Ζούμε σε μια εποχή όπου ο θάνατος των άλλων θεωρείται η μεγαλύτερη συμφορά που συμβαίνει κατά την διάρκεια της ζωής μας. Όσο για τον δικό μας θάνατο, αν εξαιρέσει κανείς τον τρόμο μας για το αναπόφευκτο, απειροελάχιστοι κατάφεραν να τον περιγράψουν όταν επέστρεψαν πίσω.
Ο Δυτικός πολιτισμός, αποκομμένος από κάθε πνευματικότητα, λανθασμένος στον ορθολογισμό και την ματαιοδοξία, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρύψει την ύπαρξη του θανάτου.
Ζούμε από τότε που γεννιόμαστε σε μια φούσκα αθανασίας. Οποιαδήποτε κτήση έχουμε από υλική έως γνωστική, μας παρέχεται ως συμβόλαιο αθανασίας. Νιώθουμε ασφαλείς μέσα στις υλικές μας απολαύσεις, μέσα στα επιτεύγματά μας και χτίζουμε το εγώ μας για να προστατευτούμε από το «κακό» που αλίμονο έρχεται. Αρνούμαστε την φθορά του σώματός μας, κάνουμε πλαστικές, ελαχιστοποιούμε την επαφή μας με ασθενείς, ρίχνουμε σε οίκους ευγηρίας τους ηλικιωμένους, δεν πηγαίνουμε ποτέ τα παιδιά μας σε κηδείες, απωθούμε τα πάντα και μέσω εργασιομανίας ξεχνάμε τις απώλειες. Ο θάνατος θεωρείται η μεγαλύτερη κατάρα του πολιτισμού μας. Είναι το τέλος. Είναi το Άγνωστο. Είναι το Μοιραίο. Και γι’ αυτό ακριβώς όταν συμβαίνει δίπλα μας, όλοι είμαστε εντελώς απροετοίμαστοι. Τα παιδιά χάνουν τους γονείς τους, ο αδερφός την αδερφή του, ο σύντροφος τον σύντροφο, οι γονείς το παιδί τους. Όλα μπορούν να συμβούν. Αυτός που μένει πίσω καλείται να επεξεργαστεί, να νιώσει, να αντιμετωπίσει κάτι αδιανόητο, κάτι που ήρθε από το πουθενά και χτύπησε σαν πυρηνική βόμβα την ύπαρξή του. Αυτό είναι το πένθος.
Η ισχύς της βόμβας είναι ανάλογη του συναισθηματικού δεσίματος ή αλλιώς της εκάστοτε ιδιαίτερης σύνδεσης με τον θανόντα. Κάποιες φορές δε, το χτύπημα είναι τόσο συντριπτικό που οδηγεί τους πενθούντες σε μόνιμες ψυχολογικές αναπηρίες ή ακόμα και σε αυτοκτονίες (γρήγορες ή αργές). Κάποιος μπορεί να μείνει σαν ένα κούτσουρο που αναρωτιέται τί νόημα έχει η ζωή και άλλος να στραφεί σε αυτοκαταστροφικούς εθισμούς για να απαλύνει και να ξεχάσει τον πόνο του. Πένθος = πόνος = δυσβάσταχτος πόνος, θλίψη, θρήνος και αίσθηση ματαιότητας. Είναι η στιγμή όπου ο άνθρωπος πενθεί μαζί με τον θανόντα και δικά του κομμάτια που ξαφνικά χάθηκαν. Όνειρα, σχέδια, προσδοκίες. Για πολλούς από εμάς, είναι και η πρώτη ουσιαστική επαφή με την θνητότητά μας και το τέλος των ψευδαισθήσεων αθανασίας.
Κάποια μέρα πλέον θα έρθει και ο δικός μας θάνατος. Ναι! Δεν είμαστε αθάνατοι. Αυτή η έσχατη υπαρξιακή αγωνία, η οποία βγαίνει μέσα από το πένθος, μπορεί να οδηγήσει σε τρία μονοπάτια. Αυτό της αυτοκαταστροφής, το αναφέραμε ήδη. Το πιο συχνό μονοπάτι είναι ο πενθών να ταμπουρωθεί ακόμα πιο πολύ, δημιουργώντας τείχη ασφαλείας μέσα από περισσότερη ύλη, περισσότερο σεξ, περισσότερο πλούτο και κύρος, περισσότερη διάνοια και έτσι περισσότερο εγώ, ως ένας έσχατος μηχανισμός άμυνας, απώθησης του μοιραίου τέλους. Υπάρχει όμως ένας φεγγίτης στο δωμάτιο πανικού του πένθους. Είναι το μονοπάτι της αυτογνωσίας. Το πενθόν άτομο αποκτά κάποια στιγμή βαθιά επίγνωση της θνητότητάς του. Αναγνωρίζει τον κοινό παρονομαστή-θάνατο ως φυσικό και εξισωτικό για όλους ανθρώπους φαινόμενο.
Μέσα από την κοινή θνητότητα-ταυτότητα, αναγνωρίζει πρώτιστα την προηγούμενη κατάσταση ψευδαίσθηση του εγώ και συντονίζεται με τα κύματα συμπόνοιας, ταπεινότητας και αγάπης. Όλοι έχουμε ένα κοινό τέλος. Αυτή η συνειδητοποίηση είναι η αρχή του εξανθρωπισμού μας. Γινόμαστε άνθρωποι (άνω θρώσκω) σημαίνει κοιτάμε ψηλά και αναγνωρίζουμε ταυτόχρονα το πεπερασμένο αυτής της ζωής, την ψευδαίσθηση του ελέγχου που είχαμε κάποτε, και ίσως αναγνωρίζουμε και κάτι πνευματικό μέσα μας, που δεν πεθαίνει ποτέ. Οι απώλειες και τα πένθη που τις ακολουθούν, είναι οι έσχατες καμπάνες που ηχούν για να μας συντονίσουν με όλη την Ύπαρξη, το Σύμπαν. Είναι η τελευταία ευκαιρία να δώσουμε στη ζωή μας το νόημα που της αξίζει. Να την απαλλάξουμε από περιττές επιθυμίες, μπερδέματα, φόβους, άγχη, στρες, έλεγχο, για να φανερωθεί έτσι απλή, γυμνή με την αλήθεια της. Η ζωή η ίδια, είναι ένα υπέρτατο δώρο. Ας το δεχτούμε, να το φροντίσουμε, να το αφήσουμε να κυλήσει σαν μπάλα φωτεινή ή να το ξαναδούμε στα μάτια ενός παιδιού που κοιτά τα πάντα με δέος και αθωότητα. Κι ας τραφούμε με το νέκταρ της αγάπης, προσφέροντάς το απλόχερα στους συνανθρώπους μας.

Ο Κωνσταντίνος Μπόχτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1988 και σύντομα ανακάλυψε τη μεγάλη του αγάπη για τη γιόγκα. Ασχολείται με τη Γιόγκα, τον Διαλογισμό και τη Βιπασάνα για περισσότερα από 15 χρόνια. Γνώρισε την ομοιοπαθητικη, την Αρχαία Ελληνική και την Παραδοσιακή Κινέζικη Ιατρική, τον Ελληνικό και Κινέζικο Βελονισμό και την Κινεζική Βοτανοθεραπεία. Έχει παρακολουθήσει εκπαίδευση ταϊλανδέζικου μασάζ στη Chiang Mai της Ταϊλάνδης, και είναι μέλος της Thai Healing Alliance.
Έχει εκπαιδευτεί στην Κλινική Αρωματοθεραπεία, στη Βοτανοθεραπεία, στη Κλινική Διατροφή, στην Ιριδολογία, στη Χρωμοθεραπεία, στην Κρυσταλλοθεραπεία και στα Ανθοϊάματα Bach, στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Μελισσοθεραπεία στο Κέντρο Μελισσοθεραπείας του Δρ. Stefan Stangaciu στη Ρουμανία και στο Ρέικι. 
Έχει επίσης σπουδάσει Ayurveda και Panchakarma στο Kannur της Ινδίας, Coaching για Υγεία, Ευεξία, Άσκηση και Μακροζωία, Εκπαίδευση και Υποστήριξη Προσφύγων και Μεταναστών, Διαπολιτισμική Εκπαίδευση: Θεωρητική και Πειραματική Προσέγγιση και Κοινωνικός Αποκλεισμός: Μοντέλα - Πρακτικές – Θεσμικές Λύσεις στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Είναι Yoga Therapist, μέλος της Διεθνούς Ένωσης Yoga Therapists USA, μέλος του American Association of Drugless Practitioners, μέλος της Ομοσπονδίας Ολιστικών Θεραπευτών του Ηνωμένου Βασιλείου, μέλος του British Council για συμπληρωματικές θεραπείες και μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Επαγγελματιών Αρωματοθεραπευτών (IFPA).
Είναι αναγνωρισμένο μέλος (επιπέδου Grand Master) του Yoga Alliance International της Ινδίας, RYT-500 από το Yoga Alliance USA, RTY-500 από το World Yoga Alliance, μέλος του Yoga Alliance Professionals του Ηνωμένου Βασιλείου, μέλος του IYTA της Αυστραλίας και μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Επαγγελματιών Γιόγκα – IFYP της Ινδίας.
Ο Κωνσταντίνος ειδικεύεται στην Hatha και την Ashtanga Yoga, ενώ διδάσκει Gyan, Yin, Iyengar, Therapeutic, Vinyasa, Accessible, Y12SR, Prenatal και Kids Yoga.
Έχει εργαστεί για πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού του. Γι ‘αυτό έχει αφιερώσει τα τελευταία χρόνια να βοηθήσει τους ανθρώπους να βρουν φυσικούς τρόπους για να αποκαταστήσουν και να βελτιώσουν τη δύναμη, την υγεία και την ευτυχία τους.
Με την αφοσίωσή του στη γιόγκα, αυτό που θέλει είναι να εμπνεύσει τους γύρω του να ξεκινήσουν ή να συνεχίσουν την πρακτική τους, ώστε να μπορούν να απολαύσουν όλα τα οφέλη που προσφέρει μακροπρόθεσμα.
Διοργανώνει και συντονίζει σεμινάρια και διεξάγει προσωπικές συνεδρίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Έχοντας εργαστεί σε πολλές χώρες, με ανθρώπους διαφορετικών εθνικοτήτων, πολιτισμών, πεποιθήσεων, φύλων κλπ., είναι σε θέση να υποστηρίξει τους ανθρώπους στη μεταμόρφωσή τους με διάφορους τρόπους. Δεν σταμάτησε ποτέ να μαθαίνει και να εκπαιδεύεται σε νέες τεχνικές για να γίνεται καλύτερος θεραπευτής κάθε μέρα.

Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια βαθιά κρίση, όταν ο παλιός τρόπος ύπαρξης στον κόσμο, της αλληλεπίδρασης με τους άλλους ανθρώπους και με το βασίλειο της φύσης, δεν λειτουργεί πλέον, όταν η επιβίωση απειλείται από φαινομενικά δυσεπίλυτα προβλήματα, μια ατομική μορφή ζωής –ή ένα είδος– είτε θα φύγει από τη ζωή και θα εξαφανιστεί, είτε θα υπερκεράσει τους περιορισμούς της υπόστασής της με ένα εξελικτικό άλμα.

Πιστεύεται ότι οι μορφές ζωής του πλανήτη μας εξελίχθηκαν αρχικά στη θάλασσα. Την περίοδο που δεν υπήρχαν ακόμα ζώα στη στεριά, η θάλασσα ήδη έσφυζε από ζωή. Έπειτα, κάποια στιγμή, ένα από τα όντα της θάλασσας πρέπει να άρχισε να περιπλανιέται στη στεριά. Στην αρχή ίσως να σύρθηκε για λίγους πόντους και στη συνέχεια, καταπονημένο από την τεράστια βαρυτική έλξη του πλανήτη, μπορεί να γύρισε στο νερό, όπου η βαρύτητα είναι σχεδόν μηδενική και όπου μπορούσε να επιβιώσει με πολύ περισσότερη άνεση. Θα επαναλάμβανε την προσπάθεια ξανά και ξανά, και πολύ αργότερα θα προσαρμοζόταν σε μια ζωή σε στερεό έδαφος, θα ανέπτυσσε πόδια αντί για πτερύγια και πνεύμονες αντί για βράγχια. Είναι μάλλον απίθανο ένα είδος να τολμήσει να περιηγηθεί σε ένα εντελώς άγνωστο περιβάλλον και να υποστεί μια εξελικτική μεταμόρφωση αν δεν αναγκαστεί να το κάνει εξαιτίας δυσμενών συνθηκών. Είναι πιθανό να υπήρξε μια μεγάλη θαλάσσια έκταση, η οποία απομονώθηκε από τον κύριο όγκο του ωκεανού, όπου το νερό υποχωρούσε βαθμιαία σε χρονικό διάστημα χιλιάδων ετών, υποχρεώνοντας τα ψάρια να αφήσουν τον οικότοπό τους και να εξελιχθούν.

Η αντίδραση σε συνθήκες εξαιρετικά κρίσιμες, οι οποίες απειλούν την ίδια την επιβίωσή μας, είναι η πρόκληση που η ανθρωπότητα καλείται να αντιμετωπίσει. Είναι η πρώτη φορά που η δυσλειτουργία του εγωτικού ανθρώπινου νου, την οποία ήδη συνειδητοποιούσαν πριν από 2.500 χιλιάδες χρόνια οι αρχαίοι δάσκαλοι της σοφίας, και η οποία γιγαντώνεται στην εποχή μας με όχημα την επιστήμη και την τεχνολογία, προοιωνίζεται κινδύνους για την επιβίωσή μας στον πλανήτη. Ακόμα και στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, ο μετασχηματισμός της ανθρώπινης συνειδητότητας –τον οποίο είχαν επίσης καταδείξει οι φωτισμένες μορφές της αρχαιότητας– δεν αποτελούσε παρά ένα ενδεχόμενο που μπορούσε να υλοποιηθεί από ελάχιστες και σπάνιες προσωπικότητες, ανεξαρτήτως πολιτισμικού ή θρησκευτικού υπόβαθρου. Το γεγονός ότι δεν υπήρξε μια ευρύτατα διαδεδομένη άνθηση της ανθρώπινης συνειδητότητας οφείλεται στο ότι δεν ήταν ακόμα επιβεβλημένη.

Μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της Γης σύντομα θα αναγνωρίσει, αν δεν το έχει κάνει ήδη, ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται τώρα πρόσωπο με πρόσωπο με μια οριακή επιλογή: ή θα εξελιχθεί ή θα αφανιστεί. Ένα ακόμα σχετικά περιορισμένο αλλά ραγδαία αυξανόμενο ποσοστό της ανθρωπότητας βιώνει εσωτερικά τη διάσπαση των παρελθοντικών εγωτικών νοητικών μοντέλων και την ανάδυση μιας νέας διάστασης της συνειδητότητας.

Αυτό που τώρα προβάλλει δεν είναι μια καινούρια κοσμοθεωρία, μια νέα θρησκεία, πνευματική ιδεολογία ή μυθολογία. Πλησιάζουμε στο τέλος όχι μόνο των μυθολο-γιών, αλλά και των ιδεολογιών και των κοσμοθεωριών. Η αλλαγή προχωρεί βαθύτερα από το περιεχόμενο του νου μας, βαθύτερα από τις σκέψεις μας. Στην καρδιά της νέας συνειδητότητας εντοπίζεται η υπέρβαση της σκέψης, η άρτι ανακαλυφθείσα ικανότητα της ανύψωσης πάνω από τη σκέψη, της συνειδητοποίησης μιας εσωτερικής διάστασής μας, η οποία είναι απείρως μεγαλύτερη από τη σκέψη. Οπότε η ταυτότητά μας και το αίσθημα του ποιοι είμαστε δεν εκπορεύονται από την αδιάκοπη ροή της σκέψης, την οποία, στην παλιά συνειδητότητα, εκλαμβάναμε ως τον εαυτό μας. Πόσο λυτρωτικό είναι να συνειδητοποιούμε ότι «η φωνή μέσα στο κεφάλι μας» δεν είναι αυτό που είμαστε! Τότε ποιοι είμαστε; Είμαστε αυτοί που το βλέπουν. Η συνειδητότητα που προηγείται της σκέψης, ο χώρος όπου η σκέψη –ή το συναίσθημα ή η αισθητηριακή αντίληψη– συμβαίνει.

Το εγώ δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό: είναι η ταύτιση με τη μορφή που πρωταρχικά σημαίνει σκεπτομορφές. Αν το κακό έχει κάποια πραγματική υπόσταση –και έχει μια σχετική, όχι απόλυτα πραγματική υπόσταση– αυτός είναι και ο ορισμός του: απόλυτη ταύτιση με τη μορφή – απτές μορφές, σκεπτομορφές, συναισθηματικές μορφές. Αυτό συνεπάγεται την παντελή απουσία επίγνωσης της σύνδεσής μας με το όλον, της εγγενούς μας ενότητας με κάθε «άλλο», καθώς και με την Πηγή. Αυτή η λήθη αποτελεί προπατορικό αμάρτημα, οδύνη, αυταπάτη. Όταν αυτή η αυταπάτη του απόλυτου χωρισμού στηρίζει και ρυθμίζει οτιδήποτε σκεπτόμαστε, λέμε και κάνουμε, τι είδους κόσμο δημιουργούμε; Αν θέλουμε να δώσουμε μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα, ας παρατηρήσουμε τον τρόπο με τον οποίο συνδέονται μεταξύ τους οι άνθρωποι, ας διαβάσουμε ένα βιβλίο ιστορίας ή ας παρακολουθήσουμε απόψε τις ειδήσεις στην τηλεόραση.

Αν οι νοητικές δομές του ανθρώπου παραμείνουν αμετάβλητες, πάντα θα φθάνουμε στο σημείο να δημιουργούμε εκ θεμελίων, ξανά και ξανά, τον ίδιο κόσμο, τα ίδια δεινά, την ίδια δυσλειτουργία.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Eckhart Tolle  με τίτλο “Μια Νέα Ζωή” . Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πεδίο.