Οι 1000 Πρώτες Μέρες
Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε ότι η ανησυχία είναι πολύ δικαιολογημένη και κατανοητή, καθώς οι πρώτες 1000 μέρες στη ζωή του ανθρώπου είναι μια μοναδική ευκαιρία για την υγεία του στο μέλλον: στην παιδική και ενήλικη ζωή του. Αυτό αναγνωρίζεται από την επιστήμη, που αναφέρει ότι οι πρώτες 1000 μέρες που αφορούν την περίοδο από τη σύλληψη μέχρι και τα δεύτερα γενέθλια του μωρού είναι μια περίοδος ταχύτατης ανάπτυξης και σημαντικών εξελίξεων. Είναι μια εποχή στη ζωή του ανθρώπου που η σωματική και διανοητική του ανάπτυξη βρίσκονται στο υψηλότερο ποσοστό που θα βρεθούν ποτέ στη διάρκεια της ζωής του.
Έτσι λοιπόν αποδεικνύεται ότι η διατροφή κατά τις Πρώτες 1000 Ημέρες δεν επηρεάζει μόνο βραχυπρόθεσμα την υγεία του μωρού, αλλά έχει και μια ισχυρή επίδραση στη μακροπρόθεσμη υγεία του, κατά την ενήλικη ζωή του. Οι διατροφικές επιλογές κατά τις Πρώτες 1000 Ημέρες επηρεάζουν τον κίνδυνο εμφάνισης μη μεταδοτικών ασθενειών όπως παχυσαρκία, ελλιπή ανάπτυξη, διαβήτη, αλλεργίες και καρδιοπάθεια στην πορεία της ζωής του παιδιού. 
Και οι γονείς αναλαμβάνουμε να φροντίσουμε τη διατροφή των μικρών αυτών ανθρώπων που με τη βοήθειά μας και μετά από μια περίοδο εξάρτησης που διαρκεί περίπου 14 έτη θα φτάσουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Αντίθετα με ό,τι πιστεύουν πολλοί ότι δηλαδή, η σίτιση είναι ένστικτο και απλά συμβαίνει αυθόρμητα, η αλήθεια είναι ότι το φαγητό είναι μια συμπεριφορά η οποία μαθαίνεται και εκπαιδεύεται. Έχει τρία μέρη: το παιδί, τον τροφό (αυτόν που ταΐζει) και το περιβάλλον που αλληλοεπιδρούν συνέχεια.
Πολλές φορές η διαδικασία κυλάει απλά, ομαλά και αυθόρμητα, ενώ άλλες φορές όχι. Το φαγητό μετατρέπεται ένα πεδίο μάχης όπου το παιδί γίνεται «δύσκολο» με το φαγητό. Αυτό προκαλεί μεγάλη ανησυχία στους γονείς και στη συνέχεια το άγχος τους οδηγεί σε λάθος τακτικές και μεθόδους. Κάπως έτσι συνήθως το πρόβλημα διαιωνίζεται ή χειροτερεύει.
Περί αυτού είναι και το συγκεκριμένο άρθρο που δεν θα αναφερθούμε στο τι πρέπει να τρώει το παιδί. Θεωρώ αυτονόητο και προφανές ότι οι τροφές που προσφέρουμε στα παιδιά πρέπει να είναι θρεπτικές, κατάλληλα προετοιμασμένες και όσο το δυνατόν λιγότερο επεξεργασμένες.
Βλέπεις η σίτιση είναι μια από τις πιο σημαντικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ παιδιού και γονέα. Όχι μόνο τον πρώτο χρόνο της ζωής, αλλά και αργότερα. Επιδρά καταλυτικά στην σωματική ανάπτυξη, την επικοινωνία, την κοινωνικοποίηση, το μοίρασμα των αξιών, την εκπαίδευση, την χαλάρωση, το παιχνίδι και την συνολική ποιότητα ζωής.
Όμως το τάισμα συχνά γίνεται στίβος προπόνησης όπου ο γονέας και το παιδί αναδιαρθρώνουν τη σχέση τους. Εξερευνούν τα όριά τους και παίζουν στο εκκρεμές μεταξύ εξάρτησης «με ταΐζουν» και ανεξαρτησίας «τρώω μόνος μου».

Οι δυσκολίες στο φαγητό…
Οι δυσκολίες που περιλαμβάνουν άρνηση σίτισης, τροφική επιλεκτικότητα ή ανάρμοστες συμπεριφορές στη διάρκεια του φαγητού παρατηρούνται σε ένα ποσοστό 35% - 45% σε παιδιά τυπικού πληθυσμού και 30%-80% σε παιδιά με αναπτυξιακά προβλήματα.
Η επιλεκτικότητα που θα αναφερθούμε είναι ίσως η πιο συχνή, κοινή και «άκακη» προβληματική συμπεριφορά. Ένα παιδί που είναι επιλεκτικό μπορεί να βασίζει την επιλεκτικότητά του σε πολλά πράγματα όπως η ποικιλία, η υφή, η οσμή, η παρουσίαση ή ακόμη και ο ήχος που παράγει η τροφή μέσα στο στόμα. Στο 60% των περιπτώσεων οφείλεται σε αλληλεπίδραση ενδογενών, αναπτυξιακών, βιολογικών και περιβαλλοντικών παραγόντων όμως πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Συνήθως με μια παρέμβαση στο περιβάλλον και τον τροφό έχουμε πολύ καλά αποτελέσματα. Αυτό βέβαια εφόσον η φυσιολογία του παιδιού το επιτρέπει, δηλαδή, δεν υπάρχει παθογένεια.
Ας απαντήσουμε λοιπόν επιγραμματικά σε βασικές ερωτήσεις που γίνονται από γονείς που ανησυχούν:

-Πότε οι γονείς θα πρέπει να ζητήσουν βοήθεια

• Όταν αποτυγχάνουν να κάνουν την εισαγωγή στερεών τροφών και το παιδί δεν σιτίζεται αυτόνομα ή δεν έχει δεξιότητες ανάλογες της ηλικίας του.
• Αν τα γεύματα διαρκούν πολύ ή είναι δύσκολα με γκρίνια, καυγάδες και συχνές διακοπές.
• Όταν το διαιτολόγιο είναι πολύ περιορισμένο, το παιδί τρώει 5-8 τροφές συγκεκριμένες.
• Όταν υπάρχει άρνηση /νεοφοβία και έντονο άγχος με το φαγητό.

-Σε ποιον απευθύνονται οι γονείς που έχουν ανησυχία με τη διατροφή του παιδιού

Τα προβλήματα της σίτισης συνήθως αντιμετωπίζονται μέσω μιας ομαδικής διεπιστημονικής προσέγγισης. Η ομάδα αυτή περιλαμβάνει τον γιατρό του παιδιού, εξειδικευμένο λογοθεραπευτή, εργοθεραπευτή, διατροφολόγο και σε κάποιες περιπτώσεις ψυχολόγο και αναπτυξιολόγο. Σημαντικό είναι πριν την παρέμβαση και εφαρμογή οποιασδήποτε στρατηγικής να εξασφαλίσουμε ότι έχουμε εντοπίσει οποιαδήποτε υποκείμενη ιατρική πάθηση που μπορεί να συμβάλλει στις δυσκολίες της σίτισης.

-Τι δεν κάνουμε

• Δεν βάζουμε τιμωρία το παιδί που δεν τρώει και σίγουρα δεν το αφήνουμε νηστικό για να πεινάσει και να φάει αργότερα.
• Δεν πιέζουμε, απειλούμε, τιμωρούμε ή εκβιάζουμε. Αντίστοιχα δεν επιβραβεύουμε το παιδί επειδή τρώει.
• Δε δίνουμε υποσχέσεις για δώρα αν φάει και δεν τάζουμε πράγματα που έχουν σχέση με το φαγητό.
• Δεν παρακαλούμε, δεν υποσχόμαστε και δεν δίνουμε ανταλλάγματα. Θα επιβράβευες το παιδί σου επειδή πήγε στη τουαλέτα;
• Δεν βάζουμε αυστηρούς κανόνες και αποφεύγουμε την συζήτηση για το φαγητό με το παιδί ή με οικείους μπροστά του
• Δεν χρησιμοποιούμε συσκευές ή παιχνίδια για να αποσπάσουμε την προσοχή του στη προσπάθεια να το ταΐσουμε το γεύμα του και να καταφέρουμε να καταναλώσει όλη τη ποσότητα γεύματος που εμείς έχουμε αποφασίσει πως "πρέπει" να καταναλώσει.

 -Τι κάνουμε

• Επιτρέπουμε στο βρέφος να γνωρίσει την τροφή με όλες του τις αισθήσεις. Να την κοιτάξει, να τη μυρίσει, να την αγγίξει με τα χεράκια του, να ακούσει τον πρωτόγνωρο ήχο της καθώς θα την πετά στο πάτωμα και τελικά να τη γευτεί.
• Προσφέρουμε ποικιλία τροφών χωρίς να επηρεαζόμαστε από τις δικές μας προτιμήσεις. Δεν το πιέζουμε, του δίνουμε την επιλογή, με αγάπη και υπομονή. Προσφέρουμε με υπομονή λοιπόν τη τροφή, ξανά και ξανά. Έτσι και αλλιώς ένα παιδί μπορεί να την απορρίψει 19 (!) φορές μέχρι τελικά να τη δοκιμάσει για να την αποδεχτεί.
• Φροντίζουμε το περιβάλλον να είναι ήσυχο και ήρεμο, απενεργοποιούμε tablet και τηλεοράσεις και τρώμε παρέα με το παιδί μας. Του δείχνουμε ότι μασάμε αργά και το πόσο απολαμβάνουμε το φαγητό μας. (άλλωστε ξέρουμε τη σημασία του modeling στην ανάπτυξη των μικρών αυτών άνθρωπων που είναι δημιουργικοί, ευέλικτοι και εκπαιδεύσιμοι ).
• Ακούμε τα θέλω του βρέφους. Ο τροφός είναι υπεύθυνος ώστε τα σωστά φαγητά να έρθουν στο σπίτι, να είναι μαγειρεμένα όμορφα και να καταλήξουν σερβιρισμένα στο πιάτο του βρέφους. Το αν και το πόσο θα φάει είναι επιλογή του βρέφους.

Κλείνοντας να θέλω να θυμάστε ότι:

1. Το γεύμα είναι πρωτίστως μια κοινωνική συνδιαλλαγή. Ο χρόνος του γεύματος είναι χρόνος που περνάμε με το παιδί μας. Είναι μια πολύ σημαντική ώρα της ημέρας για εμάς, είναι ποιοτικός χρόνος για την οικογένεια. Φροντίζουμε να τον αξιοποιήσουμε!
2. Τα παιδιά, το καθένα από μόνο του, είναι ξεχωριστοί και ιδιαίτεροι άνθρωποι. Θα υπάρξουν τροφές που δεν θα τους αρέσουν και ίσως τις απορρίψουν.
3. Η σίτιση είναι η πιο σύνθετη ανθρώπινη λειτουργία. Είναι βασική ανθρώπινη συμπεριφορά και είναι ένα εξαιρετικό πεδίο που μπορούμε να προπονηθούμε ώστε να βοηθήσουμε αυτούς τους μικρούς ανθρώπους, τις «μηχανές» μάθησης να αναπτυχθούν… τρώγοντας! 

Η Μυλωνά Μυρτώ Μαρία γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981 και αποφοίτησε από το τμήμα Διατροφής της Θεσσαλονίκης το 2003.
Από το 2005 διατηρεί ιδιωτικό γραφείο στο Χαϊδάρι και εργάζεται ως διατροφολόγος και σύμβουλος προσωπικής ανάπτυξης (Wellness Coach) βοηθώντας άτομα και ομάδες να πετύχουν αλλαγές στον τρόπο ζωής τους (Lifestyle Medicine), ώστε να γίνουν πιο υγιείς και πιο ευτυχισμένοι. Η προσέγγιση  της είναι ολιστική και εστιάζει στους 7 τομής ευεξίας: Διατροφή, Άσκηση, Ενέργεια και Στρες, Βάρος, Πνευματική και Συναισθηματική Ευεξία, Υγεία, Ικανοποίηση Ζωής. Εργάζεται κάνοντας ατομικές και ομαδικές  συνεδρίες. Θεωρεί το επάγγελμά της συναρπαστικό, γιατί έχει την ευλογία να παρακολουθεί την πρόοδο, την αλλαγή και το ταξίδι μεταμόρφωσης των ανθρώπων και μέσα από αυτό η ευγνωμοσύνη που δέχεται, την ωθεί να  εξελίσσεται και η ίδια.  
Πάθος της η συνεχής προσωπική εξέλιξη και για αυτό η εκπαίδευση είναι μια διαδικασία που μέσα στα χρόνια δεν έχει σταματήσει. Το 2007 παρακολούθησε τέσσερις κύκλους σεμιναρίων ψυχολογίας για την παχυσαρκία και για τις διατροφικές διαταραχές στο Λονδίνο (National Center for Eating Disorders). Επίσης υπήρξε για ενάμισι χρόνο ενεργά διαιτολόγος στην  Μονάδα Εφηβικής Υγείας του νοσοκομείου Παίδων Αγλαΐα Κυριακού και έκτοτε παραμένει επιστημονικός συνεργάτης.
Εδώ η συνέχεια του βιογραφικού... 

Το ανθρώπινο μικροβίωμα εκφράζει το σύνολο των τρισεκατομμυρίων μικροοργανισμών (ιών, βακτηρίων και μυκήτων) που ζουν μέσα μας και γύρω μας, ξεπερνώντας κατά πολύ τον αριθμό των κυττάρων μας. Μπορούμε να μιλάμε λοιπόν για έναν υπερ-οργανισμό, μία παράξενη συμβίωση που περιλαμβάνει εμάς και τα μικρόβια που ζουν μαζί μας και επηρεάζουν όλες τις λειτουργίες μας.

Εδώ και δεκαετίες, έχει μελετηθεί ο ρόλος του μικροβιώματος στην υγεία και την ομαλή λειτουργία του εντέρου και είναι επίσης γνωστή η συμβολή του στην ανάπτυξη δυνατού ανοσοποιητικού. Η σημασία του γίνεται όλο και περισσότερο γνωστή όσο μαθαίνουμε νέα πράγματα γι’ αυτό. Ωστόσο, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς τα μικροσκοπικά μικρόβια στο έντερο συμβάλλουν καθημερινά στη γνωστική ικανότητα και τη λειτουργία του εγκεφάλου αλλά και στη συμπεριφορά.

Πρόκειται για μία αμφίδρομη πορεία: Το έντερο μέσα από ένα σύνθετο νευρωνικό χρησιμοποιεί το βακτηριακό οικοσύστημα για χάρη τόσο της σωματικής όσο και της ψυχολογικής ευεξίας. Τα βακτήρια του εντέρου παράγουν εκατοντάδες νευροχημικά στοιχεία που χρησιμοποιεί ο εγκέφαλος για τη ρύθμιση βασικών φυσιολογικών διαδικασιών, καθώς και νοητικών διεργασιών όπως η μάθηση, η μνήμη και η διάθεση. Ακριβώς όπως τα βακτήρια του εντέρου επηρεάζουν τον εγκέφαλο, έτσι και ο εγκέφαλος μπορεί να ασκήσει βαθιά επίδραση στο εντερικό μικροβίωμα. Μελέτες έχουν δείξει ότι το ψυχολογικό στρες ανατρέπει την μικροβιακή ισορροπία στο έντερο, καθιστώντας μας πιο ευάλωτους σε μολυσματικές ασθένειες και προκαλώντας μοριακές αντιδράσεις που στέλνουν πληροφορίες πίσω στο κεντρικό νευρικό σύστημα.

Τα τελευταία χρόνια, έχουν συγκεντρωθεί στοιχεία από μελέτες για το πώς τα βακτήρια του εντέρου μπορούν να επηρεάσουν την ανάπτυξη του νευρικού συστήματος, τη χημεία του εγκεφάλου και ένα ευρύ φάσμα των φαινομένων συμπεριφοράς, συμπεριλαμβανομένης της συναισθηματικής συμπεριφοράς, της μνήμης, της αντίληψης του πόνου και της αντίδρασης του οργανισμού στο στρες.

Η κακή μνήμη συνδέεται με χαμηλότερα επίπεδα του εγκεφαλικού νευροτροφικού παράγοντα που είναι γνωστός ως BDNF (Brain Derived Neurotrophic Factor) που είναι μια πρωτεΐνη πολύ σημαντική για τη μάθηση και τη μνήμη, η οποία διεγείρει την παραγωγή νέων εγκεφαλικών κυττάρων και ενισχύει τα υπάρχοντα. Τα χαμηλά επίπεδα BDNF συνδέονται επίσης με την κατάθλιψη και το άγχος. Το μικροβίωμα, αυξάνοντας τα επίπεδα του BDNF, επιδρά στη βελτίωση της μνήμης, μειώνει το άγχος και αυξάνει την αίσθηση αυτοπεποίθησης.

Έρευνες εντοπίζουν ποια συγκεκριμένα μικρόβια παράγουν συγκεκριμένους διαβιβαστές. Για παράδειγμα, εκτιμάται ότι το 90% της σεροτονίνης μας παράγεται στο έντερο και βρέθηκε ότι μέρος αυτής της σεροτονίνης παράγεται από αυτά τα τέσσερα μικρόβια: Candida, Streptococcus, Escherichia και Enterococcus.

Τα βακτήρια Lactobacillus and Bifidobacterium παράγουν γάμμα-αμινοβουτυρικό οξύ ή «GABA» που αποτελεί τον κύριο ανασταλτικό νευροδιαβιβαστή μας που έχει χαλαρωτική και αγχολυτική επίδραση.

Τα μικρόβια Escherichia coli, Bacillus και Saccharomyces παράγουν νορεπινεφρίνη, μια ορμόνη / νευροδιαβιβαστή που εμπλέκεται στην αντίδραση φόβου «πάλης ή φυγής» (απόκριση του οργανισμού στο στρες που χαρακτηρίζεται από έκρηξη της αδρεναλίνης).

Τα Bacillus και Serratia παράγουν τον νευροδιαβιβαστή κίνητρου, την ντοπαμίνη.

Έχουμε, λοιπόν, αυτό το μικρό εργοστάσιο παραγωγής ουσιών στο έντερο, οι οποίες επηρεάζουν τον εγκέφαλό μας. Στην πραγματικότητα, το έντερο και τα μικρόβιά του φαίνεται να επηρεάζουν τον εγκέφαλο τόσο πολύ που η προκλινική έρευνα έδειξε ότι τα προβιοτικά έχουν αντικαταθλιπτική και αγχολυτική δράση. Μάλιστα, υπήρξε μία μελέτη που διαπίστωσε ότι το Bifidobacterium infantis είχε αντικαταθλιπτικά αποτελέσματα ισοδύναμα με αυτά του αντικαταθλιπτικού φάρμακου σιταλοπράμη.

Η αλλαγή της μικροχλωρίδας του εντέρου με κάποιο τρόπο μπορεί να οδηγήσει σε συμπεριφορές που σχετίζονται με το άγχος και την κατάθλιψη.

Όλοι ξέρουμε ότι οι φυτικές ίνες βοηθούν την καλή λειτουργία του εντέρου. Ωστόσο, θεωρώντας ότι οι φυτικές ίνες δεν είναι τροφή για εμάς, αλλά για τα μικρόβιά μας, μια διατροφή πλούσια σε φυτικές ίνες από ποικιλία πηγών θα πρέπει επίσης να είναι καλή για την ψυχική μας υγεία.

Όλες αυτές οι πληροφορίες σχετικά με το μικροβίωμα του εντέρου μάς κάνουν να αναρωτιόμαστε πόσες νοητικές παθήσεις θα μπορούσαν να εντοπιστούν σε διαταραχές στην υγεία του εντέρου, για παράδειγμα από δίαιτες με επεξεργασμένα τρόφιμα χωρίς ίνες και εξευγενισμένους υδατάνθρακες, ή από την απρόσκοπτη χρήση αντιβιοτικών.

Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν;

Δεν θα ήταν εύκολο (και ούτε σωστό) να κατηγοριοποιήσουμε τα μικρόβια σε «καλά» και «κακά». Στις περισσότερες περιπτώσεις, η ισορροπία είναι αυτή που συμβάλλει στη σωστή λειτουργία του οργανισμού. Και καθώς όλοι είμαστε διαφορετικοί, το μικροβίωμά μας είναι διαφορετικό και τείνει να προσαρμόζεται ανάλογα με τα προβλήματα, τις διαταραχές και τις ανάγκες μας. Όμως είναι ευάλωτο σε φαρμακευτικές παρεμβάσεις όπως τα αντιβιοτικά, τα κορτικοστεροειδή κλπ, οπότε σε αυτές τις περιπτώσεις θα χρειαστεί η λήψη προβιοτικών σκευασμάτων για να βοηθηθεί επαρκώς η αποκατάσταση της ισορροπίας.

Για να ενισχύσουμε μικροβίωμα με φυσικούς τρόπους:

• προσθέτουμε στη διατροφή μας προβιοτικές και πρεβιοτικές τροφές και αποφεύγουμε τα επεξεργασμένα τρόφιμα
• ζούμε σε επαφή με τη φύση, το περιβάλλον, τα κατοικίδια ζώα μας,
• χρησιμοποιούμε προβιοτικά συμπληρώματα, ειδικά αν οι ανάγκες αποκατάστασης του οργανισμού είναι μεγάλες (π.χ. λήψη αντιβίωσης, κορτικοστεροειδών κλπ.).Μέσα από τη μελέτη του μικροβιώματος, επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά η θεωρία ολιστικών συστημάτων υγείας (όπως για παράδειγμα η Ομοιοπαθητική) που υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος δεν είναι μια οντότητα ξεκομμένη από το περιβάλλον της και καμία διαταραχή - είτε σωματική είτε ψυχική - δεν αφορά σε ένα μόνο όργανο ή σύστημα του οργανισμού.
  
  
  

  Μέσα από τη μελέτη του μικροβιώματος, επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά η θεωρία ολιστικών συστημάτων υγείας (όπως για παράδειγμα η Ομοιοπαθητική) που υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος δεν είναι μια οντότητα ξεκομμένη από το περιβάλλον της και καμία διαταραχή - είτε σωματική είτε ψυχική - δεν αφορά σε ένα μόνο όργανο ή σύστημα του οργανισμού.

Έτσι την επόμενη φορά που θα έχετε να αντιμετωπίσετε οποιοδήποτε ζήτημα του οργανισμού σας, λάβετε υπόψη σας τόσο τη σωματική όσο και την ψυχολογική σας κατάσταση και οπωσδήποτε τον τρόπο ζωής σας και τη σχέση σας με το φυσικό περιβάλλον σας.

Βιβλιογραφία

1. Proc Natl Acad Sci U S A 2011 Feb 15;108(7):3047-52.
2. J Physiol. 2004;558(Pt 1):263-275. doi:10.1113/jphysiol.2004.063388
3. Clinical Psychopharmacology and Neuroscience 2015;13(3):239-244
4. https://www.caltech.edu/about/news/microbes-help-produce-serotonin-gut-46495
5. Trends Neurosci. 2016;39(11):763-781. doi:10.1016/j.tins.2016.09.002
6. Nutrients. 2017;9(2):125. Published 2017 Feb 10. doi:10.3390/nu9020125
7. Maes, Kubera, Leunis, Berk, J. Affective Disorders, 2012 και Berk, Williams, Jacka, BMC Med, 2013).

Το νέο τεύχος (102) του Holistic Life κυκλοφόρησε με σκοπό να είναι ο βοηθός σας στις δύσκολες στιγμές που όλοι μας περνάμε!
Το παραλήρημα της βίας μαζί με τα εξαντλητικά μη «αποδοτικά» περιοριστικά μέτρα, δημιουργούν μια εξαιρετικά άσχημη ατμόσφαιρα. Η άνοιξη όμως έχει έρθει και οι ζωές μας συνεχίζονται όπως και η επίμονη διάθεση μας να βλέπουμε τα πράγματα με ελπίδα και ανανέωση.
Σε αυτές τις στιγμές ο ενημερωμένος πολίτης παραμένει στο κέντρο της προσοχής μας και έτσι σε αυτό το τεύχος του Holistic Life μπορείτε να διαβάσετε για τα εξής θέματα:

Εκτεταμένη αρθρογραφία για την ολιστική προσέγγιση στην αντιμετώπιση:

• των κρίσεων πανικού
• των στοματικών ελκών
• της ενδομητρίωσης
• της υγείας του προστάτη
• τις αλλεργίες της άνοιξης
• του άγχους

Πρόσφατες έρευνες :

• Μερικοί ακόμα λόγοι για τους οποίους είναι απαραίτητη η βιταμίνη D
• Βιοφυσική αντιμετώπιση των εαρινών αλλεργιών
• Συμπληρώματα διατροφής που συμβάλουν στην υγεία του προστάτη
• Παθήσεις του μυοσκελετικού & ενοχλήσεις του προστάτη
• Φυσικές λύσεις με ισχυρές αποδείξεις αποτελεσματικότητας για την αρθρίτιδα
• Βρουξισμός – Οι επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των ασθενών
• Οι επιπτώσεις της κοινωνικής απομόνωσης στη διάθεση & το ανοσοποιητικό σύστημα

Αρθρογραφία σχετικά με:

• Ανθοϊάματα και κρίσεις πανικού
• Η Φιλοσοφία της Yoga – Prana η δύναμη της ζωής
• Οδεύοντας τάχιστα σε έναν «υγειονομικό» ρατσισμό;
• Συμπληρώματα πρωτεΐνης
• Γεμμοθεραπεία: Οι εμβρυϊκοί φυτικοί ιστοί στην θεραπευτική
• Οστεοπαθητική & μητέρα / παιδί (Συνέντευξη με τον Ελευθέριο Μουράτη)
• Διατροφή και Παιδί: Η τέχνη του ταΐσματος
• Επίλυση οικογενειακών διαφορών.

Όλη η παραπάνω αρθρογραφία υποστηρίζεται από προτάσεις συμπληρωμάτων διατροφής και φυσικά ένα επίκαιρο ρεπορτάζ αγοράς.
Μέχρι το επόμενο τεύχος να θυμάστε να αναζητάτε πάντα εναλλακτικές λύσεις σε προβλήματα που φαίνονται αδιέξοδα. Explore the Alternative !

(το τεύχος 102 σε μορφή pdf)

 Κάθε τεύχος κυκλοφορεί σε ηλεκτρονική μορφή pdf.και
σε έντυπη μορφή, πανελλαδικά σε 700 σημεία διανομής. 
Το περιοδικό διανέμεται δωρεάν (free press)

Γίνε συνδρομητής στο περιοδικό Holistic Life
Κάντε μας Like & Follow στο Facebook 
Δείτε το κανάλι μας Holistic Life TV

Όπως ανακάλυψαν Φινλανδοί ερευνητές, το ινδολοπροπιονικό οξύ, ένας μεταβολίτης που παράγουν τα βακτήρια στο έντερο, βοηθά το πάγκρεας να παράγει περισσότερη ινσουλίνη, η οποία χρησιμοποιείται για τη διάσπαση των σακχάρων στις τροφές.
Το έντερο παράγει περισσότερο οξύ όταν καταναλώνουμε τροφές ολικής άλεσης και φυτικές ίνες. Η κατανάλωση λιγότερων κορεσμένων λιπαρών βοηθά επίσης στην ενθάρρυνση της παραγωγής του οξέος, λένε οι ερευνητές.
Οι ερευνητές ανακάλυψαν τον σημαντικό ρόλο που διαδραματίζει το ινδολοπροπιονικό οξύ στον διαβήτη όταν αξιολόγησαν 200 άτομα, τα οποία ήταν όλα υπέρβαρα και δεν μεταβόλιζαν σωστά τη γλυκόζη, το σάκχαρο του αίματος.
Αν και ήταν όλοι υποψήφιοι για διαβήτη, μόνο οι μισοί από αυτούς εμφάνισαν πραγματικά την ασθένεια. Η μία μεγάλη διαφορά ήταν ότι όσοι παρέμειναν χωρίς διαβήτη είχαν υψηλά επίπεδα ινδολοπροπιονικού οξέος στο έντερό τους. Φάνηκε ότι τα υψηλά επίπεδα ινδολοπροπιονικού οξέος συμβάλλουν στην έκκριση ινσουλίνης από τα παγκρεατικά β-κύτταρα, γεγονός που εξηγεί την προστατευτική του δράση κατά του διαβήτη.
«Προηγούμενες μελέτες είχαν συσχετίσει τα εντερικά βακτήρια με τον κίνδυνο εκδήλωσης διαβήτη σε υπέρβαρα άτομα. Η μελέτη μας όμως δείχνει ότι το ινδολοπροπιονικό οξύ μπορεί να αποτελεί έναν σημαντικό μεσολαβητή για να έχει η διατροφή προστατευτική δράση», δήλωσε ο Κάτι Χανχίνεβα, ένας από τους συμμετέχοντες επιστήμονες στην ερευνητική ομάδα.

Πηγή: Scientific Reports, published online, April 11, 2017; doi:10.1038/srep46337