Σχεδόν το 12% των παιδιών στις ΗΠΑ έχουν διαγνωστεί με ΔΕΠΥ - και σε περισσότερα από τα μισά χορηγείται φάρμακο για τον έλεγχο των συμπτωμάτων.
Οι περιπτώσεις αυξήθηκαν κατά περισσότερο από ένα εκατομμύριο μέσα σε μόλις έξι χρόνια και 7,1 εκατομμύρια παιδιά -ένα στα εννέα παιδιά ή 11,4%- είχαν διαγνωστεί με την πάθηση μέχρι το 2022.Σχεδόν το 60%, ηλικίας μεταξύ τριών και 17 ετών, έχουν μέτρια έως σοβαρή ΔΕΠΥ και στο 53 % έχουν χορηγηθεί φάρμακα για τη ΔΕΠΥ.  Η ανησυχητική εικόνα προέρχεται από την Εθνική Έρευνα για την Υγεία των Παιδιών (Survey of Children’s Health ) του 2022 και οι ερευνητές που εξέτασαν τα στατιστικά στοιχεία εκτιμούν ότι οι περιορισμοί του Covid, όπως το κλείσιμο των σχολείων και το lockdown, μπορεί να έχουν παίξει ρόλο στην αύξηση των κρουσμάτων. Αν και η ΔΕΠΥ ήταν πιο συχνή στα αγόρια, ερευνητές από το CDC (Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων) υποστηρίζουν ότι το χάσμα μεταξύ των δύο φύλων μειώνεται.

Πηγή: Journal of Clinical Child & Adolescent Psychology, 2024; 1: doi: 10.1080/15374416.2024.2335625

Ο Φ. ήταν εννέα ετών όταν οι γονείς του τον έφεραν σε μένα πριν από πολλά χρόνια. Ήταν γοητευτικός και έξυπνος, αλλά υπερβολικά υπερκινητικός, και είχε διαγνωστεί με ΔΕΠΥ και υπήρχαν ενδείξεις διάγνωσης αυτισμού. Πετούσε πράγματα από το γραφείο μου στο ιατρείο, κουνούσε το στηθοσκόπιό μου γύρω από το κεφάλι του και γενικά έτρεχε τριγύρω ψάχνοντας κάτι να κάνει- τα έξυπνα παιδιά με ΔΕΠΥ δεν αντέχουν ούτε δευτερόλεπτο την πλήξη. Προσπαθούσα να αλληλεπιδράσω μαζί του όσο και με τους γονείς του, ώστε να νιώθει ότι συμμετέχει και δεν μένει απ' έξω. Αλλά η συζήτηση απλώς δεν ήταν αρκετά συναρπαστική γι' αυτόν.
Ο Φ. μου είπε ότι του άρεσαν τα αθλήματα στο σχολείο και ότι είχε πολλούς φίλους, αλλά απλά μισούσε να κάθεται όλη μέρα στην τάξη. Τον μάλωναν συνεχώς επειδή χαζολογούσε. Αυτό είναι μόνο εν μέρει πρόβλημα του Φ.- είναι εξίσου πρόβλημα ενός σχολικού συστήματος που περιμένει από τα δραστήρια μικρά παιδιά να κάθονται ακίνητα όλη την ημέρα, ενώ στην πραγματικότητα πρέπει να τρέχουν και να σκαρφαλώνουν στα δέντρα το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, όπως προβλέπει η Φύση. Αν ήταν ελεύθερα να το κάνουν αυτό, θα συγκεντρώνονταν πολύ καλύτερα για την μία ή δύο ώρες την ημέρα σχολικών σπουδών, που είναι το μόνο που πραγματικά χρειάζεται στην ηλικία των 9 ετών.
Ωστόσο, ο Φ. χρειαζόταν κάποια βοήθεια. Σε αντίθεση με τα περισσότερα τέτοια παιδιά που βλέπω, ακολουθούσε ήδη μια υγιεινή διατροφή- η μαμά και ο μπαμπάς του ήξεραν να τον κρατούν μακριά από τη ζάχαρη και έτρωγε πρόθυμα φρούτα και λαχανικά και μια λογική ποσότητα πρωτεϊνών και καλών λιπαρών. Είναι πολύ συνηθισμένη παρατήρηση ότι η κατανάλωση ζάχαρης επιδεινώνει την υπερκινητικότητα, αλλά στην περίπτωση του Φ. αυτό δεν ήταν η βασική αιτία. Ήθελα να δω αν θα μπορούσαμε να ηρεμήσουμε τον Φ. αρκετά ώστε να του διευκολύνουμε τη σχολική ζωή, αλλά οι διατροφικές αλλαγές δεν θα το έκαναν αυτό- στην περίπτωσή του δεν ήταν απαραίτητες.
Παίρνοντας ένα πολύ λεπτομερές ιατρικό ιστορικό από τη μητέρα του Φ., ξεκίνησα με το δικό της ιατρικό ιστορικό. Ήταν καλά σε όλη της τη ζωή, και παρέμεινε απολύτως καλά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της, και ο τοκετός ήταν φυσιολογικός και κανονικής διάρκειας. Επομένως, μία πιθανή εγκεφαλική βλάβη από στέρηση οξυγόνου κατά τη διάρκεια του τοκετού (που είναι συχνότερη απ' ό,τι νομίζουμε) δεν ήταν το θέμα εδώ.

Ψάχνοντας βαθύτερα, ωστόσο, ανακάλυψα ότι είχε κακά δόντια στη δική της παιδική ηλικία και της είχαν τοποθετηθεί πολλά μεταλλικά σφραγίσματα αμαλγάματος. Αυτά περιέχουν υδράργυρο, κασσίτερο και άλλα βαρέα μέταλλα, τα οποία δεν ταιριάζουν με την ανθρώπινη βιοχημεία και είναι τοξικά, ειδικά για τον εγκέφαλο. Οι περισσότεροι οδοντίατροι πιστεύουν ότι ο υδράργυρος και τα άλλα τοξικά μέταλλα παραμένουν στο σφράγισμα και δεν διαρρέουν στον υπόλοιπο οργανισμό, αλλά ένας τεράστιος όγκος στοιχείων δείχνει πλέον ότι αυτό είναι απλώς ευσεβής πόθος.¹

Ο Φ. ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειάς του και ο υδράργυρος από τα σφραγίσματα της μητέρας του θα είχε διαρρεύσει στην κυκλοφορία του αίματός της και από εκεί μέσω του ομφάλιου λώρου και του πλακούντα θα μεταφερόταν στον Φ., ενώ αυτός βρισκόταν στη μήτρα. Αυτό θα είχε αποτελεσματικά "αποτοξινώσει" τον υδράργυρο από τον οργανισμό της μητέρας του (η ίδια ένιωθε "θαυμάσια" καθ' όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης), αλλά θα οδηγούσε τον Φ. σε ένα πρόβλημα: δηλητηρίαση από υδράργυρο.
Είναι ενδεικτικό ότι η μικρή αδελφή του Φ., ηλικίας 7 ετών, δεν είχε κανένα αντίστοιχο πρόβλημα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο περισσότερος υδράργυρος είχε εγκαταλείψει τον οργανισμό της μαμάς τους μέχρι τη στιγμή που η μικρή αδελφή συνελήφθη μόλις ενάμιση χρόνο μετά τη γέννηση του Φ. Αν υπήρχε πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μεταξύ της γέννησής της και της γέννησης του Fergus, περισσότερος υδράργυρος θα είχε προλάβει να διαρρεύσει από τα δόντια της μαμάς τους στην κυκλοφορία του αίματός της και το δεύτερο παιδί της θα κινδύνευε επίσης. (Δεν συνηγορώ καθόλου υπέρ των μικρών διαστημάτων μεταξύ των μωρών- διατροφικά και από άλλες απόψεις, είναι προτιμότερο να αφήνουμε μεγαλύτερο διάστημα. Η λύση όμως εδώ είναι να αποφεύγονται τα σφραγίσματα αμαλγάματος, όχι να υπάρχει συγκεκριμένο διάστημα μεταξύ της γέννησης δύο μωρών).
Τα περισσότερα αυτιστικά παιδιά που βλέπω, αλλά και τα περισσότερα παιδιά με ΔΕΠΥ, είναι πρώτα παιδιά. Επιβαρύνονται περισσότερο- τα επόμενα παιδιά συνήθως τη γλιτώνουν πιο ελαφρά.
Αποδείχθηκε ότι ο Φ. είχε επίσης μια άλλη πιθανή πηγή υδραργύρου στον οργανισμό του. Είχε κάνει αρκετούς εμβολιασμούς στην πρώιμη παιδική ηλικία γύρω στο 2005, όταν οι αρχές του Ηνωμένου Βασιλείου και των ΗΠΑ αφαιρούσαν τον υδράργυρο (με τη μορφή του thimerosal) ως συντηρητικό από τα εμβόλια (αλλά πρόσθεταν αλουμίνιο, επίσης νευροτοξικό μέταλλο, ως "ανοσοποιητικό βοηθητικό").
Κατά την εποχή της αλλαγής, οι παλαιότερες παρτίδες εμβολίων διφθερίτιδας και τετάνου εξακολουθούσαν να περιέχουν υδράργυρο. Φυσικά, η μαμά του Φ. δεν γνώριζε τι ακριβώς περιείχαν τα εμβόλια που του είχαν χορηγηθεί- άλλωστε πόσοι γονείς ζητούν να διαβάσουν τον κατάλογο των συστατικών στο ένθετο έντυπο της συσκευασίας του κατασκευαστή; Παρόλα αυτά, δεν χρειαζόταν να κάνουμε εικασίες- μπορούσαμε να δοκιμάσουμε και να το μάθουμε.

Κάναμε εξετάσεις ούρων, κοπράνων και αίματος για υδράργυρο. Ο Φ. επέμενε ότι δεν φοβόταν την εξέταση αίματος, και οι νοσοκόμες στο εργαστήριο, όπου τον εξέτασαν, ήταν πολύ εξειδικευμένες και ευγενικές και χρησιμοποίησαν τοπική αναισθητική κρέμα στο χέρι του πριν του πάρουν αίμα. Ο υδράργυρος εμφανίστηκε τόσο στην εξέταση κοπράνων όσο και στην εξέταση ούρων και ακόμη και σε χαμηλές ποσότητες στην εξέταση αίματος.
Είναι ασυνήθιστο να εμφανίζονται στο αίμα. Το σώμα προσπαθεί να απομακρύνει τα βαρέα μέταλλα και άλλες τοξίνες από την κυκλοφορία του αίματος όσο το δυνατόν γρηγορότερα, αποθηκεύοντάς τα σε άλλους ιστούς και όργανα - δυστυχώς συμπεριλαμβανομένου του εγκεφάλου. Έτσι, ακόμη και σε άτομα με δηλητηρίαση από υδράργυρο, δεν τον βρίσκουμε συχνά στο αίμα.
Η μαμά του Φ. αποφάσισε να αφαιρέσει με ασφάλεια όλα τα μεταλλικά σφραγίσματα αμαλγάματος από έναν εξειδικευμένο οδοντίατρο που τηρούσε τα ειδικά πρωτόκολλα της Βρετανικής Εταιρείας Οδοντιατρικής χωρίς Υδράργυρο ή της Διεθνούς Ακαδημία Στοματικής Ιατρικής και Τοξικολογίας. Πρόκειται για προληπτική ιατρική, η οποία μειώνει τον κίνδυνο νευρολογικής νόσου στο μέλλον. Οι οδοντίατροι που ανήκουν σε αυτές τις εταιρείες γνωρίζουν πώς να αφαιρούν και να αντικαθιστούν τα σφραγίσματα χωρίς να απελευθερώνουν υδράργυρο στον οργανισμό, κάτι που θα συνέβαινε με τη συνήθη μέθοδο της συμβατικής οδοντιατρικής πρακτικής.
Εν τω μεταξύ, πώς αποτοξινώνει κανείς τον υδράργυρο από ένα 9χρονο παιδί; Υπάρχουν πολλές ουσίες που βοηθούν στην απομάκρυνση του υδραργύρου από τον οργανισμό και όλες μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε παιδιά. Βιταμίνη C σε υψηλές δόσεις, κόλιανδρο και χλωρέλλα βιολογικής καλλιέργειας, ψευδάργυρος, σελήνιο, ιώδιο και φωσφατιδυλοχολίνη. Επίσης κρεμμύδι και σκόρδο, τα οποία είναι πλούσια σε αμινοξέα που περιέχουν θείο.

Ο Φ. έπαιρνε μέτριες ποσότητες βιταμίνης C τις ημέρες του σχολείου και μεγαλύτερες δόσεις τα σαββατοκύριακα που ήταν στο σπίτι, επειδή μπορεί να προκαλέσει διάρροια όταν το άτομο παίρνει αρκετή ποσότητα για να φτάσει στα επίπεδα ανοχής του εντέρου. Έπαιρνε την υγρή φωσφατιδυλοχολίνη αναμεμειγμένη σε γιαούρτι και τα υπόλοιπα συμπληρώματα σε υγρή μορφή, εκτός από τη χλωρέλλα και τον κόλιανδρο, για τα οποία ήταν σε θέση να καταπιεί κάψουλες όταν ήταν 10 ετών. Η οικογένειά του έμαθε επίσης να μαγειρεύει με φρέσκο κόλιανδρο, φροντίζοντας πάντα να είναι βιολογικής καλλιέργειας, ώστε να μην έχει πάρει βαρέα μέταλλα από το έδαφος - αυτό θα αναιρούσε την αγωγή του παιδιού.
Επανεξετάζαμε τον Φ. σε τακτά χρονικά διαστήματα με την πάροδο των ετών. Σήμερα είναι 19 ετών και τα επίπεδα του υδραργύρου του μειώθηκαν σταδιακά. Πρόκειται για μια αργή διαδικασία, αλλά τώρα που ο Φ. μεγάλωσε, μπορεί να προσθέσει και άλλες μεθόδους αποτοξίνωσης, όπως χυμούς βιολογικών λαχανικών, υδροθεραπεία εντέρου και σάουνες. Τα λουτρά με άλατα Epsom βοηθούν επίσης, τόσο βοηθώντας την αποτοξίνωση όσο και χαλαρώνοντας τον υπερδραστήριο εγκέφαλο, και αυτά τα κάνει εδώ και 10 χρόνια.
Είναι ένας ήρεμος, δημιουργικός και καλά λειτουργικός ενήλικας- θα έχει πάντα την αφηρημάδα ενός ατόμου με ΔΕΠΥ, αλλά το στοιχείο της υπερκινητικότητας έχει μειωθεί σημαντικά. Και γνωρίζει ότι χρειάζεται πολλή ενεργητική άσκηση πριν μπορέσει να συγκεντρωθεί στη δουλειά, γι' αυτό και κάνει τζόκινγκ κάθε πρωί.

Βιβλιογραφική αναφορά
1. J Dent Res, 1985; 64(8): 1072–75; Swedish Dent J, 1987; 11(5): 179–87; Lancet, 1989; 1(8648): 1207

Η Δρ Τζένι Γκούντμαν αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Λιντς το 1982 και είναι μέλος της Βρετανικής Εταιρείας Οικολογικής Ιατρικής. Ειδικεύεται στη Διατροφική και Περιβαλλοντική Ιατρική τα τελευταία 20 χρόνια. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την προ-σύλληψη (γονιμότητα και δημιουργία υγιών μωρών) και για τη συνεργασία με παιδιά.  Η Δρ Τζένι Γκούντμαν αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Λιντς το 1982 και είναι μέλος της Βρετανικής Εταιρείας Οικολογικής Ιατρικής. Ειδικεύεται στη Διατροφική και Περιβαλλοντική Ιατρική τα τελευταία 20 χρόνια. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την προ-σύλληψη (γονιμότητα και δημιουργία υγιών μωρών) και για τη συνεργασία με παιδιά.  Η Η Δρ Τζένι Γκούντμαν έχει δώσει πολλές διαλέξεις, σε άλλους γιατρούς, σε επαγγελματίες της εναλλακτικής ιατρικής και στο ευρύ κοινό. Διηύθυνε επί 10 χρόνια μια ομάδα συζήτησης περιστατικών, όπου ιατροί και φυσικοπαθητικοί / διατροφολόγοι ανταλλάσσουν γνώσεις και κλινική εμπειρία.

Ένα κοινό παυσίπονο που υποτίθεται ότι είναι ασφαλές για τις έγκυες, μπορεί να προκαλέσει κλασικά συμπτώματα ΔΕΠΥ (διαταραχή ελλειμματικής προσοχής/ υπερκινητικότητα) στο παιδί μέχρι την ηλικία των τριών ετών. Η ακεταμινοφαίνη (παρακεταμόλη) -που συνήθως λαμβάνεται για την αντιμετώπιση του πυρετού, των πόνων και των πονοκεφάλων- μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο εμφάνισης ΔΕΠΥ, προειδοποιούν ερευνητές του Penn State College of Medicine. 
Το φάρμακο υποτίθεται ότι είναι ασφαλές να λαμβάνεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, αλλά οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι το φάρμακο θα μπορούσε να αυξήσει τον κίνδυνο εμφάνισης συμπτωμάτων ΔΕΠΥ, όπως προβλήματα προσοχής και αϋπνία. Παρακολούθησαν περίπου 2.400 γυναίκες και παράλληλα την υγεία του παιδιού για τρία χρόνια μετά τη γέννηση. Περίπου το 41% των γυναικών είχαν λάβει παρακεταμόλη κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους. Από εκείνες που είχαν πάρει το φάρμακο, το 22% δήλωσε ότι το παιδί τους είχε προβλήματα ύπνου και το 33% προβλήματα προσοχής.
Συγκριτικά, το 18% στην ομάδα που δεν είχε πάρει φάρμακο δήλωσε ότι το παιδί τους είχε προβλήματα ύπνου και το 28% ανέφερε προβλήματα προσοχής. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι το φάρμακο θα μπορούσε να βλάψει τον πλακούντα, και έτσι να διαταράξει την υγιή ανάπτυξη του εμβρύου, ή θα μπορούσε να βλάψει τα ηπατικά κύτταρα του εμβρύου, οδηγώντας σε κακή υγεία του εντέρου και μειωμένη νευρική ανάπτυξη.

PLOS ONE, 2022; 17: e0272593; doi: 10.1371/journal.pone.0272593

Πολλές συνταγές για αντιψυχωσικά φάρμακα σε άτομα νεαρής ηλικίας με ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής / Υπερκινητικότητας) δεν φαίνεται να δικαιολογούνται κλινικά, σύμφωνα με μια νέα μελέτη από ερευνητές ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Columbia. Επίσης, διαπιστώθηκε ότι η χρήση αντιψυχωσικών φαρμάκων μεταξύ νέων με ΔΕΠΥ ήταν υψηλότερη μεταξύ των παιδιών προσχολικής ηλικίας.

Τα τελευταία χρόνια, παιδίατροι και γονείς εξέφρασαν την ανησυχία τους για κάποιους γιατρούς που συνταγογραφούν αντιψυχωσικά φάρμακα σε νέους με ΔΕΠΥ που έχουν επιθετική ή παρορμητική συμπεριφορά. Οι νέοι με ΔΕΠΥ που λαμβάνουν αντιψυχωσικά, διαγιγνώσκονται επίσης με κατάθλιψη ή με εναντιωματική προκλητική διαταραχή (ΕΠΔ) ή διαταραχές συμπεριφοράς, αν και υπάρχουν περιορισμένα στοιχεία ότι τα φάρμακα αυτά είναι αποτελεσματικά στη θεραπεία της κατάθλιψης.

«Δεν ξέραμε πως αυτή η πρακτική ήταν διαδεδομένη μεταξύ των νέων ανθρώπων που ξεκινούν θεραπεία για ΔΕΠΥ», αναφέρουν οι ερευνητές. «Υπάρχουν σημαντικοί κίνδυνοι που σχετίζονται με τη χρήση αντιψυχωσικών φαρμάκων στους νέους, συμπεριλαμβανομένης της αύξησης του σωματικού βάρους, της υπερλιπιδαιμίας, του διαβήτη και ακόμη και του ξαφνικού θανάτου».

Για τον προσδιορισμό της συχνότητας της χρήσης αντιψυχωσικών φαρμάκων σε εφήβους με ΔΕΠΥ, οι ερευνητές ανέλυσαν τα ιατρικά αρχεία και τις συνταγογραφήσεις 187.563 ασφαλισμένων νεαρών (ηλικίας 3 έως 24 ετών) που είχαν διαγνωστεί με ΔΕΠΥ μεταξύ 2010 και 2015. Κανένας από τους νέους δεν είχε πρόσφατη συνυπάρχουσα ψυχιατρική διάγνωση (όπως σχιζοφρένεια ή διπολική διαταραχή) που θα δικαιολογούσε θεραπεία με αντιψυχωσικά φάρμακα.

Τι απέδειξε η μελέτη

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι στο 2,6% των νέων που διαγνώστηκαν με ΔΕΠΥ είχε συνταγογραφηθεί αντιψυχωσικό φάρμακο εντός ενός έτους διάγνωσης. Η χρήση αντιψυχωσικών φαρμάκων ήταν υψηλότερη (4,3%) στα νεότερα παιδιά που διαγνώστηκαν με ΔΕΠΥ, δηλαδή σε άτομα ηλικίας 3-5 ετών.

Στους μισούς περίπου νέους που είχαν συνταγογραφηθεί αντιψυχωσικά φάρμακα, οι ερευνητές εντόπισαν μια πιθανή διαγνωστική λογική, διπολική διαταραχή, ψύχωση, ΕΠΔ ή διαταραχές συμπεριφοράς για τη συνταγογράφησή τους.

«Αν και τα αντιψυχωσικά δεν είναι εγκεκριμένα από τον Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων για αυτές τις διαγνώσεις, υπάρχουν επιστημονικά στοιχεία που υποστηρίζουν τη χρήση τους στη θεραπεία σοβαρών περιπτώσεων ΔΕΠΥ», λέει ο Ryan S. Sultan, MD, επικεφαλής της μελέτης και επίκουρος καθηγητής κλινικής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Columbia.

Η μελέτη διαπίστωσε επίσης ότι λιγότερο από τα μισά παιδιά και έφηβοι που έλαβαν αντιψυχωσικά φάρμακα είχαν ήδη υποβληθεί σε θεραπεία με διεγερτικά φάρμακα όπως το Adderall και το Ritalin, το συνιστώμενο φάρμακο για τη θεραπεία της ΔΕΠΥ.

«Πολλοί γιατροί παρακάμπτουν τα διεγερτικά και προχωρούν απευθείας στα αντιψυχωτικά – αντίθετα με τη γνώμη των εμπειρογνωμόνων σχετικά με τη θεραπεία για την ΔΕΠΥ, και εκθέτοντας αδικαιολόγητα τους ασθενείς σε κίνδυνο σοβαρών παρενεργειών όπως η μεγάλη αύξηση του σωματικού βάρους», προσθέτει ο Sultan.

Τι σημαίνει η μελέτη

«Είναι καθησυχαστικό ότι μόνο σε ένα σχετικά μικρό ποσοστό αυτών των παιδιών έχουν συνταγογραφηθεί αντιψυχωσικά», αναφέρει ο καθηγητής ψυχιατρικής Mark Olfson, MD που πήρε μέρος στην έρευνα. «Αλλά θα πρέπει να εργαστούμε για να μειώσουμε ακόμη περισσότερο αυτόν τον αριθμό. Για τουλάχιστον τους μισούς από τους νεαρούς στο δείγμα μας στους οποίους έχουν συνταγογραφηθεί αντιψυχωσικά, δεν μπορούσαμε να βρούμε μια λογική στα αρχεία τους για να εξηγήσουμε γιατί έλαβαν αυτά τα φάρμακα».

«Δεν έχουμε αρκετές πληροφορίες από αυτά τα αρχεία για να προσδιορίσουμε τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων», προσθέτει ο Sultan. "Τα αντιψυχωσικά φάρμακα παίζουν μικρό ρόλο στη θεραπεία των σοβαρών συμπτωμάτων τη ΔΕΠΥ, αλλά ελλείψει σοβαρών συμπτωμάτων, υπάρχουν ασφαλέστερα και πιο αποτελεσματικά φάρμακα για τους νέους με ΔΕΠΥ».

Τόσο ο Sultan όσο και ο Olfson δηλώνουν ότι πολλά από τα συμπεριφορικά συμπτώματα που ώθησαν τους γιατρούς να συνταγογραφήσουν αντιψυχωσικά φάρμακα θα μπορούσαν να επιλυθούν με συνταγογράφηση φαρμάκων για ΔΕΠΥ.

Πηγή: Columbia University