Ωστόσο, χάρη στη βελτίωση των συνθηκών υγιεινής και διατροφής, οι περισσότερες ασθένειες όπως η διφθερίτιδα, η χολέρα και ο τύφος, βρίσκονταν ήδη σε γρήγορη και συνεχή μείωση, πολύ πριν την έναρξη των μαζικών εμβολιασμών.
Εμβολιασμός σημαίνει χορήγηση μιας ξένης ουσίας αδιάκριτα, στον καθένα, αδιαφορώντας για την κατάσταση της υγείας και την ατομική ευαισθησία.
Τα εμβόλια εφαρμόζονται στον γενικό πληθυσμό, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ατομικότητα. Όμως, κάθε άτομο έχει το δικό του βαθμό και επίπεδο ευαισθησίας σε κάθε εμβόλιο. Παρόλα αυτά, το εμβόλιο χορηγείται χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η μοναδικότητα και ιδιαιτερότητα του κάθε ατόμου. Γι’ αυτό, η ιδέα του εμβολιασμού είναι εντελώς αντίθετη με τις αρχές της Ομοιοπαθητικής. Στην Ομοιοπαθητική κάθε χρόνια κατάσταση που μπορεί να αποδοθεί σ’ έναν εμβολιασμό, λέγεται vaccinosis. Στο βιβλίο του J. C. Burnett, «Vaccinosis» φαίνεται καθαρά ότι οι εμβολιασμοί μπορεί να διαταράξουν βαθιά και για μεγάλο χρονικό διάστημα, την υγεία των ευαίσθητων ατόμων.
Στις παρενέργειες λόγων εμβολιασμών ανήκουν – από τη σκοπιά της Ομοιοπαθητικής – οι εξής:
- Λοιμώξεις και ευαισθησίες που επανέρχονται ξανά και ξανά.
- Αμυγδαλίτιδες, ωτίτιδες, φλεγμονές του λεμφικού συστήματος.
- Λοιμώξεις των νεφρών, της ουροδόχου κύστης, έρπης ζωστήρας, συμπτώματα του νευρικού συστήματος ή παραλύσεις, όταν σχετίζονται με τους εμβολιασμούς.
- Δερματικά εξανθήματα και γενικότερα δερματικά συμπτώματα.
- Αλλεργίες.
- Ψυχικά προβλήματα όπως, αϋπνίες και διαταραχές ύπνου, αλλαγές στη συμπεριφορά, π.χ. ένα ήσυχο παιδί ξαφνικά γίνεται επιθετικό ή το αντίθετο, φόβοι κλπ.
Σε γενικές γραμμές, ένα σύμπτωμα μπορεί να οριστεί ως συνέπεια κάποιου εμβολιασμού όταν βρίσκεται πολύ κοντά χρονικά, εκδηλώνεται δηλαδή στις επόμενες μέρες ή εβδομάδες, ανεξάρτητα από το αν το σύμπτωμα είναι σωματικό, συναισθηματικό ή νοητικό.
Στη συμβατική ιατρική, για να θεωρηθεί ένα σύμπτωμα ως συνέπεια εμβολιασμού θα πρέπει να βρίσκεται σε άμεση, χρονική και αιτιακή σχέση με τον εμβολιασμό. Επειδή όμως, δεν υπάρχουν μακροχρόνιες έρευνες για το θέμα, δε γίνονται αποδεκτά συμπτώματα που μπορεί να εμφανιστούν πολλά χρόνια μετά.
Στην Ομοιοπαθητική όμως, υπάρχουν κι άλλα κριτήρια αξιολόγησης των παρενεργειών από εμβολιασμούς. Βλέπουμε για παράδειγμα, την ευαισθησία ενός παιδιού σε λοιμώξεις ή δυσκολίες συγκέντρωσης ή επιθετικότητα, που εμφανίζονται συχνά μετά από εμβολιασμούς.
Έχουμε λοιπόν τους εξής τύπους βλαβών από εμβολιασμούς:
- Βλάβες που βρίσκονται σε άμεση σχέση με τη δραστική ουσία, π.χ. εκτεταμένο δερματικό εξάνθημα ή συμπτώματα εγκεφαλίτιδας μετά από εμβόλιο ιλαράς.
- Βλάβες που βρίσκονται σε χρόνια διαδικασία, π.χ. εξασθένηση και χρόνιες νόσοι του λεμφικού συστήματος.
- Βλάβες που δημιουργούνται από τα πρόσθετα στη δραστική ουσία. Τα εμβόλια περιέχουν πρωτεΐνη, βακτηριακά και προερχόμενα από ιό μόρια καθώς και συντηρητικά, αναπροσαρμοσμένα γονίδια, ουσίες που προκαλούν τη νέκρωση του ιού και μεταφορείς της ουσίας. Για παράδειγμα, μπορεί να περιέχουν τοξικές ουσίες όπως παράγωγα αλουμινίου (που μπορεί να προκαλέσει εγκεφαλική βλάβη), φορμαλδεΐνη (που είναι καρκινογόνος ουσία), τη νευροτοξίνη Monosodium Glutamate (MSG) και πολυσορβικό 80 που έχει συνδεθεί με σοβαρές αντιδράσεις αναφυλαξίας. Εκτός αυτών, στο φυλλάδιο που εσωκλείεται και συνοδεύει κάθε συσκευασία εμβολίου προειδοποιεί για μια σειρά από ανεπιθύμητες παρενέργειες, όπως υψηλός πυρετός, ερυθρότητα και οίδημα τοπικά, σπασμοί και αναφυλακτικό σοκ.
- Επίσης, υπάρχουν μελέτες που συνδέουν τα εμβόλια μεταξύ άλλων με τον αυτισμό, τα αυτοάνοσα νοσήματα, όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα, η νόσος του Crohn, ο σακχαρώδης διαβήτης και το σύνδρομο Guillain-Barre (μια παραλυτική νευρολογική διαταραχή).
Οι περισσότερες από τις έρευνες για τα εμβόλια χρηματοδοτούνται από τις φαρμακευτικές εταιρίες. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας σε ενημερωτικό Δελτίο που δημοσίευσε τον Δεκέμβριο του 2009 (αρ. 335) αναφέρει: «Η διαφθορά στο φαρμακευτικό τομέα παρατηρείται σε όλα τα στάδια της αλυσίδας παραγωγής φαρμάκων, από την έρευνα και την ανάπτυξη, ως τη διανομή και την προώθηση».
Όποιος δε θέλει να εμβολιάσει το παιδί του ή θέλει να κάνει μόνο 1-2 επιλεγμένους εμβολιασμούς, θα πρέπει να αντισταθεί σε πολλές επιθέσεις, είτε από σχολικούς παράγοντες είτε από παιδίατρους.
Στην Ελλάδα οι εμβολιασμοί είναι υποχρεωτικοί. Κατά συνέπεια, όλα τα παιδιά προσχολικής ηλικίας υποχρεούνται ν’ αποδείξουν ότι έχουν εμβολιαστεί σύμφωνα με το Εθνικό Πρόγραμμα Εμβολιασμών, ώστε να εγγραφούν στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Μόνη εξαίρεση αποτελούν οι περιπτώσεις όπου συντρέχει ιατρικός λόγος. Σύμφωνα με τις τελευταίες οδηγίες του Εθνικού Προγράμματος (2011), οι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί είναι συνολικά 14.
Παρόλα αυτά, υπάρχουν όλο και περισσότεροι γονείς που διεκδικούν το δικαίωμα της απόφασης για την υγεία των ιδίων και των παιδιών τους, ανησυχώντας για την ασφάλεια των εμβολίων και αμφιβάλλοντας σοβαρά για την αποτελεσματικότητά τους.
Οι μαζικοί εμβολιασμοί
Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι υπάρχουν λόγοι για ατομικούς εμβολιασμούς, δεν μπορούμε παρά να αμφισβητήσουμε τους μαζικούς εμβολιασμούς. Από τη μια υπάρχουν οι παρενέργειες που αναφέρθηκαν παραπάνω κι από την άλλη, φαίνεται ότι πολλοί δεν αντιλαμβάνονται τους κινδύνους που φέρνουν οι μαζικοί εμβολιασμοί, όπως:
- Δεν υπάρχει ισόβια ανοσία! Ανοσία έχουμε μόνο όταν περάσουμε μια ασθένεια, π.χ. ιλαρά, ευλογιά κλπ. Ο εμβολιαζόμενος πρέπει να συνεχίσει να εμβολιάζεται κατά καιρούς για να έχει ένα σημαντικό αριθμό αντισωμάτων.
- Οι διεγέρτες των μολυσματικών ασθενειών, ακόμα και των παιδικών ασθενειών, συνεχίζουν να βρίσκονται, λίγο ως πολύ, γύρω μας. Υπάρχει δηλαδή, η πιθανότητα για τον καθένα να «κολλήσει» και να ανοσοποιηθεί. Όμως, όπως πολύ καλά ξέρουμε από την Ομοιοπαθητική, δεν «κολλάμε» όλοι πάντα και παντού. Ο οργανισμός «αποφασίζει» αν και πότε θα κολλήσει. Όσο πιο πολλά παιδιά όμως εμβολιάζονται, τόσο μικρότερη είναι η πιθανότητα να «κολλήσει» μια παιδική ασθένεια π.χ. ιλαρά, οστρακιά, ανεμοβλογιά κλπ, σε ηλικία που είναι σχετικά ανώδυνη, δηλαδή στην παιδική ηλικία. Τότε λοιπόν, υπάρχει ο κίνδυνος να «κολλήσει» κάποιος μια μολυσματική ασθένεια όντας ενήλικας, όπου αυξάνεται και ο κίνδυνος να νοσήσει σοβαρά.
- Ακόμη κι αυτοί που έχουν εμβολιαστεί μια φορά αλλά δεν έχουν κάνει επαναληπτικούς εμβολιασμούς, δεν καλύπτονται για μια ζωή και μπορεί ως ενήλικες να «κολλήσουν» μια μολυσματική ασθένεια.
- Μακροπρόθεσμα προβλήματα, ως αποτέλεσμα βλαβών που προκαλούνται στο ανοσοποιητικό σύστημα, ειδικά όταν ο εμβολιασμός γίνεται στο ακόμη αναπτυσσόμενο ανοσοποιητικό σύστημα ενός παιδιού.
Συμπερασματικά:
- Οι μολυσματικές ασθένειες που οφείλονται σε ιούς είναι θεραπεύσιμες με την Ομοιοπαθητική.
- Ακόμη και σήμερα υπάρχουν βλάβες λόγω εμβολιασμών, οι οποίες αντιμετωπίζονται δύσκολα, ακόμα και με την Ομοιοπαθητική.
- Όποιος δεν εμβολιάζεται έχει τον κίνδυνο να νοσήσει κάποια στιγμή από κάποια παιδική ασθένεια και τότε μπορεί η διαδικασία της νόσου να είναι βαρύτερη και με περισσότερες περιπλοκές.
- Όποιος εμβολιάζεται πρέπει κάτω από προϋποθέσεις, να συνεχίσει να εμβολιάζεται και ως ενήλικας. Μπορεί κανείς να σταματήσει να εμβολιάζεται στην ιδανική περίπτωση όπου όλοι έχουν αποκτήσει ανοσία. Παρόλα αυτά υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να «ξυπνήσει» ο διεγέρτης από κάποιο εργαστήριο, όπως π.χ. σήμερα ο διεγέρτης της ευλογιάς «ξυπνά» σε εργαστήρια φανατικών.
- Σε σχέση με μεμονωμένους εμβολιασμούς, χρειάζεται ο καθένας να ενημερωθεί για τους εν δυνάμει κινδύνους των παραγόντων των εμβολίων, των πρόσθετων συστατικών και του διεγέρτη.
- Εκτός αυτών υπάρχουν περιορισμοί που δεν γίνεται να παραβλέψουμε, όπως π.χ. παιδιά που έχουν την τάση να κάνουν πυρετικούς σπασμούς ή ατοπική δερματίτιδα, σε αλλεργική προδιάθεση, σε οξείες ασθένειες (συνάχι, βήχας κλπ), όταν το παιδί βρίσκεται κάτω από μια στρεσογόνα κατάσταση (σχολείο, μετακόμιση, χωρισμός γονέων) ή όταν υπάρχει αντίδραση στους εμβολιασμούς από εμπειρία με προηγούμενο εμβολιασμό.
- Οι πρώτοι εμβολιασμοί, σύμφωνα με παγκόσμιους οργανισμούς και συλλόγους γονέων για την ενημέρωση σχετικά με τους εμβολιασμούς, είναι καλά να μη γίνονται πριν από τον πρώτο χρόνο της ζωής του παιδιού. Προτείνουν μάλιστα, τα 2,5 χρόνια, όταν θα έχει ήδη αναπτυχθεί το ανοσοποιητικό σύστημα του παιδιού και κατά συνέπεια θα μπορεί να αντιδράσει στην εισβολή.
Υπάρχουν γιατροί που απειλούν με θεούς και δαίμονες, αν κάποιο παιδί δεν εμβολιάζεται και παρομοίως, υπάρχουν ομοιοπαθητικοί που απειλούν εξίσου, για τις απίστευτες παρενέργειες, αν οι γονείς αποφασίσουν να εμβολιάσουν τα παιδιά τους. Αλλά δεν υπάρχει κανείς, ούτε γιατρός ούτε ομοιοπαθητικός, που θα αναλάβει την ευθύνη, οικονομική, κοινωνική κλπ, σε περίπτωση που ένα παιδί νοσήσει αποδεδειγμένα εξαιτίας του εμβολιασμού ή του μη εμβολιασμού του. Η τελική απόφαση μένει πάντα στους γονείς. Κανείς, εκτός από την οικογένεια, όποιος κι αν είναι αυτός που δίνει συμβουλές, ομοιοπαθητικός ή παιδίατρος, δε θα υποφέρει από τις συνέπειες της απόφασης, αν κάτι δεν πάει καλά. Κανείς δεν μπορεί να αναλάβει τη φροντίδα, τους φόβους, τον πόνο των γονέων και γι αυτό το λόγο η τελική απόφαση παραμένει πάντα στους ίδιους τους γονείς.
Εμείς μπορούμε να είμαστε όσο πιο ειλικρινείς γίνεται, να τονίζουμε τα υπέρ και τα κατά σε κάθε περίπτωση και να αποδεχόμαστε την απόφαση.
Υπάρχουν πολλά βιβλία και ιστοσελίδες όπου μπορεί κανείς να απευθυνθεί και να βρει τις πληροφορίες που χρειάζεται. Σήμερα, μπορεί ο καθένας αν θέλει να ενημερωθεί για τους εμβολιασμούς να το κάνει έτσι ώστε να μπορέσει να πάρει μια υπεύθυνη απόφαση. Πρέπει όμως να έχουμε ένα κριτικό βλέμμα απέναντι σε όλες τις πληροφορίες, ανεξάρτητα από το αν πηγάζουν από επίσημες ή ανεπίσημες πηγές. Η υπευθυνότητα και η κριτική σκέψη είναι βασική προϋπόθεση για κάθε συνειδητή επιλογή.
Ενδεικτική βιβλιογραφία:
- Dr. med. Gerhard Buchwald, Εμβολιασμοί, μια επιχείρηση βασισμένη στο φόβο, Βιβλιοθήκη του Ρόδου, 2003
- J. C. Burnett, Vaccinosis
- Γ. Βυθούλκας, Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής, Αθήνα, 1990
- Susan Curtis RSHom, Η Ομοιοπαθητική ως εναλλακτική λύση αντί εμβολιασμών, ETRA, 2008
- Δρ. Κων. Μουρούτης, Όλη η αλήθεια για τα εμβόλια, ETRA
