Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, ο ανθρώπινος οργανισμός καλείται να αντιμετωπίσει ένα τεράστιο όγκο περιβαλλοντικών και μολυσματικών τοξινών. Σαφέστατα, και στο παρελθόν υπήρχαν περιπτώσεις επαγγελματικών ασθενειών όταν οι εργαζόμενοι έρχονταν σε επαφή με βαρέα μέταλλα όπως ο υδράργυρος, ο χαλκός, ο μόλυβδος κτλ. Γνωστή είναι και η ασβέστωση από αμίαντο στους μεταλλωρύχους. Στις τελευταίες δεκαετίες όμως τα χημικά εργαστήρια παρήγαγαν και εισήγαγαν στο περιβάλλον πολύ περισσότερα τεχνητά προϊόντα, όπως φυτοφάρμακα, πλαστικά, βαφές, συντηρητικά.

Τα αποτελέσματα δεν γίνονται εμφανή αμέσως και γι’ αυτό δεν λαμβάνονται σοβαρά υπόψη. Πολλές περιπτώσεις χρόνιας τοξικής μόλυνσης δεν έχουν τυπικά συμπτώματα. Οι συνηθέστερες διαταραχές είναι κόπωση, πονοκέφαλος, νευρασθένεια. Εύκολα θεωρείται υπαίτιο το στρες της καθημερινότητας για την επιδείνωση της υγείας. Εκτός αυτών, κάποιοι παρουσιάζουν αλλεργικά συμπτώματα, πόνο στις αρθρώσεις αλλά και αυτοάνοσα νοσήματα.

Ευτυχώς για μας, το σώμα μας μπορεί να αντισταθμίζει την επιβάρυνση από τις τοξικές ουσίες για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μπορεί να τις αναγνωρίζει, να τις ξεχωρίζει και να τις απομακρύνει με βιοχημικές διεργασίες. Αν αυτή η διαδικασία δεν είναι επαρκής, τότε το σώμα θα αποθηκεύσει αυτές τις ουσίες στο λιπαρό και συνδετικό ιστό για να προστατέψει τα κύτταρα των ζωτικών οργάνων. Η αποτοξίνωση γίνεται από το αίμα και τα λεμφικά αγγεία και μέσω των απεκριττικών οργάνων (συκώτι, χοληδόχος κύστη, νεφρά, έντερο, πνεύμονες και δέρμα). Αν αυτά τα όργανα είναι υπερφορτωμένα τότε η λειτουργία τους θα είναι εξασθενημένη, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει στην εμφάνιση συμπτωμάτων.

Ένας από τους βασικούς στόχους των περισσότερων φυσικών μεθόδων θεραπείας είναι η αποτοξίνωση κι ο καθαρισμός του οργανισμού. Προφανώς, αυτή η διαδικασία απαιτεί επαρκείς ποσότητες υγρών, κατά προτίμηση νερού, κι όχι καφέ, τσαγιού ή αναψυκτικών.

Στην Αγιουρβέδα, την παραδοσιακή αρχαία Ινδιάνικη ιατρική, συστήνεται η κατάποση ζεστού νερού έτσι ώστε το σώμα να μην καταναλώσει ενέργεια για τη θέρμανση του κρύου στη θερμοκρασία του σώματος και να επιτυγχάνεται έτσι η αποτοξίνωση πιο γρήγορα. Η φυτοθεραπευτική χρησιμοποιεί τσάγια και φάρμακα που περιέχουν εκχυλίσματα από φυτά, τα οποία διεγείρουν την αποτοξίνωση του ήπατος, των νεφρών και της λέμφου. Το ίδιο μπορεί να επιτευχθεί και με ομοιοπαθητικά ή ομοιοτοξικολογικά σκευάσματα. Η ορθομοριακή ιατρική χρησιμοποιεί για αυτό τον σκοπό υψηλές δόσεις βιταμινών, ιχνοστοιχείων και αμινοξέων, εκχυλίσματα από φύκια και χυλικούς παράγοντες.

Τα ίδια αποτελέσματα μπορούν να επιτευχθούν και με τη βιοφυσική μέθοδο BICOM. Εκτός από την μη-ειδική τόνωση της λειτουργίας των απεκκριτικών οργάνων καταφέρνει να κινητοποιήσει συγκεκριμένες τοξίνες από το σώμα, οι οποίες το επηρεάζουν αρνητικά. Με τη βοήθεια της μεθόδου γίνεται ταυτοποίηση των παραγόντων που προκαλούν επιβάρυνση στον οργανισμό και ακολουθείται στη συνέχεια ειδική αγωγή απέκκρισης της συγκεκριμένης ουσίας. Η μέθοδος είναι απόλυτα φυσική και στηρίζεται στις αρχές της κβαντικής φυσικής.

Κάθε ουσία έχει το δικό της διάγραμμα ηλεκτρομαγνητικών συχνοτήτων. Εφόσον βρεθεί ότι το συγκεκριμένο διάγραμμα συχνοτήτων βρίσκεται στον οργανισμό και τον επιβαρύνει, θα σταλεί στο σώμα το σήμα αυτό αντικατοπρισμένο. Αυτό θα προκαλέσει την ακύρωση του αρχικού σήματος, δηλαδή την εξουδετέρωσή του. Η διαδικασία είναι όμοια με αυτή της λειτουργίας ακύρωσης θορύβου (noise cancelling) στα ακουστικά. Η επιβαρυντική ουσία θα απεκκριθεί από το σώμα μέσα των ούρων ή/και των κοπράνων, ανάλογα με τα όργανα που την είχαν αποθηκεύσει.

Με τη συσκευή Bicom η επιβάρυνση από βαριά μέταλλα και χημικά μπορούν να εξουδετερωθούν με τη διέγερση των οργάνων απέκκρισης και με την ειδική «στοχευμένη» θεραπεία αποτοξίνωσης. Τα συμπτώματα βελτιώνονται τάχιστα.

Κλινικά παραδείγματα

Οξεία επιβάρυνση με αλουμίνιο

Μωρό 3 εβδομάδων εμφάνισε ατοπική δερματίτιδα. Η μητέρα υποπτεύθηκε αλλεργία στο γάλα και ήρθε για θεραπεία. Κατά την αρχική διάγνωση, το μωρό βρέθηκε επιβαρυμένο με γεωπαθητικό στρες (επιβάρυνση από αρνητικές ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες προερχόμενες από το υπέδαφος στο σημείο όπου βρισκόταν η κούνια του), αλλεργία στην πρωτεΐνη του αγελαδινού γάλακτος και επιβάρυνση από αλουμίνιο. Η μητέρα επιβεβαίωσε ότι μετά την επιστροφή της από το μαιευτήριο ζέσταινε φαγητό πάνω σε αλουμινόχαρτο. Οι εφαρμογές του βιοσυντονισμού έγιναν στο μωρό, αλλά και στη μητέρα, που είχε επίσης επιβάρυνση με αλουμίνιο, το οποίο μέσω του θηλασμού περνούσε στο βρέφος. Μετά από τρεις θεραπείες το δέρμα του μωρού ήταν και πάλι φυσιολογικό, ενώ η βελτίωση ήταν εμφανής από την πρώτη κιόλας εφαρμογή. Παράλληλα, η μητέρα άλλαξε το μέρος της κούνιας και έγινε και απευαισθητοποίηση στο αγελαδινό γάλα.

Οξεία επιβάρυνση με χλώριο

Ένα τετράχρονο αγόρι μετά τις διακοπές σε πολυτελές ξενοδοχείο εμφάνισε συχνές ρινορραγίες, έλλειψη όρεξης και απώλεια βάρους. Εξετάστηκε σε νοσοκομείο χωρίς να βρεθεί η αιτία των συμπτωμάτων. Το παιδί ήταν αδύναμο και η μητέρα αποφάσισε να δοκιμάσει μια άλλη προσέγγιση. Όταν ρωτήθηκε για γεγονότα που συνέβησαν πριν την εμφάνιση των συμπτωμάτων είπε ότι όλα ξεκίνησαν μετά την επιστροφή τους από τις διακοπές, όπου τα παιδιά περνούσαν όλη μέρα στην πισίνα. Αυτό έδωσε και το έναυσμα για να εξεταστεί η πιθανή επιβάρυνση του αγοριού από το χλώριο. Η εξέταση ήταν θετική και στη συνέχεια έγινε θεραπεία χρησιμοποιώντας το αντεστραμμένο ηλεκτρομαγνητικό σήμα του χλωρίου. Μέσα σε δύο μόλις λεπτά το αγόρι άνοιξε τα μάτια του ορθά πλατιά και είπε: «μαμά, πεινάω»! Η υγεία του επανήρθε πλήρως και παρέμεινε καλά.

Όσον αφορά τις επιβαρύνσεις, συνήθως έχουμε να κάνουμε με χρόνιες καταστάσεις, όπου η μέθοδος BICOM βοηθάει στην αναγνώριση και εξουδετέρωση των τοξινών. Οι ουσίες που συχνά προκαλούν χρόνια επιβάρυνση είναι βαριά μέταλλα, όπως ο μόλυβδος στους παλιούς σωλήνες νερού, το αλουμίνιο από τις κατσαρόλες αλουμινίου, ο υδράργυρος από τα σκούρα σφραγίσματα αμαλγάματος αλλά και χημικά όπως η φορμαλδεΰδη, τα συντηρητικά ξύλου (ξύλινα πατώματα, έπιπλα), τα φυτοφάρμακα.

Το μέταλλο που συνηθέστερα βρίσκεται θετικό είναι ο υδράργυρος. Είναι το κύριο συστατικό του αμαλγάματος, ενός κράματος μετάλλων που χρησιμοποιείται στην οδοντιατρική. Στην Γερμανία η χρήση του έχει απαγορευτεί στις έγκυες και στα παιδιά. Σημαίνει άραγε αυτό ότι για τους υπόλοιπους είναι ακίνδυνο;

Χρόνια επιβάρυνση από υδράργυρο

Μια 32-χρονη γυναίκα ανέφερε ότι έχασε 4 κιλά μετά την αφαίρεση των αμαλγαμάτων από τα δόντια της. Η θεραπεία της συμπεριέλαβε τρεις εφαρμογές για την εξουδετέρωση των παρενεργειών από τον υδράργυρο μετά από τις οποίες ανέφερε ότι είδε ανακούφιση και σε άλλα συμπτώματα: κόπωση, έλλειψη συγκέντρωσης, νευρασθένεια, εκνευρισμός, πονοκέφαλοι, πόνος στον αυχένα, πρήξιμο στα βλέφαρα, εξανθήματα, επικάλυψη της γλώσσας και ξηροστομία!

Χρόνια επιβάρυνση από χημικά

Ένας 36-χρονος άνδρας ήρθε στο ιατρείο λόγω χρόνιου πόνου στο στομάχι, ο οποίος εμφανιζόταν κάθε φορά που έτρωγε. Τα ηπατικά του ένζυμα ήταν αυξημένα. Η εξέταση έδειξε επιβάρυνση από μεθοξυχλώριο και λινδάνιο, ουσίες που χρησιμοποιούνται ως φυτοφάρμακα. Όντως είχε εργαστεί πριν από καιρό και για χρόνια σε φυτώριο. Με τη βοήθεια της συσκευής Bicom τονώθηκε η αποτοξίνωση του συκωτιού και ενεργοποιήθηκε η απέκκριση των δύο αυτών τοξινών. Μετά από έξι εφαρμογές ο πόνος στο στομάχι μετά το φαγητό είχε εξαφανιστεί και τα ηπατικά του ένζυμα βελτιώθηκαν. [Η τιμή της γ-GT έπεσε από 315 στο 120 και η χοληστερίνη από 254 στο 207!]. 

Ένα σημαντικό βήμα προς το τέλος μιας διαμάχης.

Τα τελευταία 200 χρόνια, η ομοιοπαθητική αγωνίστηκε να πάρει τη θέση που της αξίζει στους κύκλους της συμβατικής ιατρικής. Παρά τα πολλά επιτεύγματά της στην καταπολέμηση των χρόνιων ασθενειών και επιδημιών, η ομοιοπαθητική απέτυχε να γίνει ευρέως αποδεκτή από την ιατρική κοινότητα. Υπήρχαν πολλοί λόγοι για αυτό, αλλά ένας από τους κύριους λόγους ήταν η ασυμφωνία μεταξύ του συμβατικού και του ομοιοπαθητικού παραδείγματος, δηλαδή το ερώτημα πώς είναι δυνατόν ένα υπερ-αραιωμένο φάρμακο, πέρα από τον αριθμό Avogadro, με άλλα λόγια χωρίς κανένα μόριο, να προκαλέσει βιολογική δραστηριότητα, ώστε να θεραπεύσει τον ασθενή. Επειδή αυτό το ερώτημα δεν είχε απαντηθεί, είχε ως αποτέλεσμα, η ομοιοπαθητική να παραμείνει σε μεγάλο βαθμό στο περιθώριο της συμβατικής ιατρικής και να μην μπορεί να αναπτύξει αλλά και να εκθέσει πλήρως τις δυνατότητές της.

Η ερευνητική εργασία που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό peer reviewed περιοδικό “Journal of Molecular Liquids” (IF 6) εμφανώς αντικρούει τη θέση του επιστημονικού κατεστημένου, ότι τα δυναμοποιημένα φάρμακα, αραιωμένα πέρα από τον αριθμό Avogadro, δεν αφήνουν κανένα ανιχνεύσιμο στοιχείο , επομένως, κατά την γνώμη τους, δεν μπορεί να έχουν βιολογική δράση. Τα ευρήματα αυτής της μελέτης υποδηλώνουν ότι υπάρχουν φυσικά φαινόμενα που οι τρέχουσες επιστημονικές μέθοδοι δεν μπορούσαν μέχρι τώρα να διερευνήσουν ή να εξηγήσουν πλήρως.

Τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες οι επιστήμονες που εργάστηκαν ώστε να αποδείξουν τα κλινικά οφέλη της ομοιοπαθητικής, προσπάθησαν να σπάσουν αυτό το «μυστικό κώδικα» ώστε να αποκαλύψουν το «σήμα» που μεταδίδεται από το υπερ-αραιωμένο φάρμακο, το οποίο μετατρέπει το διάλυμα σε βιολογικά δραστήριο και κατά συνέπεια μπορεί να θεραπεύει έναν άρρωστο οργανισμό. Τα τελευταία οκτώ χρόνια, μια ερευνητική ομάδα, η οποία εργάστηκε υπό την καθοδήγηση του Καθηγητή Γεωργίου Βυθούλκα και την ενδελεχή εργασία της επικεφαλής της ομάδας, Dr Camelia Grosan, PhD, κατάφερε να παράσχει πειστικά στοιχεία που αντικρούουν τον μακροχρόνιο σκεπτικισμό σχετικά με τα ομοιοπαθητικά φάρμακα, χρησιμοποιώντας ένα συνδυασμό προηγμένων τεχνικών όπως το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο (TEM), τη φασματοσκοπία Raman και τους αλγόριθμους “βαθιάς μάθησης” (Deep Learning).

Η προαναφερόμενη έρευνα επικεντρώθηκε στην αξιολόγηση των μορφολογικών χαρακτηριστικών των πολύ αραιωμένων διαλυμάτων χρυσού (Aurum Met) που παρασκευάστηκαν τόσο σε αιθανόλη όσο και σε υδατικές βάσεις, σε τρία διαφορετικά επίπεδα δυναμοποίησης (6C, 30C και 200C). Τα ευρήματα που παρουσιάζονται σε αυτή την έρευνα θέτουν οριστικά τέλος στη συζήτηση, σχετικά με την δράση των υπερ-αραιωμένων δυναμοποιήσεων. Τα αποτελέσματα που επιτεύχθηκαν υπόσχονται διάφορες πρακτικές εφαρμογές, εκτός από την δυνατότητα κατανόησης του μηχανισμού δράσης των ομοιοπαθητικών φαρμάκων.

Πέρα από τον θετικό αντίκτυπο που θα έχει αυτή η έρευνα στο επιστημονικό και ηθικό μέρος αυτού του φαινομένου, υπάρχουν και άλλα οφέλη. Οι συγγραφείς προτείνουν να χρησιμοποιηθεί αυτό το σύστημα με τα τρία διαφορετικά αναλυτικά εργαλεία για την αξιολόγηση των ομοιοπαθητικών παρασκευασμάτων. Αυτό θα αποτελέσει ένα πολύτιμο εργαλείο για τον ποιοτικό έλεγχο του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, επιτρέποντας στους φαρμακοποιούς να επαληθεύσουν ότι τα ομοιοπαθητικά φάρμακα έχουν προετοιμαστεί σωστά – κάτι που μέχρι πρότινος δεν ήταν δυνατό. Συνολικά, η έρευνα παρέχει πολύ σημαντικές γνώσεις σχετικά με τη δράση των ομοιοπαθητικών φαρμάκων και δίνει μια νέα διάσταση στην αντιμετώπιση αυτής της θεραπευτικής από την επιστημονική κοινότητα.

Πηγή: Το Βήμα

Τόσο οι ευρωπαϊκές όσο και οι αμερικανικές οδηγίες (guidelines) συστήνουν τη μείωση της κατανάλωσης νατρίου κάτω από 2,3 γραμμάρια ημερησίως, που αντιστοιχεί σε 5-6 γραμμάρια αλατιού (εννοείται αυτό που περιλαμβάνεται στις τροφές, μαζί με αυτό που προστίθεται). Οι οδηγίες μάλιστα της Αμερικανικής Καρδιολογικής Εταιρείας συστήνουν ημερήσια λήψη νατρίου κάτω από 1,5 γραμμάρια, δηλαδή κάτω από 3-3,5 γραμμάρια αλατιού. Το 99.2% όμως του παγκόσμιου πληθυσμού καταναλώνει περισσότερα από 2 γραμμάρια νατρίου ημερησίως και το 100% πάνω από το 1,5 γραμμάρια, που η ίδια συστήνει. Η μέση κατανάλωση νατρίου στις περισσότερες χώρες υπολογίζεται στα 4 γραμμάρια νατρίου, δηλαδή 9-12 γραμμάρια αλατιού ημερησίως.

Δύο δημοσιεύσεις του 2014 και ένα άρθρο σύνταξης στο New England Journal of Medicine ήρθαν να ανατρέψουν τις επίσημες οδηγίες για τη σχέση της κατανάλωσης αλατιού με την υπέρταση και τα καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια.

Η μελέτη PURE (Prospective Urban Rural Epidemiology study) αποτελεί τη μεγαλύτερη μέχρι σήμερα επιδημιολογική μελέτη, που προσπάθησε να υπολογίσει την σχέση της κατανάλωσης νατρίου και καλίου με την υπέρταση, αλλά και τα καρδιακά και αγγειακά (κυρίως εγκεφαλικά) επεισόδια. Πραγματοποιήθηκε σε 17 χώρες με διάφορες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, τόσο σε αστικούς όσο και αγροτικούς πληθυσμούς. Περισσότερα από 100.000 άτομα από τον γενικό πληθυσμό, ηλικίας 30-70 χρονών, παρακολουθήθηκαν για διάστημα 3,7 ετών.

Τα αποτελέσματα της πρώτης δημοσίευσης από τη μελέτη PURE έδειξαν ότι σε μικρή (κάτω από 3 γραμμάρια) ή μέτρια (3-6 γραμμάρια) κατανάλωση, η αρτηριακή πίεση ελάχιστα επηρεάζεται στο γενικό πληθυσμό, ενώ αυξάνει σημαντικά σε μεγάλη (πάνω από 7 γραμμάρια) πρόσληψη νατρίου, ιδιαίτερα σε υπερτασικούς και ηλικιωμένους (1).

Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα αποτελέσματα της δεύτερης δημοσίευσης από τη μελέτη PURE. Τον χαμηλότερο κίνδυνο θανάτου, καρδιακών συμβάντων και εγκεφαλικών επεισοδίων, είχαν τα άτομα με μέτρια κατανάλωση νατρίου (3-6 γραμμάρια). Τα άτομα με μεγάλη κατανάλωση νατρίου (μεγαλύτερη από 7 γραμμάρια ημερησίως) εμφάνισαν μεγαλύτερο κίνδυνο καρδιαγγειακών επεισοδίων και θανάτου κατά 15%. Το εντυπωσιακό εύρημα της μελέτης είναι πως τα άτομα με χαμηλή πρόσληψη νατρίου (μικρότερη των 3 γραμμαρίων ημερησίως) είχαν ακόμα μεγαλύτερη αύξηση στον κίνδυνο θανάτου, καρδιακών και εγκεφαλικών επεισοδίων (27%)! Αντίθετα, η υψηλή πρόσληψη καλίου, συνήθως από φρούτα και λαχανικά, συσχετίζεται με μικρότερο κίνδυνο καρδιοαγγειακού θανάτου και αντισταθμίζει σε μεγάλο βαθμό την αυξημένη πρόσληψη νατρίου (2).

Το άρθρο σύνταξης του New England Journal of Medicine προτείνει να ληφθούν σοβαρά υπόψη τα συμπεράσματα αυτών των δύο μελετών, καθώς δεν έχουμε αποδείξεις για την ασφάλεια της διατροφής με τόσο χαμηλή περιεκτικότητα σε νάτριο που συστήνουν οι κατευθυντήριες οδηγίες. Αναφέρει μάλιστα τη γνωμοδότηση προς το κογκρέσο πριν ένα χρόνο του αμερικανικού Institute of Medicine (IOM) πως οι συστάσεις των κατευθυντήριων οδηγιών για μείωση της πρόσληψης νατρίου κάτω από το όριο των 2,3 γραμμαρίων την ημέρα δεν έχουν επιστημονική τεκμηρίωση και πιθανόν εκθέτουν τον γενικό πληθυσμό, αλλά και τους υπερτασικούς και τους αρρώστους με καρδιακή ανεπάρκεια, σε κίνδυνο. Τέλος, προτείνει τη διενέργεια προοπτικής τυχαιοποιημένης μελέτης, για την οριστική απάντηση στο ερώτημα πόσο νάτριο και κατ’ επέκταση αλάτι πρέπει να προσλαμβάνεται με τη διατροφή (3).

Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2014 στο American Journal of Hypertension ανέλυσε δεδομένα από 8.670 Γάλλους ενήλικες και διαπίστωσε ότι η κατανάλωση αλατιού δεν συσχετίστηκε με συστολική αρτηριακή πίεση σε άνδρες ή γυναίκες μετά τον έλεγχο για παράγοντες όπως η ηλικία (4).

Γιατί όχι; Μια εξήγηση, γράφουν οι συγγραφείς, είναι ότι η σύνδεση που όλοι υποθέτουμε μεταξύ του αλατιού και της αρτηριακής πίεσης είναι «υπερβολική» και «πιο περίπλοκη από ό, τι πίστευαν κάποτε». Πρέπει να σημειωθεί, ωστόσο, ότι παρόλο που η μελέτη δεν διαπίστωσε στατιστικά σημαντική σχέση μεταξύ της αρτηριακής πίεσης και του νατρίου στη διατροφή, αυτοί οι ασθενείς που ήταν υπερτασικοί κατανάλωναν πολύ περισσότερο αλάτι από εκείνους χωρίς υπέρταση – κάτι που δείχνει, όπως έχουν δείξει και άλλες έρευνες, ότι το αλάτι επηρεάζει τους ανθρώπους διαφορετικά.

Όσο για τους παράγοντες που φάνηκε να επηρεάζουν την αρτηριακή πίεση, η κατανάλωση αλκοόλ, η ηλικία και, κυρίως, ο Δείκτης Μάζας Σώματος (ΒΜΙ) συνδέθηκε έντονα με άνοδο της αρτηριακής πίεσης. Η κατανάλωση περισσότερων φρούτων και λαχανικών συνδέθηκε σημαντικά με πτώση της αρτηριακής πίεσης. «Η διακοπή της αύξησης του βάρους πρέπει να είναι ο πρώτος στόχος στον γενικό πληθυσμό για την αντιμετώπιση της επιδημίας υπέρτασης», έγραψαν οι συγγραφείς της μελέτης.

Μια άλλη έρευνα για την ανίχνευση του ρόλου του νατρίου στην υπέρταση παρουσιάστηκε στις 25 Απριλίου του 2017 στη συνάντηση Experimental Biology, που πραγματοποιήθηκε στο Σικάγο (5). Η ερευνητής Lynn L. Moore, αναπληρώτρια καθηγήτρια ιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Βοστώνης στη Μασαχουσέτη, ολοκλήρωσε τη μελέτη με την ομάδα της.

Η Moore και η ομάδα της έλαβαν δεδομένα από 2.632 άντρες και γυναίκες ηλικίας μεταξύ 30 και 64 ετών, οι οποίοι συμμετείχαν στη μελέτη Framingham Offspring Study – ένα παρακλάδι της Framingham Heart Study. Όλοι οι συμμετέχοντες είχαν φυσιολογική αρτηριακή πίεση κατά την έναρξη της δοκιμής. Κατά τη διάρκεια της περιόδου παρακολούθησης των 16 ετών, οι ερευνητές παρατήρησαν ότι οι συμμετέχοντες που κατανάλωναν λιγότερο από 2.500 χιλιοστόγραμμα (milligrams) νατρίου κάθε μέρα είχαν υψηλότερη αρτηριακή πίεση από εκείνους που κατανάλωναν υψηλότερες ποσότητες νατρίου.

Τα αποτελέσματα φαίνονται αντίθετα. Όπως γράφουν οι συγγραφείς: «Ενώ αναμενόταν η πρόσληψη νατρίου να συσχετιστεί θετικά τόσο με συστολική αρτηριακή πίεση όσο και με διαστολική αρτηριακή πίεση, βρέθηκε το αντίθετο». Παρόλο που τα ευρήματα φαίνεται να έρχονται σε αντίθεση με το status quo, συμβαδίζουν με άλλες πρόσφατες μελέτες που κάνουν παρόμοιες ερωτήσεις. Η έρευνα έχει δείξει ότι υπάρχει μια «σχέση σχήματος J» μεταξύ καρδιαγγειακού κινδύνου και νατρίου. Αυτό σημαίνει ότι οι δίαιτες με χαμηλή περιεκτικότητα σε νάτριο και οι δίαιτες με υψηλή περιεκτικότητα σε νάτριο ενέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο καρδιακής νόσου. Πολλοί άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται στη μέση αυτής της καμπύλης, όπου ο καρδιαγγειακός κίνδυνος είναι στο χαμηλότερο.

Η Moore ανέφερε: «Δεν είδαμε καμία ένδειξη ότι μια δίαιτα χαμηλότερη σε νάτριο είχε μακροπρόθεσμες ευεργετικές επιδράσεις στην αρτηριακή πίεση. Τα ευρήματά μας προσθέτουν σε αυξανόμενες ενδείξεις ότι οι τρέχουσες συστάσεις για πρόσληψη νατρίου μπορεί να είναι λανθασμένες».

Η σημασία του διαιτητικού καλίου υπογραμμίζεται επίσης σε αυτή τη μελέτη. Η ομάδα διαπίστωσε ότι τα άτομα με τη χαμηλότερη αρτηριακή πίεση ήταν εκείνα που είχαν την υψηλότερη πρόσληψη νατρίου και καλίου. Αντίθετα, εκείνοι με την υψηλότερη αρτηριακή πίεση είχαν τη χαμηλότερη πρόσληψη νατρίου και καλίου. Η Moore λέει: «Αυτή η μελέτη και άλλες επισημαίνουν τη σημασία των υψηλότερων προσλήψεων καλίου, ιδίως, στην αρτηριακή πίεση και πιθανώς και στα καρδιαγγειακά αποτελέσματα».

Παρόμοια αποτελέσματα παρατηρήθηκαν επίσης όταν αναλύθηκαν οι προσλήψεις μαγνησίου και ασβεστίου. Τα υψηλότερα επίπεδα συνδέθηκαν με τη χαμηλότερη αρτηριακή πίεση και το αντίστροφο.

Οι συγγραφείς κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι: «Αυτά τα μακροπρόθεσμα δεδομένα από τη Μελέτη Framingham δεν παρέχουν υποστήριξη για τη μείωση της πρόσληψης νατρίου σε υγιείς ενήλικες σε λιγότερο από 2,3 γραμμάρια την ημέρα, όπως συνιστάται. Αυτή η μελέτη υποστηρίζει το εύρημα μιας σαφούς αντίστροφης σχέσης μεταξύ του καλίου, του μαγνησίου και του ασβεστίου και της αλλαγής της αρτηριακής πίεσης με την πάροδο του χρόνου».

Η Moore θέλει η μελέτη της να διαδραματίσει ρόλο στην αλλαγή των διαιτητικών αποφάσεων σε όλες τις ΗΠΑ. Λέει: «Ελπίζω ότι αυτή η έρευνα θα βοηθήσει να επαναπροσδιορίσει τις τρέχουσες Διατροφικές Οδηγίες για τους Αμερικανούς στη σημασία της αύξησης της πρόσληψης τροφών πλούσιων σε κάλιο, ασβέστιο και μαγνήσιο για τον σκοπό της διατήρησης μιας υγιούς αρτηριακής πίεσης».

Η Moore καθιστά επίσης σαφές ότι μπορεί να υπάρχουν ορισμένα άτομα που είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα στο νάτριο και τα οποία, επομένως, μπορούν να επωφεληθούν από τη μείωση του αλατιού στη διατροφή τους. Ίσως στο μέλλον, οι μέθοδοι ανίχνευσης ευαισθησίας στο αλάτι θα μπορούσαν να βοηθήσουν στον προσδιορισμό των ατόμων που πρέπει να είναι πιο προσεκτικά.

Καθώς περισσότερες μελέτες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο ρόλος του νατρίου στην υπέρταση είναι λιγότερο ζωτικός από ό, τι πιστεύεται, οι διατροφικές συστάσεις είναι σίγουρο ότι θα αλλάξουν σύμφωνα με τα ευρήματα.

Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2017 στο The American Journal of Medicine αμφισβητεί την άποψη ότι το αλάτι προκαλεί αρτηριακή πίεση. Οι ερευνητές της μελέτης αναφέρουν: «Για δεκαετίες η ιδέα ότι η υπερβολική κατανάλωση αλατιού (NaCl) οδηγεί σε υπέρταση έχει παραμείνει. Ωστόσο, αυτή η ιδέα βασίζεται σε γνώμη, όχι σε επιστημονικές αποδείξεις. Παρ’ όλα αυτά, κάθε οργανισμός υγείας και ιατροί σε όλο τον κόσμο συμβουλεύουν τον περιορισμό του αλατιού, ειδικά σε υπερτασικούς ασθενείς. Το παρόν άρθρο αξιολόγησης δείχνει ότι η κατανάλωση δίαιτας με υψηλή περιεκτικότητα σε αλάτι δεν είναι η αιτία της υπέρτασης και ότι υπάρχουν και άλλοι παράγοντες, όπως τα πρόσθετα σάκχαρα, τα οποία είναι αιτιολογικά για την πρόκληση υπέρτασης και καρδιαγγειακών παθήσεων» (6).

Βιβλιογραφία
1. O’Donell MJ, Mente A, Rangarajan S, et al. Association of urinary sodium and potassium excretion with blood pressure. N Engl J Med 2014; 371:601-611.
2. O’Donell MJ, Mente A, Rangarajan S, et al. Urinaty sodium and patassium excretion, mortality, and cardiovascular events. N Engl J Med 2014; 371:612-623.
3. Oparil S. Low sodium intake: Cardiovascular health benefit or risk? N Engl J Med 2014; 371:677-679.
4. Lelong H, Galan P, Kesse-Guyot E, et al. Relationship Between Nutrition and Blood Pressure: A Cross-Sectional Analysis from the NutriNet-Santé Study, a French Web-based Cohort Study. American Journal of Hypertension, 2015, 28, 3, 362–371.
5. Newman T. High blood pressure: Sodium may not be the culprit. Medical News Today. April 25, 2017.
6. DiNicolantonio JJ, Mehta V, O’Keefe JH. Is salt a culprit or an innocent bystander in hypertension? A hypothesis challenging the ancient paradigm. The American Journal of Medicine. 2017, 130, 893-899.

Ο Μάριος Δημόπουλος γεννήθηκε το 1975 στον Πειραιά. Σπούδασε αρχικά φιλολογία με ειδικότητα στη γλωσσολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Στη συνέχεια λόγω του ενδιαφέροντός του στις φυσικές και εναλλακτικές θεραπείες σπούδασε στο εξωτερικό διατροφολογία και φυσικοπαθητική (naturopathy). Έχει ειδικευθεί στη χρήση διατροφικών συμπληρωμάτων και εστιάζει την έρευνά του στην πρόληψη των ασθενειών με σωστή διατροφή, με χορήγηση βιταμινών, μετάλλων και αντιοξειδωτικών ουσιών υπό μορφή διατροφικών συμπληρωμάτων και με χορήγηση φαρμακευτικών φυτών και βοτάνων. Είναι καθηγητής διατροφολογίας στη σχολή Natural Health Science (Ελλάδα), όπου διδάσκει για τα διατροφικά συμπληρώματα σε φαρμακοποιούς, διαιτολόγους, διατροφολόγους και εναλλακτικούς θεραπευτές. Ο Μάριος Δημόπουλος έχει γράψει 36 βιβλία για θέματα υγείας. Εδώ το πλήρες βιογραφικό του.

Ποια είναι η κατάσταση των Ελλήνων εναλλακτικών θεραπευτών σήμερα;

Ως γνωστόν στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα μετά την ψευτοπανδημία και τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, υπάρχει μια στροφή του πληθυσμού προς τις εναλλακτικές θεραπευτικές τέχνες. Οι απλοί άνθρωποι, απεγνωσμένοι τώρα πια από την άσκηση της επίσημης Ιατρικής, στρέφονται κατά χιλιάδες προς τους εναλλακτικούς θεραπευτές. Οι εναλλακτικές θεραπευτικές τέχνες οι οποίες επιλέγονται από τους ασθενείς είναι, κατά σειρά συχνότητας, η Ομοιοπαθητική, ο Βελονισμός, η Βοτανοθεραπεία, η Διατροφή, η Μαλαξοθεραπεία (ρεφλεξολογία, shiatsu, κ.α.) και άλλες.

Και βέβαια τα αποτελέσματα είναι καλά και οι ασθενείς μένουν ευχαριστημένοι. Και αποδεικνύεται ότι οι εναλλακτικές θεραπευτικές τέχνες είναι πιο ασφαλείς και πιο αποτελεσματικές από την επίσημη δυτική Ιατρική, η οποία με τα φάρμακα, τις εγχειρήσεις και τα εμβόλιά της, προκαλεί πλήθος θανάτων. Χωρίς υπερβολή θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο σύγχρονος άνθρωπος στον Δυτικό κόσμο, τώρα πια πεθαίνει πιο συχνά από ιατρογενή αίτια παρά από φυσικά. Αυτοί που έχουν ελπίδες επιβίωσης το έχουν καταλάβει αυτό. Η ελπίδα στην Ιατρική βρίσκεται στην εναλλακτική Ιατρική και στους εναλλακτικούς θεραπευτές.

Η προσφορά των εναλλακτικών θεραπευτών σε μια δύσκολη στιγμή για την Ελλάδα (υπογεννητικότητα) και την ανθρωπότητα γενικότερα (μαζική εξόντωση πληθυσμού), είναι πολύ μεγάλη και σπουδαία, παρ’ όλα αυτά δεν έχουν καμία επαγγελματική κατοχύρωση και αναγνώριση. Παρά το γεγονός ότι τα δεδομένα στον χώρο της υγείας και της περίθαλψης έχουν αλλάξει άρδην τα τελευταία χρόνια, το νομοθετικό πλαίσιο παραμένει απαρχαιωμένο και προσκολλημένο στην εξυπηρέτηση γιατρών και φαρμακοβιομηχάνων.

Σε πρόσφατη ερώτηση στην Βουλή από βουλευτίνα και αξιέπαινη για αυτά που τόλμησε να πει, η αποστομωτική απάντηση του Υπουργού Υγείας για τους εναλλακτικούς θεραπευτές, είναι ότι αυτό είναι θέμα το οποίο αφορά το Κ.Ε.Σ.Υ.. και ότι «εγώ σαν Υπουργός Υγείας θα κάνω ότι μου πει το Κ.Ε.Σ.Υ.»

Το Κ.Ε.Σ.Υ. είναι το κεντρικό συμβούλιο Υγείας το οποίο αποτελείται από γιατρούς – εκπροσώπους συμφερόντων της φαρμακοβιομηχανίας. Δηλαδή από ανθρώπους αντιθέτων συμφερόντων με τους εναλλακτικούς θεραπευτές. Δηλαδή από εκείνους που έχουν κάθε λόγο να μην κατοχυρωθούν και αναγνωρισθούν οι εναλλακτικοί θεραπευτές. Αυτούς που εξαφάνισαν τους παραδοσιακούς Έλληνες θεραπευτές (με δικαστήρια, κ.α.) και ισοπέδωσαν την Παραδοσιακή Ελληνική Ιατρική. Μας ζητάει ο Υπουργός Υγείας λοιπόν να δεχθούμε ότι τα πρόβατα πρέπει να τα φυλάει ο λύκος.

Σαφώς εμείς οι εναλλακτικοί θεραπευτές στην Ελλάδα, δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε ούτε από το Κ.Ε.Σ.Υ. ούτε από το Υπουργείο Υγείας, ούτε από την Ελληνική Πολιτεία.

Πρέπει μονάχοι μας να βρούμε έναν τρόπο αυτοοργάνωσης, αυτοαναγνώρισης και αυτοκατοχύρωσης. Αλλά για να συμβεί κάτι τέτοιο πρέπει να ενωθούμε.

Και ποια είναι η κατάσταση των εναλλακτικών θεραπευτών ως προς την ενοποίηση και αυτοοργάνωση;

Η κατάσταση βέβαια ως προς την ενοποίηση και άρα την ενδυνάμωση της διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας, είναι για γέλια και για κλάματα. Οι ομοιοπαθητικοί έχουν το δικό τους μαγαζί και ούτε θέλουν να γνωρίζουν τίποτα για όλους τους άλλους. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τους βελονιστές. Στην πραγματικότητα μέσα στους κόλπους των εναλλακτικών θεραπευτών όλοι είναι εναντίον όλων. Οι ομοιοπαθητικοί ενάντια στους βελονιστές. Οι βελονιστές γιατροί ενάντια στους βελονιστές μη γιατρούς. Μια ατέρμονη αντιπαλότητα και ένας εξωφρενικός ανταγωνισμός διέπει τις σχέσεις των εναλλακτικών θεραπευτών μεταξύ τους. Καμία πιθανότητα συνεννόησης, επικοινωνίας και ενδεχομένως συνεργασίας μεταξύ των εναλλακτικών θεραπευτών δεν διαφαίνεται ότι μπορεί να συμβεί. Παρ’ όλα αυτά όλους εμάς τους σκληρά ανταγωνιζόμενους εναλλακτικούς θεραπευτές, υπάρχουν πράγματα που μας συνδέουν και οπωσδήποτε πρέπει να τα εντοπίσουμε και ενδεχομένως να τα αξιοποιήσουμε. Πρώτα απ’ όλα μας συνδέει το γεγονός ότι έχουμε αναπτύξει μια απέχθεια απέναντι στο επίσημο ιατρικό σύστημα. Δεύτερον ότι προσπαθούμε να σταθούμε σαν επαγγελματίες και να επιβιώσουμε χρησιμοποιώντας άλλα θεραπευτικά εργαλεία πέρα απ’ αυτά που επιτρέπει το επίσημο ιατρικό σύστημα. Βοηθάμε συνήθως τους ασθενείς μας, οι οποίοι μας εμπιστεύονται και μας ακολουθούν, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν παύουμε να είμαστε οι παρίες της ιατρικής σήμερα, περιθωριοποιημένοι σε μια ιδιότυπη κατάσταση νόμιμης παρανομίας.

Εκείνο όμως το οποίο είναι πιο σημαντικό απ’ όλα και από το οποίο δυστυχώς απέχουμε πολύ στο να το συνειδητοποιήσουμε, είναι το γεγονός ότι όλοι εμείς οι εναλλακτικοί θεραπευτές, είμαστε οι ζωντανοί συνεχιστές της ιατρικής παράδοσης των προγόνων μας, δηλαδή της Παραδοσιακής Ελληνικής Ιατρικής.

Μπορεί ν’ ασκούμε τον Βελονισμό ακολουθώντας την Παραδοσιακή Κινέζικη Ιατρική ή την Ayurveda ακολουθώντας την Παραδοσιακή Ινδική Ιατρική, παρ’ όλα αυτά δεν είμαστε οι συνεχιστές της Παραδοσιακής Κινέζικης ή Ινδικής Ιατρικής, αλλά οι συνεχιστές της Παραδοσιακής Ελληνικής Ιατρικής που για ιδιαίτερους ιστορικούς λόγους αντί να μάθουμε την Ιατρική του Ιπποκράτη, όταν αντιδράσαμε στο επίσημο ιατρικό σύστημα, μάθαμε Βελονισμό και Ayurveda. Αυτά όμως δεν μας καθιστούν Κινέζους ή Ινδούς. Ασκώντας την τέχνη της θεραπείας στην Ελλάδα και μιλώντας την Ελληνική γλώσσα, αναγκαστικά συμπορευόμαστε με τον Απόλλωνα, τον Ασκληπιό, τον Ιπποκράτη, τον Γαληνό, τον Αγάπιο, και όλους τους υπόλοιπους λαϊκούς θεραπευτές οι οποίοι κουβαλούν την κληρονομιά του Ιπποκράτη. Αυτή την ίδια κληρονομιά κουβαλάμε και όλοι εμείς οι Έλληνες εναλλακτικοί θεραπευτές, η ελπίδα της Ελλάδος και του κόσμου.

Και εμείς λοιπόν οι Έλληνες εναλλακτικοί θεραπευτές, το μοναδικό ελπιδοφόρο φως στη ζοφερή πραγματικότητα του επίσημου ιατρικού συστήματος, σπαρασσόμαστε από έριδες, αδελφοκτόνα μίση, ζηλοφθονία, χωριστικότητα. Ως πότε αδέλφια θα ακολουθούμε το πεπρωμένο της Ελλάδος, ως προς τον διχασμό και τον εμφύλιο πόλεμο;

Ενώ βρισκόμαστε στην ίδια όχθη, με αρχαίο καθοδηγητή τον Ιπποκράτη και απέναντι από το επίσημο ιατρικό σύστημα, δεν μπορούμε να δούμε ούτε την σύνδεσή μας με τον Ιπποκράτη, ούτε την ανάγκη της ενότητας μεταξύ μας.

Δύο θέματα λοιπόν νομίζω ότι πρέπει ν’ απασχολήσουν τους Έλληνες εναλλακτικούς θεραπευτές άμεσα:

1^ον: Η ανάγκη σύνδεσης με τον Ιπποκράτη και η ιστορική συνέχεια της Παραδοσιακής Ελληνικής Ιατρικής, με ενσαρκωτές τους σύγχρονους εναλλακτικούς θεραπευτές.

2^ον : Η ανάγκη ενότητας όλων όσων βρίσκονται στην ίδια όχθη γιατρών, μη γιατρών θεραπευτών, βελονιστών, ομοιοπαθητικών, ρεφλεξολόγων. Η ανάγκη παραμερισμού των διαφορών και η εστίαση σ’ αυτά που μας ενώνουν και όχι σ’ αυτά που μας χωρίζουν.

Ο Αλέξανδρος Τηλικίδης γεννήθηκε το 1966 στην Αθήνα. Αποφοίτησε απ' την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Πατρών το 1991. Πήρε τον τίτλο Ιατρικής ειδικότητας, ως φυσίατρος το 2001, απ' το Ασκληπιείο της Βούλας. Απ' το 1994 και ενώ βρισκόταν ήδη στην Κίνα με ετήσια κρατική υποτροφία, άρχισε να ασχολείται με τα Κινέζικα Βότανα. Την ίδια χρονιά άρχισε να διαβάζει τα Άπαντα του Ιπποκράτους και να μυείται μέσω της μελέτης αυτής, στην Αρχαία Ελληνική σκέψη. Το 1999 άρχισε να τα διδάσκει στην Ελλάδα, ενώ επίσης εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο: "Η Βασική Θεωρία της Παραδοσιακής Κινέζικης Ιατρικής". Το 2011 εξέδωσε το δεύτερο του βιβλίο: "Ο ελληνικός βελονισμός". Το 2014 εξέδωσε το τέταρτό του βιβλίο: "Η βασική θεωρία της αρχαίας ελληνικής ιατρικής, μέρος Α".