Νερό και Ομοιοπαθητική: Οι τελευταίες επιστημονικές ανακαλύψεις

Κατηγορία Ομοιοπαθητική
Παρασκευή, 07 Ιουνίου 2019 10:38 Διαβάστηκε 5127 φορές
Τεύχος 91 Dana Ullman, MPH, CCH και Lionel Milgrom, Ph.D., RHom, MARH

Αν ο κοινός γιατρός, ο επιστήμονας και ο μορφωμένος καταναλωτής πίστευαν στην Wikipedia, θα υπέθεταν ότι δεν υπάρχει απολύτως καμία έρευνα που να δείχνει την αποτελεσματικότητα των ομοιοπαθητικών φαρμάκων στη θεραπεία οποιασδήποτε ασθένειας. Επιπλέον, θα κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι αραιωμένα σε τόσο απειροελάχιστες δόσεις που δεν υπάρχει κυριολεκτικά «τίποτα» μέσα σε αυτά. Σύμφωνα με την εφημερίδα The Washington Post, τα κείμενα της Wikipedia για την Ομοιοπαθητική είναι από τα πιο αμφιλεγόμενα σε αυτή την ιστοσελίδα.

Η έρευνα δείχνει την αποτελεσματικότητα της Ομοιοπαθητικής

Είναι γεγονός ότι η έρευνα που δείχνει την αποτελεσματικότητα των ομοιοπαθητικών φαρμάκων έχει δημοσιευθεί σε μερικά από τα πιο αναγνωρισμένα ιατρικά περιοδικά του κόσμου. Ακολουθεί μια ονομαστική αναφορά μερικών από αυτές τις δημοσιεύσεις: The Lancet,1 BMJ2,3(βρετανική ιατρική περιοδική έκδοση), Chest (έκδοση του αμερικανικού κολλεγίου ιατρών θώρακος),4 Pediatrics (έκδοση της αμερικανικής ακαδημίας παιδιάτρων),5 Cancer (περιοδικό της αμερικανικής αντικαρκινικής εταιρείας),6 Journal of Clinical Oncology (περιοδικό κλινικής ογκολογίας),7 Pediatrics Infectious Disease Journal (έκδοση της ευρωπαϊκής εταιρείας παιδιατρικών λοιμωδών νοσημάτων),8 European Journal of Pediatrics (έκδοση της ελβετικής εταιρείας παιδιατρικής και της βελγικής εταιρείας παιδιατρικής).9

Προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η Wikipedia δεν αναφέρει οκτώ από τις εννέα αναφορές εδώ! Μεμονωμένες μελέτες όχι μόνο έχουν βρει αποτελεσματικότητα στα ομοιοπαθητικά φάρμακα, αλλά διάφορες αναθεωρήσεις και μετα-αναλύσεις μελετών έχουν επίσης καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα αποτελέσματα των ομοιοπαθητικών φαρμάκων είναι διαφορετικά από αυτά ενός εικονικού φαρμάκου. Η νεότερη ανασκόπηση της ομοιοπαθητικής έρευνας που δημοσιεύθηκε στο Systematic Reviews10 επιβεβαίωσε τη διαφορά μεταξύ των επιδράσεων της ομοιοπαθητικής αγωγής και του εικονικού φαρμάκου.

Κατά την επανεξέταση των «υψηλότερων ποιοτικά μελετών», οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι ασθενείς που έλαβαν ομοιοπαθητική θεραπεία είχαν σχεδόν διπλάσιες πιθανότητες να παρουσιάσουν θεραπευτικό όφελος, σε σύγκριση με τους ασθενείς που έλαβαν εικονικό φάρμακο.

Επιπλέον, εξετάζοντας συνολικά 22 κλινικές δοκιμές, οι ασθενείς που έλαβαν ομοιοπαθητικά φάρμακα είχαν περισσότερο από 50% πιθανότητα να έχουν ωφεληθεί από τη θεραπεία από αυτούς που έλαβαν εικονικό φάρμακο. Για άλλη μια φορά, η Wikipedia δεν αναφέρει ούτε αυτή τη νέα ανασκόπηση κλινικής έρευνας στην ομοιοπαθητική.

Αυτή η σημαντική ανασκόπηση της κλινικής έρευνας αναγνώρισε επίσης ότι τέσσερις από τις πέντε κύριες προηγούμενες συστηματικές ανασκοπήσεις ομοιοπαθητικής έρευνας βρήκαν όφελος από την ομοιοπαθητική θεραπεία σε σύγκριση με το εικονικό φάρμακο:

"Πέντε συστηματικές ανασκοπήσεις εξέτασαν ερευνητική βιβλιογραφία για την ομοιοπαθητική συνολικά, συμπεριλαμβανομένου του ευρέος φάσματος παθήσεων που έχουν ερευνηθεί και όλων των μορφών ομοιοπαθητικής: τέσσερις από αυτές τις «παγκόσμιες» συστηματικές ανασκοπήσεις κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, με επιφυλάξεις, η ομοιοπαθητική παρέμβαση πιθανώς να διαφέρει από το εικονικό φάρμακο."

Και αν αυτό δεν ήταν αρκετό, πραγματοποιήθηκε πρόσφατα η μεγαλύτερη και πληρέστερη ανασκόπηση της βασικής επιστημονικής έρευνας (βασική φυσικοχημική έρευνα, βοτανικές μελέτες, μελέτες σε ζώα και in vitro μελέτες που χρησιμοποιούν ανθρώπινα κύτταρα) και της κλινικής έρευνας για την Ομοιοπαθητική που έχει χορηγηθεί ποτέ από κυβερνητική υπηρεσία στην Ελβετία.11

Αυτή η έκθεση της Ελβετίας επιβεβαίωσε ότι οι ομοιοπαθητικές υψηλές δυναμοποιήσεις φαίνεται να προκαλούν ρυθμιστικά αποτελέσματα και συγκεκριμένες αλλαγές σε κύτταρα και ζωντανούς οργανισμούς. Αναφέρει επίσης ότι 20 από τις 22 συστηματικές ανασκοπήσεις κλινικών ερευνών που διεξήγαγαν δοκιμές ομοιοπαθητικών φαρμάκων ανίχνευσαν τουλάχιστον μια τάση υπέρ της ομοιοπαθητικής. Όμως ούτε καν αυτή η σημαντική ανασκόπηση της ομοιοπαθητικής έρευνας αναφέρεται από την Wikipedia!

Ομοιοπαθητικό Συνέδριο στη Βασιλική Εταιρεία Ιατρικής

Τον Ιούλιο του 2018, πραγματοποιήθηκε ένα πρωτοποριακό συνέδριο στο Λονδίνο με τίτλο «Νέοι ορίζοντες στην επιστήμη του νερού - Τα αποδεικτικά στοιχεία για την Ομοιοπαθητική» στις αίθουσες της Βασιλικής Εταιρείας Ιατρικής του Ηνωμένου Βασιλείου. Διοργανωτής της εκδήλωσης ήταν ο λόρδος Aaron Kenneth Ward-Atherton, ο οποίος είναι ο ίδιος ομοιοπαθητικός, ιατρός και επίσημος σύμβουλος ενοποιημένης ιατρικής (integrated medicine) στο Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Φροντίδας του Ηνωμένου Βασιλείου και ο οποίος είχε την υποστήριξη διαφόρων συναδέλφων του στον Βρετανικό Οίκο των Λόρδων.

Στο συνέδριο, εκπρόσωποι από περισσότερες από 20 χώρες άκουσαν δύο επιστήμονες βραβευμένους με Νόμπελ (τον καθηγητή φυσικής του Cambridge, Emeritus Brian Josephson και τον Dr Luc Montagnier που έχει βραβευτεί για την έρευνά του στο AIDS) καθώς και αρκετούς άλλους επιστήμονες παγκόσμιας κλάσης από τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, το Ισραήλ και τη Ρωσία.

Και αυτά που έλεγαν ήταν καθαρή αίρεση της συμβατικής ιατρικής! Όπως αποδεικνύεται, η έρευνα στην επιστήμη του νερού φαίνεται να υποστηρίζει την αντίληψη ότι υπάρχει σημαντική διαφορά μεταξύ των βιολογικών και φυσικών δράσεων των ομοιοπαθητικών φαρμάκων και του απλού συνηθισμένου νερού.

Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι αυτή η ειδική διάσκεψη δεν προσπάθησε να επανεξετάσει το σώμα της κλινικής έρευνας που επαληθεύει την αποτελεσματικότητα των ομοιοπαθητικών φαρμάκων και δεν επεδίωξε να περιγράψει όλες τις βασικές επιστημονικές μελέτες που δείχνουν ότι τα ομοιοπαθητικά φάρμακα έχουν βιολογικά ή φυσικά αποτελέσματα.

Αντ’ αυτού, το συνέδριο αυτό επέλεξε να επικεντρωθεί σε πιο θεμελιώδη ζητήματα: Η διαδικασία παραγωγής ομοιοπαθητικών φαρμάκων (δηλαδή, διαδοχική αραίωση και δυναμοποίηση - έντονη ανάδευση - μιας φαρμακευτικής ουσίας σε νερό / αλκοόλ) έχει επιπτώσεις στις μεγάλου εύρους δομές του νερού που είναι διαφορετικές από το απλό καθαρό νερό; Και, δεύτερον, υπάρχουν φυσιολογικές και εύλογες εξηγήσεις για το πώς τα ομοιοπαθητικά φάρμακα επιμένουν σε διαλύματα νερού παρά τις πολλαπλές αραιώσεις;

Επειδή οι περισσότεροι γιατροί και επιστήμονες δεν είναι καθόλου εξοικειωμένοι με τις συναρπαστικές και εκπληκτικές ιδιότητες και τις ικανότητες του νερού, οι ισχυρισμοί τους για το τι είναι και τι δεν είναι εφικτό με τα ομοιοπαθητικά φάρμακα αντιπροσωπεύουν μια δυσάρεστα απληροφόρητη άποψη.

Οι ισχυρισμοί αυτοί είναι στην καλύτερη περίπτωση αντιεπιστημονικοί. Στη χειρότερη περίπτωση, αντιπροσωπεύουν απλώς την άγνοια. Οι καλύτεροι επιστήμονες είναι ταπεινοί στους ισχυρισμούς τους λόγω του γεγονότος ότι γνωρίζουν ότι οι γνώσεις τους είναι πάντα περιορισμένες. Ο μέσος ιατρός ή επιστήμονας, ωστόσο, μπορεί να τείνει στην αλαζονεία, ιδιαίτερα σε εκείνα τα θέματα για τα οποία στην πραγματικότητα δεν γνωρίζει τίποτα.

Τα βιομόρια επικοινωνούν και από απόσταση

Ο πρώτος ομιλητής ήταν ο Brian Josephson Ph.D. από το Πανεπιστήμιο του Cambridge στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αναπαρήγαγε τις παρατηρήσεις που είχε κάνει στο περιοδικό New Scientist, λέγοντας:

"Η απλή σκέψη μπορεί να υποδηλώνει ότι το νερό, που είναι υγρό, δεν μπορεί να έχει μια δομή του είδους που θα απαιτούσε μια τέτοια εικόνα. Αλλά περιπτώσεις όπως οι υγροί κρύσταλλοι, οι οποίοι ενώ ρέουν σαν ένα συνηθισμένο υγρό μπορούν να διατηρήσουν μια διατεταγμένη δομή σε μακροσκοπικές αποστάσεις, δείχνουν τους περιορισμούς αυτών των τρόπων σκέψης.

Δεν υπήρξαν, εξ όσων γνωρίζω, οποιεσδήποτε αμφισβητήσεις της ομοιοπαθητικής που παραμένουν έγκυρες αφού ληφθεί υπόψη αυτό το συγκεκριμένο σημείο."

Ο Josephson επέκρινε έντονα τις γενικώς αποδεκτές θεωρίες για το πώς αντιδρούν τα βιομόρια με τα υποστρώματά τους. Συμβατικά, αυτά θεωρούνται ότι "ταιριάζουν" σαν κλειδαριά και κλειδί, αλλά μόνο όταν βρίσκονται σε άμεση φυσική επαφή. Δεν είναι έτσι, αναφέρει ο Josephson.

Όπως ο διάσημος προκάτοχός του, Jacques Benveniste (τον οποίο ο Josephson φιλοξένησε στο Cambridge Cavendish Laboratory τον Μάρτιο του 1999), υποστηρίζει ότι μπορούν να «επικοινωνήσουν» σε κάποια απόσταση πολύ πριν συναντηθούν και ότι τέτοιες αλληλεπιδράσεις περιγράφονται καλύτερα από την κβαντική θεωρία και την ηλεκτρομαγνητική σηματοδότηση.

Ο Josephson επέπληξε επίσης εκείνους τους επιστήμονες που απαιτούν να "αναλύονται χημικά" τα ομοιοπαθητικά φάρμακα. Υποστήριξε ότι το να αναλύουμε χημικά τα ομοιοπαθητικά φάρμακα για να μάθουμε τις ιδιότητές τους είναι σαν να αναλύουμε χημικά ένα CD για να ανακαλύψουμε τι μουσική περιέχει. Η χημική ανάλυση είναι πολύ περιοριστική ως εργαλείο και στις δύο περιπτώσεις.

Στη συνέχεια, ο Josephson έδειξε μερικές εξαιρετικά όμορφες φωτογραφίες και βίντεο που παρέχουν ισχυρές ενδείξεις για το πώς ακούγεται το υπερευαίσθητο νερό. Χρησιμοποιώντας μια εντυπωσιακή νέα τεχνολογία που ονομάζεται CymaScope (που αναπτύχθηκε από τον μηχανικό ακουστικής John Stuart Reid),12 ο Josephson μπόρεσε να αποδείξει την απίστευτη επιρροή που έχει ο ήχος στο νερό χρησιμοποιώντας αυτή την τεχνολογία, δημιουργώντας εκπληκτικά δυναμικά μοτίβα κυμάτων στο νερό που ακολουθούν τις αλλαγές στο βήμα ενός ήχου.13

Αυτό το βίντεο δείχνει πώς αλλάζει η δυναμική δομή του νερού καθώς παίζει η μουσική. Και για να συμβεί αυτό, πρέπει να υπάρχει μια διάταξη μορίων μέσα στο νερό για να του δώσει αυτή τη δυναμική δομή, αυτό που συνήθως αναφέρεται ως "μνήμη".

"Αυτή είναι η ζωή", κατέληξε ο Josephson. "Η τάξη εμφανίζεται αυθόρμητα. Η δημιουργία τάξης (διάταξη) είναι μέρος της φύσης, η τάξη περιλαμβάνει διαταραχή (διακυμάνσεις), έτσι ώστε η τάξη να απαιτεί την παρουσία της. Με τους κρυστάλλους, η τάξη είναι στατική, με τη ζωή δυναμική. Μέχρι τώρα, η σημερινή μας κατανόηση όλων αυτών είναι ποιοτική και περιορισμένη, αλλά αυτό πρέπει να είναι το επόμενο βήμα για την επιστήμη".

Τέλος, ο Josephson απάντησε σθεναρά στη χρόνια άγνοια της ομοιοπαθητικής από τους σκεπτικιστές της, λέγοντας: "Η ιδέα ότι το νερό μπορεί να έχει μνήμη μπορεί εύκολα να αντικρουστεί από οποιοδήποτε από αρκετά εύκολα κατανοητά, άκυρα επιχειρήματα".

Φυσικές ιδιότητες των υδάτινων συστημάτων

Δίπλα του μιλούσε ο Vladimir Voeikov από το Πανεπιστήμιο Lomonosov της Μόσχας στη Ρωσία. Ως παγκόσμιος εμπειρογνώμονας για τις χημικές και φυσικές ιδιότητες των υδάτινων συστημάτων και ο βασικός τους ρόλος στις ζωτικές διαδικασίες των ζωντανών συστημάτων, ο Voeikov στόχευσε στους επικριτές που αμφισβητούν την αξιοπιστία της ομοιοπαθητικής.

Στη συνέχεια ξεκίνησε μια περιγραφή της εκτενούς και εξαιρετικά λεπτομερούς εργασίας του σχετικά με τις βιολογικές επιδράσεις των εξαιρετικά υψηλών αραιώσεων που υσνεχίζεται στη Ρωσία από τη δεκαετία του 1980.

Μια από τις ατυχείς παρενέργειες της πολυετούς δυσπιστίας που υπάρχει μεταξύ Ρωσίας και Δύσης είναι η πρόσβαση σε τέτοιες έρευνες, κυρίως επειδή έχουν εμφανιστεί μόνο στα ρωσικά επιστημονικά περιοδικά (δηλαδή στα κυριλλικά). Κατά συνέπεια, ο Voeikov είχε πολύ έδαφος να αναπληρώσει - κάτι που έκανε με βεβαιότητα!  

Και προς έκπληξη του ακροατηρίου, αποδείχθηκε ότι ο Benveniste (που το 1988 κατηγορήθηκε τόσο πολύ από επιστήμονες, σκεπτικιστές και το περιοδικό Nature, που η φήμη του καταστράφηκε και έχασε τα εργαστήριά του και τη χρηματοδότησή του) ήταν ο πρώτος που θεώρησε ότι τα διαλύματα που έχουν υποστεί αραιώσεις και κρούσεις μέχρι το σημείο όπου δεν θα μπορούσαν ενδεχομένως να παραμείνουν μόρια της αρχικής ουσίας, θα μπορούσαν να εξακολουθούν να ασκούν βιολογικά αποτελέσματα.

Επιστρέφοντας στη βιβλιογραφία, ανακοινώθηκε περίπου έναν αιώνα πριν από τον Benveniste. Το 1955, είχε ήδη δημοσιευθεί ανασκόπηση της δράσης των υψηλών δυναμοποιήσεων.

Με βάση τη δουλειά του και των Ρώσων συναδέλφων του, ο Voeikov κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι συμβατικές ιδέες για το πώς διαλύονται στο νερό οι ουσίες είναι πραγματικά λανθασμένες. Μέχρι τώρα, όταν κάτι διαλύεται στο νερό, τα σωματίδια του θεωρούνταν τυχαία κατανεμημένα σε όλο τον διαλύτη. Καθώς το διάλυμα αραιώνεται συνεχώς, αυτά τα σωματίδια ελαττώνουν απλώς τον αριθμό τους μέχρις ότου να φτάσουν σε μια ορισμένη αραίωση (γνωστή ως όριο Avogadro) όπου εξαφανίζονται εντελώς.

Συνεπώς, αν ένα διάλυμα αραιωθεί πέρα από αυτό το όριο, καθώς προφανώς δεν έχουν απομείνει σωματίδια, τέτοιες υψηλές αραιώσεις δεν μπορούν να ασκήσουν οποιαδήποτε αποτελέσματα, πόσο μάλλον σε βιολογικά συστήματα. Επομένως, η ομοιοπαθητική (η οποία μερικές φορές χρησιμοποιεί αραιώσεις ουσιών πολύ πέρα από το όριο Avogadro) πρέπει να είναι σαχλαμάρες. Αυτά για τη συμβατική σκέψη.

Αυτό που ο Voeikov και οι συνάδελφοί του έχουν δείξει επανειλημμένα είναι ότι η διαδικασία της ομοιοπαθητικής αραίωσης και δυναμοποίησης, ακόμη και κάτω από το όριο Avogadro (όπου υποτίθεται ότι δεν υπάρχουν παρόντα σωματίδια), ΔΕΝ ξεφορτώνεται όλη τη διαλυμένη ουσία.

Αντ’ αυτού, παραμένουν μικροσκοπικά «συσσωματώματα» διαλυμένης ουσίας - γνωστά ως nanoassociates - και αυτά είναι βιολογικά ενεργά. Επιπλέον, μπορούν να χρησιμοποιηθούν διάφορες αναλυτικές τεχνικές για την παρακολούθηση αυτών των nanoassociates και επηρεάζουν το νερό με πολλούς τρόπους που το κάνουν διαφορετικό από το καθαρό νερό (π.χ. ηλεκτρική αγωγιμότητα και επιφανειακή τάση). Έτσι, ένα διάλυμα που αραιώνεται και αναταράσσεται πέρα από το όριο Avogadro κάθε άλλο παρά καθαρό νερό είναι.

Τα Nanoassociates παραβιάζουν τους συμβατικούς νόμους συμπεριφοράς

Αν αυτό δεν ήταν αρκετό, ο Voeikov και οι συνάδελφοί του απέδειξαν ότι τα λεγόμενα συνηθισμένα διαλύματα - το είδος διαλυμάτων που συνθέτουμε καθημερινά και τα οποία δεν έχουν διαδοχικά αραιωθεί και ανακινηθεί όπως κάνουν οι ομοιοπαθητικοί - περιέχουν επίσης nanoassociates, παραβιάζοντας αυτό που έχει εδώ και χρόνια κατανοηθεί ως "νόμοι συμπεριφοράς" που γράφονται στα συνηθισμένα εγχειρίδια για υδατικά διαλύματα.

Έτσι, οι σκεπτικιστές θα πρέπει όχι μόνο να συνηθίσουν ότι οι ομοιοπαθητικές αραιώσεις και τα αποτελέσματά τους είναι πραγματικά, αλλά θα πρέπει να επαναξιολογήσουν πλήρως την κατανόησή τους για το τι συμβαίνει όταν οποιαδήποτε ουσία διαλύεται στο νερό.

Στη συνέχεια παρακολουθήσαμε μια από τις πιο εμπνευσμένες συνομιλίες ολόκληρης της διάσκεψης, την οποία παρουσίασε ο Jerry Pollack, Ph.D., καθηγητής βιοϊατρικής στο Πανεπιστήμιο του Σιάτλ της Ουάσινγκτον. Ο Pollack είναι ίσως γνωστότερος για το βιβλίο του το 2014, "Η τέταρτη φάση του νερού: Πέρα από το στερεό, το υγρό και τον ατμό", στο οποίο περιγράφει με ευανάγνωστους όρους κάποιες εκπληκτικές ανακαλύψεις της ομάδας του για το νερό.

Η ζώνη αποκλεισμού νερού μπορεί να έχει σημαντικές επιπτώσεις στην ομοιοπαθητική

Αρχικά, αυτά αφορούν το τι συμβαίνει με το νερό όταν βρίσκεται σε επαφή με μια επιφάνεια, π.χ. μια μεμβράνη. Και για όποιον αμφιβάλει θα πρέπει να επισημάνουμε ότι οι εκπληκτικές ανακαλύψεις του Pollack για το νερό ελέγχθηκαν ανεξάρτητα πολλές φορές.

Αποδεικνύεται ότι τα μόρια νερού που βρίσκονται πλησιέστερα στην επιφάνεια της μεμβράνης σχηματίζουν σχεδόν κρυσταλλική ευθυγράμμιση που έχει ως αποτέλεσμα να αποκλείονται τυχόν διαλυμένα σωματίδια στο νερό. Και αυτές οι ζώνες αποκλεισμού έχουν ιδιότητες που είναι εντελώς διαφορετικές από το «χύμα» νερό και οι συνέπειες των οποίων θα έχουν βαθιά αποτελέσματα όχι μόνο στην κατανόησή μας για το νερό αλλά και στο πώς το χρησιμοποιούμε.

Για παράδειγμα, ανάλογα με τη φύση της επιφάνειας της μεμβράνης, ο διαχωρισμός φορτίου λαμβάνει χώρα μεταξύ της στιβάδας της ζώνης αποκλεισμού και της υδάτινης φάσης. Ο Pollack έδειξε πώς θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αυτό το φαινόμενο, όχι μόνο για να παράγει μια απίστευτα απλή μπαταρία που τροφοδοτείται μόνο από ακτινοβολούμενη ενέργεια, αλλά πώς θα μπορούσε να είναι η βάση ενός συστήματος αφαλάτωσης νερού. Προς το παρόν, η τελευταία αυτή εφαρμογή θα πρέπει να αναπτυχθεί περαιτέρω πριν να μπορέσει να χρησιμοποιηθεί πρακτικά, αλλά αν είναι δυνατόν, αξίζει σίγουρα βραβείο Νόμπελ.

Επιπλέον, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι το αίμα αντλείται κυρίως μέσω σωλήνων με βιολογικές μεμβράνες, ο Pollack υποστήριξε ότι ο ίδιος μηχανισμός διαχωρισμού φορτίου που τροφοδοτούσε την ακτινοβολούμενη ενεργειακή του μπαταρία θα μπορούσε επίσης να βοηθήσει στην ώθηση του αίματός μας μέσω στενών αγγείων μακριά από την αντλία της καρδιάς. Αν ναι, μια τέτοια ανακάλυψη θα συμβάλλει στην επιπλέον κατανόηση της φυσιολογίας.

Αποδεικνύεται ότι οι ημι-κρυσταλλικές ζώνες αποκλεισμού του Pollack δεν μπορούν μόνο να διαχωριστούν, είναι σε θέση να αποθηκεύουν ηλεκτρομαγνητικά τις πληροφορίες στη μοριακή δομή τους. Και καθώς η προετοιμασία των ομοιοπαθητικών φαρμάκων περιλαμβάνει και διαλύματα νερού σε επαφή με επιφάνειες, είναι αρκετά εφικτό οι νέες ανακαλύψεις για τις ζώνες αποκλεισμού να έχουν τεράστιο αντίκτυπο στην κατανόηση της μνήμης του νερού και της ομοιοπαθητικής.

Στην πραγματικότητα, ο Pollack υποστηρίζει ότι το νερό έχει μεγάλη χωρητικότητα για την αποθήκευση πληροφοριών. Περαιτέρω, σημειώνει ότι η ομοιοπαθητική διαδικασία της δυναμοποίησης με κρούσεις (έντονη ανάδευση του νερού σε γυαλί) δημιουργεί αυξημένους δρόμους για το ζώνες αποκλεισμού νερού που στη συνέχεια δημιουργεί αυξημένη αποθήκευση.

Κλασικές ομοιοπαθητικές μέθοδοι βελτιστοποιούν την αποθήκευση πληροφοριών στο νερό

Ο ιδρυτής της ομοιοπαθητικής, Dr Samuel Hahnemann (1755-1843), ήταν γιατρός και συγγραφέας ενός κορυφαίου εγχειριδίου για τους φαρμακοποιούς της εποχής του. Τα πολλά πειράματά του στην προσπάθεια να μειώσει τις βλαβερές παρενέργειες των φαρμακευτικών ουσιών, τον οδήγησαν σε μια μέθοδο αραίωσης και ανάδευσης που χρησιμοποιούν οι ομοιοπαθητικοί φαρμακοποιοί μέχρι σήμερα.

Είναι συναρπαστικό ότι όπως μας έδειξε η νεότερη επιστήμη σε αυτό το συνέδριο, η μέθοδος του Hahnemann φαίνεται να βελτιστοποιεί την αποθήκευση των φαρμακευτικών πληροφοριών μέσα στη δομή του ίδιου του νερού! Ακόμη και μετά από περισσότερα από 200 χρόνια από την ανακάλυψη του Hahnemann για την ομοιοπαθητική οι συνεισφορές του στην ιατρική και τη φαρμακολογία εξακολουθούν να αποκαλύπτονται.

Ο βραβευμένος με το βραβείο Νόμπελ, Luc Montagnier, γνώρισε την ομοιοπαθητική και την ομοιοπαθητική έρευνα από τον Benveniste. Σε μια εξαιρετική συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Science στις 24 Δεκεμβρίου 2010,14 ο Montagnier εξέφρασε την υποστήριξή του για την συχνά κακοποιημένη και παρεξηγημένη θεραπευτική μέθοδο της ομοιοπαθητικής.

"Αυτό που μπορώ να πω τώρα είναι ότι οι υψηλές αραιώσεις (που χρησιμοποιούνται στην ομοιοπαθητική) είναι σωστές, οι υψηλές αραιώσεις κάποιας ουσίας δεν αποτελούν ένα «τίποτα», αντίθετα αποτελούν δομές νερού που μιμούνται τα αρχικά μόρια".

Ο Montagnier ολοκλήρωσε τη συνέντευξη όταν ρωτήθηκε αν ανησυχεί ότι παρασύρεται σε ψευδοεπιστήμη. Ο ίδιος απάντησε κατηγορηματικά: "Όχι, επειδή δεν είναι ψευδοεπιστήμη, δεν είναι απάτη. Αυτά είναι πραγματικά φαινόμενα που αξίζουν περαιτέρω μελέτη".

Επιδράσεις τηλεμεταφοράς

Η μελέτη του Montagnier διαπίστωσε ότι υπό κατάλληλες συνθήκες τα ηλεκτρομαγνητικά σήματα μπορούν να μεταδοθούν από τους δοκιμαστικούς σωλήνες που περιέχουν δείγμα υψηλά αραιωμένου DNA σε διαφορετικό δοκιμαστικό σωλήνα που περιέχει μόνο νερό και ότι όταν ένζυμα που αντιγράφουν μόρια DNA προστίθενται στη συνέχεια σε αυτό το νερό, συμπεριφέρονται σαν να ήταν παρόντα τα μόρια DNA, παράγοντας έτσι νέα μόρια DNA.15

Αυτή η επίδραση "τηλεμεταφοράς" του DNA, από τον έναν δοκιμαστικό σωλήνα στον άλλο, διαπιστώθηκε ότι συνέβη μόνο όταν χρησιμοποιήθηκε η ομοιοπαθητική διαδικασία διαδοχικής αραίωσης με έντονη ανάδευση του δοκιμαστικού σωλήνα. Επίσης, ο Montagnier συνέγραψε με κάποιους πολύ σημαντικούς επιστήμονες ένα άλλο άρθρο που δημοσιεύθηκε σε κορυφαίο επιστημονικό περιοδικό.16 Το άρθρο αυτό θέτει κβαντικές επιδράσεις πέρα από την απλή χημεία.

Οι μελέτες του Montagnier έδειξαν ότι πολύ αραιωμένο DNA από παθογόνα βακτηριακά και ιικά είδη είναι ικανό να εκπέμπει συγκεκριμένα ραδιοκύματα και ότι "αυτά τα ραδιοκύματα συνδέονται με ‘νανοδομές’ στο διάλυμα που μπορεί να αναδημιουργήσουν τον παθογόνο οργανισμό".

Συγγραφέας για το περιοδικό New Scientist ισχυρίστηκε ότι, εάν τα συμπεράσματά του είναι αληθινά, "αυτά θα ήταν τα πιο σημαντικά πειράματα που έγιναν τα τελευταία 90 χρόνια, απαιτώντας επανεκτίμηση του όλου εννοιολογικού πλαισίου της σύγχρονης χημείας".17

Ενώ το έργο του Montagnier δείχνει την επίδραση των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων που έχουν βιολογικό αποτέλεσμα, άλλοι ερευνητές στη διάσκεψη διαπίστωσαν ότι οι νανοδόσεις του αρχικού ομοιοπαθητικού φαρμάκου επιμένουν σε διαλύματα νερού. Ο Jayesh Bellare του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Ινδίας περίγραψε τη βασική του έρευνα που δημοσιεύθηκε στο Langmuir, ένα πολύ σεβαστό περιοδικό που εκδίδεται από την Αμερικανική Εταιρεία Χημείας.18

Ο Bellare και οι συνεργάτες του διαπίστωσαν ότι 6 διαφορετικά ομοιοπαθητικά φάρμακα, όλα κατασκευασμένα από ανόργανα άλατα (χρυσό, ασήμι, χαλκό, κασσίτερο, ψευδάργυρο και πλατίνα) που αραιώθηκαν 1 έως 100, 6 φορές, 30 φορές και 200 φορές βρέθηκαν σε νανοδόσεις από έναν από τους τρεις διαφορετικούς τύπους φασματοσκοπίας.

Ο Bellare και η ομάδα του εξήγησαν ότι τα ομοιοπαθητικά φάρμακα συνήθως κατασκευάζονται σε γυάλινες φιάλες και η έντονη ανάδευση του νερού σε αυτές τις φιάλες απελευθερώνει θραύσματα νανοσώματος πυριτίου από τα γυάλινα τοιχώματα και η ουσία που παρασκευάζεται σε ένα φάρμακο μετατοπίζεται κυριολεκτικά σε αυτά τα μικροσκοπικά «θραύσματα» πυριτίου.

Στη συνέχεια, όταν αδειάζει το 99% του νερού, τα θραύσματα πυριτίου προσκολλώνται στα τοιχώματα του γυάλινου σωλήνα. Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι κάθε ένα από τα έξι ανόργανα άλατα εμμένουν στο νερό, ανεξάρτητα από το πόσες φορές αραίωναν το φάρμακο. Όταν θεωρείται ότι πολλές από τις σημαντικότερες ορμόνες και παράγοντες σηματοδότησης του σώματος λειτουργούν σε επίπεδα νανοδóσης, οι νανοδóσεις που εντοπίζονται στα ομοιοπαθητικά φάρμακα μπορούν να εξηγήσουν πώς δρουν αυτά τα φάρμακα.

Εξάλλου, το γεγονός ότι οι νανοδóσεις είναι πολύ πιο ικανές να διασχίσουν το φράγμα αίματος-εγκεφάλου καθώς και τις περισσóτερες κυτταρικές μεμβράνες, παρέχει επιπλέον πληροφορίες για το πώς και γιατί οι ομοιοπαθητικές νανοδóσεις μπορούν να προκαλέσουν σημαντικές και ισχυρές ανοσολογικές αποκρίσεις από το σώμα.

Επίλογος

Την επομένη της συνέντευξης του Ullman με τον Dr Joseph Mercola, μια πολύ σημαντική μελέτη για την ομοιοπαθητική δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα ενός από τα κορυφαία επιστημονικά περιοδικά, το Nature.

Το Nature.com μόλις δημοσίευσε μια συλλογή μελετών που εξέτασαν διαφορετικές ομοιοπαθητικές δραστικότητες του Rhus toxodendron (Toxicodendron pubescens, κοινώς γνωστό ως δηλητηριώδες κισσός), συμπεριλαμβανομένων των 2X, 4X, 6X, 8X, 12X, 24X και 30X τη θεραπεία της νευροπάθειας σε αρουραίους.19

Προηγούμενες έρευνες είχαν διαπιστώσει ότι το Rhus toxododendron έχει σημαντικές αντιφλεγμονώδεις, αντι-αρθριτικές και ανοσορυθμιστικές δράσεις. Αυτή η νέα έρευνα αξιολόγησε την αποτελεσματικότητα του Rhus toxododendron στην αντιμετώπιση του πόνου σε νευροπαθητικό άλγος και περιγράφει τον υποκείμενο μηχανισμό. Πιο συγκεκριμένα, αυτή η έρευνα διαπίστωσε ότι αυτό το ομοιοπαθητικό φάρμακο έδειξε σημαντικές αντιοξειδωτικές και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες.

Η μελέτη αυτή διαπίστωσε ότι οι ομοιοπαθητικές δόσεις Rhus tox 24X και 30X είχαν σημαντικές επιδράσεις που ισοδυναμούσαν με τα αποτελέσματα από ένα γνωστό συμβατικό φάρμακο, το Gabapentin, και το έπραξαν σε πολύ πιο ασφαλείς δόσεις. Οι συμβατικοί επιστήμονες υποστήριζαν συνεχώς ότι αυτές οι εξαιρετικά μικρές δόσεις ομοιοπαθητικών φαρμάκων δεν θα μπορούσαν να έχουν ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ αποτελέσματα, αλλά αυτή η μελέτη, όπως ένας αυξανόμενος αριθμός άλλων τέτοιων μελετών, απέδειξε ότι οι συμβατικοί επιστήμονες κάνουν λάθος.

Η παραπάνω μελέτη δεν διερεύνησε την επίδραση του νερού, αλλά επιβεβαίωσε ότι οι ομοιοπαθητικές νανοδόσεις μπορούν να έχουν ισχυρά βιολογικά και κλινικά αποτελέσματα.

Αφιέρωση

Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο στον Dr. Peter Fisher, τον μέχρι πρόσφατα γιατρό της Βασίλισσας Ελισάβετ ΙΙ. Απόφοιτος του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ και συνεργάτης του Βασιλικού Κολλεγίου Ιατρικής και της Σχολής Ομοιοπαθητικής, ήταν ένας ευρέως γνωστός εμπειρογνώμονας στη ρευματολογία και στις θεραπείες συμπληρωματικής και εναλλακτικής ιατρικής.

Ο Fisher προήδρευσε την ομάδα εργασίας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για την Ομοιοπαθητική και ήταν μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής εμπειρογνωμόνων του ΠΟΥ για την παραδοσιακή και συμπληρωματική ιατρική. Υπηρέτησε ως κλινικός διευθυντής για 18 χρόνια και ως διευθυντής έρευνας στο Νοσοκομείο Ενοποιημένης Ιατρικής του Λονδίνου (πρώην Royal London Homoeopathic Hospital) για 22 χρόνια.

Ήταν επίσης πρόεδρος της σχολής Ομοιοπαθητικής Faculty of Homeopathy και επικεφαλής του περιοδικού Homeopathy. Στον Fisher απονεμήθηκε το χρυσό μετάλλιο της Ακαδημίας Ιατρικής Albert Schweitzer της Πολωνίας το 2007. Είχε επίσης διατελέσει συντονιστής στο δεύτερο μισό του ομοιοπαθητικού ερευνητικού συνεδρίου που συζητήθηκε σε αυτό το άρθρο.

Εκτός από όλα τα ακαδημαϊκά του επιτεύγματα, ο Fisher είχε μια ιδιαίτερη βρετανική αίσθηση του χιούμορ. Ήταν γνωστό ότι έκανε σοβαρη κριτική σε πολλούς κακεντρεχείς και ανενημέρωτους σκεπτικιστές της ομοιοπαθητικής, οι επικρίσεις των οποίων για την ομοιοπαθητική αποδείκνυαν απλώς την άγνοια τους για το θέμα. Δυστυχώς, στις 15 Αυγούστου 2018, ο Fisher οδηγώντας με το ποδήλατό του στο Λονδίνο χτυπήθηκε από φορτηγό και σκοτώθηκε.

 

Βιβλιογραφικές αναφορές

1       Lancet. 1986 Oct 18;2(8512):881-6

2       BMJ. 2000 Aug 19; 321(7259): 471–476

3       BMJ. 1991 Feb 9;302(6772):316-23

4       Chest, March, 2005;127:936-941

5       Pediatrics, May, 1994,93,5:719-25

6       Cancer. 2001;92(3):684-690

7       Journal of Clinical Oncology, 2012 Gastrointestinal Cancers Symposium.Vol 30, No 4_suppl (February 1 Supplement), 2012: 62.

8       Pediatr Infect Dis J, 2003;22:229-34

9       Eur J Pediatr. 2005 Dec;164(12):758-67. Epub 2005 Jul 27

10     Systematic Reviews 2014; 3:142

11     Forsch Komplementmed. 2006;13 Suppl 2:19-29. Epub 2006 Jun 26

12     13 Cymascope.com, "Welcome to the Home of Cymatics and the Cymascope"

14     Science, 24 Dec 2010: Vol. 330, Issue 6012, pp. 1732

15     Interdiscip Sci Comput Life Sci (2009) 1: 81-90

16     Electromagnetic Biology and Medicine, 34:2, 106-112

17     NewScientist, January 12, 2011

18     Langmuir. 2012 Nov 13;28(45):15864-75. doi: 10.1021/la303477s. Epub 2012 Nov 1

19     Sci Rep. 2018 Sep 10;8(1):13562.