Πολύ πρόσφατα είδα την συνέντευξη ενός ηθοποιού ο οποίος παίζει τον ρόλο του παπά σε μία δημοφιλή ελληνική σειρά της τηλεόρασης. Σε κάποιο σημείο του λόγου του ανέφερε ότι οι άνθρωποι που τον συναντούν στο δρόμο ακόμα και αν φορά βερμούδα, σαγιονάρες και t-shirt, του φιλούν το χέρι και του ζητούν την ευλογία του. Αυτή η αναφορά από έναν άνθρωπο της οθόνης είναι πολύ χαρακτηριστική για το πού βρίσκεται η κατάσταση της συνείδησης του σύγχρονου ανθρώπου. Κάπου ανάμεσα στην τηλεοπτική και φυσική πραγματικότητα.

Αυτή η διαστροφή της συνείδησης του ανθρώπου ξεκινάει να συμβαίνει περίπου εκατό χρόνια πριν, με την γέννηση του κινηματογράφου. Ο κινηματογράφος είναι το θεμέλιο αυτής της διαστροφής. Η εμπειρία αυτή καθ’ αυτή του να δεις κινηματογράφο είναι αξεπέραστα καθηλωτική. Απευθύνεται στην ανώτερη των αισθήσεων, την όραση, και καθηλώνει απόλυτα την συνείδηση. Οι άνθρωποι (ηθοποιοί) και τα δρώμενα στις κινηματογραφικές οθόνες αποκτούν αξεπέραστη δύναμη και φήμη. Γίνονται τα πρότυπα ζωής για όλους τους ανθρώπους που μπορούν να έχουν πρόσβαση στις κινηματογραφικές οθόνες. Έτσι έχουμε ηθοποιούς και μουσικούς να γίνονται οι πιο διάσημοι άνθρωποι στον πλανήτη. Το φαινόμενο αυτό που ξεκινάει με τον κινηματογράφο αποτελεί το θεμέλιο της διαστροφής της συνείδησης του σύγχρονου ανθρώπου.

Αυτοί που θέλουν να ελέγξουν τον άνθρωπο και να τον χρησιμοποιήσουν για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, γνωρίζουν ότι αυτό πρέπει να γίνει μέσα απ’ τον έλεγχο της συνείδησης. Έτσι με την γέννηση του κινηματογράφου, βλέπουν μία θαυμάσια ευκαιρία για να ελέγξουν αυτή την εξελισσόμενα διεστραμμένη συνείδηση του σύγχρονου ανθρώπου. Είναι ξεκάθαρο πως ο Χίτλερ είναι από τους πρώτους ανθρώπους της εξουσίας που αντιλήφθηκαν την σημασία αυτού του νέου μέσου που ονομάστηκε κινηματογράφος. Χρησιμοποίησε κατά κόρον τον κινηματογράφο για την διάχυση της φασιστικής του προπαγάνδας και πέτυχε εξαιρετικά αποτελέσματα, αφού κατάφερε με την επίμονη προπαγάνδα του να διαστρέψει την συνείδηση του Γερμανικού λαού και να στρέψει τους Γερμανούς ενάντια σ’ όλο τον κόσμο. Στην φρικιαστική ιστορία του Β’ παγκοσμίου πολέμου, ο κινηματογράφος του Χίτλερ έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο. Έτσι οι άνθρωποι της εξουσίας άρχισαν να καταλαβαίνουν την δύναμη του κινηματογράφου και της οθόνης.
Αργότερα ήρθε η τηλεόραση και ο κινηματογράφος μπήκε στα σπίτια μας. Όχι μόνο αυτό αλλά άρχισε να διεκδικεί όλο και περισσότερο από τον χρόνο μας. Οι δικές μου παιδικές μνήμες από τους γονείς και την οικογένειά μου είναι οι ώρες που τρώμε στο τραπέζι και οι ώρες που βλέπουμε τηλεόραση. Εκείνη την πρωτόλεια τηλεόραση της Υ.Ε.Ν.Ε.Δ. και της Ε.Ρ.Τ.
Ήδη με την τηλεόραση, η διαστροφή που ξεκίνησε με τον κινηματογράφο (θα προσέθετα και με το ραδιόφωνο), αποκτάει κολοσσιαίες διαστάσεις. Είναι ξεκάθαρο πια, ήδη από την δεκαετία του 1980 (εδώ στην Ελλάδα, στην Αμερική από πολύ νωρίτερα), ότι οι άνθρωποι αρχίζουν να πιστεύουν περισσότερο στην τηλεόραση παρά στα μάτια τους.
Δεν ήταν ανάγκη δηλαδή να έρθουν τα smartphone για να αποτελειώσουν την ήδη ποδοπατημένη και διεστραμμένη συνείδηση του σύγχρονου ανθρώπου. Ήδη η δουλειά είχε συντελεστεί με την τηλεόραση στα σπίτια μας.
Το smartphone είναι πλέον το αποτελείωμα της διαστροφής της συνείδησης του σύγχρονου ανθρώπου. Εγκλωβίζει απόλυτα και τελεσίδικα την συνείδηση. Είναι συνέχεια αναμμένο και γνωρίζουμε πόσο απελπίζονται οι άνθρωποι όταν τελειώσει η μπαταρία. Η προσοχή του σύγχρονου ανθρώπου είναι διαρκώς στραμμένη σ’ αυτό. Ακόμα και την πιο ιδιαίτερη κατάσταση στην ζωή του φαίνεται πως την ζει όχι για να την ζήσει, αλλά για να την καταγράψει στο smartphone του.
Ο σύγχρονος άνθρωπος μόνο αυτό που προβάλλει το smartphone του ως αλήθεια και ως πραγματικότητα, μπορεί ν’ αποδεχθεί. Καμία φυσική πραγματικότητα δεν μπορεί να τον αποσπάσει από την εικονική πραγματικότητα της οθόνης του κινητού του.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο συμβαίνουν όλα όσα συμβαίνουν στον σύγχρονο άνθρωπο. Η ψευτοπανδημία και ο υποχρεωτικός εμβολιασμός, ήταν ακραίες ενέργειες των ανθρώπων της εξουσίας για να ελέγξουν τον βαθμό διαστροφής και υποταγής της συνείδησης του σύγχρονου ανθρώπου στις οθόνες. Και βέβαια διαπίστωσαν ότι ο άνθρωπος πια δεν πιστεύει ούτε στα μάτια του, ούτε στα αυτιά του, ούτε στις αισθήσεις του, έχει αποκοπεί πλήρως από την αλήθεια και την φυσική πραγματικότητα και πιστεύει απόλυτα και τελεσίδικα στις οθόνες.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ελπίδα διαφυγής απ’ αυτήν την κατάσταση διαστροφής και παρέκκλισης της συνείδησης του σύγχρονου ανθρώπου. Είναι λυπηρό να βλέπεις αυτή την κατάντια. Τουλάχιστον ας έχουμε επίγνωση της κατάστασής μας και ίσως αυτό συμβάλλει στο να αλλάξει κάτι. Εκείνο το οποίο προτείνω ανεπιφύλακτα προς όλους είναι επαφή με την φύση, παρατήρηση των φυσικών φαινομένων με τις αισθήσεις μας και απομάκρυνση από τα κινητά και τις οθόνες.

Ο Αλέξανδρος Τηλικίδης αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Ιατρικής της Πάτρας. Έλαβε την ιατρική ειδικότητα της Φυσικής Ιατρικής και Αποκατάστασης το 2001. Ξεκίνησε τις σπουδές του στο βελονισμό το 1994 στην Αθήνα. Το 1996 σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Παραδοσιακής Κινέζικης Ιατρικής στο Tianjin της Κίνας, Βασική Θεωρία της Παραδοσιακής Κινέζικης Ιατρικής, βελονισμό και Κινέζικη Βοτανοθεραπεία. Από το 1997 ασκεί τον βελονισμό και την Κινέζικη Βοτανοθεραπεία στην Αθήνα και διδάσκει τη βασική θεωρία της Παραδοσιακής Κινέζικης ιατρικής, βελονισμό και Κινέζικη Βοτανοθεραπεία. Το 2004 ίδρυσε την ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ & ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΚΙΝΕΖΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ, με στόχο την διάδοση και προώθηση της παραδοσιακής κινέζικης ιατρικής και τον συγκερασμό της Π.Κ.Ι. με την Αρχαία Ελληνική Ιατρική.

Ζούμε σε μια εποχή όπου ο θάνατος των άλλων θεωρείται η μεγαλύτερη συμφορά που συμβαίνει κατά την διάρκεια της ζωής μας. Όσο για τον δικό μας θάνατο, αν εξαιρέσει κανείς τον τρόμο μας για το αναπόφευκτο, απειροελάχιστοι κατάφεραν να τον περιγράψουν όταν επέστρεψαν πίσω.
Ο Δυτικός πολιτισμός, αποκομμένος από κάθε πνευματικότητα, λανθασμένος στον ορθολογισμό και την ματαιοδοξία, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρύψει την ύπαρξη του θανάτου.
Ζούμε από τότε που γεννιόμαστε σε μια φούσκα αθανασίας. Οποιαδήποτε κτήση έχουμε από υλική έως γνωστική, μας παρέχεται ως συμβόλαιο αθανασίας. Νιώθουμε ασφαλείς μέσα στις υλικές μας απολαύσεις, μέσα στα επιτεύγματά μας και χτίζουμε το εγώ μας για να προστατευτούμε από το «κακό» που αλίμονο έρχεται. Αρνούμαστε την φθορά του σώματός μας, κάνουμε πλαστικές, ελαχιστοποιούμε την επαφή μας με ασθενείς, ρίχνουμε σε οίκους ευγηρίας τους ηλικιωμένους, δεν πηγαίνουμε ποτέ τα παιδιά μας σε κηδείες, απωθούμε τα πάντα και μέσω εργασιομανίας ξεχνάμε τις απώλειες. Ο θάνατος θεωρείται η μεγαλύτερη κατάρα του πολιτισμού μας. Είναι το τέλος. Είναi το Άγνωστο. Είναι το Μοιραίο. Και γι’ αυτό ακριβώς όταν συμβαίνει δίπλα μας, όλοι είμαστε εντελώς απροετοίμαστοι. Τα παιδιά χάνουν τους γονείς τους, ο αδερφός την αδερφή του, ο σύντροφος τον σύντροφο, οι γονείς το παιδί τους. Όλα μπορούν να συμβούν. Αυτός που μένει πίσω καλείται να επεξεργαστεί, να νιώσει, να αντιμετωπίσει κάτι αδιανόητο, κάτι που ήρθε από το πουθενά και χτύπησε σαν πυρηνική βόμβα την ύπαρξή του. Αυτό είναι το πένθος.
Η ισχύς της βόμβας είναι ανάλογη του συναισθηματικού δεσίματος ή αλλιώς της εκάστοτε ιδιαίτερης σύνδεσης με τον θανόντα. Κάποιες φορές δε, το χτύπημα είναι τόσο συντριπτικό που οδηγεί τους πενθούντες σε μόνιμες ψυχολογικές αναπηρίες ή ακόμα και σε αυτοκτονίες (γρήγορες ή αργές). Κάποιος μπορεί να μείνει σαν ένα κούτσουρο που αναρωτιέται τί νόημα έχει η ζωή και άλλος να στραφεί σε αυτοκαταστροφικούς εθισμούς για να απαλύνει και να ξεχάσει τον πόνο του. Πένθος = πόνος = δυσβάσταχτος πόνος, θλίψη, θρήνος και αίσθηση ματαιότητας. Είναι η στιγμή όπου ο άνθρωπος πενθεί μαζί με τον θανόντα και δικά του κομμάτια που ξαφνικά χάθηκαν. Όνειρα, σχέδια, προσδοκίες. Για πολλούς από εμάς, είναι και η πρώτη ουσιαστική επαφή με την θνητότητά μας και το τέλος των ψευδαισθήσεων αθανασίας.
Κάποια μέρα πλέον θα έρθει και ο δικός μας θάνατος. Ναι! Δεν είμαστε αθάνατοι. Αυτή η έσχατη υπαρξιακή αγωνία, η οποία βγαίνει μέσα από το πένθος, μπορεί να οδηγήσει σε τρία μονοπάτια. Αυτό της αυτοκαταστροφής, το αναφέραμε ήδη. Το πιο συχνό μονοπάτι είναι ο πενθών να ταμπουρωθεί ακόμα πιο πολύ, δημιουργώντας τείχη ασφαλείας μέσα από περισσότερη ύλη, περισσότερο σεξ, περισσότερο πλούτο και κύρος, περισσότερη διάνοια και έτσι περισσότερο εγώ, ως ένας έσχατος μηχανισμός άμυνας, απώθησης του μοιραίου τέλους. Υπάρχει όμως ένας φεγγίτης στο δωμάτιο πανικού του πένθους. Είναι το μονοπάτι της αυτογνωσίας. Το πενθόν άτομο αποκτά κάποια στιγμή βαθιά επίγνωση της θνητότητάς του. Αναγνωρίζει τον κοινό παρονομαστή-θάνατο ως φυσικό και εξισωτικό για όλους ανθρώπους φαινόμενο.
Μέσα από την κοινή θνητότητα-ταυτότητα, αναγνωρίζει πρώτιστα την προηγούμενη κατάσταση ψευδαίσθηση του εγώ και συντονίζεται με τα κύματα συμπόνοιας, ταπεινότητας και αγάπης. Όλοι έχουμε ένα κοινό τέλος. Αυτή η συνειδητοποίηση είναι η αρχή του εξανθρωπισμού μας. Γινόμαστε άνθρωποι (άνω θρώσκω) σημαίνει κοιτάμε ψηλά και αναγνωρίζουμε ταυτόχρονα το πεπερασμένο αυτής της ζωής, την ψευδαίσθηση του ελέγχου που είχαμε κάποτε, και ίσως αναγνωρίζουμε και κάτι πνευματικό μέσα μας, που δεν πεθαίνει ποτέ. Οι απώλειες και τα πένθη που τις ακολουθούν, είναι οι έσχατες καμπάνες που ηχούν για να μας συντονίσουν με όλη την Ύπαρξη, το Σύμπαν. Είναι η τελευταία ευκαιρία να δώσουμε στη ζωή μας το νόημα που της αξίζει. Να την απαλλάξουμε από περιττές επιθυμίες, μπερδέματα, φόβους, άγχη, στρες, έλεγχο, για να φανερωθεί έτσι απλή, γυμνή με την αλήθεια της. Η ζωή η ίδια, είναι ένα υπέρτατο δώρο. Ας το δεχτούμε, να το φροντίσουμε, να το αφήσουμε να κυλήσει σαν μπάλα φωτεινή ή να το ξαναδούμε στα μάτια ενός παιδιού που κοιτά τα πάντα με δέος και αθωότητα. Κι ας τραφούμε με το νέκταρ της αγάπης, προσφέροντάς το απλόχερα στους συνανθρώπους μας.

Ο Κωνσταντίνος Μπόχτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1988 και σύντομα ανακάλυψε τη μεγάλη του αγάπη για τη γιόγκα. Ασχολείται με τη Γιόγκα, τον Διαλογισμό και τη Βιπασάνα για περισσότερα από 15 χρόνια. Γνώρισε την ομοιοπαθητικη, την Αρχαία Ελληνική και την Παραδοσιακή Κινέζικη Ιατρική, τον Ελληνικό και Κινέζικο Βελονισμό και την Κινεζική Βοτανοθεραπεία. Έχει παρακολουθήσει εκπαίδευση ταϊλανδέζικου μασάζ στη Chiang Mai της Ταϊλάνδης, και είναι μέλος της Thai Healing Alliance.
Έχει εκπαιδευτεί στην Κλινική Αρωματοθεραπεία, στη Βοτανοθεραπεία, στη Κλινική Διατροφή, στην Ιριδολογία, στη Χρωμοθεραπεία, στην Κρυσταλλοθεραπεία και στα Ανθοϊάματα Bach, στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Μελισσοθεραπεία στο Κέντρο Μελισσοθεραπείας του Δρ. Stefan Stangaciu στη Ρουμανία και στο Ρέικι. 
Έχει επίσης σπουδάσει Ayurveda και Panchakarma στο Kannur της Ινδίας, Coaching για Υγεία, Ευεξία, Άσκηση και Μακροζωία, Εκπαίδευση και Υποστήριξη Προσφύγων και Μεταναστών, Διαπολιτισμική Εκπαίδευση: Θεωρητική και Πειραματική Προσέγγιση και Κοινωνικός Αποκλεισμός: Μοντέλα - Πρακτικές – Θεσμικές Λύσεις στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Είναι Yoga Therapist, μέλος της Διεθνούς Ένωσης Yoga Therapists USA, μέλος του American Association of Drugless Practitioners, μέλος της Ομοσπονδίας Ολιστικών Θεραπευτών του Ηνωμένου Βασιλείου, μέλος του British Council για συμπληρωματικές θεραπείες και μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Επαγγελματιών Αρωματοθεραπευτών (IFPA).
Είναι αναγνωρισμένο μέλος (επιπέδου Grand Master) του Yoga Alliance International της Ινδίας, RYT-500 από το Yoga Alliance USA, RTY-500 από το World Yoga Alliance, μέλος του Yoga Alliance Professionals του Ηνωμένου Βασιλείου, μέλος του IYTA της Αυστραλίας και μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Επαγγελματιών Γιόγκα – IFYP της Ινδίας.
Ο Κωνσταντίνος ειδικεύεται στην Hatha και την Ashtanga Yoga, ενώ διδάσκει Gyan, Yin, Iyengar, Therapeutic, Vinyasa, Accessible, Y12SR, Prenatal και Kids Yoga.
Έχει εργαστεί για πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού του. Γι ‘αυτό έχει αφιερώσει τα τελευταία χρόνια να βοηθήσει τους ανθρώπους να βρουν φυσικούς τρόπους για να αποκαταστήσουν και να βελτιώσουν τη δύναμη, την υγεία και την ευτυχία τους.
Με την αφοσίωσή του στη γιόγκα, αυτό που θέλει είναι να εμπνεύσει τους γύρω του να ξεκινήσουν ή να συνεχίσουν την πρακτική τους, ώστε να μπορούν να απολαύσουν όλα τα οφέλη που προσφέρει μακροπρόθεσμα.
Διοργανώνει και συντονίζει σεμινάρια και διεξάγει προσωπικές συνεδρίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Έχοντας εργαστεί σε πολλές χώρες, με ανθρώπους διαφορετικών εθνικοτήτων, πολιτισμών, πεποιθήσεων, φύλων κλπ., είναι σε θέση να υποστηρίξει τους ανθρώπους στη μεταμόρφωσή τους με διάφορους τρόπους. Δεν σταμάτησε ποτέ να μαθαίνει και να εκπαιδεύεται σε νέες τεχνικές για να γίνεται καλύτερος θεραπευτής κάθε μέρα.