ευτυχία των συνανθρώπων σας. Γνωστοποιήστε τους τα οφέλη της ευτυχίας και της θετικής σκέψης και δείξτε τον δρόμο προς την κατάκτησή της. Πορευτείτε μαζί, συνδράμετε όταν σας έχουν ανάγκη και δεχτείτε τη δική τους συμβολή με αγάπη.
Απεγκλωβιστείτε από τα δεσμά της υποχρεωτικής ευτυχίας και μην την αναζητάτε ως αυτοσκοπό. Ζήστε τη ζωή σας ελεύθερα, εξωτερικεύστε τα συναισθήματα και τις ανάγκες σας και θέστε ως στόχο σας τη σωματική και ψυχολογική σας σταθερότητα. Εργαστείτε επάνω στην προσωπική σας ανάπτυξη και τα οφέλη που προσφέρει, κοινοποιήστε τους καρπούς της και  κυνηγήστε να καταγράψετε δυνατές αναμνήσεις στο υποσυνείδητό σας.
Αγαπήστε τις πληγές σας, αγκαλιάστε τα τραύματά σας χωρίς να τα κρύβετε και αφήστε τα δάκρυα να τρέξουν όποτε αυτά εγκλωβίζονται μέσα σας. Αδειάστε τη ψυχή σας από ότι σας βαραίνει και η πολυπόθητη ευτυχία, αβίαστα θα κατακτήσει τον ελεύθερο χώρο που μόλις εμφανίστηκε.
Δε θυμάμαι ποιος είναι ο κάτοχος της παρακάτω φράσης, αλλά ελπίζω να συμφωνήσετε μαζί μου στο ότι, για να αναγνωρίσουμε τη χαρά, πρέπει να γευτούμε τη λύπη. Όταν έχουμε βιώσει τη λύπη, τον πόνο και την απογοήτευση, είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε την ύπαρξη των θετικών συναισθημάτων και να αντιληφθούμε στο έπακρο, σε κάθε κύτταρό μας την θετική και ευεργετική δράση της ευτυχίας.
Με απλές και συνετές πράξεις, όλοι μαζί, χωρίς περιορισμούς και εξαναγκασμούς θα επιφέρουμε και θα εδραιώσουμε την ευτυχία στις ζωές μας απαλλαγμένη από πρέπει, στερεότυπα και βαρύγδουπες αξιώσεις.

Γεννήθηκα και ζω στις Πλαταιές Βοιωτίας. Σπούδασα Πληροφορική & Φυσικές Επιστήμες και το γράψιμο παντός είδους είναι η μεγάλη μου αγάπη. Το διάβασμα και οι μοναχικοί περίπατοι στη φύση, γεμίζουν ευχάριστα τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μου. Έμπνευσή μου αποτελεί κάθε τι που μπορεί να μας διδάξει και να μας προσφέρει το έναυσμα να δούμε τη ζωή από άλλη οπτική.

Ιστορία: Αυτή είναι η τρίτη και η πιο επιτυχημένη απόπειρα του Π.Ο.Υ. (Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας) να δημιουργήσει πανδημία, πρώτα με την Ισπανική γρίπη και αργότερα με την Έμπολα. Οι δυο αυτές είχαν υψηλή θνησιμότητα, αρκετά μεγαλύτερη από αυτή του Covid-19.
Το 2010 μετά την πανδημία της Ισπανικής γρίπης Η1Ν1 ξεκίνησε μια δικαστική διαμάχη και ακολούθησε δικαστική έρευνα η οποία αποκάλυψε ότι επιστήμονες σε θέσεις κλειδιά για την πανδημία εργάζονταν για φαρμακευτικές εταιρείες, τις οποίες συνέφεραν οι οδηγίες του Π.Ο.Υ για την αντιμετώπιση της γρίπης. Ο Π.Ο.Υ παραδέχτηκε αντιφάσεις στην πολιτική για συγκρούσεις συμφερόντων (κάτι σαν το σκάνδαλο SIEMENS στην Ελλάδα). Κανένα από τα στελέχη που κατηγορήθηκαν δεν έχασε την θέση του ούτε υπέστη κάποιες συνέπειες. Είναι τα ίδια πρόσωπα που συμβουλεύουν σήμερα τις κυβερνήσεις και τους κατά τόπους φορείς υγείας μέχρι και σήμερα. Τότε ο Αβραμόπουλος με τον Τσιόδρα παράγγελνε εκατομμύρια δόσεις, την περίοδο 2009-2010 εντάσσεται στην έρευνα των εισαγγελέων κατά της διαφθοράς που έχει άμεση σχέση με τη Novartis, αλλά και το ΚΕΕΛΠΝΟ, καθώς οι παραγγελίες γίνονταν μέσω αυτού.
Αργότερα, το διάστημα 2014-2016 κατά την επιδημία του ιού Έμπολα, o Π.Ο.Υ (και μάλιστα κάποια από τα υψηλόβαθμα στελέχη του) κατηγορήθηκε για χρηματισμό από φαρμακευτικές εταιρείες, αλλά το σκάνδαλο ξανά αποσιωπήθηκε.
Με την εμφάνιση του Covid-19 ο Π.Ο.Υ χρηματοδότησε τα κράτη με ένα αρχικό κονδύλι 3 τρισεκατομμύρια δολάρια (σαν βοήθεια - με την μορφή δανείου) προκείμενου τα κράτη να υπακούσουν τις εντολές του και να μπορέσει να πραγματοποιήσει το σχέδιό του. Αυτό περιλαμβάνει την αλλαγή των ορισμών για έννοιες όπως: πανδημία – PCR Test - υγεία - νόσηση – κρούσμα – εμβόλιο – ανοσία – στατιστική - φαρμακοεπαγρύπνηση – παρενέργεια κ.α.
Συνέστησε μέτρα για την κλιμάκωση της πανδημίας με: εγκλεισμό υγειών και ασθενών, χρήση μάσκας, μέτρα αποδυνάμωσης του ανοσοποιητικού, μη χορήγηση θεραπευτικών σκευασμάτων, απαγόρευση νεκροτομών, αποδυνάμωση πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, αποδυνάμωση Ιατρικού προσωπικού, κλείσιμο νοσοκομείων, φίμωση της επιστημονικής άποψης, απόκρυψη στοιχείων και μελετών, απαγορεύσεις ενημέρωσης από τα ΜΜΕ, αλλά και λογοκρισία στο διαδίκτυο και την εδραίωση μιας υγειονομικής χούντας.
Χρησιμοποίησε σαν άλλοθι το τι γίνεται στις άλλες χώρες, τις μεταλλάξεις, τα ψεύτικα τεστ, τα εμβόλια, τους νεκρούς, ακόμα και την ιεραρχία της εκκλησίας. Παρατηρείστε ότι όλα σχεδόν τα μέτρα αφορούν και επιβάλλονται στον υγιή πληθυσμό ενώ για τους ασθενείς ελάχιστα γίνονται.
Όλα αυτά με οδήγησαν στην απόφασή μου να παραιτηθώ από τον ΙΣΑ (Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών) διαφωνώντας με όλα αυτά και μη αποδεχόμενος την στάση του ιατρικού συλλόγου. Και φυσικά η αίτησή μου έγινε δεκτή χωρίς καμιά άλλη απάντηση, διευκρίνηση ή αιτιολόγηση και ευχαριστώ τον ΙΣΑ για την τιμή αυτή που μου έκανε.

Αποτελέσματα: Ορίζοντας την πανδημία ως κατάσταση εκτάκτου ανάγκης (και μάλιστα μακροχρόνια) κατάφερε την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, τον έλεγχο των συνειδήσεων, τον διαχωρισμό των ανθρώπων, την κοινωνική αποστασιοποίηση, τη νοητική και συναισθηματική κακοποίηση, την επιβολή υποχρεωτικών μέτρων, την επιβολή πειραματικών σκευασμάτων χωρίς την συναίνεση, τον διωγμό αυτών που αντιδρούν στην λογική και παραδειγματικές τιμωρίες με παράνομα πρόστιμα.
Τα μεταγενέστερα αποτελέσματα είναι η αύξηση της θνησιμότητας και μάλιστα στις μικρότερες ηλικίες, με ένα πρωτοφανές θανατικό. Παρατηρείται η αύξηση των εγκεφαλικών και καρδιαγγειακών νοσημάτων καθώς και των θρομβώσεων γενικότερα, αλλά και αυτοάνοσων, ενδοκρινικών και ψυχιατρικών διαταραχών. Βλέπουμε όλο και συχνότερα εμβολιασμένα νεαρά άτομα, ακόμα και αθλητές να πέφτουν κάτω και να πεθαίνουν.

Γενικότερα: Ο Π.Ο.Υ. θέλει να εφαρμόσει την κυριαρχία του και τον έλεγχο πάνω στην υγεία του παγκόσμιου πληθυσμού, στα πλαίσια της γενικότερης κυριαρχίας μιας μειονότητας στην παγκόσμια διακυβέρνηση του πλανήτη. Το πείραμα για τον έλεγχο και την υποταγή των συνειδήσεων έχει πετύχει! Και αρχίζει να εφαρμόζεται και στους άλλους κλάδους της κοινωνίας (οικονομία, πολιτική, μεταναστευτικό κ.α.) μέσω του φόβου και της φτωχοποίησης των πολιτών. Οι άνθρωποι φοβισμένοι και εγκλωβισμένοι σταμάτησαν να αντιδρούν, αλλά και να σκέφτονται και παρατηρούν αμήχανα και μοιρολατρικά από τον καναπέ τους αυτές τις ολέθριες εξελίξεις και καταστροφές.
Τα κράτη βρίσκονται υπό αυστηρό έλεγχο και οικονομική εξάρτηση, παρόμοια με μια παγκόσμια δικτατορία, ενώ στην χώρα μας ολοένα και περισσότεροι πολιτικοί αποδέχονται, ακόμα και με δημόσιες δηλώσεις τους, ότι βρισκόμαστε όχι μόνο υπό καθεστώς ολοκληρωτικής δικτατορίας αλλά και υπό κατοχή, και αυτό έγινε από την επιβολή των μνημονίων και μετά. Όλες οι εξουσίες έχουν συγκεντρωθεί και ελέγχονται από τους δυνάστες μας οδηγώντας μας στο ξεπούλημα στην φτωχοποίηση, στην μετανάστευση των Ελλήνων, και στην εγκατάσταση αλλοδαπών, στα πλαίσια της μεγάλης επανεκκίνησης (Great Reset). Είναι λυπηρό το γεγονός ότι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα συντάσσεται με αυτήν την «παγκοσμιοποίηση» και προωθεί το QR Code, την ψηφιακή ταυτότητα, με τα προσωπικά δεδομένα και την εμπορευματοποίηση του ανθρώπου. Παρόμοια μέτρα θέλουν να εφαρμόσουν για να μας «σώσουν» από την κλιματική αλλαγή, από την καταστροφή του πλανήτη μας και από πολεμικές απειλές.
Το μόνο που μπορεί να σταματήσει την ολέθρια αυτή πορεία είναι η κοινωνική αντίδραση που βλέπουμε ότι όλο και δυναμώνει σε πολλές χώρες (σε Καναδά, Γαλλία, Γερμανία, Αυστραλία κ.α).
Στην Ελλάδα αρχίζουν και αφυπνίζονται ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αλλά και επιστήμονες, μεμονωμένα ή σε ομάδες και προσπαθούν να αντιδράσουν είτε ατομικά είτε ομαδικά. Μια τέτοια ενωτική προσπάθεια είναι η ΕΝΕΑΠ (https://www.ene-ap.gr/) την οποία σχηματίσαμε, χωρίς κομματικές ταυτότητες, που θεωρούμε εθνικό μας καθήκον την άμεση αντίδραση στις πρακτικές της υποτέλειας και της εξαθλίωσης, που τόσα χρόνια μας επιβάλλουν τόσο οι προηγούμενες κυβερνήσεις, όσο και η τωρινή, ώστε συντεταγμένα να αντισταθούμε σε όλους αυτούς που καταστρέφουν την χώρα και το μέλλον αυτού του τόπου και να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση και τα επερχόμενα γεγονότα.
Πρέπει όλοι μας να πάρουμε στα χέρια μας το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας, να αφυπνιστούμε και να δράσουμε έχοντας εμπιστοσύνη και πίστη στην υλοποίηση του θεϊκού σχεδίου!

Ο Βαγγέλης Κουρούκλης γεννήθηκε στην Αθήνα και έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Κεφαλονιά, τον τόπο καταγωγής του. Σπούδασε Ιατρική στη Βουλγαρία, έλαβε ειδικότητα Παθολογικής - Ανατομικής και στη συνέχεια μετεκπαιδεύτηκε στην Ιριδολογία στη Μόσχα. Έχει εργαστεί στα Νοσοκομεία Άγιος Σάββας, Πανεπιστημιακό Ιωαννίνων, Σωτηρία, Απολλώνιο Ηρακλείου Κρήτης, και ως ιδιώτης. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την έρευνα στον τομέα της Ιριδολογίας.

Podcast με τον Πέτρο Αργυρίου | Συζήτηση με τον Κων/νο Φαρσαλινό #2