Σήμερα θα ήθελα στο μικρό μας σημείωμα να μιλήσω για τη θεραπευτική σχέση, όπως περίπου την αντιλαμβάνομαι καθημερινά. Δηλαδή την αναπτυσσόμενη αλληλοσυνάφεια ανάμεσα στον θεραπευτή και τον θεραπευόμενο. Είναι αλήθεια ότι το όλο θέμα έχει αναπτυχθεί αρκετά στα πλαίσια της ψυχοθεραπείας. Ωστόσο φρονώ ότι έχει μεγάλη σημασία και για την ορθή εφαρμογή της Ομοιοπαθητικής. Ο θεραπευτής βρίσκεται απέναντι σε ένα ανθρώπινο πλάσμα του υποφέρει και η αλήθεια αυτή συχνά δεν είναι μονόδρομη.
Σαν ομοιοπαθητικοί είμαστε συλλέκτες συμπτωμάτων, όμως για να μην γίνεται αυτό μηχανιστικά αλλά να αποδίδει ουσιαστικά συμπτώματα επάνω στα οποία θα στηριχθεί η σωστή συνταγογράφηση, πρέπει να φροντίζουμε να οικοδομούμε μια ευαίσθητη ανθρώπινη σχέση με τον/την ασθενή μας. Ομολογώ ειλικρινά ότι υπήρξαν φορές που περισσότερο ή λιγότερο απέτυχα σε αυτό, ωστόσο κάθε φορά επιδιώκω να νιώσει ο άλλος άνετα ώστε να δώσει ουσιαστικά συμπτώματα. Η κάθε λέξη που λέει έχει σημασία. Άλλοτε πάλι υπάρχουν φορές που οι ασθενείς νιώθουν ότι δεν είμαι στην καλύτερη φόρμα, ιδίως μετά από μια κουραστική ημέρα. Ωστόσο προσπαθώ αυτό να μην επηρεάσει την συνεδρία. Αν σαν θεραπευτές σας συμβαίνει κάτι τέτοιο προσαρμόστε ανάλογα το πρόγραμμά σας. Το ίδιο έχω κάνει πλέον και εγώ.
Τελευταία έχω ανακαλύψει και τα κείμενα του γνωστού ψυχιάτρου, ψυχοθεραπευτή Dr. Irvin Yalom. Χαίρομαι αληθινά να διαβάζω τις απόψεις του. Σας τον συνιστώ ανεπιφύλακτα, είτε είστε ασθενείς είτε θεραπευτές. Το βιβλίο του «Το Δώρο της Ψυχοθεραπείας» από τις Εκδόσεις Άγρα είναι ένα αληθινό διαμάντι! Σε ένα σημείο τολμάει να πει: «Σας προτρέπω ν’ αφήνετε τους ασθενείς σας να γίνουν σημαντικοί για σας, να τους επιτρέπετε να μπουν στη σκέψη σας, να σας επηρεάσουν, να σας αλλάξουν – και αυτό να μην τους το κρύψετε».
Η θεραπευτική σχέση αλλάζει και θεραπεύει και τους δύο αφού όπως είπαμε η θεραπεία δεν είναι μονόδρομος. Και βέβαια η καλύτερη κατανόηση μπορεί να υπάρχει σε εκείνον/η που έχει αναγνωρίσει τον εαυτό του σαν «πληγωμένο θεραπευτή». Χωρίς να δούμε τις πληγές μας δεν θεραπεύουμε αληθινά πληγές των άλλων. Δεν είναι ψέμα ότι πόνος της πληγής είναι αληθινός και συχνά πολύ μεγάλος, όμως χωρίς αυτόν δεν υφίσταται αργότερα ούτε η χαρά και αγαλλίαση της θεραπείας της ψυχής. Αν θέλουμε να θεραπεύουμε ουσιαστικά δεν μπορεί να είμαστε ξύλινοι μέσα στην όμορφη περσόνα μας. Σχετικά με αυτήν, ως γνωστόν όσο λιγότερη τόσο καλύτερα.
Ένα σημαντικό ζήτημα που θα μου άρεσε να αναπτύξω μια άλλη φορά είναι η γέφυρα που θα πρέπει να υπάρξει ανάμεσα στην Ψυχοθεραπεία και την Ομοιοπαθητική. Ο πολιτισμός που θα πρέπει να γεννηθεί από το χάος της παρούσας πλανητικής κατάστασης θα πρέπει να ολοκληρώνει μέσα του τις ανθρωπιστικές και θεραπευτικές επιστήμες σε ένα ενιαίο σύνολο κατανόησης και εφαρμογής. Ήδη έχουμε γνωρίσει πολλά για τον άνθρωπο, τη συνειδητότητα, την ψυχολογία του. Θα πρέπει να εφαρμόσουμε αυτές τις γνώσεις και στη θεραπεία και στην ιατρική και μάλιστα επειγόντως για να μπορούν να έχουν οι επόμενες γενιές μια ευκαιρία.
Λύσανδρος Μυγιάκης Ομοιοπαθητικός (Diploma British Institute of Homeopathy)
διευθύνων στον ΠΟΛΥΧΩΡΟ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ – www.altersimilia.gr
