Η M. ήταν 40 ετών όταν ήρθε να με δει, υποφέροντας από ρευματοειδή αρθρίτιδα για οκτώ χρόνια. Έπαιρνε τα φάρμακα που της είχαν συνταγογραφηθεί για να αντιμετωπίσει τους χρόνιους πόνους, τα οποία φάρμακα, αν και ήταν αποτελεσματικά, είχαν παρενέργειες που έβρισκε ανυπόφορες, ιδίως τον πονοκέφαλο, τον πόνο στην κοιλιά, τη ζάλη και τα στοματικά έλκη. Έτσι ταλαντευόταν μεταξύ του πόνου και των παρενεργειών και ήταν πολύ δυστυχισμένη. Είχε προβλήματα σε διαφορετικές αρθρώσεις που πονούσαν κάθε φορά, αλλά η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν στους αντίχειρες, τα δάχτυλα και το ένα ισχίο.
Η Μ. εργαζόταν ως σχεδιάστρια εξωτερικών χώρων, αλλά πλέον δεν μπορούσε να κάνει πολλές εξωτερικές εργασίες σε κήπους. (Καθώς ήταν εξαρχής βιολογική κηπουρός, δεν είχε έρθει σε επαφή με ζιζανιοκτόνα, έτσι μπορούσαμε να τα διαγράψουμε από τον κατάλογο των υπόπτων που ευθύνονται για την κατάστασή της). Ο ρευματολόγος της M είχε μετρήσει τα επίπεδα του ρευματοειδή παράγοντα, ενός βασικού αντισώματος στη ρευματοειδή αρθρίτιδα, και ήταν πολύ υψηλά.
Τη ρώτησα αν υπήρχαν στιγμές που οι πόνοι στις αρθρώσεις βελτιώνονταν ή χειροτέρευαν. Εκείνη δεν μπορούσε να σκεφτεί καμία, αλλά η σύντροφός της είχε εντοπίσει ότι πάντα χειροτερεύουν όταν βρέχει.
"Ακούγεται ανόητο, το ξέρω", ανάφερε η Μ, "αλλά στο τέλος μιας βροχερής ημέρας υποφέρω πολύ. Όχι μετά από ένα σύντομο ντους, αλλά όταν βρέχει όλη μέρα".
Έμαθα δύο σημαντικά πράγματα από την παραδοχή της: πρώτον, τα συμπτώματα που προκαλούνται από μούχλες χειροτερεύουν πάντα με υγρό καιρό. Οι μύκητες λατρεύουν την υγρασία, καθώς ευδοκιμούν σε αυτήν. Δεύτερον, πάντα να φέρνετε μαζί σας έναν σύντροφο/φίλο/γονέα/ενήλικο παιδί στην επίσκεψη στον ειδικό - θα θυμηθούν πράγματα για την υγεία σας που εσείς ξεχνάτε. (Μπορούν επίσης να κρατούν σημειώσεις για εσάς).
Αποδείχτηκε ότι η M. είχε έρθει πολύ συχνά σε επαφή με σωρούς κομπόστ και είχε επίσης περάσει πολύ χρόνο σκουπίζοντας βρεγμένα φύλλα το φθινόπωρο. Και τα δύο αυτά αποτελούν πηγές μούχλας εξωτερικού χώρου. Αργότερα θυμήθηκε ότι όλες οι αρθρώσεις της ήταν στη χειρότερη κατάσταση το φθινόπωρο - όταν ο αριθμός των μυκήτων μούχλας είναι υψηλότερος.
Υπήρχαν επίσης προφανώς μικρές κηλίδες μαύρης μούχλας στο μπάνιο της, ένας συνηθισμένος κίνδυνος σε δωμάτια που έχουν πάντα ατμούς, ιδίως αν δεν έχετε το παράθυρο ανοιχτό, έναν απορροφητήρα σε λειτουργία και μια πηγή θέρμανσης στο δωμάτιο το χειμώνα.
Οι μύκητες παράγουν τοξίνες που ονομάζονται μυκοτοξίνες και μπορεί να είναι τόσο βλαβερές όσο και οι συνθετικές χημικές ουσίες. Μετρήσαμε τα επίπεδα μυκοτοξινών της M. μέσω μιας εξέτασης ούρων που στάλθηκε σε ειδικό εργαστήριο στις ΗΠΑ Το αποτέλεσμα του τεστ έδειξε πολλές μυκοτοξίνες στα ούρα της M., και μάλιστα σε υψηλά επίπεδα.
Της είπα να αναθέσει όλο το σκούπισμα των φύλλων και το ανακάτωμα του κομπόστ σε συναδέλφους και να ζητήσει από κάποιον άλλο να καθαρίσει το μπάνιο και να αφαιρέσει τη μούχλα με βόρακα. Μια εξέταση κοπράνων έδειξε ότι η M. είχε κάποιους μη φιλικούς μικροοργανισμούς στο μικροβίωμα του εντέρου της, συμπεριλαμβανομένων ζυμομυκήτων και βακτηρίων Klebsiella και Pseudomonas.
Η υπερανάπτυξη της Klebsiella στο έντερο είναι γνωστό ότι σχετίζεται με την αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα, μια άλλη αυτοάνοση ασθένεια των αρθρώσεων και του συνδετικού ιστού, αλλά συχνά έχω βρει Klebsiella και στις εξετάσεις κοπράνων ασθενών με αρθρίτιδα.
Όταν βγήκε αυτό το αποτέλεσμα, ρώτησα ξανά τη M. για τις συνήθειες του εντέρου της -είπε στην πρώτη συνεδρία ότι ήταν 100% καλά, αλλά αποδείχθηκε ότι στην πραγματικότητα είχε συχνά δυσκοιλιότητα. Απλώς νόμιζε ότι ήταν φυσιολογικό να λειτουργεί το έντερό της μόνο κάθε δύο ή τρεις ημέρες.

Η θεραπεία ξεκινά από το έντερο

Η πρώτη μου θεραπεία ήταν η συνταγή μου για τη Σκούρα Πράσινη Σούπα, η οποία βοηθάει πάρα πολύ στη δυσκοιλιότητα. Ξεκινήστε όπως θα κάνατε για οποιαδήποτε σούπα λαχανικών, σοτάροντας κρεμμύδια και σκόρδο σε λάδι καρύδας, ελαιόλαδο ή βούτυρο. Προσθέστε άλλα λαχανικά που σας αρέσουν (π.χ. πράσα, κολοκυθάκια, καρότα κ.α.) και στη συνέχεια, δύο λεπτά πριν από το τέλος του μαγειρέματος, προσθέστε μια μεγάλη ποσότητα από σκούρα φυλλώδη λαχανικά, όπως το σπανάκι, η ρόκα, ο μαϊντανός, το νεροκάρδαμο, το μαρούλι - αυτά τα φύλλα σαλάτας είναι εξαιρετικά και στη σούπα.
Τα σέσκουλα, το λάχανο και το μπρόκολο είναι λίγο πιο σκληρά από τα υπόλοιπα, οπότε ίσως να θέλετε να τα προσθέσετε 10 λεπτά πριν από το τέλος του μαγειρέματος, αντί για 2, ή μπορείτε να τα βράσετε στον ατμό για 5 λεπτά πριν τα ρίξετε στην κατσαρόλα.
Στη συνέχεια, όταν κρυώσει λίγο, χτυπήστε τη σούπα σε μπλέντερ μέχρι να αναμειχθεί πλήρως. Θα πρέπει να έχει σκούρο πράσινο χρώμα. Οι άνθρωποι με δυσκοιλιότητα συχνά χρειάζονται λιγότερη σαλάτα και περισσότερα μαγειρεμένα χόρτα. Καταψύξτε τη σούπα σε μικρές μερίδες, ώστε να μπορείτε να ζεσταίνετε ένα μπολ σούπας πριν από το δείπνο κάθε βράδυ.
Έτσι λύθηκε η δυσκοιλιότητα της M., αλλά έπρεπε ακόμα να αντιμετωπίσουμε τα βλαβερά μικρόβια στο έντερό της και τους μύκητες που ήταν ακόμα στον οργανισμό της. Υπάρχει συσχέτιση μεταξύ των ζυμομυκήτων στο έντερο και της μούχλας στον αέρα - και οι δύο είναι μονοκύτταροι μύκητες. Έτσι, εκτός από το να ενθαρρύνουμε τη M. να αποφεύγει τις πηγές μούχλας στην ατμόσφαιρα, χρησιμοποιήσαμε αντιμυκητιασικά βότανα για να θεραπεύσουμε τους μύκητες στο έντερό της.
Μερικά από τα καλύτερα για αυτό το σκοπό είναι το εκχύλισμα σπόρων γκρέιπφρουτ, η αρτεμισία, η βερβερίνη, το goldenseal, η ρίγανη και το καπρυλικό οξύ (που προέρχεται από την καρύδα). Το υπέροχο είναι ότι αυτά τα φυσικά συστατικά καταπολεμούν επίσης τα μη φιλικά βακτήρια, όχι μόνο τους μύκητες.
Μια επαναληπτική εξέταση κοπράνων μετά από έξι μήνες έδειξε ότι τα βακτήρια είχαν καταπολεμηθεί και οι ζυμομύκητες είχαν σχεδόν εξαφανιστεί. Η επανάληψη της εξέτασης ούρων έδειξε επίσης μεγάλη μείωση του επιπέδου των μυκοτοξινών.
Έδωσα επίσης στη Μ. πολλά διαφορετικά προβιοτικά με εναλλαγή για να έχει το μέγιστο δυνατό όφελος. Έκανε όση αποτοξίνωση της επέτρεπε η πολυάσχολη ζωή της -η Μ. έχει δύο παιδιά σχολικής ηλικίας, συμπεριλαμβανομένης της υδροθεραπείας του παχέος εντέρου, του χυμού λαχανικών και φυσικά των λουτρών με άλατα Epsom, που της έδωσαν σημαντική ανακούφιση από τον πόνο.
Οι αρθρώσεις της M. βελτιώθηκαν πολύ και τα επίπεδα του ρευματοειδούς παράγοντα μειώθηκαν στο φυσιολογικό. Αλλά δεν είχε γίνει ολοκληρωμένη θεραπεία. Οι αντίχειρες και τα δάχτυλά της δεν πονούσαν σχεδόν καθόλου, άλλες οι αρθρώσεις που υπέφεραν σταμάτησαν να τσούζουν και το ισχίο της ήταν πλέον αρκετά καλά, ώστε να μπορεί να τα καταφέρει χωρίς φάρμακα.
Παρ' όλα αυτά, η παραμόρφωση της άρθρωσης του ισχίου της ήταν μόνιμη. Η M. θα χρειαστεί μια μέρα αντικατάσταση ισχίου, μια εξαιρετική και σχεδόν απόλυτα επιτυχημένη επέμβαση. Αλλά η πρόληψη θα ήταν, φυσικά, καλύτερη από τη θεραπεία. Η Μ. ανέφερε: "Μακάρι να είχα βρει αυτή την φυσική ιατρική προσέγγιση πριν από οκτώ χρόνια".
Έδωσα στη Μ. διάφορα φυσικά αντιφλεγμονώδη, όπως ιχθυέλαια και έλαιο νυχτολούλουδου (που λαμβάνονται σε διαφορετικές ώρες της ημέρας για μέγιστο όφελος), βιταμίνη D, κουρκουμίνη/κουρκουμά και boswelia. Η boswelia μπορεί να λαμβάνεται από το στόμα και επίσης να τρίβεται απευθείας στις πονεμένες αρθρώσεις με τη μορφή αιθέριου ελαίου λιβανιού. Μυρίζει καταπληκτικά!
Δεν έκανα ριζικές αλλαγές στη διατροφή της M., εκτός από την εισαγωγή της Σκούρας Πράσινης Σούπας, επειδή η διατροφή της ήταν ήδη καλή και, κυρίως, χωρίς ζάχαρη. Οι ριζικές διατροφικές αλλαγές βοηθούν κάποιους ανθρώπους με αρθρίτιδα, αλλά όχι όλους. Όταν η M. με συμβουλεύτηκε, είχε ήδη προσπαθήσει να κόψει τους συνήθεις ενόχους της αρθρίτιδας - κρέας, σιτάρι, γαλακτοκομικά, εσπεριδοειδή και ντομάτες - για έναν ολόκληρο χρόνο, χωρίς κανένα όφελος.
Παρ' όλα αυτά, αυτό το ιστορικό του περιστατικού καταδεικνύει ένα βασικό σημείο: για τη θεραπεία σχεδόν οποιουδήποτε χρόνιου προβλήματος υγείας, (εκτός, φυσικά από προβλήματα όπως π.χ. κατάγματα κλπ) ξεκινήστε με το έντερο. Η θεραπεία ξεκινά από το έντερο.
Ήμουν τυχερή που η Μ. δεν έπαιρνε βαριά παυσίπονα (π.χ. οπιούχα). Αν έπαιρνε, η απόσυρση από αυτά θα έκανε τη δουλειά μου και το ταξίδι της θεραπείας της ασύγκριτα πιο δύσκολο.

Η Δρ Τζένι Γκούντμαν αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Λιντς το 1982 και είναι μέλος της Βρετανικής Εταιρείας Οικολογικής Ιατρικής. Ειδικεύεται στη Διατροφική και Περιβαλλοντική Ιατρική τα τελευταία 20 χρόνια. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την προ-σύλληψη (γονιμότητα και δημιουργία υγιών μωρών) και για τη συνεργασία με παιδιά.  Η Δρ Τζένι Γκούντμαν αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Λιντς το 1982 και είναι μέλος της Βρετανικής Εταιρείας Οικολογικής Ιατρικής. Ειδικεύεται στη Διατροφική και Περιβαλλοντική Ιατρική τα τελευταία 20 χρόνια. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την προ-σύλληψη (γονιμότητα και δημιουργία υγιών μωρών) και για τη συνεργασία με παιδιά.  Η Η Δρ Τζένι Γκούντμαν έχει δώσει πολλές διαλέξεις, σε άλλους γιατρούς, σε επαγγελματίες της εναλλακτικής ιατρικής και στο ευρύ κοινό. Διηύθυνε επί 10 χρόνια μια ομάδα συζήτησης περιστατικών, όπου ιατροί και φυσικοπαθητικοί / διατροφολόγοι ανταλλάσσουν γνώσεις και κλινική εμπειρία.

Οποιαδήποτε ιστορία με τον COVID-19 εάν έχει καλό τέλος, είναι μια ιστορία επιτυχίας. Αλλά για την Ντενίς Στρέιτζις, Πρόεδρο της Ακαδημίας Ομοιοπαθητικής Εκπαίδευσης και Ομοιοπαθητικό στη Νέα Υόρκη, τη Φιλαδέλφεια και το Λος Άντζελες, μια ιστορία στο πρόσφατο ξέσπασμα κοροναϊού την προηγούμενη άνοιξη ξεχωρίζει ως ιδιαίτερα εντυπωσιακή.
Ένας φίλος είχε παραπέμψει σε εκείνη έναν γιατρό, πνευμονολόγο, που δούλευε στα επείγοντα περιστατικά σε κάποιο μεγάλο νοσοκομείο του Μέριλαντ. Αντιμετωπίζοντας τους πρώτους ασθενείς με COVID-19 μετά το ξέσπασμα της πανδημίας, εμφάνισε συμπτώματα. Το νοσοκομείο τον έστειλε γρήγορα σπίτι με εντολές να το "αντιμετωπίσει επιτυχώς".
Όταν ήρθε σε επαφή με την Στρέιτζις, ο γιατρός είχε συμπτώματα εδώ και μόνο 12 ώρες, αλλά όπως έχουν παρατηρήσει οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό που εργάζονται με ασθενείς με COVID-19, ο νέος κοροναϊός φαίνεται να πλήττει τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας πιο σκληρά από τους περισσότερους άλλους ανθρώπους που προσβάλλονται από την ασθένεια.
Μέχρι τη στιγμή που ο κοινός φίλος άφησε έξω από την πόρτα του το ομοιοπαθητικό φάρμακο[1] που πρότεινε η Στρέιτζις, ο γιατρός δεν μπορούσε καν να σηκωθεί από το κρεβάτι. "Μου είπε ότι ένιωθε τόσο άσχημα που δεν μπορούσε καν να σηκωθεί για να περπατήσει διασχίζοντας το δωμάτιο για να πάρει το φάρμακο", λέει η Στρέιτζις. "Του πήρε περίπου τρεις ώρες για να βρει τη δύναμη να διασχίσει το δωμάτιο."
Με δυσκολίες στην αναπνοή και σε άσχημη κατάσταση, πήρε το φάρμακο περίπου στις δύο το πρωί και στη συνέχεια το επανέλαβε ξανά τέσσερις ώρες αργότερα. "Μέχρι τις 10 π.μ. όταν του μίλησα - οκτώ ώρες αφότου άρχισε να παίρνει τη θεραπεία - σηκώθηκε και είπε ότι ένιωθε 70% καλύτερα."
Λίγες μέρες αργότερα, ο γιατρός ένιωσε ότι μπορεί να υποτροπιάζει, οπότε η Στρέιτζις του ζήτησε να επαναλάβει τη λήψη του φαρμάκου. Την επόμενη μέρα άλλαξαν τα συμπτώματά του, οπότε πρότεινε μια διαφορετική θεραπεία, με άλλο ομοιοπαθητικό σκεύασμα. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα από τη λήψη της δεύτερης θεραπείας, σηκώθηκε και άρχισε να κινείται, και δύο ημέρες αργότερα επέστρεψε στη δουλειά. Συνολικός χρόνος λήξης μετά από μια σοβαρή επίθεση COVID-19: έξι ημέρες!
Γιατί επέλεξε την ομοιοπαθητική; "Νομίζω ότι το έκανε επειδή τον προέτρεψε κάποιος που εμπιστευόταν και δεν είχε τίποτα άλλο να κάνει", λέει η Στρέιτζις. Ως πνευμονολόγος, κατάλαβε ότι θα ήταν σε πολύ κακή κατάσταση αν χειροτέρευε με τον τρόπο που είχε δει να συμβαίνει σε άλλους ανθρώπους.
"Περιττό να πούμε, ο γιατρός έμεινε έκπληκτος με τα αποτελέσματα. Είχε δει τον ιό, ήξερε τι μπορούσε να κάνει και ήξερε ότι ήταν πολύ άρρωστος - και μετά ξαφνικά δεν ήταν. Ήξερε επίσης ότι είχε λάβει μόνο ένα είδος θεραπευτικής παρέμβασης: ομοιοπαθητική. " Η Στρέιτζις γελά. "Η απόδειξη είναι στα ορατά αποτελέσματα."
Επίσης εκπληκτικό ήταν το γεγονός ότι μετά την αξιοσημείωτη ανάρρωσή του, ο γιατρός των επειγόντων περιστατικών άρχισε να παραπέμπει στην Στρέιτζις και άλλα άτομα που έπασχαν από COVID-19, προκειμένου να τα βοηθήσει.
Η ιστορία της Στρέιτζις δεν είναι τόσο εξαιρετική ή εκπληκτική - τουλάχιστον όχι στην κοινότητα της ομοιοπαθητικής. Η ομοιοπαθητική έχει καθιερωθεί ως μια επιτυχημένη θεραπευτική προσέγγιση για τον περιορισμό των επιδημιών από τότε που ο Σάμουελ Χάνεμαν, ο Γερμανός ιατρός και ιδρυτής της ομοιοπαθητικής, την χρησιμοποίησε με επιτυχία για τη θεραπεία ασθενών κατά τη διάρκεια της επιδημίας οστρακιάς στην Ευρώπη, το 1799.
Μέχρι τα μέσα Απριλίου 2020, ο ομοιοπαθητικός επιδημιολόγος Τζέρεμι Σερ στη Νότια Αφρική είχε θεραπεύσει με επιτυχία ασθενείς με COVID-19 σε όλα τα στάδια της νόσου. Οι περισσότεροι είχαν ταχείες αναρρώσεις, μερικοί ανταποκρίθηκαν με εξαιρετικά μειωμένα συμπτώματα μέσα σε λίγες ώρες.
Με πτυχία ομοιοπαθητικής και κινεζικού βελονισμού, τιμημένος με υποτροφία από την Εταιρεία Ομοιοπαθητικών του Ηνωμένου Βασιλείου το 1991 και με διδακτορικό από τη Medicina Alternativa, ο Τζέρεμι Σερ είναι μέλος της Εταιρείας Ομοιοπαθητικών Βόρειας Αμερικής και επίτιμος καθηγητής στο Ιατρικό Κολλέγιο Γιουνάν στον Κάνμινγκ στην Κίνα.
Ως επιδημιολόγος που συνεργάζεται με ασθενείς με AIDS στην Τανζανία, ο Σερ είναι μακράν αντίθετος με τις οδηγίες που ορίζουν τα συμβατικά αλλοπαθητικά ιδρύματα όπως το FDA (το οποίο δεν έχει εγκρίνει τη χρήση των ομοιοπαθητικών σκευασμάτων). Ως αποτέλεσμα, σε αντίθεση με τους Αμερικανούς ομοιοπαθητικούς που νομικά απαγορεύεται να λένε ότι θεραπεύουν ασθενείς για προβλήματα υγείας, δεν διστάζει να χρησιμοποιεί λέξεις όπως «θεραπεία» όταν πρόκειται για ομοιοπαθητική. Είναι ξεκάθαρος για την αποτελεσματικότητα της ομοιοπαθητικής στους ιούς της γρίπης και τον COVID-19.
«Η ομοιοπαθητική είναι εξαιρετικά αποτελεσματική κατά τη διάρκεια επιδημιών, με χαμηλότερο ποσοστό θνησιμότητας και οι άνθρωποι αναρρώνουν πολύ πιο γρήγορα», λέει ο Σερ. "Μέχρι στιγμής, τα αποτελέσματα με τον COVID-19 ήταν καταπληκτικά. Είμαι σε μια ομάδα ομοιοπαθητικών από όλον τον κόσμο που έχουν αντιμετωπίσει εκατοντάδες περιπτώσεις και τα αποτελέσματα είναι θεαματικά."
Από τον Απρίλιο του 2020, η ομάδα του Τζέρεμι Σερ είχε συγκεντρώσει πλήρεις κλινικές πληροφορίες για 204 περιπτώσεις ομοιοπαθητικής θεραπείας του COVID-19, που τεκμηριώθηκαν από ομοιοπαθητικούς από το Ηνωμένο Βασίλειο, το Ισραήλ, τη Ρωσία, την Ιαπωνία, την Κίνα, την Ιταλία, το Βέλγιο, τη Γερμανία και τις ΗΠΑ. Σε κάποιες περιπτώσεις ήταν αδύνατο να εξακριβωθεί εάν το άτομο είχε σίγουρα τον COVID-19, επειδή οι εξετάσεις δεν ήταν διαθέσιμες σε άτομα εκτός εάν νοσηλεύονταν. Ωστόσο, οι περιπτώσεις που παρουσιάζονται με διαγνωσμένα συμπτώματα COVID-19 έχουν αναγνωριστεί από το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών και έτσι ταξινομούνται ως «βεβαιωμένα» σε αυτή τη βάση.
Από τις 204 περιπτώσεις, 131 άτομα (64%) ανέφεραν τα συμπτώματά τους ως «πολύ καλύτερα» μετά την ομοιοπαθητική, πράγμα που σημαίνει ότι επέστρεψαν στην κανονική τους κατάσταση με μόνο ελαφρά συμπτώματα και δεν υποτροπίασαν. 58 (28%) ήταν «αρκετά καλύτερα», που σημαίνει ότι βελτιώθηκαν από τα σοβαρά συμπτώματα, αλλά εξακολουθούσαν να αντιμετωπίζουν κάποια μικρότερα συμπτώματα. Σε συνδυασμό, 189 περιπτώσεις (93%) ήταν αρκετά ή πολύ καλύτερα. Το υπόλοιπο 7% των περιπτώσεων ήταν είτε κάπως καλύτερα είτε αμετάβλητα. Κανένα δεν επιδεινώθηκε.
"Οι περισσότερες από τις περιπτώσεις του σταδίου 1, οι οποίες είχαν ήπια συμπτώματα, ανταποκρίθηκαν καλά εντός 24 έως 48 ωρών", λέει η Τίνα Κουίρκ, μία ομοιοπαθητικός που συνεργάζεται με τον Τζέρεμι Σερ. "Χρησιμοποιήθηκαν λίγα συγκεκριμένα ομοιοπαθητικά σκευάσματα στις περιπτώσεις του σταδίου 1. Οι περιπτώσεις του σταδίου 2 είχαν πιο έντονα και βαθύτερα συμπτώματα και μειωμένη ζωτικότητα. Συχνά εμφανίζονταν ήδη με συμπτώματα μιας εβδομάδας ή περισσότερο. Συχνά χρειάστηκε μια εβδομάδα και δύο ή τρία ομοιοπαθητικά φάρμακα για να επιλυθεί η περίπτωση."

Η απόκριση του COVID-19 στην ομοιοπαθητική
Μεταξύ 204 περιπτώσεων πιθανού ή επιβεβαιωμένου COVID-19 που αντιμετωπίστηκαν από ομοιοπαθητικούς παγκοσμίως, 131 άτομα (64%) εκτίμησαν ότι αισθάνονται «πολύ καλύτερα» μετά την ομοιοπαθητική, με μόνο ελαφρά συμπτώματα και χωρίς υποτροπή, και 58 (28%) ήταν «πολύ καλύτερα», που σημαίνει ότι τα σοβαρά συμπτώματα είχαν βελτιωθεί, αλλά με μερικά πιο ήπια συμπτώματα να παραμένουν. Μόνο το 7% είπε ότι ήταν είτε κάπως καλύτερα είτε αμετάβλητα και κανείς δεν είχε επιδείνωση των συμπτωμάτων.

Μια μελέτη για την Ομοιοπαθητική
Η αντίθεση μεταξύ της στάσης των ομοιοπαθητικών όπως ο Τζέρεμι Σερ και των ιστοριών ανημποριάς και απελπισίας από γιατρούς και νοσηλευτές που βλέπουν τους ασθενείς τους να πεθαίνουν μόνοι τους σε αναπνευστήρες σε παραδοσιακές νοσοκομειακές ΜΕΘ, απομονωμένοι από τους αγαπημένους τους, δεν θα μπορούσε να είναι πιο έντονη.
"Προέρχομαι από ιατρική οικογένεια και έρχομαι σε επαφή με πολλούς γιατρούς, και δυσκολεύονται πραγματικά", λέει ο Σερ. "Δεν υπάρχουν πολλά που μπορούν να κάνουν και οι θεραπείες που θεωρούνταν καλές πριν από ένα μήνα αποδεικνύονται τώρα πολύ καταστροφικές, όπως για παράδειγμα οι αναπνευστήρες. Ανακαλύπτουν τώρα όλες τις παρενέργειες και μιλούν για τον μεγαλύτερο αριθμό θνησιμότητας ατόμων σε αναπνευστήρες. στη διαδικασία αποκατάστασης των πνευμόνων. Πολλοί γιατροί λένε ότι δεν είναι η σωστή θεραπεία."
Όπως συμβαίνει με τους περισσότερους από τους πρόσφατους ιούς τύπου γρίπης όπως η γρίπη των πτηνών Α (H5N1) και το σοβαρό οξύ αναπνευστικό σύνδρομο του SARS, δεν υπάρχουν γνωστά φάρμακα για την καταπολέμηση του COVID-19. Τα φάρμακα υδροξυχλωροκίνη και χλωροκίνη που δίνονται για την ελονοσία, τα οποία αναφέρθηκαν από τον Πρόεδρο Τραμπ και ορισμένους αμερικανούς γιατρούς κατά τα αρχικά στάδια της πανδημίας ως πιθανή θεραπεία για το νέο κοροναϊό, αργότερα βρέθηκε ότι δεν έχουν καμία επίδραση στη μείωση του κινδύνου μηχανικού αερισμού των ασθενών με COVID και πλέον εκδόθηκαν προειδοποιήσεις ασφαλείας από τον Οργανισμό τροφίμων και φαρμάκων (FDA) επειδή μπορούν να προκαλέσουν επικίνδυνες ανωμαλίες στον καρδιακό ρυθμό σε ασθενείς με κοροναϊό.¹
Εμβόλια όπως το Sinovac, που περιέχει μια αδρανοποιημένη μορφή του SARS-CoV-2 (ο ιός που προκαλεί τον COVID-19), βρίσκονται σε εξέλιξη, αλλά πρέπει να γίνουν δοκιμές για να αποδειχθεί η αποτελεσματικότητα και η ασφάλειά τους.
Η ομοιοπαθητική, όχι μόνο παρέχει μια πολλά υποσχόμενη απάντηση στο COVID-19, αλλά και οι ομοιοπαθητικοί, οι οποίοι είναι εκπαιδευμένοι σε σχολαστικές τεχνικές διάγνωσης, μπόρεσαν να συντάξουν ένα πολύ λεπτομερές πορτρέτο του νέου κοροναϊού. Ενώ τα Κέντρα Ελέγχου Νοσημάτων (CDC) στις ΗΠΑ ανέφεραν τρία συμπτώματα για το COVID-19 (δυσκολία στην αναπνοή, ξηρό βήχα και πυρετό), οι ομοιοπαθητικοί που συνεργάζονται σε όλο τον κόσμο είχαν ήδη συντάξει μια ολοκληρωμένη λίστα με περισσότερα από 100 συμπτώματα COVID-19, σύμφωνα με τον Τζέρεμι Σερ.
Από τις 30 Απριλίου, το Κέντρο Ελέγχου Νοσημάτων είχε προσθέσει έξι ακόμη συμπτώματα: ρίγη, επαναλαμβανόμενο κούνημα με ρίγη, μυϊκό πόνο, πονοκέφαλο, πονόλαιμο και απώλεια γεύσης ή όσφρησης. Μέχρι τότε, η ομάδα του Σερ είχε συγκεντρώσει μια λίστα με περίπου 400 συμπτώματα, όπως πανικό και άγχος, ναυτία και διάρροια, ερυθρότητα γύρω από τα μάτια και εξάντληση τόσο εξουθενωτική που ορισμένοι είπαν ότι δεν μπορούσαν καν να σηκωθούν και να διασχίσουν το δωμάτιο για να χρησιμοποιήσουν το μπάνιο.
"Όλοι περιγράφουν ότι η βλέννα στους πνεύμονες είναι πολύ παχιά, κολλώδης που δύσκολα αποβάλλεται με το βήχα", λέει η Κουίρκ. "Ο βήχας πνίγει, υπάρχει τάση για εμετό και επιδεινώνεται με την εισπνοή - αναπνέοντας βαθιά. Ένα από τα περίεργα συμπτώματα είναι ότι μπορούν να βήχουν ευκολότερα όταν είναι ξαπλωμένοι. Στις περισσότερες άλλες πνευμονικές καταστάσεις, οι άνθρωποι θέλουν να είναι καθιστοί όταν βήχουν."
Η Κουίρκ πρόσθεσε ότι μερικές μεταγενέστερες περιπτώσεις είχαν λιγότερα αναπνευστικά συμπτώματα. "Όλα αυτά τα συμπτώματα επιβεβαιώνουν αυτό που αναφέρεται στην ιατρική βιβλιογραφία, ότι αυτός ο ιός φαίνεται να επηρεάζει πολλά συστήματα οργάνων εκτός ή αντί του αναπνευστικού, ειδικά καθώς μεταβάλλεται με την πάροδο του χρόνου", αναφέρει.

Πώς λειτουργεί η ομοιοπαθητική;
Αν τα ομοιοπαθητικά φάρμακα αραιώνονται συχνά (όχι πάντα) σε σημείο που δεν έχουν απομείνει μόρια της αρχικής ουσίας, τότε πώς λειτουργούν;
Με βάση το παλιό πρότυπο της κλασικής χημείας και της νευτώνιας φυσικής, δεν μπορούν. Ωστόσο, οι σύγχρονες επιστήμες της κβαντικής φυσικής, του βιοσυντονισμού, της θεωρίας πεδίου και της θεωρίας πληροφοριών, καθώς και οι ανακαλύψεις στη δομή του νερού, μας δίνουν τη δυνατότητα άλλης εξήγησης.
Μελέτες δείχνουν ότι οι πληροφορίες για μια ουσία μπορούν να αποτυπωθούν στο νερό και ότι ακόμη και μετά από εξαιρετικά υψηλή αραίωση, οι πληροφορίες της αρχικής ουσίας μπορούν να έχουν αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, ερευνητές στη Γερμανία έχουν παρατηρήσει μια στατιστικά σημαντική μείωση φωτοβολίας στα βακτήρια Vibrio fischeri όταν τα μικρόβια εισάγονται σε ένα εξαιρετικά αραιωμένο και δυναμοποιημένο χημικό στο νερό.¹
Τα πειράματα έδειξαν επίσης ότι το νερό μπορεί να "συντονιστεί" σε συγκεκριμένες συχνότητες με ηλεκτρομαγνητική μεταφορά πληροφοριών και να μεταδώσει τις πληροφορίες σε ανθρώπινα κύτταρα.²
«Λόγω της κινητικής των πεδίων, ένα φάρμακο μπορεί να δράσει ακόμη και αν δεν υπάρχουν μόρια», γράφουν οι Dr Massimo Citro και Ervin Laszlo στο βιβλίο τους, The Basic Code of the Universe: The Science of the Invisible in Physics, Medicine, and Spirituality (Ο Βασικός Κώδικας του Σύμπαντος: Η Επιστήμη του Αόρατου στη Φυσική, την Ιατρική και την Πνευματικότητα). "Τα πεδία δύο οντοτήτων (φυτό, ζώο, ορυκτό ή άνθρωπος) που έχουν την πληροφορία μπορούν να αλληλεπιδράσουν με απλό τρόπο ή με υπέρβαση... Οι αλληλεπιδράσεις υπέρβασης εμφανίζονται όταν το πεδίο μιας ουσίας είναι αρκετά ισχυρό για να κάνει την εκπομπή των σημάτων της τόσο έντονη, που γίνεται αρκετά διεισδυτική για να ξεπεράσει το πεδίο της άλλης ουσίας. Το πεδίο αυτό αλλάζει το ρυθμό του και μπαίνει σε μια νέα κατάσταση ύλης, καθιστώντας την παρόμοια με την άλλη ουσία. Ομοίως, κατά την παρασκευή ενός ομοιοπαθητικού φαρμάκου, η δυναμοποίηση που μεταδίδει την ταλάντωση της διαλυμένης ουσίας στα μόρια του νερού, δημιουργεί μια τέτοια αλληλεπίδραση."
Αρκετά σύνολα επαναλαμβανόμενων πειραμάτων υψηλής ποιότητας δείχνουν ότι η οπτική φασματοσκοπία, οι μετρήσεις ηλεκτρικής σύνθετης αντίστασης, καθώς και κάτι που ονομάζεται χαλάρωση NMR (πόλωση πυρηνικής περιστροφής) που συμβαίνει υπό την επίδραση μιας συσκευής πυρηνικού μαγνητικού συντονισμού, παρέχουν στοιχεία για "συγκεκριμένες φυσικοχημικές ιδιότητες των ομοιοπαθητικών παρασκευασμάτων."³

Πηγές:

1.Biochim Biophys Acta, 2003; 1621: 253-60
2. Altern Complement Med. 2012; 18: 258-61
3. J Altern Complement Med, 2019; 25: 890-90

Ομοιοπαθητικές δοσολογίες
Για εύκολες οξείες καταστάσεις και για τις βασικές πρώτες βοήθειες, "ο μέσος άνθρωπος μπορεί να μάθει αρκετή ομοιοπαθητική για να αντιμετωπίσει ένα κρυολόγημα, έναν πονόλαιμο και μερικά χτυπήματα και μώλωπες σε λίγες μόνο ώρες", λέει η Ντενίς Στρέιτζις. "Αλλά για κάτι σαν τον COVID", συνεχίζει, "μπορεί να γίνει σωστή συνταγογράφηση μόνο από ομοιοπαθητικό". Ο νέος ιός είναι πολύ μολυσματικός, μεταβλητός και απειλητικός για τη ζωή και απαιτεί επαγγελματική παρακολούθηση για την αποκατάσταση του ανοσοποιητικού συστήματος μόλις περάσει η λοίμωξη.
Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα έρχονται σε διαφορετικές δυναμοποιήσεις: από 6x μέχρι τα 100M. Όσο υψηλότερη είναι η δυναμοποίηση, τόσο περισσότερες φορές έχει περάσει από αραιώσεις και κρούσεις η αρχική ουσία, και τόσο λιγότερα αρχικά μόρια της ουσίας βρίσκονται στο φάρμακο. Ένα φάρμακο σε μορφή 10Μ έχει αραιωθεί και δυναμοποιηθεί μέσω κρούσεων 10.000 φορές.
Ωστόσο, ορισμένα φάρμακα είναι ισχυρότερα από άλλα όσον αφορά τη δυνητική τους δράση. "Κάποια είναι πολύ πιο βαθιά και ισχυρά φάρμακα, ενώ κάποια είναι περισσότερο για θεραπείες βραχείας δράσης", λέει η Στρέιτζις.
"Το είδος του ατόμου, η ευαισθησία του, η ζωτικότητά του, τα συμπτώματα που οδηγούν σε συγκεκριμένο φάρμακο, η δύναμη του φαρμάκου και το πώς συνδυάζονται όλοι αυτοί οι παράγοντες είναι η διαφορά μεταξύ του να είναι χρήσιμο ένα φάρμακο ή να μη λειτουργεί και να είναι δυνητικά προβληματικό. "

Ασφαλής και αποτελεσματική
Δυστυχώς, η ομοιοπαθητική δεν προσελκύει μεγάλα χρηματικά ποσά για έρευνα, πράγμα που σημαίνει ότι δεν γίνονται τόσο συχνά δοκιμές υψηλής ποιότητας που χρησιμοποιούν κατάλληλες ερευνητικές μεθόδους. Επί του παρόντος, για παράδειγμα, μόνο 63 από τις 188 τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες δοκιμές ομοιοπαθητικής έχουν μελετήσει κλασικές, εξατομικευμένες μεθόδους θεραπείας, ενώ οι άλλες 125 τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες δοκιμές εξέτασαν την επίδραση ενός επιλεγμένου ομοιοπαθητικού φαρμάκου για ένα συγκεκριμένο ζήτημα.
Αυτό σημαίνει ότι το σημαντικό πλεονέκτημα της ομοιοπαθητικής και ένα από τα θεμέλια της αποτελεσματικότητάς της - η ικανότητα του ομοιοπαθητικού να διαγνώσει σχολαστικά τη σωστή εξατομικευμένη θεραπεία, λαμβάνοντας υπόψη τη μοναδική κατάσταση της υγείας και τη φυσιολογία του ασθενούς - αγνοείται εντελώς.
Ωστόσο, σύμφωνα με τη Βρετανική Ομοιοπαθητική Ένωση, τέσσερις από τις πέντε ολοκληρωμένες αξιολογήσεις τυχαιοποιημένων ελεγχόμενων δοκιμών για την ομοιοπαθητική έχουν καταλήξει σε γενικά θετικά συμπεράσματα,² και δύο σημαντικές αξιολογήσεις τυχαιοποιημένων ελεγχόμενων δοκιμών που εξέτασαν συγκεκριμένα την εξατομικευμένη ομοιοπαθητική βρήκαν παρόμοια θετικά αποτελέσματα.³
Η έρευνα που πραγματοποιήθηκε για την ομοιοπαθητική στην θεραπεία των επιδημικών ασθενειών δείχνει την αποτελεσματικότητά της χρησιμοποιώντας διάφορες ομοιοπαθητικές προσεγγίσεις, που συμπεριλαμβάνουν: 1) εξατομίκευση, όπου ένα ομοιοπαθητικό σκεύασμα επιλέγεται κάθε φορά με βάση τα συμπτώματα για τη θεραπεία του συγκεκριμένου ατόμου, 2) συνδυασμένες θεραπείες, 3) genus epidemicus, που πρόκειται για τη λήψη ενός ομοιοπαθητικού φαρμάκου που αντιμετωπίζει τα συνολικά συνδυασμένα συμπτώματα μιας μεγάλης ομάδας ατόμων που πάσχουν από μια συγκεκριμένη ασθένεια όπως το COVID-19 "σαν να είχαμε να ασχοληθούμε με ένα άτομο", και 4) ισοπαθητική, η χρήση της ακριβούς ουσίας που προκαλεί μια ασθένεια ως θεραπευτικό εργαλείο για αυτό ίδια ασθένεια.⁴ (Η ισοπαθητική είναι η αρχή πίσω από τα εμβόλια και την ανοσοθεραπεία. Ακούγεται σαν ομοιοπαθητική, αλλά ως επί το πλείστον η ομοιοπαθητική βασίζεται στην αρχή των «ομοίων», όχι «των ίδιων».)
Στην περίπτωση της γρίπης, δύο τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες μελέτες, συμπεριλαμβανομένων συνολικά 850 ατόμων, έχουν δείξει ότι το ομοιοπαθητικό σκεύασμα Oscillococcinum μπορεί να βελτιώσει τα συμπτώματα και να μειώσει το χρόνο ανάρρωσης.⁵
Μια μελέτη 461 Γάλλων ασθενών που ασθένησαν με συμπτώματα γρίπης διαπίστωσε επίσης ότι η ικανοποίηση των ασθενών ήταν υψηλότερη μεταξύ εκείνων που έλαβαν αποκλειστικά ομοιοπαθητικά φάρμακα, σε σύγκριση με εκείνους που έλαβαν συμβατικά φάρμακα μόνα τους ή σε συνδυασμό με ομοιοπαθητικά φάρμακα.⁶
Η ομοιοπαθητική έχει επίσης δείξει αποτελεσματικότητα στη θεραπεία άλλων αναπνευστικών παθήσεων. Το ποσοστό επιτυχίας της ομοιοπαθητικής θεραπείας για αναπνευστικές αλλεργίες ήταν 87,6% σε μια μελέτη καταγραφής περιπτώσεων.⁷
Σε μια μελέτη που σύγκρινε 857 ασθενείς που έλαβαν ομοιοπαθητική και 720 ασθενείς που έλαβαν συμβατική θεραπεία για οξεία προβλήματα του αναπνευστικού και των αυτιών, οι αναφορές ασθενών έδειξαν ότι και οι δύο προσεγγίσεις ήταν εξίσου αποτελεσματικές, με την ομοιοπαθητική ομάδα να εμφανίζει πολύ λιγότερες παρενέργειες.⁸
Στην περίπτωση ρινίτιδας (φλεγμονή και πρήξιμο της βλεννογόνου μεμβράνης της μύτης), μία τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη μελέτη 51 ασθενών βρήκε σημαντική αντικειμενική βελτίωση στη ροή του αέρα από τη ρινική οδό χρησιμοποιώντας ομοιοπαθητικά σκευάσματα σε σύγκριση με το εικονικό φάρμακο.⁹
Οι κίνδυνοι από τα ομοιοπαθητικά σκευάσματα είναι «ελάχιστοι σε σύγκριση με εκείνους των συμβατικών φαρμάκων», γράφει ο γιατρός Μπράιαν Κίρμπι του Πανεπιστημίου του Έξετερ, αλλά η πρόκληση είναι η επιλογή του κατάλληλου ομοιοπαθητικού σκευάσματος για κάθε άτομο. Κατά την αρχική αξιολόγηση, λαμβάνεται υπόψη ολόκληρος ο οργανισμός και κάθε πτυχή του ατόμου, σωματική και ψυχοδιανοητική.
Μια αρχική συνάντηση μπορεί εύκολα να διαρκέσει μερικές ώρες, με τον ομοιοπαθητικό να υποβάλει λεπτομερείς ερωτήσεις σχετικά με την υγεία του ατόμου, τη φυσική κατάσταση, τις στάσεις, τη συναισθηματική ευεξία, τα πρότυπα σκέψης, τα πρότυπα ύπνου και τις συνήθειες, όλα σε μια προσπάθεια να δημιουργηθεί η γενική ιδιοσυγκρασιακή εικόνα του ατόμου.
Στην ομοιοπαθητική δεν υπάρχει ένα φάρμακο που «κάνει για όλους» - γι’ αυτό και οι ομοιοπαθητικοί ισχυρίζονται ότι μπορεί να είναι τόσο αποτελεσματικό. Η υγεία είναι πάντα εξατομικευμένη.
"Πρέπει να είσαι αρκετά προχωρημένος για να βρεις το φάρμακο για ένα άτομο", λέει ο Τζέρεμι Σερ. "Όταν πρόκειται για επιδημία, μόλις βρεθεί το φάρμακο αυτό που ονομάζουμε genus epidemicus - αυτή η μικρή ομάδα φαρμάκων που λειτουργούν στην επιδημία - τότε γίνεται πολύ πιο εύκολο και αποτελεσματικό να αντιμετωπίσετε ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων."
Εύκολο, ίσως, αλλά όχι απλοϊκό. Η αντιμετώπιση ενός ιού όπως ο COVID-19 απαιτεί επαγγελματική εργασία, διότι, πάλι, δεν υπάρχει ένα φάρμακο που λειτουργεί για όλους. Όπως επισημαίνει η Κουίρκ, χρειάζεται συχνά πειραματισμός με δύο ή τρία φάρμακα μέσα από τα πιο συχνά που ταιριάζουν στα συμπτώματα της πανδημίας για να βρεθεί αυτό που ταιριάζει στο άτομο.
Και μετά, όταν αλλάζουν τα συμπτώματα, όπως συμβαίνει πάντα, ποια είναι η επόμενη πιο κατάλληλη θεραπεία; Σε ποια ποσότητα; Πόσο συχνά; Για πόσο καιρό; Έχει κάνει η ασθένεια τον κύκλο της; Εάν ναι, τότε ποιο είναι το καλύτερο φάρμακο που πρέπει να λάβει αυτό το συγκεκριμένο άτομο για να ανοικοδομήσει το δικό του ανοσοποιητικό σύστημα και τον οργανισμό του, ώστε να μην αρρωστήσει ξανά;
Επιπλέον, πρέπει να ληφθεί υπόψη η μεταβλητότητα των ιών. Μια θεραπεία που λειτούργησε τον περασμένο μήνα δεν είναι εγγυημένη ότι θα είναι η πιο αποτελεσματική προσέγγιση στο άμεσο μέλλον. "Ο COVID αλλάζει καθώς εξελίσσεται", παραδέχεται ο Σερ. "Φαίνεται να είναι πολύ δυναμικός και ξέρει πώς να μεταλλάσσεται. Αυτό είναι ένα από τα σημαντικά πράγματα σχετικά με τις επιδημίες. Ένας επαγγελματίας πρέπει να είναι πολύ δυναμικός για να μπορεί να ακολουθήσει τον ρυθμό της επιδημίας. Πρέπει να είστε συνεχώς εδώ και τώρα."
Η εύρεση του πιο αποτελεσματικού ομοιοπαθητικού σκευάσματος για το άτομο, η γνώση της βέλτιστης δοσολογίας, η γνώση του πότε θα αλλάξει το φάρμακο όταν χρειάζεται και τι πρέπει να κάνετε για την ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος και γενικά του οργανισμού μόλις επιλυθούν τα συμπτώματα είναι ζητήματα που απαιτείται η γνώση ενός επαγγελματία ομοιοπαθητικού.
Ο Τζέρεμι Σερ και μια ομάδα ομοιοπαθητικών δημιούργησαν μια διεθνή γραμμή βοήθειας. Επισκεφθείτε τη διεύθυνση www.homeopathyhelpnow.com για να μάθετε περισσότερα.

Βιβλιογραφικές αναφορές
1. US Food and Drug Administration, FDA Drug Safety Communication, April 24, 2020; medRxiv, 2020.04.16.20065920
2.Br Med J, 1991; 302: 316-23; Lancet, 1997; 350: 834-43; J Clin Epidemiol, 1999; 52: 631-6; Eur J Clin Pharmacol, 2000; 56: 27-33
3.J Altern Complement Med, 1998,4: 371-388; Syst Rev, 2014, 3: 142
4.Homeopathy, 2018; 107: 157-60
5.Br J Clin Pharmacol, 1989; 27: 329-35; Br Homeopathy J, 1998; 87: 69-76
6.J Altern Complement Med, 2013; 19: 146-52
7.Homeopathy, 2006; 95: 68-72
8.BMC Complement Altern Med, 2007; 7: 7
9.BMJ, 2000; 321: 471-6.

[1] Το ομοιοπαθητικό φάρμακο είναι εξατομικευμένο ανάλογα με την κατάσταση και την ιδιοσυγκρασία του ασθενή και έτσι δεν δίνεται σε όλους η ίδια ουσία, ακόμα και αν πρόκειται για την ίδια ασθένεια. Γι’ αυτό και απαιτείται η συνεννόηση με τον ομοιοπαθητικό πριν από τη λήψη του ομοιοπαθητικού σκευάσματος.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γεννιούνται με ασθένειες και διαταραχές, τις αποκτούν με την πάροδο του χρόνου από την κατανάλωση χημικών ουσιών, είτε μέσω της τροφής, ή με το νερό, τις εξωτερικές εφαρμογές στο δέρμα, την εισπνοή ή ενέσιμα. Ακόμη και ο αυτισμός είναι μια διαταραχή που αναπτύσσεται κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής.

Ο καρκίνος είναι μια διαταραχή των κυττάρων όπου κάποια κύτταρα μεταλλάσσονται, πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα και τελικά επιτίθενται στα υπόλοιπα υγιή κύτταρα. Η άνοια και τα εγκεφαλικά επεισόδια μπορεί να προέρχονται από την κατανάλωση ζωικών λιπών και ανθυγιεινών ελαίων για χρόνια, καθώς φράζουν τις φλέβες και τις αρτηρίες, διακόπτοντας το οξυγόνο και τη ροή του αίματος στον εγκέφαλο. Πώς μπορεί λοιπόν να "προγραμματιστεί" η βλάβη της υγείας από ορισμένους γκουρού και απατεώνες - επιστήμονες της φαρμακοβιομηχανίας; Εύκολα: χημικές ουσίες χρησιμοποιούνται στα επεξεργασμένα τρόφιμα για να τα κάνουν πιο νόστιμα και εθιστικά, για να τα διατηρήσουν και τελικά να οδηγήσουν τους καταναλωτές στο γιατρό για θεραπείες που απαιτούν και άλλες χημικές ουσίες. Επιπλέον, πολλά συνταγογραφούμενα φάρμακα προκαλούν εξάρτηση και τροφοδοτούν έναν φαύλο κύκλο «αστάθειας» της χρόνιας ασθένειας. Δεν πρόκειται για θεωρία συνωμοσίας και ίσως αποτελεί ένα θέμα που απαιτεί προσεκτική εξέταση.

Οι κορυφαίοι δώδεκα καταστροφείς της υγείας που προσφέρει η φαρμακοβιομηχανία
Ναι, η φαρμακοβιομηχανία έχει βάλει το χέρι της βαθιά στη δημιουργία και τον χειρισμό της βιομηχανίας τροφίμων, ποτών και γλυκών. Όλα αυτά εξασφαλίζουν περισσότερους "διαρκείς πελάτες " - ανθρώπους που δεν πιστεύουν ότι η άγνοιά τους στη διατροφή τους τροφοδοτεί τη δημιουργία όλων των προβλημάτων υγείας τους. Ας ρίξουμε μια ματιά στα χημικά που τροφοδοτούν τη συμβατική βιομηχανία τροφίμων και το σύστημα χρόνιας ιατρικής φροντίδας.

1. Χημικές ουσίες στα τρόφιμα. Υπάρχουν τεχνητές χρωστικές προερχόμενες από τη βιομηχανία πετρελαιοειδών, οι οποίες προκαλούν υπερκινητικότητα και καρκίνο. Υπάρχει επίσης το εξάνιο, ένα αέριο που εκτός από τα καύσιμα χρησιμοποιείται για την επεξεργασία μαγειρικών ελαίων, όπως το canola oil (κραμβέλαιο) και το έλαιο σταφυλιού. Υπάρχει το γλουταμινικό νάτριο (MSG), ένα τροποποιημένο συμπυκνωμένο άλας που προκαλεί από ημικρανίες μέχρι και εγκεφαλική βλάβη. Ακόμα, στα περισσότερα συμβατικά κρέατα προστίθεται αμμωνία επειδή είναι τόσο μολυσμένα με βακτηρίδια και ιούς που χρειάζεται κάτι για να τα αντιμετωπίσουν προτού φτάσουν όλα στο ανθρώπινο στόμα. Τα τεχνητά γλυκαντικά όπως η ασπαρτάμη και η σουκραλόζη έχουν σχετιστεί με καρκίνο, ευερέθιστο έντερο, αύξηση βάρους και άγχος. Τα περισσότερα λευκά τρόφιμα γίνονται τεχνητά λευκά και σχετίζονται με εμφάνιση καρκίνου της ουροδόχου κύστης, του παγκρέατος και του προστάτη. Και βέβαια, υπάρχουν και οι γεννετικά τροποποιημένες τροφές.
2. 2. Εμβόλια - Οι «ανοσοποιήσεις» είναι το «ιερό δισκοπότηρο» της Δυτικής Ιατρικής, όμως πρόκειται στην πραγματικότητα για μη ελεγχόμενη, επικίνδυνη, μη δοκιμασμένη, πειραματική ιατρική. Ελάχιστοι συνειδητοποιούν ότι και άλλα μολυσμένα κύτταρα εγχέονται στον μυϊκό τους ιστό μαζί με καρκινικούς ιούς, γενετικά τροποποιημένα βακτήρια και άλλα βλαπτικά κύτταρα.
3. 3. Φάρμακα για υπερκινητικότητα, ελλειμματική προσοχή. Εάν το καλοσκεφτούμε, ο καθένας μας μπορεί να έχει συμπτώματα έλλειψης προσοχής ή υπερκινητικότητας λόγω της υπερβολικής κατανάλωσης ζάχαρης, του τεχνητού χρωματισμού των τροφίμων και στη συνέχεια της αναγκαστικής παρακολούθησης ενός βαρετού προγράμματος σπουδών στο σχολείο ή μιας δύσκολης συνάντησης εργασίας. Η όλη διάγνωση είναι μια απάτη που κάνει τους ανθρώπους να σκέφτονται ότι η χημική ανισορροπία τους είναι γενετική, ενώ στην πραγματικότητα προκαλείται από τις χημικές ουσίες που καταναλώνουν καθημερινά.
4. 4. Οδοντικό αμάλγαμα (μαύρα σφραγίσματα). Ο υδράργυρος, ακόμη και σε ελάχιστες ποσότητες, προκαλεί νευρολογική βλάβη και καταστρέφει τον εγκεφαλικό ιστό.
5. 5. Περιττές χειρουργικές επεμβάσεις: Αυτές περιλαμβάνουν αφαίρεση αμυγδαλών, αποκλίνοντα διαφράγματα, αφαίρεση φρονιμιτών, αφαίρεση της χοληδόχου κύστης και άλλες επεμβάσεις που συχνά δεν είναι απαραίτητες και παρέχουν τεράστια ποσά στη βιομηχανία της υγείας.
6. 6. Μη συνταγογραφούμενα φάρμακα. Περιέχουν τεχνητά χρώματα και γλυκαντικά, προκαλώντας φλεγμονή, πονοκεφάλους, πόνους στο στομάχι, διάρροια και έχουν κατηγορηθεί για καρκίνο.
7. 7. Η συμβουλή για μία ασπιρίνη τη μέρα. Αυτή είναι η πιο χαζή συμβουλή που έδωσε ποτέ οποιοσδήποτε γιατρός σε οποιονδήποτε ασθενή. Η ασπιρίνη επιβαρύνει το συκώτι, τα νεφρά και το πάγκρεας και οδηγεί σε κατάρρευση και πιθανή καταστροφή ζωτικών οργάνων του οργανισμού.
8. 8. Αντιπηκτικά αίματος. Αυτές οι χημικές ουσίες εξαντλούν εντελώς τα θρεπτικά συστατικά στο ανθρώπινο σώμα, τροφοδοτούν τα καρκινικά κύτταρα και καταστρέφουν το ανοσοποιητικό σύστημα, δημιουργώντας ένα περιβάλλον στο αίμα που καλωσορίζει σχεδόν κάθε ασθένεια και διαταραχή γνωστή στον άνθρωπο.
9. 9. Φάρμακα χοληστερίνης (στατίνες). Οι γιατροί λένε σε ανθρώπους που τρώνε καθημερινά λουκάνικα, αλλαντικά, μεταποιημένα γαλακτοκομικά προϊόντα, βλαβερά έλαια και λίπη ότι το πρόβλημα της χοληστερόλης τους είναι γενετικό και το έχουν κληρονομήσει από τους γονείς τους, οπότε ο μόνος τρόπος να το «διαχειριστούν» είναι με χημικά συνταγογραφούμενα φάρμακα με ανεπιθύμητες ενέργειες χειρότερες από την κατάσταση που καλούνται να αντιμετωπίσουν.
10. 10. Φάρμακα υπέρτασης. Πάλι, απλά αλλάξτε τη διατροφή σας σε μια βιολογική διατροφή βασισμένη σε φυτικές τροφές και προσέξτε πώς το «γενετικό» πρόβλημα της αρτηριακής πίεσης εξαφανίζεται ταχύτατα!
11. 11. Παυσίπονα. Τα περισσότερα παυσίπονα που χρησιμοποιούν όσοι πάσχουν από χρόνιους πόνους λόγω αρθρίτιδας, οστεοπόρωσης, μετεγχειρητικούς πόνους, πόνους νεύρων και ένα εκατομμύριο άλλους λόγους, είναι εξαιρετικά βλαβερά, προκαλούν εξάρτηση και είναι από τα πιο επικίνδυνα φάρμακα που μπορείτε να πάρετε.
12. 12. Αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης. Θέλετε η κατάθλιψη ή το άγχος σας να γίνουν ανυπόφορα, μέχρι το σημείο να σκέφτεστε την αυτοκτονία και την ανθρωποκτονία; Κανείς δεν το θέλει, αλλά ακριβώς αυτό κάνουν αυτά τα πειραματικά φάρμακα. Οι αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης αποκόπτουν την κανονική παραγωγή σεροτονίνης (η έλλειψη αυτής προκαλεί άγχος) και ντοπαμίνης (η έλλειψη αυτής προκαλεί κατάθλιψη) και οι επιστήμονες πιστεύουν αλαζονικά ότι μπορούν να χειριστούν τις νευρικές ώσεις στον εγκέφαλο με χημικά κάτι που αποδεικνύεται λάθος. Σχεδόν κάθε μαζική ανθρωποκτονία τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχει διαπραχθεί από κάποιον που παίρνει αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης. Αυτό είναι ένα ψυχρό σκληρό γεγονός και η φαρμακοβιομηχανία όσο αποτελεί βασικό χορηγό τον ΜΜΕ δεν θα αφήσει ποτέ να το παρουσιάσουν.

Πηγές: BigPharmaNews, NaturalNews, DesertHopeTreatment, KellyBroganMD

Το μοντέλο που κυριαρχεί στην ιατρική-φαρμακολογία, μπορεί να έχει αναπτυχθεί εντός ενός καπιταλιστικού συστήματος, έχει όμως σαν στόχευση τη μαζική παραγωγή, προώθηση και κατανάλωση/εφαρμογή ιατρικών πρακτικών και φαρμακευτικών προϊόντων, μια τάση που ενισχύεται όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια καθώς οι φαρμακευτικές εταιρίες επιχειρούν να διευρύνουν τις πωλήσεις τους διευρύνοντας τις ομάδες στόχους τους σε τμήματα που μέχρι πρότινος θεωρούνταν υγιή, παρουσιάζοντάς τα ως εν δυνάμει άρρωστα.

Ένα από τα πολλά μεγάλα θύματα αυτού του μοντέλου είναι οι άνθρωποι που υποφέρουν από σπάνιες ασθένειες. Σπάνια ασθένεια είναι αυτή που πλήττει λιγότερους από 5 στους 10000 ανθρώπους και έχει συνήθως γενετική προδιάθεση. Καθώς όμως, μέχρι σήμερα, οι σπάνιες ασθένειες συνολικά υπολογίζονται από 5000 έως 8000, ένας στους 15 ανθρώπους θα εμφανίσει κάποια από αυτές στην διάρκεια της ζωής του, αριθμός καθόλου αξιοκαταφρόνητος. Κατά την προσωπική μου εκτίμηση, οι σπάνιες ασθένειες είναι αρκετά περισσότερες όπως θα αναπτύξουμε παρακάτω.

Τι συμβαίνει όμως με τον ένα στους δεκαπέντε που θα αναπτύξει κάποια σπάνια ασθένεια στη διάρκεια της ζωής του;

Η κατάσταση είναι αρκετά απογοητευτική για μια σειρά λόγων:

Α) Η λογική των μεγάλων φαρμακευτικών εταιριών: Οι εταιρίες κατευθύνονται από έναν κυρίως παράγοντα: το κέρδος. Καθώς τα οικονομικά κίνητρα για την ανάπτυξη ενός φαρμάκου για μία και μόνο σπάνια ασθένεια είναι λιγοστά, η έρευνα και ανάπτυξη φαρμάκων για τέτοιες ασθένειες είναι εξίσου ή και περισσότερο σπάνιες. Οι ασθενείς με σπάνιες ασθένειες αφήνονται συχνά στην μοίρα τους.

Β) Η ιατρική εκπαίδευση και καριέρα: Μέσα στην ογκώδη και ξεκάθαρα απομνημονευτική ιατρική εκπαίδευση, παραμένει λιγοστός χώρος για οποιονδήποτε μη σπάνιο εγκέφαλο για να ασχοληθεί και με τις σπάνιες ασθένειες.

Και τα επαγγελματικά ιατρικά κίνητρα επιδεινώνουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Σκεφτείτε ότι είστε ένας γιατρός σε μια πόλη εκατό χιλιάδων ανθρώπων και για τους δικούς σας λόγους έχετε αποφασίσει να αφοσιωθείτε στις σπάνιες ασθένειες. Στατιστικά, η πελατεία σας θα είναι το μέγιστο 50 περίπου άτομα, ένας αριθμός που μετά βίας επαρκεί για να συντηρήσει ένα ιατρείο. Συνδυάστε αυτό το γεγονός με το ότι ακόμη κι αν και οι 50 «σπάνιοι ασθενείς» καταφέρουν κι εντοπίσουν τον «σπάνιο γιατρό» τους, για τις περισσότερες από τις σπάνιες νόσους τους δεν υπάρχει κατάλληλη αγωγή.

Είναι προφανές λοιπόν ότι στην περίπτωση των σπάνιων ασθενειών, τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετά.

Έτσι, είναι το κράτος το οποίο θα όφειλε να:

Α) χρηματοδοτήσει έρευνες για την μελέτη και διάγνωση σπάνιων ασθενειών.

Β) Να δημιουργήσει ένα δίκτυο ειδικών που θα ασχολούνται με την χαρτογράφηση και ταξινόμηση σπάνιων ασθενειών μέσα από ένα ευρύτερο δίκτυο καταγραφής συμπτωμάτων που τελικά θα επιτρέψει την κατηγοριοποίησή τους σε μεγαλύτερες οικογένειες που έχουν παρόμοια συμπτωματολογία και/ή παθογένεση και/ή αντιμετώπιση.

Γ) Να προωθήσει τη δημιουργία της ιατρικής ειδικότητας των σπάνιων ασθενειών και να κατευθύνει ορισμένο αριθμό ιατρών προς αυτήν.

Δ) Να προωθήσει τη δημιουργία ενός δικτύου ανάμεσα στους ιατρούς των σπάνιων ασθενειών για τη συλλογή και ανταλλαγή ιατρικών πληροφοριών, διαγνώσεων και θεραπευτικών προσεγγίσεων.

Αυτά τα πρέποντα που περιγράφουμε αποτελούν στην παρούσα φάση Ιατρική Φαντασία: όχι μόνο δεν γίνονται σοβαρά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά μέσα στις πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονται σε όλο και περισσότερες χώρες, οι ήδη υπάρχουσες ιατρικές υποδομές και δίκτυα, απλώς ξηλώνονται.

Οι επιπτώσεις της αδιαφορίας απέναντι στις σπάνιες ασθένειες είναι σημαντικές για τα συστήματα υγείας και πολύ περισσότερο για τους ασθενείς τους.

Αυτή τη στιγμή εκτιμάται ότι πάνω από 400 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από κάποια σπάνια ασθένεια, γιατί μπορεί η κάθε σπάνια ασθένεια να είναι από μόνη της σπάνια, συνολικά όμως όλες μαζί έχουν ποσοστό επίπτωσης στον γενικό πληθυσμό κοντά στο 8%.

Στο μεγαλύτερο ποσοστό των ασθενών με σπάνιες ασθένειες θα συμβούν δύο τινά: Ή να μη διαγνωσθούν καθόλου και το πρόβλημα τους να παραμείνει αδιάγνωστο με συνέπειες και στην ψυχολογία τους ή να διαγνωσθούν λάθος με αποτέλεσμα να πάρουν την λάθος αγωγή με τις όποιες παρενέργειες χωρίς όμως κανένα ή σχεδόν κανένα θεραπευτικό όφελος, ενδεχόμενο ακόμη χειρότερο κι από το πρώτο.

Δύο εξελίξεις θα ωφελήσουν τα μέγιστα στην διάγνωση και αντιμετώπιση των σπάνιων ασθενειών:

Α) Η έλευση της εξατομικευμένης ιατρικής και η επέκταση της μοριακής βιολογίας και των μοριακών δεικτών στη διάγνωση και την αντιμετώπιση ασθενειών. Οι εξελίξεις όμως στους τομείς αυτούς έρχονται με αργούς σχετικούς ρυθμούς ακριβώς γιατί το λάθος ιατρικό μοντέλο είναι ακόμη κυρίαρχο.

Β) Η αντικατάσταση της ανθρώπινης νοημοσύνης από την τεχνητή στη διάγνωση και την επιλογή θεραπευτικής προσέγγισης. Ο άνθρωπος έχει μια πολύ πιο περιορισμένη βάση δεδομένων από αυτή που μπορεί να έχει οποιοσδήποτε σύγχρονος υπολογιστής.

Ο ρόλος του ιατρού για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία θα περιοριστεί στη συλλογή του ιστορικού του ασθενούς και στην ιατρική έρευνα κι όχι στη διάγνωση και την επιλογή θεραπευτικής προσέγγισης. Ο συνδυασμός και των δύο παραπάνω θα δώσει πολύ καλά αποτελέσματα όσον αφορά τις σπάνιες ασθένειες κι όχι μόνο.

Από πλευράς τεχνογνωσίας είμαστε ήδη εκεί. Το μόνο που μας λείπει είναι η βούληση.

Οι παραπάνω εξελίξεις φοβίζουν την ιατρική συντεχνία καθώς ισοδυναμούν με εν μέρει κατάργησή της. Ελλείψει εναλλακτικών, στο παρόν στάδιο ιατρικής προόδου σε πολλές περιπτώσεις σπάνιων ασθενειών, η συμπληρωματική ολιστική ιατρική δεν είναι απλώς μια εναλλακτική. Αποτελεσματική ή όχι, είναι η μόνη επιλογή.

Το πρόβλημα είναι ότι για να ξέρεις πως έχεις μια σπάνια ασθένεια θα πρέπει να έχεις διαγνωστεί με αυτήν. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως, αυτό που θα συμβεί θα είναι μια λάθος διάγνωση που θα περιπλέξει ακόμη περισσότερο την κατάσταση.

Θα πρέπει να σημειωθεί επίσης πως οι σπάνιες ασθένειες είναι ένα πολύ καλό άλλοθι για τους υποχονδριακούς ανθρώπους που θέλουν απλώς να γίνονται μονίμως το αντικείμενο ενδιαφέροντος από τους κοντινούς τους ανθρώπους αλλά και πως κάποιοι από τους ανθρώπους που περιγράφονται από το περιβάλλον τους και ίσως και από τους ιατρούς ως υποχονδριακοί, στην πραγματικότητα πάσχουν από αδιάγνωστες σπάνιες ασθένειες.

Για όσους από εσάς δεν έχετε βρει όχι μόνο τη γιατρειά σας, αλλά ούτε καν την ασθένειά σας, στην περίπτωση που δεν είστε υποχονδριακοί, υπάρχει μια διαδικτυακή πύλη που περιέχει βάση δεδομένων για τις σπάνιες ασθένειες, το Orpha (https://www.orpha.net/consor/cgi-bin/Disease_Search.php?lng=EN). Το κακό με το Orpha είναι πως η αναζήτηση δεν γίνεται με βάση τα συμπτώματα αλλά με βάση το όνομα της ασθένειας.

Πολλά, πάρα πολλά πρέπει να αλλάξουν για την διάγνωση και την αντιμετώπιση των σπάνιων ασθενειών. 

(Ο Πέτρος Αργυρίου είναι ένας ξεχωριστός λογοτέχνης κι ένας από τους κορυφαίους Έλληνες αναλυτές, ιδιαιτέρως στο πεδίο του παρασκηνίου των παγκόσμιων πολιτικών δημόσιας υγείας. Είναι επίσης μέλος της ένωσης δημοσιογραφίας της επιστήμης Science View και μόνιμος συνεργάτης του Holistic Life. Από τις εκδόσεις ETRA κυκλοφορούν τα σχετικά βιβλία του: "Τι δεν σας λένε οι γιατροί", 2009, "Θανάσιμες Θεραπείες", 2011 και "Παρά Φύση", 2014, όλα τους μοναδικά στο είδος τους στην ελληνική εκδοτική πραγματικότητα και όχι μόνο. Το προσωπικό του blog είναι το agriazwa.blogspot.com).