Το στομάχι θεωρείται ο προμηθευτής ενέργειας για τις λειτουργίες του σώματος. Μοιάζει με ασκό, ο οποίος δέχεται την τροφή που εισέρχεται σε αυτόν, από τον οισοφάγο, μέσω του καρδιακού στομίου. Κατόπιν, η τροφή περνάει στο λεπτό έντερο μέσω του πυλωρικού στομίου.
Στις λειτουργίες του στομάχου έγκειται η αποθήκευση και ανάμειξη της τροφής, η διάσπαση της τροφής (μηχανικά και χημικά), η έκκριση γαστρικών ορμονών και ενζύμων, η παραγωγή βλέννης και γαστρικού οξέος, η έκκριση του «ενδογενή παράγοντα» απαραίτητου για την απορρόφηση της βιταμίνης Β12, η απορρόφηση θρεπτικών ουσιών όπως μαγνήσιο, ασβέστιο, σίδηρος, ψευδάργυρος, φολικό οξύ.
Επίσης, το στομάχι είναι το όργανο πρώτης γραμμής για το ανοσοποιητικό σύστημα λόγω του υδροχλωρικού οξέος που περιέχει το γαστρικό υγρό. Το υδροχλωρικό οξύ, προστατεύει τον οργανισμό από λοιμώξεις, αφού σκοτώνει τους παθογόνους μικροοργανισμούς. Όταν δεν εκκρίνεται αρκετό υδροχλωρικό οξύ, παθογόνοι μικροοργανισμοί μπορούν να αναπτυχθούν στα τοιχώματα του γαστρεντερικού συστήματος, όπως το ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού, εντεροβακτήρια, στρεπτόκοκκοι, σαλμονέλλα, κάντιντα. Αυτό μπορεί να προκαλέσει γαστρίτιδα, γαστρεντερίτιδα ακόμα και πνευμονία.
Η ποσότητα του υδροχλωρικού οξέος βρίσκεται σε άμεση συσχέτιση με την λειτουργία του ορμονικού συστήματος. Ο υποθυρεοειδισμός μπορεί να προκαλέσει μειωμένη παραγωγή υδροχλωρικού οξέος καθώς και μειωμένη απορρόφηση σιδήρου. Άλλα πιθανά αίτια μειωμένης έκκρισης υδροχλωρικού οξέος είναι:

• Δίαιτα με υψηλή περιεκτικότητα σε κρέας (ιδιαίτερα κόκκινο κρέας), γαλακτοκομικά προϊόντα, επεξεργασμένα τρόφιμα και φαγητό τύπου φαστ φουντ.
• Κατάποση χλωριωμένου νερού, κρύων ή/και ανθρακούχων ποτών.
• Στρες, ειδικά το χρόνιο παρατεταμένο.
• Η κατάχρηση καφέ και το κάπνισμα (η νικοτίνη αυξάνει την ταχύτητα που η τροφή φεύγει από το στομάχι).
• Αφυδάτωση / μειωμένη κατάποση νερού.
• Φάρμακα (πραζόλες όπως Losec, Pariet, Zurcazol, Laprazol, Nexium).

Το στομάχι διασπά τις πρωτεΐνες και το λίπος, ενώ το λεπτό έντερο απορροφά τους υδατάνθρακες, τα αμινοξέα, τα λίπη, το νερό, βιταμίνες και ιχνοστοιχεία. Εάν οι διάφορες θρεπτικές ουσίες δεν απορροφώνται σωστά, τότε η έλλειψή τους θα προκαλέσει διάφορες διαταραχές, από κόπωση έως νευρολογικά προβλήματα. Επίσης, η δυσαπορρόφηση ιχνοστοιχείων όπως ιωδίου, σεληνίου, ψευδαργύρου, σιδήρου επηρεάζει αρνητικά την λειτουργία του θυρεοειδή αδένα. Ως εκ τούτου, το πεπτικό σύστημα συσχετίζεται άμεσα με όλες τις χρόνιες παθήσεις.
Εάν η τροφή δεν έχει διασπαστεί σωστά και οι πρωτεΐνες περνάνε στο έντερο ως πρωτεϊνούχα μόρια κι όχι αμινοξέα (μικρότερα τμήματα), αυτό μπορεί να προκαλέσει βλάβες στο εντερικό επιθήλιο και οι ουσίες αυτές να περάσουν στην κυκλοφορία του αίματος. Αυτό αφορά κυρίως τις λεκτίνες, οι οποίες είναι γλυκοπρωτεΐνες, ενώσεις πρωτεϊνών και σακχάρων, οι οποίες βρίσκονται στην επιφάνεια των κυτταρικών μεμβρανών.
Οι λεκτίνες περιλαμβάνονται στα κύτταρα των φυτών και των ζώων, και αναπόφευκτα βρίσκονται και στις τροφές μας. Η πιο γνωστή λεκτίνη είναι η γλουτένη, που βρίσκεται στους σπόρους πολλών δημητριακών.
Υπάρχουν 119 διαφορετικές λεκτίνες στα τρόφιμα. Εκτιμάται ότι περίπου το 30% των τροφών περιέχουν λεκτίνη, ενώ περίπου το 5% των προσλαμβανόμενων λεκτινών θα εισέλθουν στην κυκλοφορία του αίματος.
Όταν οι τροφικές λεκτίνες έρθουν σε επαφή με το ανθρώπινο αίμα, αυτό προκαλεί αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος, με αποτέλεσμα να αναγνωρίζει κάθε ξένη πρωτεΐνη στο αίμα ως αντιγόνο. Άλλες πάλι λεκτίνες προκαλούν τη συγκόλληση των ερυθρών κυττάρων και των αιμοπεταλίων (πήξη του αίματος).
Προϊόντα πλούσια σε λεκτίνες είναι τα δημητριακά, τα φασόλια, η σόγια, το αγελαδινό γάλα, τα λαχανικά και ζαρζαβατικά, όπως πατάτες και ντομάτες, οι ξηροί καρποί και τα θαλασσινά.
Όταν οι λεκτίνες των τροφών διεισδύσουν στην κυκλοφορία του αίματος αυτές μπορούν να μεταφερθούν οπουδήποτε (π.χ. θυρεοειδή αδένα, πάγκρεας, αρθρώσεις, κλπ.). Κάθε μια από τις λεκτίνες φέρει συγκεκριμένη γενετική πληροφορία που σαν ειδικό κλειδί δηλώνει συγγένεια ως προς συγκεκριμένα κύτταρα ιστών. Η συγχώνευση αυτών των "ελεύθερων" λεκτινών με λεκτίνες στην επιφάνεια των κυττάρων (αντιγόνα ιστοσυμβατότητας) δημιουργεί ψευδείς πληροφορίες για το ανοσοποιητικό σύστημα που αναγνωρίζει αυτά τα κύτταρα σαν αντιγόνα και τους επιτίθεται με τα λευκοκύτταρα. Προκαλείται έτσι η λεγόμενη αυτοάνοση αντίδραση.
Οι λεκτίνες εμπλέκονται, μεταξύ άλλων, στην δημιουργία αλλεργιών / δυσανεξιών, φλεγμονωδών και αυτοάνοσων νοσημάτων. Για παράδειγμα, συνδέονται με την κοιλιοκάκη, αλλά και με την αύξηση βάρους και την έλλειψη ενέργειας. Η λεκτίνη του σιταριού (γλουτένη) συνδέεται ιδιαίτερα με τη ρευματοειδή αρθρίτιδα καθώς και με νευροπάθειες.
Παραταύτα, πολλοί άνθρωποι δεν έχουν σαφή αίσθηση επιβάρυνσης από την κατανάλωση κάποιων τροφών και για αυτό, στην συμπληρωματική ιατρική, αναφερόμαστε σε αυτές ως κρυφές αλλεργίες. Όταν, όμως, αποκλείσουν από τη διατροφή τους τα γαλακτοκομικά ή τα σιτηρά, αισθάνονται αύξηση της ενέργειας τους και χάνουν βάρος.

Βιοφυσική αντιμετώπιση
Η βιοφυσική θεραπεία είναι μια ολιστική ενεργειακή μέθοδος που γίνεται με τη βοήθεια της ιατρικής συσκευής BICOM. Η συσκευή καταγράφει τις αντιδράσεις του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου του οργανισμού, κι έτσι ελέγχεται η λειτουργία του στομάχου ως προς την πέψη των πρωτεϊνών, η παραγωγή και έκκριση του υδροχλωρικού οξέος, η επιβάρυνση από παθογόνους μικροοργανισμούς (ελικοβακτηρίδιο, κάντιντα κ.α.), αξιολογείται η χλωρίδα του εντέρου καθώς και η αντίδραση του σώματος ως προς τις διάφορες λεκτίνες (γαλακτοκομικά, δημητριακά, αβγά, ψάρια, κρέατα, όσπρια, ξηροί καρποί, στρυχνοειδή φυτά όπως τομάτα, πατάτα, μελιτζάνα) και άλλες ουσίες (σαλικυλικό οξύ, ισταμίνη, σορβικό οξύ, κιτρικό οξύ, κ.α.), που περιέχονται στις τροφές.
Επίσης, ελέγχεται η λειτουργία του θυρεοειδή και των επινεφριδίων, καθώς και η επίδραση του στρες και των βιωμάτων του εκάστοτε ανθρώπου, τα οποία επιβαρύνουν τη λειτουργία του γαστρεντερικού συστήματος. 
Η αντιμετώπιση βασίζεται στην χρήση των πληροφοριών που δίνει το ίδιο το σώμα μέσω του ηλεκτρομαγνητικού του πεδίου. Τα λαμβάνοντα διαταραγμένα σήματα αποστέλλονται πίσω στο σώμα με την αντεστραμμένη τους φάση έτσι ώστε να προκαλέσουν την ακύρωσή τους. Αυτό οδηγεί στην εξουδετέρωση της φλεγμονώδους επίδρασης τροφών και παθογόνων μικροοργανισμών, την εξισορρόπηση ενεργειακών μπλοκαρισμάτων στον μεσημβρινό του στομάχου (κανάλι ροής ενέργειας σύμφωνα με την Παραδοσιακή Κινέζικη Ιατρική) και στο ενεργειακό κέντρο του ηλιακού πλέγματος, που βρίσκεται στην περιοχή του στομάχου. Επίσης, ελέγχονται και εξισορροπούνται τυχόν συσχετίσεις μεταξύ του στομάχου και των ενδοκρινών αδένων (θυρεοειδής, επινεφρίδια) ή/και με το αυτόνομο νευρικό σύστημα.
Με φυσικό τρόπο, και χωρίς παρενέργειες, οι διαταραχές υποχωρούν (βάρος στο στομάχι, καούρα, φούσκωμα, κολίτιδα, έλλειψη ενέργειας, διαταραχές της εντερικής λειτουργίας, πονοκέφαλος, κακή συγκέντρωση, πόνοι σε μύες και αρθρώσεις κ.α.) καθώς η ικανότητα του οργανισμού για αυτορύθμιση αποκαθίσταται.

Το στομάχι θεωρείται ο προμηθευτής ενέργειας για τις λειτουργίες του σώματος. Μοιάζει με ασκό, ο οποίος δέχεται την τροφή που εισέρχεται σε αυτόν, από τον οισοφάγο, μέσω του καρδιακού στομίου. Κατόπιν η τροφή, περνάει στο λεπτό έντερο μέσω του πυλωρικού στομίου. 
Στις λειτουργίες του στομάχου έγκειται η αποθήκευση και ανάμειξη της τροφής, η διάσπαση της τροφής (μηχανικά και χημικά), η έκκριση γαστρικών ορμονών και ενζύμων, η παραγωγή βλέννης και γαστρικού οξέος, η απορρόφηση θρεπτικών ουσιών όπως το μαγνήσιο, το ασβέστιο, ο σίδηρος, ο ψευδάργυρος, το φολλικό οξύ, η έκκριση του «ενδογενή παράγοντα» απαραίτητου για την απορρόφηση της βιταμίνης Β12. Επίσης, το γαστρικό υγρό, που αποτελείται κυρίως από υδροχλωρικό οξύ, προστατεύει τον οργανισμό από λοιμώξεις, αφού σκοτώνει τους παθογόνους μικροοργανισμούς. Το στομάχι είναι λοιπόν το όργανο πρώτης γραμμής για το ανοσοποιητικό σύστημα. Γενικά, το πεπτικό σύστημα συσχετίζεται άμεσα με όλες τις χρόνιες παθήσεις.

Εάν το στομάχι δεν εκκρίνει αρκετό υδροχλωρικό οξύ, διάφοροι παθογόνοι μικροοργανισμοί μπορούν να αναπτυχθούν στα τοιχώματα του γαστρεντερικού συστήματος, όπως το ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού, εντεροβακτήρια, στρεπτόκοκκοι, σαλμονέλλα, κάντιντα, το βακτήριο της χολέρας. Οι λοιμώξεις μπορούν να προκαλέσουν γαστρίτιδα, γαστρεντερίτιδα ακόμα και πνευμονία.
Το στομάχι διασπά τις πρωτεΐνες και το λίπος, ενώ το λεπτό έντερο απορροφά τους υδατάνθρακες, τα αμινοξέα, τα λίπη, το νερό, βιταμίνες και ιχνοστοιχεία. Εάν οι διάφορες θρεπτικές ουσίες δεν απορροφώνται σωστά, τότε η έλλειψή τους θα προκαλέσει διάφορες διαταραχές, από κόπωση έως νευρολογικά προβλήματα.

Η απορρόφηση λοιπών των θρεπτικών συστατικών ξεκινάει στο λεπτό έντερο. Στο πάνω μέρος του, το δωδεκαδάκτυλο, εκκρίνονται τα παγκρεατικά ένζυμα και η χολή. Εδώ γίνεται η διάσπαση των σακχάρων, λιπών και αμύλου.
Εάν η τροφή δεν έχει διασπαστεί σωστά και οι πρωτεΐνες περνούν στο έντερο ως πρωτεϊνούχα μόρια κι όχι αμινοξέα (μικρότερα τμήματα), αυτό μπορεί να προκαλέσει βλάβες στο εντερικό επιθήλιο και οι ουσίες αυτές να περάσουν στην κυκλοφορία του αίματος. Αυτό αφορά κυρίως τις λεκτίνες, οι οποίες είναι γλυκοπρωτεΐνες, ενώσεις πρωτεϊνών και σακχάρων, οι οποίες βρίσκονται στην επιφάνεια των κυτταρικών μεμβρανών.
Οι λεκτίνες περιλαμβάνονται στα κύτταρα των φυτών και των ζώων, και αναπόφευκτα βρίσκονται και στις τροφές μας. Η πιο γνωστή λεκτίνη είναι η γλουτένη, που βρίσκεται στους σπόρους πολλών δημητριακών.
Υπάρχουν 119 διαφορετικές λεκτίνες στα τρόφιμα. Εκτιμάται ότι περίπου το 30% των τροφών περιέχουν λεκτίνη, ενώ περίπου το 5% των προσλαμβανόμενων λεκτινών θα εισέλθουν στην κυκλοφορία του αίματος.

Όταν οι τροφικές λεκτίνες έρθουν σε επαφή με το ανθρώπινο αίμα, αυτό προκαλεί αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος, με αποτέλεσμα να αναγνωρίζει κάθε ξένη πρωτεΐνη στο αίμα ως αντιγόνο. Άλλες πάλι λεκτίνες προκαλούν τη συγκόλληση των ερυθρών κυττάρων και των αιμοπεταλίων (πήξη του αίματος).
Προϊόντα πλούσια σε λεκτίνες είναι τα δημητριακά, τα φασόλια, η σόγια, το αγελαδινό γάλα, τα λαχανικά και ζαρζαβατικά, όπως πατάτες και ντομάτες, οι ξηροί καρποί και τα θαλασσινά.
Όταν οι λεκτίνες των τροφών διεισδύσουν στην κυκλοφορία του αίματος αυτές μπορούν να μεταφερθούν οπουδήποτε (π.χ. στον θυρεοειδή αδένα, το πάγκρεας, τις αρθρώσεις, κλπ.). Κάθε μια από τις λεκτίνες φέρει συγκεκριμένη γενετική πληροφορία που σαν ειδικό κλειδί δηλώνει συγγένεια ως προς συγκεκριμένα κύτταρα ιστών. Η συγχώνευση αυτών των "ελεύθερων" λεκτινών με λεκτίνες στην επιφάνεια των κυττάρων (αντιγόνα ιστοσυμβατότητας) δημιουργεί ψευδείς πληροφορίες για το ανοσοποιητικό σύστημα που αναγνωρίζει αυτά τα κύτταρα σαν αντιγόνα και τους επιτίθεται με τα λευκοκύτταρα. Προκαλείται έτσι η λεγόμενη αυτο-άνοση αντίδραση.

Οι λεκτίνες εμπλέκονται, μεταξύ άλλων, στην δημιουργία αλλεργιών / δυσανεξιών, φλεγμονωδών και αυτοάνοσων νόσων. Για παράδειγμα, συνδέονται με την κοιλιοκάκη, αλλά και με την αύξηση βάρους και την έλλειψη ενέργειας. Η λεκτίνη του σιταριού (γλουτένη) συνδέεται ιδιαίτερα με τη ρευματοειδή αρθρίτιδα καθώς και με νευροπάθειες.
Παραταύτα, πολλοί άνθρωποι δεν έχουν σαφή αίσθηση επιβάρυνσης από την κατανάλωση κάποιων τροφών και για αυτό, στην συμπληρωματική ιατρική, αναφερόμαστε σε αυτές ως κρυφές αλλεργίες. Όταν, όμως, αποκλείσουν από τη διατροφή τους τα γαλακτοκομικά ή τα σιτηρά, αισθάνονται αύξηση της ενέργειάς τους και χάνουν βάρος.

Βιοφυσική αντιμετώπιση
Με την συσκευή BICOM γίνεται έλεγχος της λειτουργίας του στομάχου ως προς την πέψη των πρωτεϊνών, την έκκριση του υδροχλωρικού οξέος, την επιβάρυνση από παθογόνους μικροοργανισμούς (ελικοβακτηρίδιο, κάντιντα κ.α.), αξιολόγηση της χλωρίδας του εντέρου καθώς και της αντίδρασης του σώματος ως προς τις διάφορες λεκτίνες (γαλακτοκομικά, δημητριακά, αυγά, ψάρια, κρέατα, όσπρια, ξηροί καρποί, στρυχνοειδή φυτά όπως τομάτα, πατάτα, μελιτζάνα) και άλλες ουσίες (σαλικυλικό οξύ, ισταμίνη, σορβικό οξύ, κιτρικό οξύ, κ.α.) που περιέχονται στις τροφές.
Επίσης, ελέγχεται η επίδραση του στρες και των βιωμάτων του εκάστοτε ανθρώπου, τα οποία επιβαρύνουν τη λειτουργία του γαστρεντερικού συστήματος. 
Η αντιμετώπιση έγκειται στην εξισορρόπηση ενεργειακών μπλοκαρισμάτων στον μεσημβρινό (κανάλι ροής ενέργειας) του στομάχου, στο ενεργειακό κέντρο του ηλιακού πλέγματος, στην εξουδετέρωση της φλεγμονώδους επίδρασης τροφών και παθογόνων μικροοργανισμών. Επίσης, ελέγχονται και εξισορροπούνται τυχόν συσχετίσεις μεταξύ του στομάχου και των ενδοκρινών αδένων (θυρεοειδής, επινεφρίδια) ή/και με το αυτόνομο νευρικό σύστημα.
Με φυσικό τρόπο, και χωρίς παρενέργειες, οι διαταραχές υποχωρούν (βάρος στο στομάχι, καούρα, φούσκωμα, κολίτιδα, έλλειψη ενέργειας, διαταραχές της εντερικής λειτουργίας, πονοκέφαλος, κακή συγκέντρωση, πόνοι σε μύες και αρθρώσεις κ.α.) καθώς η ικανότητα του οργανισμού για αυτο-ρύθμιση αποκαθίσταται.

Η φλεγμονή είναι η φυσική άμυνα του οργανισμού ενάντια σε ιούς, βακτήρια, κατεστραμμένα κύτταρα, και γενικότερα, επιβλαβή ερεθίσματα.

Η φλεγμονή παραταύτα δεν είναι το ίδιο με τη λοίμωξη, εντούτοις η φλεγμονή (αντίδραση) μπορεί να οφείλεται σε λοίμωξη (επιμόλυνση με παθογόνο παράγοντα). Χάρη στην βιολογική αυτή αντίδραση ο οργανισμός απομακρύνει τους ξένους εισβολείς και αυτο-ιάται, ειδικά στην περίπτωση της οξείας φλεγμονής.

Υπάρχουν δύο τύποι φλεγμονής:

• η οξεία, η οποία ξεκινάει γρήγορα και περνάει μετά από λίγες μέρες. Χάρη στην αντίδραση αυτή το σώμα επουλώνει πληγές, τραυματισμούς, και θεραπεύει τις λοιμώξεις. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της είναι η ερυθρότητα, η θερμότητα, το οίδημα, το άλγος, και η απώλεια λειτουργικότητας του τμήματος του σώματος.
• η χρόνια, που μπορεί να διαρκέσει μήνες ή και χρόνια.

Στην περίπτωση της χρόνιας φλεγμονής το ανοσοποιητικό δεν έχει καταφέρει να αποβάλει τον εκλυτικό παράγοντα ή μπορεί να υπάρχει μικρή, επαναλαμβανόμενη έκθεση στον παράγοντα αυτό. Επίσης, το ανοσοποιητικό μπορεί εσφαλμένα να αναγνωρίζει έναν ιστό του σώματος ως ξένο και να του επιτίθεται (αυτο-άνοσα νοσήματα).

Η παρατεταμένη κατάσταση φλεγμονής οδηγεί τελικά στην καταστροφή των ιστών, λόγω της περίσσειας των αμυντικών κυττάρων και ορμονών, ως αποτέλεσμα του υπερφορτωμένου ανοσοποιητικού συστήματος.

Εντούτοις, η χρόνια φλεγμονή μπορεί να προκαλέσει περαιτέρω παθήσεις όπως ρευματοειδή αρθρίτιδα, αγκυλοποιητική σπονδυλοαρθρίτιδα, οστεοαρθρίτιδα, αρτηριοσκλήρυνση, διαβήτη τύπου 2, χρόνια ρινίτιδα, άσθμα, νόσο του Crohn, θυροειδίτιδα (νόσος Ηαshimoto) κ.α.

Η κακή διατροφή, το στρες, οι τροφικές αλλεργίες, η καθιστική ζωή κι άλλα συνεισφέρουν στη χρόνια φλεγμονή. Οι διατροφικές και οι περιβαλλοντικές τοξίνες συσσωρεύονται στο σώμα, ενεργοποιώντας το αμυντικό σύστημα και οδηγώντας το στην υπερδιέγερση.

Αντιμετώπιση της φλεγμονής με ολιστική βιοφυσική μέθοδο θεραπείας

Πρόκειται για μια ακίνδυνη κι ανώδυνη διαδικασία, η οποία στοχεύει στον ενεργειακό έλεγχο του οργανισμού σε βιοφυσικό επίπεδο. Εντοπίζονται δηλαδή τυχόν μπλοκαρίσματα στο ενεργειακό επίπεδο, τα οποία μπορούν να σωματοποιηθούν και να εκδηλωθούν ως παθήσεις ή διαταραχές.

Στην περίπτωση οξέων καταστάσεων η αντιμετώπιση προβλέπει ενίσχυση της αποτοξίνωσης, τόνωση του ανοσοποιητικού, βελτίωση της κυκλοφορίας του αίματος και της λέμφου (καταπολέμηση του οιδήματος), προγράμματα κατά της εκάστοτε φλεγμονής, κατά του άλγους, καθώς και αποκατάστασης της κινητικότητας ή της λειτουργίας του πάσχοντος τμήματος του σώματος. Δύο με τρεις εφαρμογές είναι συνήθως αρκετές.

Στην περίπτωση χρόνιων καταστάσεων απαραίτητο είναι να καθοριστούν, με την ενεργειακή εξέταση, ποιοι είναι οι παράγοντες που επιβαρύνουν τη σωστή λειτουργία του οργανισμού. Με λίγα λόγια, οι αιτίες που ο οργανισμός αδυνατεί να καταπολεμήσει αποτελεσματικά μόνος του τη φλεγμονή.

Οι αιτίες που διερευνώνται είναι:

• μακροχρόνια επίδραση επιβαρυντικών για τον οργανισμό ηλεκτρομαγνητικών ακτινοβολιών (ασύρματα δίκτυα, κεραίες, κινητά και ασύρματα τηλέφωνα, πολύπριζα, ακτινοβολίες προερχόμενες από το υπέδαφος, ραδιενέργεια κ.ά.),
• επιβάρυνση από χρόνιες κρυφές/συγκεκαλυμένες αλλεργίες (π.χ. γάλα, γλουτένη, κ.α.),
• αποδυναμωμένη φυσιολογική χλωρίδα στο εντερικό σύστημα,
• χρόνια επιβάρυνση από παθογόνους μικροοργανισμούς (ιοί, βακτήρια, παράσιτα, μύκητες),
• χρόνια επιβάρυνση από χημικές ουσίες (φάρμακα, περιβαλλοντικές τοξίνες),
• χρόνια επιβάρυνση από βαρέα μέταλλα (π.χ. σφραγίσματα αμαλγάματος, μολυσμένες τροφές και νερό),
• κληρονομική προδιάθεση (ομοιοπαθητικά μιάσματα),
• έλλειψη βιταμινών και ιχνοστοιχείων (κακή διατροφή, κακή απορρόφηση),
• έντονο ή παρατεταμένο στρες (υπερφόρτιση των επινεφριδίων),
• τραυματικές εμπειρίες με ψυχολογική επίδραση,
• αρνητικά συναισθήματα,
• μπλοκαρίσματα στη ροή της ενέργειας σε ιστούς (που μπορεί να έχουν προκληθεί από επαναλαμβανόμενες φλεγμονές ή τραυματισμό),
• μπλοκαρίσματα σε ενεργειακά κανάλια και ενεργειακά κέντρα του σώματος.

Εφόσον προσδιοριστούν οι επιβαρυντικοί παράγοντες εξετάζεται η σειρά προτεραιότητας που έχουν στην εξομάλυνσή τους. Ο σωστός εντοπισμός και η εξισορρόπηση των κύριων αιτιών της φλεγμονής συντομεύει την αντιμετώπισή της. Αρχικά είναι σημαντικό να αποκατασταθεί η ικανότητα αποτοξίνωσης του οργανισμού, έτσι ώστε να απομακρυνθούν οι τοξίνες και να αποσυμφοριστεί το λεμφικό σύστημα. Στη συνέχεια, σειρά έχει η τόνωση του αμυντικού συστήματος με την εξισορρόπηση των επιβαρυντικών παραγόντων. Απώτερος στόχος είναι η καταπολέμηση της φλεγμονής, η ανακούφιση από τον πόνο, η αποκατάσταση της λειτουργίας των πασχόντων οργάνων μέσω της επανάκτησης των δυνάμεων αυτο-ρύθμισης του οργανισμού. Ο ασθενής μπορεί επιπλέον να βοηθήσει τον εαυτό του ακολουθώντας μια σωστή διατροφή, πλούσια σε αντιφλεγμονώδεις τροφές, και διασφαλίζοντας την ξεκούραση του με επαρκείς ώρες ύπνου.

Πρέπει εδώ να αναφερθεί ότι η φαρμακευτική αγωγή που ακολουθείται από τον ασθενή δεν διακόπτεται, αλλά μπορεί να μειωθεί σταδιακά καθώς η κατάσταση της υγείας του βελτιώνεται.

Οι ενεργειακές μέθοδοι υποστήριξης του οργανισμού είναι σημαντικό εργαλείο στα χέρια του έμπειρου γιατρού/θεραπευτή και απαραίτητο συμπλήρωμα της κλασικής προσέγγισης καθότι μπορούν να «ρίξουν φως» στις βαθύτερες, κρυφές αιτίες που οδηγούν στην εμφάνιση των χρόνιων παθήσεων.

Η βιοφυσική θεραπευτική μέθοδος είναι μια απόλυτη φυσική, μη-παρεμβατική διαδικασία, εντελώς ανώδυνη αλλά και ακίνδυνη, αφού δεν υπάρχουν παρενέργειες. Το σύνολο των απαιτούμενων εφαρμογών εξαρτάται από τη χρονιότητα της κατάστασης, την ικανότητα και το χρόνο αντίδρασης του εκάστοτε οργανισμού, το σύνολο των κύριων επιβαρυντικών παραγόντων. Οπότε ο ρυθμός των επαναλήψεων και ο αριθμός τους διαφέρουν από άτομο σε άτομο. Η μέθοδος μπορεί να εφαρμοστεί σε όλες τις ηλικίες, χωρίς κανένα περιορισμό. Χρειάζεται όμως εδώ να τονιστεί ότι καλό είναι οι ασθενείς να επιλέγουν έμπειρους γιατρούς/θεραπευτές προκειμένου να τους εμπιστευτούν το λεπτό ζήτημα της υγείας τους, ειδικά στην περίπτωση σοβαρών χρόνιων παθήσεων.