Στη σημερινή ταλαίπωρη πατρίδα μας δεν περνάει από κανενός «υπεύθυνου» το μυαλό ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να οργανωθεί ένα σύστημα υγείας που θα εμπεριέχει ουσιαστική πρόληψη. Ακόμη ότι μπορούν να διασωθούν τεράστια ποσά χρημάτων, που σήμερα τα στερούμαστε όλοι, εάν εισέλθουν στο σύστημα υγείας προληπτικές μέθοδοι που θα αναφέρονται στην υγιεινή ζωή, στη σωστή διατροφή, σε βιταμίνες, σε εναλλακτικές μεθόδους θεραπείας. Όλα αυτά δηλαδή που παρέχουν πολλά με ελάχιστο κόστος.
Βέβαια στην πατρίδα μας όταν μιλάμε για πρόληψη ο νους του γιατρού πρώτιστα και αυτόματα πηγαίνει στα εμβόλια, τα οποία όλο και συχνότερα διαφημίζονται στα μέσα μαζικής «ενημέρωσης» από τις πολυεθνικές εταιρείες που τα παράγουν. Έχουμε δει το ίδιο έργο να παίζεται πολλές φορές. Συχνά στηρίζεται στη δημιουργία ενός κλίματος φόβου, προκειμένου οι υποψήφιοι ασθενείς πελάτες να τρέξουν να κάνουν το εμβόλιό τους για να μην αρρωστήσουν. Πριν μερικά χρόνια πληρώσαμε όλοι μας σαν φορολογούμενοι πολίτες μεγάλα ποσά για ένα εμβόλιο που τελικά σε μεγάλο βαθμό πήγε στα σκουπίδια. Δεν θα μιλήσω περισσότερο για τα εμβόλια αφού ο προβληματισμός για την τυχόν χρησιμοποίησή τους είναι μεγάλος και μπορεί να τον μελετήσει ο κάθε ενεργός πολίτης και στο διαδίκτυο.
Στην Ομοιοπαθητική υπάρχει μια διαφορετική προσέγγιση που συνίσταται στην ενίσχυση του οργανισμού με το ιδιοσυγκρασιακό του φάρμακο. Δεν ανοίγει κάποιος έναν αντιπαραγωγικό πόλεμο με μικρόβια και ιούς αλλά ενισχύει τον οργανισμό. Και βέβαια στον πόλεμο με τα μικρόβια χρειάζονται τεράστια μέσα αφού αυτά «τα άτιμα» αμύνονται όλο και καλύτερα και επομένως πρέπει να βρούμε περισσότερα αντιβιοτικά και …πάει λέγοντας.
Δεν επιθυμώ να φανώ τάχα ότι είμαι κατά της λεγόμενης εξέλιξης της επιστήμης αφού πολύ εύκολα πολλοί θα σπεύσουν να πουν ότι πολλά πράγματα είναι απαραίτητα. Θα συμφωνούσα μαζί τους εάν με έπειθαν ότι ο σκοπός τους είναι αληθινά η πρόοδος της επιστήμης, δηλαδή η αληθινή θεραπεία και η απελευθέρωση του ανθρώπου από τα μύρια όσα δεσμά του και όχι μια διαιωνιζόμενη πρόφαση περί της επιστήμης προς εξυπηρέτηση καθαρά εμπορικών σκοπών. Αλήθεια, πόσο πραγματικά ενδιαφέρονται οι βιομηχανίες φαρμάκων να βρουν ένα αληθινό φάρμακο κατά του καρκίνου; Εννοώ ένα φάρμακο που θα τον εξαφανίσει από προσώπου γης. Και το ερώτημα είναι μάλλον ρητορικό αφού είναι πολλοί εκείνοι που δικαίως πιστεύουν ότι τέτοια φάρμακα έχουν βρεθεί πολλές φορές αλλά κάποιοι τα έχουν κλειδωμένα στα συρτάρια τους αφού πρώτα φρόντισαν να απαξιώσουν τους εφευρέτες τους ως δήθεν αγύρτες ή ψευτοεπιστήμονες. Πολλά θλιβερά συμβαίνουν στο σημερινό στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξής μας επάνω σε αυτόν τον πλανήτη και κυρίως μια κρίση αξιών, προτεραιοτήτων και οράματος.
Ελπίζω ότι δεν σας κούρασα με την φλυαρία μου αλλά μετά από χρόνια που έγραφα μόνο για θέματα Ομοιοπαθητικής και υγείας, είπα να σπάσω τη σιωπή και να αναφερθώ σε κάποια ζητήματα σαν τα προαναφερθέντα. Τα λεγόμενα θα φτάσουν στα αυτιά που είναι να φτάσουν ενώ πολλά από τα άλλα θα συνεχίσουν να είναι κλειστά. Παρόλα αυτά κάθε καλοπροαίρετο άτομο που δίνει συνειδητό αγώνα να παραμείνει άνθρωπος μέσα σε δύσκολους καιρούς μπορεί να οραματίζεται τον θαυμαστό ήλιο που διαλύει τα σκοτάδια. Σε δύσκολες στιγμές και όχι μόνο! Γιατί παρόλες τις σημερινές δυσκολίες, όπως είπε ένας σοφός: «Μετά από το κλάμα έρχεται η χαρά, κι εκείνη η χαρά έρχεται το πρωί. Μονάχα η αυγή είναι ήδη με μας. Μια πλήρης παλίρροια φωτός κινεί¬ται αναπόφευκτα στο δρόμο της προς εμάς».
Στην Ελλάδα σήμερα: Σκέψεις για την θεραπεία
Γράφει ο Λύσανδρος Μυγιάκης Ομοιοπαθητικός (Diploma British Institute of Homeopathy)
διευθύνων στον «ΠΟΛΥΧΩΡΟ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ» – www.altersimilia.gr Τηλ: 210-7643963
Στο προηγούμενο άρθρο μου είχα διατυπώσει κάποιες σκέψεις για την καθημερινή πράξη της ιατρικής. Έλεγα λοιπόν πόσο πολύ η σύγχρονη ιατρική στηρίζεται όλο και περισσότερο σε πολύπλοκες τεχνολογίες και πανάκριβες θεραπείες προκειμένου να επιτελέσει έργο. Ακόμη ότι όλο και περισσότερο καθίσταται δύσκολο να παρακολουθήσουν αυτές τις εξελίξεις οι μέσοι πολίτες, έστω και οι ασφαλισμένοι σε κάποιον ασφαλιστικό φορέα. Τελικά το κοστολόγιο των υπηρεσιών υγείας στο δημόσιο σύστημα έχει εξακοντιστεί στα ύψη και ο πολίτης καλείται διαρκώς να πληρώσει από την τσέπη του για εξετάσεις που δεν καλύπτει το ταμείο του. Ένα ταμείο που το πληρώνει με αρκετές εκατοντάδες ευρώ κάθε μήνα επί χρόνια, μέχρι που δεν αντέχει πλέον να το πληρώνει.
