Το Θεραπευτικό Σύστημα της Ομοιοπαθητικής

Γράφει ο Νικόλαος Ι. Ρωτσιάμης, Iατρός, M.Sc. στην Κλασσική Ομοιοπαθητική,

Κέντρο Κλασσικής Ομοιοπαθητικής OMIASIS, www.omiasis.gr (e-mail: nikosrotsiamis@omiasis.gr)

Η Ομοιοπαθητική αποτελεί μία εναλλακτική ιατρική θεραπευτική προσέγγιση που αντιμετωπίζει την υγεία του ανθρώπινου οργανισμού ολιστικά, δηλαδή σε όλη της τη διάσταση και όχι μόνο στο επίπεδο των σωματικών συμπτωμάτων. Θεωρεί πως το ανθρώπινο ον αποτελεί ένα ενιαίο σύνολο που ενεργεί κάθε στιγμή ταυτόχρονα σε τρία επίπεδα: το σωματικό, το συναισθηματικό και το διανοητικό.

Τα επίπεδα αυτά, στην ουσία, δεν είναι ξεχωριστά και αυθύπαρκτα, αλλά αντίθετα χαρακτηρίζονται μάλλον από μία ολόπλευρη αλληλεπίδραση. Βέβαια, υπάρχουν ιεραρχήσεις και στο εσωτερικό των τριών αυτών βασικών επιπέδων. Το διανοητικό επίπεδο φαίνεται να είναι το κεντρικότερο και το ανώτερο στην ιεραρχία, διότι σ’ αυτό το επίπεδο συντελούνται οι πιο αποφασιστικές λειτουργίες για την έκφραση του ατόμου ως ανθρώπινου όντος. Το σωματικό επίπεδο, μολονότι σπουδαίο, κατατάσσεται σαν το πιο περιφερειακό, το λιγότερο σημαντικό στην ιεραρχία.

Μ’ αυτόν τον τρόπο βλέπουμε πόσο σημαντικό είναι ένα επίπεδο σε σύγκριση με ένα άλλο ή πόσο σημαντικό είναι ένα όργανο ή μια λειτουργία μέσα σε ένα επίπεδο. Αυτό μας οδηγεί αναγκαστικά στον προσδιορισμό της ιεραρχικής σπουδαιότητας των διαφόρων λειτουργιών, οργάνων ή συστημάτων μέσα στο ίδιο επίπεδο.

Σύμφωνα με το νόμο του Hering η ασθένεια βρίσκεται σε σωστή θεραπευτική πορεία όταν:

• Η συμπτωματολογία προχωρά από εσωτερικά όργανα προς εξωτερικά

• Τα συμπτώματα υποχωρούν από πάνω προς τα κάτω
• Τα συμπτώματα υποχωρούν από σημαντικότερα όργανα και συστήματα σε λιγότερο σημαντικά

Η παραπάνω ιεράρχηση έχει τεράστια σημασία στην κλινική πράξη και αποτελεί σε μεγάλο βαθμό κανόνα λειτουργίας για το θεραπευτικό σύστημα της Ομοιοπαθητικής. Για να γίνουν καλύτερα κατανοητές οι αλληλεπιδράσεις των αντιστοιχιών και των ιεραρχιών, θα εξετάσουμε την περίπτωση δύο ασθενών που πάσχουν από έκζεμα.

1^η περίπτωση: Γυναίκα η οποία έχει έκζεμα πολλών ετών χρησιμοποιεί κορτιζονούχες αλοιφές αδιάλειπτα επί τρία χρόνια. Το έκζεμα ελέγχεται όσο διάστημα χρησιμοποιούνται οι αλοιφές, αλλά η ασθενής παρατηρεί ότι γίνεται βαθμιαία πιο κακόκεφη και ευερέθιστη, ενώ αυξάνει η επιθυμία της να περιορίσει τις κοινωνικές επαφές. Το κέντρο βάρους έχει μετατοπιστεί τώρα από το σωματικό επίπεδο στο συναισθηματικό, άρα η θεραπεία ήταν καταπιεστική. Όταν, ασκεί μια ευεργετική μέθοδο πνευματικής περισυλλογής για μερικούς μήνες, αρχίζει να παρουσιάζει αλλεργική ρινίτιδα. Αυτό το σύμπτωμα φανερώνει επιστροφή στο σωματικό πεδίο, αλλά σε επίπεδο βαθύτερο από το δέρμα, δηλαδή στους βλεννογόνους. Η κακοκεφιά και η νευρικότητα έχουν υποχωρήσει, αλλά τώρα η γυναίκα παρουσιάζει μια ενοχλητική αλλεργική ρινίτιδα με σποραδικά επεισόδια ιγμορίτιδας. Αν τώρα η ρινίτιδα καταπιεστεί με αντισταμινικά η ασθενής θα αισθανθεί και πάλι επιδείνωση είτε στο συναισθηματικό επίπεδο, εντονότερη από πριν, είτε στο σωματικό επίπεδο, με τη μορφή αλλεργικού άσθματος. Μπορεί λοιπόν, να σημειωθεί μια γραμμική επιδείνωση της υγείας στο ίδιο επίπεδο ή μπορεί το κέντρο βάρους να μεταπηδήσει και πάλι στο συναισθηματικό επίπεδο γεγονός που θα υπαγόρευε δυσμενή πρόγνωση.

2^η περίπτωση: Μία άλλη ασθενής με μακροχρόνιο έκζεμα ακολουθεί ομοιοπαθητική θεραπεία, που καθορίζεται από το σύνολο των συμπτωμάτων. Στην περίπτωση αυτή το έκζεμα μεταπηδά πρώτα από το πρόσωπο στον κορμό, από εκεί στα άκρα και τελικά φεύγει εντελώς. Συμπεραίνουμε λοιπόν, ότι αυτή είναι μια καθαρά θεραπευτική πορεία με εξαιρετικά μακροπρόθεσμη πρόγνωση.

Στα παραπάνω παραδείγματα, παρατηρούμε αντιστοιχίες μεταξύ σωματικού και συναισθηματικού επιπέδου, καθώς και μια προβλέψιμη σειρά καταστάσεων στο σωματικό επίπεδο (έκζεμα, αλλεργική ρινίτιδα, βρογχικό άσθμα). Κάθε περίπτωση εξελίσσεται διαφορετικά, ανάλογα με την ισχύ και τη φύση της εφαρμοζόμενης θεραπείας. Η ιεράρχηση αυτή των συμπτωμάτων, καθώς και τα παθοφυσιολογικά επακόλουθα που υπονοεί όσον αφορά την εμφάνιση και εξέλιξη μιας νόσου, αποτελεί μείζονα διαφοροποιητικό παράγοντα από την κλασσική ιατρική σκέψη και οδηγεί σε μια ενοποιητική θεώρηση για τη νόσο.