Η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα όργανο με σχετικά μικρές διαστάσεις, αλλά επιφορτισμένο με εξαιρετικά μεγάλη εργασία. Αποστολή της καρδιάς είναι η κυκλοφορία του αίματος, κατά την οποία το εμπλουτισμένο με οξυγόνο αρτηριακό αίμα μεταφέρεται από το αριστερό τμήμα της καρδιάς στην αορτή και στην συνέχεια μέσα από τις αρτηρίες σε όλα τα όργανα και τους ιστούς του οργανισμού, εφοδιάζοντάς τα με οξυγόνο και θρεπτικές ουσίες. Η ανθρώπινη καρδιά συστέλλεται και διαστέλλεται περίπου 100 χιλιάδες φορές το 24ωρο με συνολική δύναμη ώστε να μπορεί να δίνει κίνηση στο αίμα μέσα στις αρτηρίες, στις φλέβες και στα τριχοειδή αγγεία με συνολικό μήκος πάνω από 10.000 χιλιόμετρα.

Σε φυσιολογικές συνθήκες, όλα τα βιοηλεκτρικά ερεθίσματα μεταδίδονται από τον φλεβόκομβο στα διάφορα σημεία της καρδιάς. ‘Όμως, σε παθολογικές καταστάσεις οποιοδήποτε μέρος της καρδιάς, είτε αυτό βρίσκεται στον κόλπο είτε στις κοιλίες, μπορεί να παράγει ηλεκτρικά ερεθίσματα, τα οποία προκαλούν και τις διάφορες αρρυθμίες.

Έχει συγκεντρωθεί πληθώρα αποδείξεων από επιδημιολογικές, κλινικές και πειραματικές μελέτες, που συνηγορούν ότι ένας συνδυασμός αμινοξέων, βιταμινών, βιταμινοειδών, φυσικών ουσιών και ιχνοστοιχείων έχει εξαιρετική συνεργική δράση στη βελτίωση και την ρύθμιση της καρδιακής λειτουργίας. Ο συνδυασμός αυτός βοηθά στη διαχείριση προβλημάτων και δυσλειτουργιών στο καρδιαγγειακό σύστημα, όπως π.χ. αρρυθμίες, «φτερουγίσματα», αίσθημα προκάρδιων παλμών κ.ά. Επίσης, βελτιώνουν την ποιότητα των ιστών του κυκλοφορικού συστήματος, σε περιπτώσεις αθηροσκλήρυνσης, καρδιακής ανεπάρκειας κ.ά.  

Συγκεκριμένα, τα παρακάτω συστατικά έχουν τις εξής ιδιότητες και δράσεις στο καρδιαγγειακό σύστημα:
• L- Αργινίνη, L- Taurin, L-Carnitin, L-Lysin: απαραίτητα αμινοξέα που βοηθούν στην καλή δομή, απόδοση και ομαλοποίηση του ρυθμού της καρδιάς. Έχουν αντιυπερτασική δράση, βελτιώνουν την κυκλοφορία του αίματος και βοηθούν στην μείωση των επιπέδων χοληστερίνης. Βοηθούν στην καλή διαχείριση των λιπών. Είναι σημαντικά και ουσιώδη για τον σχηματισμό ενζύμων, αλλά και στην μεταφορά μετάλλων στις μεμβράνες, όπως Κάλιο, Νάτριο, Μαγνήσιο και Ασβέστιο, που συμμετέχουν στο ερεθισματαγωγό σύστημα της καρδιάς.
• Ινοσιτόλη, Βιταμίνη Β1, Βιταμίνη Β2, Βιταμίνη Β6, Βιταμίνη Β12, Φολικό οξύ: Συμβάλλουν στην σταθερότητα της καρδιακής και νευρικής λειτουργίας, μειώνουν και αποτρέπουν τον σχηματισμό της ομοκυστεΐνης και μειώνουν τον κίνδυνο θρομβώσεων. Προστατεύουν από ελεύθερες ρίζες και ρυθμίζουν την μετάδοση σημάτων στα κύτταρα της καρδιάς. Συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της αστάθειας και των νευρικών διαταραχών.
• Βιταμίνη C, Βιταμίνη Ε, Βιταμίνη A, Βιταμίνη D3, Παντοθενικό οξύ, Συνένζυμο Q10: ενδυναμώνουν και βελτιώνουν την απόδοση της καρδιάς και μειώνουν την επιβάρυνσή της. Αυξάνουν την παραγωγή ενέργειας, δεσμεύουν τις ελεύθερες ρίζες και τις εξουδετερώνουν εμποδίζοντας την οξείδωση των λιπών και ιδίως της LDL χοληστερίνης, μειώνοντας τον κίνδυνο αρτηριοσκλήρυνσης.
• Μαγνήσιο, Μαγγάνιο, Σίδηρος, Ψευδάργυρος, Χαλκός, Μολυβδαίνιο, Σελήνιο, Χρώμιο: Εμπλέκονται στον σχηματισμό του γενετικού υλικού και στην ανάπτυξη των κυττάρων. Είναι σημαντικοί παράγοντες διατήρησης της καρδιαγγειακής υγείας. Παίζουν σημαντικό ρόλο στην προστασία των κυτταρικών μεμβρανών. Συμμετέχουν σε πολλά κυτταρικά συστήματα ενζύμων που ρυθμίζουν την λειτουργία του καρδιαγγειακού συστήματος.
• Ρουτίνη, Νιασίνη, Βιοτίνη, OPC, Ρεσβερατρόλη: Δρουν αντιοξειδωτικά. Δεσμεύουν τις ελεύθερες ρίζες και τις εξουδετερώνουν. Μειώνουν την οξείδωση της LDL χοληστερίνης και τον κίνδυνο της αρτηριοσκλήρυνσης. Συμβάλλουν στη ρύθμιση του σακχάρου του αίματος και στην ομαλοποίηση της αρτηριακής πίεσης.

Η λειτουργία της καρδιάς, δηλαδή η συστολή και η διαστολή, τόσο σε κατάσταση ηρεμίας όσο και σε κατάσταση φυσικής υπερέντασης, εξαρτάται από το πόσο ικανοποιούνται οι ανάγκες του μυοκαρδίου σε οξυγόνο και θρεπτικές ουσίες, που διοχετεύονται με το αίμα μέσα από τις στεφανιαίες αρτηρίες.

Οι παραπάνω ουσίες αποτρέπουν καρδιακά προβλήματα και συμβάλλουν στην αντιμετώπιση διαταραχών όπως ταχυκαρδία, διαταραχή στους παλμούς, αλλά και στις στενώσεις των αγγείων, βοηθούν στην αποκατάσταση του φυσιολογικού καρδιακού ρυθμού, στην καλή λειτουργία της καρδιάς μετά από έμφραγμα, στην καταπολέμηση της αθηροσκλήρωσης, στην ομαλότητα της λειτουργίας όλου του καρδιαγγειακού συστήματος και στην κάλυψη του διατροφικού ελλείμματος σε περιπτώσεις κακής διατροφής και στρες.

Ο συνδυασμός αυτός είναι ένα εξαιρετικό βοήθημα για άτομα που έχουν αυξημένη δραστηριότητα και απαιτήσεις, όπως αθλητικές ανάγκες, καθώς επίσης και σε προβλήματα ανάπτυξης παιδιών.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Κιθ ΜακΚόρμικ  κέρδισε το Εθνικό Πρωτάθλημα μοντέρνου πένταθλου, έναν αθλητικό διαγωνισμό που αποτελείται από πέντε αθλήματα: σκοποβολή, ξιφασκία, κολύμβηση, ιππασία, ανώμαλος δρόμος.

Το αρχαίο Ολυμπιακό πένταθλο - τρέξιμο, άλμα εις μήκος, ακοντισμός, δισκοβολία και πάλη – θεωρείται το πιο δύσκολο από όλα, αλλά και το σύγχρονο ισοδύναμό του είναι εξίσου εξαντλητικό.

Ο Κιθ ήταν ένας ισχυρός αθλητής που έκανε προπονήσεις 12 με 15 ώρες την ημέρα για χρόνια. Το 1976, ήταν αναπληρωματικό μέλος της ομάδας των ΗΠΑ στο πένταθλο για τους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Μόντρεαλ του Καναδά. Επίσης, αγωνίστηκε και κατέλαβε τη δεύτερη και τέταρτη θέση με πολλές ομάδες του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος.

Το πάθος του για τη φυσική κατάσταση επεκτάθηκε στην καριέρα του και το 1982 αποφοίτησε από το Εθνικό Κολέγιο Χειροπρακτικής και έγινε χειροπράκτης με κύρια ενασχόληση τους αθλητές. Συνέχισε επίσης να προπονείται τακτικά και να αγωνίζεται σε αγώνες τρίαθλου.

Και τότε, το 1999, σε ηλικία 45 ετών, άρχισε να πονάει άσχημα το ισχίο του κατά τη διάρκεια μιας προπόνησης. "Δεν μπορούσα καν να τελειώσω την προπόνηση, κάτι το οποίο ήταν πολύ περίεργο", λέει. "Το άφησα έτσι χωρίς να ασχολούμαι για μερικές εβδομάδες, και επειδή δεν γινόταν καλύτερα, πήγα σε έναν φίλο μου που είναι ορθοπεδικός χειρουργός και έβγαλε ακτινογραφίες των ισχίων μου." Δεν του άρεσε αυτό που είδε, οπότε ζήτησε σάρωση πυκνότητας οστού. Προέκυψε τιμή Τ ίση με -4,3. Ο δείκτης Τ δείχνει πόσο διαφέρει η οστική πυκνότητα ενός ατόμου από την οστική πυκνότητα ενός υγιούς 20χρονου. Μια τιμή Τ ίση με 2,5 ή χαμηλότερη διαγιγνώσκεται ως οστεοπόρωση.

Ο ΜακΚόρμικ στη συνέχεια πήγε σε έναν ενδοκρινολόγο στην περιοχή του στο Μπέλτσερτάουν της Μασαχουσέτης, αλλά ο νέος γιατρός δεν ήξερε τίποτα περισσότερο για την οστεοπόρωση από τον ασθενή του.

"Τότε, πριν από 20 χρόνια, δεν ήξερα τίποτα", λέει ο ΜακΚόρμικ. "Με κάθισε στο γραφείο του, τράβηξε το βιβλίο από το ράφι και το άνοιξε στην οστεοπόρωση με αυτήν τη λίστα με 20 πράγματα που πρέπει να ελεγχθούν και ξεκίνησε στην κορυφή της λίστας. Ήμουν απλά έντρομος."

Ο ΜακΚόρμικ δεν ταιριάζει με καμία από τις γνωστές αιτίες της οστεοπόρωσης. Δεν κάπνιζε. Δεν έπινε. Έκανε άσκηση σε όλη του τη ζωή και δεν ήταν παχύσαρκος. Κληρονομικότητα οστεοπόρωσης δεν υπήρχε στην οικογένειά του. Όταν έφτασε στο τέλος της λίστας, ο γιατρός του είπε, "Λοιπόν, φαίνεται ότι έχετε κανονική οστεοπόρωση" και του έδωσε συνταγές για διφωσφονικά (μια κατηγορία φαρμάκων που αποτρέπει την απώλεια οστικής πυκνότητας ) και ένα θειαζιδικό διουρητικό για τη μείωση της απώλειας ασβεστίου στα ούρα του.

"Είπα, γιατρέ, δεν ήρθα εδώ για ιατρική συνταγή. Θέλω απλώς να μάθω γιατί έχω οστεοπόρωση. Είμαι 45 ετών και θέλετε να πάρω αυτά τα φάρμακα για τα επόμενα 45 χρόνια; Δεν το καταλαβαίνω αυτό."

Αποφασισμένος να μην πάρει φαρμακευτική αγωγή, να κατανοήσει την ασθένειά του και να θεραπευτεί με φυσικό τρόπο, ο Κιθ ξεκίνησε μια μακρά περίοδο μελέτης και τελικά συνεργάστηκε με τον Δρ Λόρενς Ράιζ, επικεφαλής του Τμήματος Ενδοκρινολογίας και Μεταβολισμού στο Κέντρο Υγείας του Πανεπιστημίου του Κονέκτικατ, ο οποίος έκανε πειραματική έρευνα για την ασθένεια.

Με τη βοήθεια του Δρ Ράιζ, ο Κιθ βελτίωσε τη διατροφή του, προσθέτοντας περισσότερα λαχανικά πλούσια σε ασβέστιο και άρχισε να παίρνει συμπληρώματα. Όμως η διαδικασία ανάκαμψης ήταν αργή - πολύ αργή. Με τιμή Τ -4.3, τα οστά του ήταν πολύ αδύναμα για τον τρόπο ζωής του και παρόλο που μείωσε ριζικά τις αθλητικές του δραστηριότητες, μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια έσπασε ή ράγισε τουλάχιστον 15 οστά.

"Χωρίς να κάνω τίποτα, έσπαγα ένα πλευρό», λέει. «Ήμουν πραγματικά εύθραυστος και δεν ήξερα τι στο καλό έκανα. Ήταν τρομερό. Παγιδεύεσαι τόσο πολύ στον εαυτό σου και ανησυχείς και νομίζεις ότι είσαι αυτό το εύθραυστο τρομερό άτομο που δεν φρόντισε τον εαυτό του. Ποτέ δεν έπαιρνα φάρμακα στη ζωή μου. Ποτέ δεν έπινα αλκοόλ. Δεν έκανα ποτέ τίποτα κακό. Αλλά η οστεοπόρωση αφήνει αυτή την τεράστια ενοχή ότι δεν φρόντισες τον εαυτό σου. Ψυχολογικά, είναι τραυματικό."

Μετά το δέκατο πέμπτο σπασμένο οστό, συμβιβάστηκε και ξεκίνησε αγωγή με Forteo (τεριπαρατίδη), μια ενέσιμη ορμόνη που διεγείρει τη δραστηριότητα των κυττάρων οστικής ανάπτυξης (οστεοβλάστες και οστεοκλάστες) στη μήτρα των οστών. Σε δύο χρόνια, πήγε από T -4,3 σε Τ -3,3, οπότε σταμάτησαν τα κατάγματα και σταμάτησε το φάρμακο, ενισχύοντας τη δική του φυσική θεραπευτική προσέγγιση.

Είχε μάθει πολλά τα προηγούμενα χρόνια - ειδικά για τη σχέση μεταξύ της υγείας του εντέρου, του ανοσοποιητικού συστήματος και της οστεοπόρωσης. Ανακάλυψε ότι είχε δείκτες που υποδηλώνουν αλλεργία στη γλουτένη και σταμάτησε την κατανάλωση γλουτένης. Άρχισε να παίρνει άλφα-λιποϊκό οξύ επειδή η έρευνά του έδειξε ότι είναι ένα από τα πιο σημαντικά συμπληρώματα για την οστεοπόρωση, μαζί με Ν-ακετυλο κυστεΐνη (NAC), το ασβέστιο, το μαγνήσιο, ιχνοστοιχεία και βιταμίνες D και K και προβιοτικά στη διατροφή του.

Μέχρι το 2010, επέστρεψε σε αγώνες διεθνούς επιπέδου, που τον κατέταξαν έβδομο στην ηλικιακή του ομάδα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Τρίαθλου Ironman στη Χαβάη. Το 2011, κατέλαβε την ένατη θέση. Σήμερα εξακολουθεί να είναι ανταγωνιστικός αθλητής και παγκοσμίως γνωστός ειδικός που βοηθά ανθρώπους να ανακάμψουν από την οστεοπόρωση.

"Όταν δουλεύω με ασθενείς, στοχεύω να κερδίσω αυτό το παιχνίδι", λέει. "Δεν με νοιάζει πώς πρέπει να το κερδίσω εκτός από το να μην βλάψω το άτομο μέσα από τη διαδικασία. Δεν σκοπεύω να τους αφήνω υπό φαρμακευτική αγωγή για μεγάλο χρονικό διάστημα, και αν δεν χρειάζεται να πάρουν φάρμακα τότε δεν τα συμπεριλαμβάνω. Απλώς προσαρμόζουμε τη διατροφή, τη δίαιτα και την άσκηση, τέτοια πράγματα.

Οι άνθρωποι έρχονται σε μένα με τιμές T συνήθως κάτω από -4,5, και αυτό είναι κάτι επείγον. Πρέπει να απαλλάξουμε γρήγορα αυτούς τους ανθρώπους από το πρόβλημα. Εάν έχουν μόνο -2.8 ή -3.0, αυτό δεν είναι δύσκολη υπόθεση. Συνήθως μπορούμε να το χειριστούμε με μόνο διατροφή. Ωστόσο καθένας είναι μια διαφορετική περίπτωση."

Φτάνοντας στην αιτία
Η οστεοπόρωση δεν συμβαίνει απλώς ξαφνικά. Ο καθιστικός τρόπος ζωής, η παχυσαρκία, η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και μια διατροφή πολύ πλούσια σε πρωτεΐνη αναφέρονται συνήθως ως παράγοντες και το κάπνισμα αυξάνει τον κίνδυνο κατάγματος των οστών κατά 15 τοις εκατό.¹ Το χρόνιο ψυχολογικό στρες αυξάνει επίσης τον κίνδυνο για οστεοπόρωση.²

Πολλά φάρμακα μπορεί να αυξήσουν την απώλεια οστού και τον κίνδυνο κατάγματος. Κάποια από αυτά είναι τα αντιπηκτικά ηπαρίνη και βαρφαρίνη, τα διουρητικά, τα ανοσοκατασταλτικά κυκλοσπορίνη και κορτιζόνη, τα αντικαταθλιπτικά SSRI (εκλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης), η μεδροξυπρογεστερόνη (χρησιμοποιείται για αντισύλληψη), τα φάρμακα για τον διαβήτη, η ορμόνη του θυρεοειδή, φάρμακα χημειοθεραπείας και φάρμακα όπως οι αναστολείς αντλίας πρωτονίων που μειώνουν την ποσότητα οξέος στο στομάχι.³

Ένα χαρακτηριστικό πολλών από αυτές τις κατηγορίες φαρμάκων είναι ότι παρεμβαίνουν, άμεσα ή έμμεσα, στον μεταβολισμό του φωσφόρου και του ασβεστίου στο σώμα.

Αλλά ο κοινός παρονομαστής στις περισσότερες, αν όχι όλες οι "αιτίες" της οστεοπόρωσης που αναφέρονται παραπάνω είναι το γεγονός ότι επηρεάζουν αρνητικά την υγεία του εντέρου και προκαλούν φλεγμονώδεις αντιδράσεις που επηρεάζουν δυσμενώς το ανοσοποιητικό σύστημα.

"Οτιδήποτε αυξάνει το ανοσοποιητικό σύστημα θα επηρεάσει τα οστά σας, επειδή οι οστεοκλάστες που διαλύον τα οστά είναι μια μορφή λευκών αιμοσφαιρίων", λέει ο ΜακΚόρμικ. "Άρα σχετίζονται στενά με το ανοσοποιητικό σας σύστημα."

Ο μυελός των οστών περιέχει δύο είδη βλαστικών κυττάρων, των «αρχικών» δηλαδή κυττάρων που αναπτύσσονται σε όλα τα κύτταρα του σώματος: αιμοποιητικά και μεσεγχυματικά. Τα μεσεγχυματικά γίνονται, μεταξύ άλλων, οστεοβλάστες, τα κύτταρα που χτίζουν οστά, ενώ οι οστεοκλάστες που διασπούν τα οστά είναι ένας από τους τύπους κυττάρων που προέρχονται από αιμοποιητικά κύτταρα.⁴

Κανονικά, οι οστεοβλάστες και οι οστεοκλάστες συνεργάζονται για να διαλύσουν τους παλαιότερους, πιο αδύναμους οστικούς ιστούς και να τους ξαναχτίσουν ισχυρότερους από πριν. Όμως, όπως εξηγεί ο ΜακΚόρμικ, εάν υπάρχει διαταραχή στον τρόπο με τον οποίο διαφοροποιούνται τα αιμοποιητικά και τα μεσεγχυματικά κύτταρα, μπορεί να δημιουργηθεί αυξημένη δραστηριότητα οστεοκλαστών και μειωμένη δραστηριότητα οστεοβλαστών.

Αυτό σημαίνει ότι, με την πάροδο του χρόνου, όλο και περισσότερα κύτταρα καταστρέφουν τα οστά και όλο και λιγότερα κύτταρα δημιουργούν, με αποτέλεσμα την απώλεια οστού.

"Οτιδήποτε προκαλεί το ανοσοποιητικό σας σύστημα, όπως τα προβλήματα του εντέρου, προκαλεί στα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος να στείλουν αυτό που ονομάζεται προφλεγμονώδεις κυτοκίνες όπως οι ιντερλευκίνες και ο παράγοντας νέκρωσης όγκων και όλοι αυτοί οι διαφορετικοί χημικοί αγγελιοφόροι αυξάνουν το σύστημα ανοσολογικής απόκρισης", λέει ο ΜακΚόρμικ. "Οι οστεοκλάστες ανταποκρίνονται σε αυτήν την φλεγμονώδη απόκριση στο έντερο και εντείνουν τη δράση τους."

Επειδή είναι ουσιαστικά εξειδικευμένα λευκά αιμοσφαίρια, οι οστεοκλάστες είναι εξαιρετικά ευαίσθητοι στις φλεγμονώδεις κυτοκίνες. Η χρόνια φλεγμονή σε οποιαδήποτε περιοχή του σώματος μπορεί να τους υποκινήσει να επιταχύνουν την αποδόμηση των οστών.¹

Η οστεοπόρωση σχετίζεται επίσης πολύ με το κολλαγόνο. "Τα οστά σας αποτελούνται από μέταλλα, οστεοβλάστες, οστεοκλάστες και κολλαγόνο, το οποίο αποτελείται από πολλούς τύπους πρωτεϊνών, οι οποίοι με τη σειρά τους αποτελούνται από διάφορα αμινοξέα", λέει ο Δρ Γιουτζίν Ζαμπιέρον, φυσικοπαθητικός και ειδικός στην οστεοπόρωση από του Γούντμπερι του Κονέκτικατ.

"Τα αμινοξέα είναι το μικρότερα μέρη της πρωτεΐνης και χωρίς το σωστό υδροχλωρικό οξύ στο στομάχι δεν μπορείτε να αφομοιώσετε αμινοξέα όπως η γλυκίνη, η λυσίνη, η θειαμίνη, η γλουταμίνη και η προλίνη. Και όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά αμινοξέα που δημιουργούν κολλαγόνο.

"Αν δεν έχετε τις πρώτες ύλες για το σώμα ώστε να δημιουργήσει αρχικά κολλαγόνο, τότε δεν θα μπορείτε ποτέ να το ξαναφτιάχνετε. Έτσι η οστεοπόρωση θεωρείται μια ασθένεια του κολλαγόνου."

Ο Ζαμπιέρον έχει βοηθήσει με επιτυχία πολλούς ασθενείς με σοβαρή οστεοπόρωση χωρίς φαρμακευτική αγωγή και λέει ότι εξαρτάται πραγματικά από το πόσο αφοσιωμένο είναι ένα άτομο στο να βρει την υποκείμενη αιτία, αναζητώντας τα πράγματα που οι συμβατικοί γιατροί δεν λαμβάνουν υπόψη, και στη συνέχεια, μένοντας συνεπείς σε ένα πρόγραμμα θεραπείας.

"Μπορεί να χρειαστεί λίγος χρόνος και ερευνητική δουλειά, αλλά πρέπει να το κάνετε με τη δέουσα επιμέλεια", λέει. "Είχα μία ασθενή που είχε οστεοπόρωση για χρόνια. Δοκίμασε μεταλλικά στοιχεία και άλλαξε εντελώς τη διατροφή της, και δεν είχε καμία επίδραση. Τελικά ήρθε σε μένα και έκανα μια ανάλυση κοπράνων αναζητώντας δείκτες δυσαπορρόφησης.

"Κοίταξα τις τροφές που έτρωγε, και σίγουρα, ήταν πολύ ευαίσθητη στη γλουτένη σίτου που της δημιούργησε σχεδόν μια υποκλινική κοιλιοκάκη. Έτσι, ανεξάρτητα από το πόσα μέταλλα θα έπαιρνε, δεν μπορούσε να τα απορροφήσει. Διέκοψε αυτές τις φλεγμονώδεις τροφές, τα επίπεδα αμινοξέων της αυξήθηκαν και τώρα επιτέλους σημειώνουμε πρόοδο."

Η επιστήμη μόλις τώρα αρχίζει να προχωρά στις λεπτές και συστημικές αιτίες της οστεοπόρωσης. Μετά από 20 χρόνια εργασίας και μελέτης, μέχρι σήμερα ο ΜακΚόρμικ δεν είναι σίγουρος τι προκάλεσε την οστεοπόρωση σε αυτόν.

"Νομίζω ότι συνήθως είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων", λέει. "Για μένα, η γλουτένη ήταν ένα σημαντικός λόγος. Αλλά νομίζω ότι ένα μεγάλο μέρος ήταν ότι καταπονήθηκα από τις σκληρές προπονήσεις όταν ήμουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του76. Έχω πάει σε επτά ομάδες παγκόσμιου πρωταθλήματος. Έχω πάρει μέρος σε πέντε Ironmans. Έκανα ποδήλατο πέντε ωρών και δεν θα έπαιρνα καθόλου τροφή μαζί μου.

"Νομίζω ότι όλα αυτά συνδυάστηκαν. Νόμιζα ότι ήμουν άφθαρτος. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι είμαι λίγο ευάλωτος. Όλοι είμαστε."

Τεστ οστεοπόρωσης
Η μέτρηση οστικής πυκνότητας είναι το μόνο τεστ που χρησιμοποιείται για τη διάγνωση της οστεοπόρωσης επειδή σας λέει εάν έχετε φυσιολογική οστική πυκνότητα, χαμηλή οστική πυκνότητα (οστεοπενία) ή οστεοπόρωση.

Ωστόσο, όπως προειδοποιεί ο Δρ Γιουτζίν Ζαμπιέρον, "Μια σάρωση οστών δείχνει ότι υπάρχει οστεοπόρωση, αλλά δεν δείχνει την αιτία. Πρέπει πραγματικά να κάνετε εργαστηριακή ανάλυση που θα καθορίσει τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να προχωρήσει ο επαγγελματίας υγείας την συγκεκριμένη κατάσταση."

Ο Δρ Κι ΜακΚόρμακ συμφωνεί. Λέει ότι δύο από τους πιο σημαντικούς ελέγχους που πρέπει να γίνουν είναι αυτοί για δείκτες επαναρρόφησης οστών και σχηματισμού οστών. Οι δείκτες επαναρρόφησης οστών περιλαμβάνουν την ανθεκτική σε τρυγικό οξύ φωσφατάση (TRAP) και προϊόντα διάσπασης κολλαγόνου (όπως συνδέσεις πυριδινίου, γαλακτοζυλ-υδροξυλυσίνη και τελοπεπτίδια CTx και NTx.)

Εάν αυτοί οι δείκτες είναι υψηλοί, αυτό δείχνει ότι οι οστεοκλάστες αυξάνονται και εάν οι οστεοκλάστες πολλαπλασιάζονται, αυτός είναι ένας ισχυρός δείκτης ότι μπορεί να εμπλέκεται κάποιο είδος φλεγμονής.

Ένα τεστ για το P1nP (ολικό προκολαγόνο τύπου 1 Ν-τερματικό προπεπτίδιο) είναι ο προτιμώμενος δείκτης για το σχηματισμό οστού και μια ένδειξη για το πόση δραστηριότητα οστεοβλαστών υπάρχει. Χαμηλή τιμή, σημαίνει ότι το σώμα δεν φτιάχνει οστά.

Ένα 24ωρο τεστ ασβεστίου ούρων ελέγχει την απώλεια ασβεστίου από τον ορό του αίματος. Εάν αυτό είναι υψηλό, αυτό δείχνει ότι ενδέχεται να έχετε πρόβλημα παραθυρεοειδούς. Υπάρχει ένα τεστ PTH για να δείτε εάν οι παραθυρεοειδικές ορμόνες είναι αυξημένες.

Ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός (PHPT) θεωρείται αιτία δευτερογενούς οστεοπόρωσης επειδή η πάθηση αυτή προάγει τη δραστηριότητα των οστεοκλαστών και την επαναρρόφηση των οστών.⁵

Ένα τεστ αίματος για κυτοκίνες μετρά κυτοκίνες- μικρές πρωτεΐνες που χρησιμοποιούν τα ανοσοκύτταρα για επικοινωνία - συμπεριλαμβανομένων της ιντερλευκίνης (IL) -1 βήτα, IL-6, IL-8 και του παράγοντα νέκρωσης όγκου άλφα, που εμπλέκονται στη φλεγμονή και μπορούν να προκαλέσουν βλάβη όταν αυξάνονται.

Ο Δρ Ζαμπιέρον συνιστά τεστ για το αμινοξύ ομοκυστεΐνη, επειδή η υψηλή συγκέντρωση ομοκυστεΐνης μπορεί να αποδυναμώσει το οστό παρεμβαίνοντας στις δομές κολλαγόνου, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο οστεοπορωτικού κατάγματος.⁶

Εάν χρησιμοποιείτε φαρμακευτική αγωγή
Όπως επισημαίνει ο Δρ Ζαμπιέρον, οι ασθενείς που λαμβάνουν συγκεκριμένα φαρμακευτικά σκευάσματα μακροπρόθεσμα είναι πιθανώς υποψήφιοι για οστεοπόρωση.

Εάν χρησιμοποιείτε για προβλήματα του στομάχου αναστολείς αντλίας πρωτονίων ή H2 αποκλειστές, αυτά τα φάρμακα θα εμποδίσουν την ικανότητά σας να απορροφάτε αμινοξέα και δημιουργείται μια γενική δυσαπορρόφηση θρεπτικών ουσιών ζωτικής σημασίας για την οικοδόμηση και διατήρηση των οστών.

Εάν παίρνετε τέτοια φάρμακα, προτείνει να κάνετε τεστ για να εξετάσετε τα επίπεδα ασβεστίου, μαγγανίου, μαγνησίου, στροντίου, βορίου, ψευδαργύρου και άλλων θρεπτικών συστατικών στον οργανισμό.

Ο Δρ Ζαμπιέρον συνιστά επίσης τον έλεγχο για ανεπάρκειες βιταμίνης D και βιταμίνης Κ, ειδικά για άτομα που λαμβάνουν αντιπηκτικά φάρμακα.

Το πρόβλημα με το DXA
Το χρυσό πρότυπο για τον έλεγχο των οστών είναι η «διπλής ενέργειας απορροφησιομετρία ακτίνων Χ» ή αλλιώς DXA (dual energy x-ray absorptiometry) μία τεχνική ακτίνων Χ. Γίνεται ένεση με ένα ραδιενεργό υγρό εκ των προτέρων, στη συνέχεια ζητείται να ξαπλώσετε σε οριζόντια επιφάνεια, ενώ γίνεται σάρωση για μισή ώρα έως μια ώρα, ή ακόμη περισσότερο εάν απαιτείται πλήρης τρισδιάστατη προβολή. Οι μετρήσεις λαμβάνονται συνήθως από τη σπονδυλική στήλη, το ισχίο, τη φτέρνα και το αντιβράχιο.

Όμως, η ακρίβεια αυτού του τύπου σάρωσης μπορεί εύκολα να αποσυντονιστεί. ‘Μια βόλτα γύρω από το δωμάτιο προκαλεί αλλαγές στη μέτρηση μέχρι και 6 τοις εκατό (στο ισχίο), το οποίο αντιστοιχεί σε έξι έτη απώλειας οστών, σύμφωνα με τα συνήθη ποσοστά’, αναφέρει η Σούζαν Οτ, καθηγήτρια ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον στο Σιάτλ.¹

Η κακή ποιότητα του μηχανήματος ελέγχου και το υψηλό ποσοστό σφάλματος του χειριστή μπορούν επίσης να επηρεάσουν τα αποτελέσματα. Η τεχνική αυτή μετρά πολλές διαφορετικές περιοχές ταυτόχρονα, αλλά αυξάνει επίσης τον κίνδυνο ψευδών θετικών αποτελεσμάτων.

‘Προφανώς μπορούν να ληφθούν μεγάλες αλλαγές ως ένδειξη βελτίωσης ή δραματικής απώλειας οστικής μάζας, αλλά μπορεί απλώς να οφείλονται στην μειωμένη ακρίβεια των μετρήσεων και την κακή τεχνική’, έγραψε ο Ντέιβιντ Ρέιντ, ρευματολόγος στο Νοσοκομείο του Αμπερντίν, στη Σκοτία, μαζί με τους συνεργάτες του.²

Οι μελέτες δείχνουν ότι τα τεστ DXA δεν είναι απαραίτητα πολύ ακριβή. Σε μια μελέτη, οι σαρώσεις απέτυχαν να ανιχνεύσουν οστεονέκρωση στο ένα έκτο των επιβεβαιωμένων περιπτώσεων.³

Τα προβλήματα βάρους (είτε λιποβαρή είτε υπέρβαρα άτομα), η ηλικία (άνω των 60) και ακόμη και η αρθρίτιδα μπορεί να επηρεάσουν πολύ τα αποτελέσματα. Στην πραγματικότητα, ολόκληρη η προσπάθεια μέτρησης οστικής μάζας μπορεί να είναι άχρηστη, καθώς η οστική μάζα δεν έχει απαραίτητα τίποτα να κάνει με την αντοχή των οστών. Το φθόριο, για παράδειγμα, προκαλεί μεγάλη αύξηση της οστικής μάζας, αλλά μειώνει τη δύναμή της. Αυτός είναι ο λόγος που ηλικιωμένοι πληθυσμοί σε κοινότητες που ακολουθούν φθορίωση δείχνουν αυξημένη οστεοπόρωση.

Επίσης, κάποια φάρμακα μπορούν να αυξήσουν την οστική μάζα κατά 5 τοις εκατό, αλλά επειδή η δομή των οστών έχει καταστραφεί, τα φάρμακα δεν τα κάνουν πιο δυνατά.

Η έρευνα δείχνει ότι μόνο το 50 τοις εκατό των ανθρώπων που θεωρείται ότι βρίσκονται σε κίνδυνο κατάγματος εξαιτίας της μειωμένης οστικής του πυκνότητας, τελικά θα υποστούν ένα τέτοιο κάταγμα.⁴

Βιβλιογραφικές αναφορές

1. 1. BMJ, 1994; 308: 931-2
2. 2. BMJ, 1994; 308: 1567
3. 3. Παρουσίαση στην 66^οετήσια συνάντηση της Αμερικανικής Ακαδημίας Ορθοπεδικών Χειρουργών, 1999, Καλιφόρνια
4. 4. BMJ, 1996; 312: 296-7

 

Ο μύθος του γάλακτος
Το ασβέστιο έχει πολλές λειτουργίες στο σώμα, όπως στην ανάπτυξη και συντήρηση των οστών, στη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης, στην πήξη του αίματος και την επούλωση πληγών. Ωστόσο, παρά τη συνεχιζόμενη επιμονή της βιομηχανίας γάλακτος ότι το ασβέστιο από γαλακτοκομικά προϊόντα χτίζει ισχυρά οστά, η έλλειψη ασβεστίου δεν θεωρείται πλέον ο ένοχος πίσω από την οστεοπόρωση.

Μελέτες τώρα δείχνουν ότι η διατροφική πρόσληψη ασβεστίου δεν σχετίζεται με κίνδυνο κατάγματος. Και δεν υπάρχουν κλινικά στοιχεία που να δείχνουν ότι η αύξηση του ασβεστίου από τις πηγές τροφίμων αποτρέπει τα κατάγματα.⁷

Στην πραγματικότητα, μελέτες δείχνουν ότι οι γυναίκες που πίνουν μεγάλες ποσότητες γάλακτος έχουν υψηλότερη συχνότητα καταγμάτων οστού από εκείνες που δεν το κάνουν. ⁸ Και τα κατάγματα του ισχίου είναι πιο συχνά σε άτομα που καταναλώνουν περισσότερα γαλακτοκομικά προϊόντα και λαμβάνουν μεγάλες ποσότητες ασβεστίου.⁹

Τι πρέπει να κάνετε
"Η οστεοπόρωση είναι κάτι παραπάνω από έλλειψη ασβεστίου", λέει ο φυσικοπαθητικός Γιουτζίν Ζαμπιέρον. "Και δεν πρόκειται για αυτά που τρώτε, αλλά για αυτά που απορροφάτε. Όσον αφορά τη διατροφή, μπορείτε να βρείτε πολύ κακή οστεοπόρωση σε χορτοφάγους και πραγματικά κακή οστεοπόρωση σεκρεατοφάγους. Δεν υπάρχει πραγματικά μία βέλτιστη διατροφή. Εξαρτάται από το άτομο."

Ωστόσο, εδώ παρατίθενται μερικές προτάσεις για την πρόληψη της οστεοπόρωσης εξαρχής.

Συμπληρώματα διατροφής
Ασβέστιο (προτεινόμενη μορφή: Calcium malate chelate). Συνιστώμενη ημερήσια δόση: 500-700 mg/μέρα.

Μαγνήσιο (προτεινόμενη μορφή: Magnesium malate chelate). Συνιστώμενη ημερήσια δόση: 300-400mg/μέρα.

Συμπύκνωμα μικροκρυσταλλικού υδροξυαπατίτη. Συνιστώμενη ημερήσια δόση: 500mg/μέρα.

Βιταμίνη K. (σε μορφή MK4). Συνιστώμενη ημερήσια δόση: 50-90 micrograms/μέρα.

Βιταμίνη D. Κάντε εξέταση για να δείτε πόση ποσότητα χρειάζεστε. "Κάποιοι ασθενείς μου παίρνουν 7.000 mg τη μέρα, και κάποιοι παίρνουν 1,000," λέει ο ΜακΚόρμικ. "Κάνετε τον έλεγχο τον Μάρτιο ή τον Απρίλιο γιατί τότε είναι το τέλος του χειμώνα. Αν είστε στο 50 [ng/mL] τότε πάρτε 1,000mg τη μέρα. Αν είστε στο 20 [ng/mL], τότε ανεβάστε τη δοσολογία στα 5,000 mg τη μέρα."

Βότανα
Rehmannia: Πρόκειται για ένα βότανο που χρησιμοποιείται στην κινεζική ιατρική και βοηθά τους οστεοβλάστες να δημιουργήσουν νέα οστά ενώ μειώνει το ρυθμό που οι οστεοκλάστες καταστρέφουν τα οστά. Το Rehmannia μπορεί να μειώσει τη γλυκόζη στο αίμα. Μην το πάρετε εάν λαμβάνετε φάρμακα για διαβήτη.

Προτεινόμενη ημερήσια δόση: ως βάμμα, χρησιμοποιήστε 4-12mL/μέρα. αποξηραμένο βότανο, 10-30g/μέρα

Black cohosh (Σιμισιφούγκα): Το βότανο αυτό είναι ένας εκλεκτικός διαμορφωτής υποδοχέα οιστρογόνων που έχει αποδειχθεί ότι έχει καλές επιδράσεις στα οστά. Μπορεί όμως να μην είναι ασφαλές για γυναίκες που είναι έγκυες, είχαν καρκίνο του μαστού ή που έχουν ενδομητρίωση. Μην πάρετε εάν διατρέχετε κίνδυνο επιληπτικών κρίσεων, εγκεφαλικού επεισοδίου, θρόμβων στο αίμα ή έχετε ηπατική νόσο ή αν χρησιμοποιείτε αντισυληπτικά χάπια, θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης, φάρμακα αρτηριακής πίεσης ή ηρεμιστικά.

Προτεινόμενη ημερήσια δόση: 20-40 mg δισκία εκχυλίσματος δύο φορές/μέρα. Δεν συνιστάται η λήψη του για χρονικό διάστημα πάνω από έξι μήνες.

Drynaria fortunei (Gu-Sui-Bu): Πρόκειται για ένα κινέζικο φυτικό φάρμακο, ωφέλιμο για τραύμα στα οστά και πιθανώς οστεοπόρωση.

Προτεινόμενη ημερήσια δόση: 1mL/μέρα.

Άσκηση
Περπατήστε, παίξτε τένις ή τρέξτε. Σκούντημα. Εάν παίζετε γκολφ, περπατήστε αντί να χρησιμοποιήσετε αμαξίδιο και μεταφέρετε τη δική σας τσάντα. Πάρτε τις σκάλες αντί για τον ανελκυστήρα. Η προπόνηση δύναμης και η άσκηση με αντιστάσεις είναι γνωστό ότι είναι εξαιρετικά ευεργετική για τη διατήρηση της οστικής και μυϊκής μάζας. Εάν δεν μπορείτε να κινηθείτε, χρησιμοποιήστε μια μηχανή δόνησης ολόκληρου του σώματος όπως αυτή που ανέπτυξε η NASA για να διατηρήσει την οστική μάζα στους αστροναύτες.

---

Πηγές

Dr Keith McCormick, DC: www.mccormickdc.com
Dr Eugene Zampieron, ND: www.drznaturally.com

Βιβλιογραφικές αναφορές

1 Clin Cases Miner Bone Metab, 2015; 12: 111-5
2 J UOEH, 2015; 37: 245-53
3 Mayo Clin Proc, 2011; 86: 338-43; Osteoporos Int, 2017; 28: 2741-6
4 Exp Hematol, 1997; 25: 19-25
5 Aging (Milano), 1998; 10: 225-31
6 N Engl J Med, 2004; 350: 2042-9
7 BMJ, 2015; 351: h4580
8 Am J Public Health, 1997; 87: 992-7
9 J Nutr, 1986; 116: 2316-9

Τα φάρμακα δεν είναι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί το χρόνιο άγχος. 

Όλοι υποφέρουν από άγχος κατά καιρούς, καθώς είναι μια απόλυτα φυσιολογική αντίδραση στο στρες. Αλλά όταν το άγχος γίνεται υπερβολικό και παράλογο και παρεμβαίνει στην καθημερινή ζωή, είναι σημαντικό να κάνουμε κάτι γι 'αυτό.

Υπάρχουν διάφοροι τύποι αγχώδους διαταραχής, όπως ο πανικός, η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, οι φοβίες και η γενικευμένη διαταραχή άγχους, η καθεμία με το δικό της σύνολο συμπτωμάτων και θεραπευτικών επιλογών.

Ωστόσο η συνηθισμένη αντίδραση του γιατρού είναι τα λεγόμενα «αγχολυτικά» φάρμακα, όπως οι εκλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης (SSRIs) και οι βενζοδιαζεπίνες, που ακολουθούνται με μια σειρά ανεπιθύμητων παρενεργειών όπως η εξάρτηση, η μειωμένη εγρήγορση, η σεξουαλική δυσλειτουργία και ακόμη και οι αυτοκτονικές σκέψεις.

Τα καλά νέα είναι ότι υπάρχουν πολύ ασφαλέστερες και αποτελεσματικότερες εναλλακτικές λύσεις.

1) Δοκιμάστε την πασσιφλόρα

Η πασιφλόρα (Passiflora incarnata), ένα βότανο που χρησιμοποιείται για αιώνες ως χαλαρωτικό του νου και αναζωογονητικό της διάθεσης, έχει "ισχυρές ενδείξεις" ότι αποτελεί μια αποτελεσματική σύγχρονη θεραπεία για τα συμπτώματα του άγχους και τις διαταραχές που προκύπτουν από αυτό.¹ Σε μια μελέτη, φάνηκε ότι ήταν εξίσου αποτελεσματική με το φάρμακο οξαζεπάμη που συνταγογραφείται κατά του άγχους για της γενικευμένης αγχώδους διαταραχής.²

Προτεινόμενη δοσολογία: 45 σταγόνες υγρού εκχυλίσματος / ημέρα.

2) Ξεκινήστε γιόγκα

Η γιόγκα μπορεί να είναι χρήσιμη, είτε υποφέρετε από περιστασιακές ανήσυχες σκέψεις είτε από πλήρης διαταραχή άγχους. Σε μία μελέτη για τις γυναίκες με διαταραχές άγχους, η άσκηση γιόγκα δύο φορές την εβδομάδα για δύο μήνες οδήγησε σε σημαντική μείωση των επιπέδων άγχους.³ Μια άλλη δοκιμή διαπίστωσε ότι η τακτική γιόγκα ήταν πιο αποτελεσματική από το περπάτημα για τη βελτίωση της διάθεσης και του άγχους σε υγιείς ανθρώπους - αυξάνοντας τα επίπεδα του νευροδιαβιβαστή GABA (γ-αμινοβουτυρικό οξύ) στον εγκέφαλο.⁴

3) Επιλέξτε τα κατάλληλα αμινοξέα

Μελέτες υποδεικνύουν ότι τα αμινοξέα L-λυσίνη και L-αργινίνη μπορεί να επηρεάσουν τους νευροδιαβιβαστές που εμπλέκονται στο στρες και το άγχος.⁵ Και στους ανθρώπους, η συμπλήρωση αυτών των δύο μαζί φαίνεται να μειώνει τόσο το περιστασιακό άγχος (προσωρινά συναισθήματα άγχους που προκύπτουν όταν αντιμετωπίζει μια συγκεκριμένη κατάσταση) όσο και το μόνιμο άγχος (γενική τάση ανησυχίας) σε υγιείς άντρες και γυναίκες που υποβάλλονται σε αγχωτικές καταστάσεις.

Η λήψη μόνο της L-λυσίνης έχει αποδειχθεί ότι μειώνει το χρόνιο άγχος σε άτομα με χαμηλή διαιτητική πρόσληψη του αμινοξέος.⁶

Προτεινόμενη δοσολογία: 2,6 g / ημέρα από το καθένα (L-λυσίνη και L-αργινίνη)

4) Δοκιμάστε το χαμομήλι

Ένα άλλο χαλαρωτικό βότανο με μακρά ιστορία χρήσης, το χαμομήλι (Matricaria recutita) αποδείχθηκε σημαντικά καλύτερο από το εικονικό φάρμακο (placebo) στη μείωση των συμπτωμάτων σε ασθενείς με χρόνιο άγχος.⁷ Μια πιο πρόσφατη, πολύ πιο μακροχρόνια δοκιμή ανέφερε παρόμοια αποτελέσματα και σημείωσε ότι η θεραπεία ήταν ασφαλής με μερικές μόνο ήπιες παρενέργειες.⁸

Προτεινόμενη δόση: 220-1.500mg/ημέρα εκχύλισμα χαμομηλιού, ανάλογα με τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων.

5) Κόψτε την καφεΐνη

Οι πάσχοντες από άγχος φαίνεται να είναι πιο ευαίσθητοι στις επιδράσεις της καφεΐνης⁹ - ακόμη και μικρές ποσότητες μπορεί να επιδεινώσουν τα συμπτώματα - έτσι μπορεί να είναι μια καλή ιδέα ο περιορισμός της καφεΐνης από την διατροφή. Η καφεΐνη δεν βρίσκεται μόνο στον καφέ, το τσάι, ή κάποια αναψυκτικά και ενεργειακά ποτά. Υπάρχει και σε προϊόντα με κακάο, σε παγωτά και σε κάποια φάρμακα. Ακόμα και το τσάι και ο καφές χωρίς καφεΐνη περιέχουν ακόμα μικρές ποσότητες αυτού του διεγερτικού και ίσως επιβαρύνουν το νευρικό σύστημα των πασχόντων από έντονο άγχος.

---

Βιβλιογραφικές αναφορές

1 Nutr J, 2010; 9: 42

2 J Clin Pharm, Ther, 2001; 26: 363-7

3 Complement Ther Clin Pract, 2009; 15: 102-4

4 J Altern Complement Med, 2010; 16: 1145-52

5 Proc Natl Acad Sci U S A, 2003; 100: 15370-5; Nutr Neurosci, 2003; 6: 283-9

6 Biomed Res, 2007; 28: 85-90

7 J Clin Psychopharmacol, 2009; 29: 378-82

8 Phytomedicine, 2016; 23: 1735-42

9 Arch Gen Psychiatry, 1992; 49: 867-9

Ο όρος αλωπεκία αναφέρεται στην τριχόπτωση ανεξαρτήτου αιτιολογίας και σχετίζεται με την απώλεια τριχών, όχι αποκλειστικά από το τριχωτό της κεφαλής, αλλά από οποιοδήποτε σημείο του σώματος. Ο κύκλος ζωής της τρίχας αποτελείται από τρεις φάσεις: την αναγενή φάση, κατά την οποία η τρίχα αναπτύσσεται και μεγαλώνει, την καταγενή φάση που είναι μία σταθερή φάση ηρεμίας κατά την οποία η τρίχα παραμένει στο τριχωτό χωρίς να μεταβάλλεται και την τελογενή φάση κατά την οποία η τρίχα απομακρύνεται. Όταν τα μαλλιά πέφτουν, η τελογενής φάση ολοκληρώνεται και οι τρίχες ξεκινούν εκ νέου τον κύκλο ζωής τους. Η αλωπεκία μπορεί να διαχωριστεί σε δύο τύπους: την ουλωτική αλωπεκία και τη μη ουλωτική αλωπεκία.

Η μη ουλωτική αλωπεκία χωρίζεται σε έξι μεγάλες υποκατηγορίες:

1. Γυροειδής αλωπεκία (alopecia areata): τριχόπτωση που μπορεί να εμφανιστεί σε οποιοδήποτε σημείο του σώματος συμπεριλαμβανομένης της κεφαλής, του προσώπου και των άκρων. Όταν αφορά μία εκτεταμένη περιοχή αναφέρεται ως ολική αλωπεκία (totalis) και όταν εμφανίζεται σε ολόκληρο το σώμα ορίζεται ως καθολική αλωπεκία (universalis). Εμφανίζεται εξίσου σε άντρες και γυναίκες σε ποσοστό της τάξεως του 0,2%. Η αιτιολογία της είναι ακόμα άγνωστη, αν και θεωρείται πως οφείλεται σε αυτοάνοσες αντιδράσεις που σχετίζονται με τα Τ-λεμφοκύτταρα.
2. Ανδρογενετική αλωπεκία (androgenetic alopecia): ένα μοτίβο τριχόπτωσης που επηρεάζεται από γονίδια και ορμόνες. Εμφανίζεται κατά 50% στους άντρες και κατά 15% στις γυναίκες, κυρίως μετά την εμμηνόπαυση.
3. Διάχυτη αλωπεκία (telogen effluvium): η μεταπήδηση της τρίχας από την αναγενή φάση του κύκλου ζωής της στην τελογενή φάση. Μπορεί να είναι αποτέλεσμα ασθένειας όπως οι διαταραχές του θυρεοειδή. Μπορεί επίσης να εμφανιστεί μετά από έντονο στρες όπως μετά από μία χειρουργική επέμβαση ή να οφείλεται σε φαρμακευτικές αγωγές ή κακή διατροφή.
4. Τραυματική αλωπεκία (traumatic alopecia): απώλεια τριχών λόγω έντονης τριβής του τριχωτού. Συνήθως εμφανίζεται σε παιδιά.
5. Δερματοφυτία του τριχωτού (tinea capitis): τριχόπτωση που οφείλεται σε μυκητίαση από δερματόφυτα. Συνήθως εμφανίζεται σε παιδιά.
6. Δυστροφική αλωπεκία (anagen effluvium): εμφανίζεται σε καρκινοπαθείς κατά τη διάρκεια της χημειοθεραπείας.

Η ουλωτική αλωπεκία διακρίνεται σε 3 μεγάλες κατηγορίες:
1. Φλεγμονώδης δερματοφυτία του τριχωτού (tinea capitis).
2. Βλεννώδης αλωπεκία (alopecia mucosa).
3. Νεοπλαστική αλωπεκία (alopecia neoplastica).

Η συμβατική αντιμετώπιση εξαρτάται από την αιτιολογία και τον τύπο της αλωπεκίας. Στην αλωπεκία ανδρογενετικού τύπου, αντιανδρογόνα όπως η φιναστερίδη σε συνδυασμό με τοπική αγωγή με μινοξιδίλη μπορούν να βοηθήσουν, αν και στο τέλος ο ασθενής πιθανώς να χρειαστεί μεταμόσχευση μαλλιών. Στη γυροειδή αλωπεκία η αγωγή περιλαμβάνει στεροειδή μέτριας ισχύος, μινοξιδίλη και τοπικούς ανοσορρυθμιστικούς παράγοντες όπως τον tacrolimus. Για την αντιμετώπιση της δερματοφυτίας χρησιμοποιούνται κατά κόρον αντιμυκητιασικά φάρμακα. 

Συμπληρωματική και εναλλακτική αντιμετώπιση
1. Αμινοξέα: Η κυστεΐνη παίζει κεντρικό ρόλο στην υγεία των μαλλιών αφού παρέχει δύναμη και στήριξη στις αλυσίδες της κερατίνης. Η κυστεΐνη σχηματίζει διμερή τα οποία οξειδώνονται για να παράξουν κυστίνη και προτιμάται έναντι της κυστίνης καθώς είναι πιο απορροφήσιμη (ιδίως η Ν-ακέτυλο-κυστεΐνη). Η κυστεΐνη, μόνη της ή σε συνδυασμό με άλλα θρεπτικά συστατικά όπως βιταμίνες του συμπλέγματος Β, μαγγάνιο, πυρίτιο και ψευδάργυρο, φαίνεται να ενισχύει την αναγενή φάση της τρίχας. Η λυσίνη είναι ένα αμινοξύ που παίζει σημαντικό ρόλο στην απορρόφηση του σιδήρου και φαίνεται να βοηθά σε περιπτώσεις που η τριχόπτωση οφείλεται σε αναιμία. Άλλα αμινοξέα όπως η μεθειονίνη και η αργινίνη έχουν εμφανίσει θετικά αποτελέσματα σε εργαστηριακό περιβάλλον αλλά δεν έχουν αξιολογηθεί ακόμα κλινικά.
2. Θαλάσσιες πρωτεΐνες: Περιλαμβάνουν συστατικά του εξωκυττάριου στρώματος που προέρχονται από καρχαρίες και μαλάκια. Τα συστατικά αυτά, που περιλαμβάνουν πρωτεΐνες, λιπίδια και γλυκοζαμινογλυκάνες φαίνεται πως μειώνουν την απώλεια μαλλιών, ενισχύουν την αναγενή φάση και αυξάνουν τη διάμετρο του άξονα της τρίχας. Τα βέλτιστα αποτελέσματα εμφανίζονται μετά από το πρώτο εξάμηνο χρήσης.
3. Προκυανιδίνες: Αποτελούν μία τάξη φλαβονοειδών που εντοπίζονται κυρίως στα φυτά και έχουν αντιοξειδωτικές, αντιφλεγμονώδεις και αντιμυκητιασικές ιδιότητες. Μελέτες δείχνουν πως οι προκυανιδίνες έχουν θετικά αποτελέσματα όταν χρησιμοποιούνται για τη διαχείριση της ανδρογενετικής αλωπεκίας.
4. Saw palmetto (Serenoa repens): Τα μούρα του φυτού saw palmetto είναι πλούσια σε φυτοστερόλες (β-σιτοστερόλη), λιπαρά οξέα, β-καροτένιο και πολυσακχαρίτες. Μελέτες δείχνουν πως μπορεί να αναστείλει τη δραστηριότητα της 5α-ρεντουκτάσης, του ενζύμου που είναι υπεύθυνο για την μετατροπή της τεστοστερόνης σε διυδροτεστοστερόνη, παράγοντα υπεύθυνου για την τριχόπτωση στην ανδρογενή αλωπεκία.
5. Βιταμίνη Β7 (Βιοτίνη): Μία βιταμίνη του συμπλέγματος Β απαραίτητη για τη σύνθεση λιπαρών οξέων, τον καταβολισμό αμινοξέων, τη γλυκονεογένεση και τη λειτουργία των μιτοχονδρίων στα κύτταρα της ρίζας της τρίχας. Η βιοτίνη μπορεί να βοηθήσει σε περιπτώσεις που η τριχόπτωση οφείλεται σε έλλειψη βιοτίνης από τον οργανισμό είτε πρωτογενούς είτε δευτερογενούς (δηλαδή που οφείλεται σε φαρμακευτικές αγωγές όπως αντιεπιληπτικούς παράγοντες, ισοτρετινοΐνη, αντιβιοτικά ή σε γαστρεντερικές παθήσεις που επηρεάζουν αρνητικά τη χλωρίδα του εντέρου). Σε περιπτώσεις αλωπεκίας η βιοτίνη δεν έχει αξιολογηθεί κλινικά.
6. Βελονισμός: Μελέτες δείχνουν πως η τεχνική βελονισμού plum-blossom που περιλαμβάνει την τοποθέτηση επτά βελονών σε σχήμα λουλουδιού μπορεί να βελτιώσει τη μικροκυκλοφορία, να μειώσει τη φλεγμονή και να οδηγήσει σε ανάπτυξη νέας τρίχας.

Η αλωπεκία είναι μία κατάσταση που επηρεάζει όχι μόνο το τριχωτό αλλά και την ψυχολογία των ασθενών οι οποίοι πολλές φορές αδυνατούν να βρουν λύση στο πρόβλημά τους. Είναι σημαντικό να είμαστε σε θέση να διακρίνουμε τις εναλλακτικές και συμπληρωματικές θεραπείες που έχουν αξιολογηθεί κλινικά και να τις διαχωρίζουμε από εκείνες που κατά καιρούς προβάλλονται ως πανάκεια. Συμβουλευτείτε έναν επιστήμονα υγείας για την επιλογή του καταλληλότερου για εσάς συμπληρώματος διατροφής, στη σωστή δοσολογία και με τις ελάχιστες δυνατές ανεπιθύμητες ενέργειες και αλληλεπιδράσεις.